Συμφωνώ απόλυτα με τις Θέσεις! Το ζητούμενο είναι πώς ο καθένας μας θα τις εξειδικεύσει έτσι ώστε μαζί με το Πρόγραμμα, να παρεμβαίνει διεισδυτικά στο χώρο του και να συμβάλλει στο ιδεολογικοπολιτικό ατσάλωμα, για να δρομολογηθούν ταχύτερες εξελίξεις, στο συσχετισμό δυνάμεων, σε όλη τη γραμμή.

Ηδη έχουμε θετικά δείγματα από τις πρώτες παρουσιάσεις σε μέλη και οπαδούς. Η αποδοχή είναι ευρεία. Οι μόνοι και μόνιμα μπερδεμένοι και αυτό φαίνεται από τις ερωτήσεις που βάζουν, είναι όσοι χαλάν το χρόνο τους στις οπορτουνιστικές σελίδες, αντί να μελετάνε τις ίδιες τις Θέσεις. Βέβαια μια πρώτη συμφωνία με τις Θέσεις δεν είναι αρκετή. Ο αντίπαλος έχει κάνει καλά τη δουλειά του. Συμφωνώ σου λέει ο άλλος και στη συνέχεια αραδιάζει μια σειρά αστικά ή οπορτουνιστικά ιδεολογήματα που δείχνουν ότι χρειάζεται πολλή δουλειά σε βάθος για να κατανοηθούν αυτά που λέμε και να αποτελέσουν όπλα στην ιδεολογική αντεπίθεση. Για παράδειγμα ότι άλλο η Σουηδία και άλλο η Ελλάδα, εδώ δεν υπάρχει κρίση γιατί οι πολιτικοί αγαπάνε τη χώρα τους, η Ελλάδα υπό την μπότα κ.ά.

Οι κομματικές μας Οργανώσεις στη Σκανδιναβία δεν ξεκινούν από το μηδέν. Εχουν μια μακρόχρονη και πλούσια ιστορία σε αγώνες και εμπειρίες και μεγάλο κύρος στους Ελληνες και άλλους μετανάστες καθώς και σε ντόπιους εργαζόμενους, αφού παλεύουν όλα αυτά τα χρόνια στο πλευρό τους. Το κύρος του ΚΚΕ είναι μεγαλύτερο απ' ό,τι νομίζουμε. Αυτό που πρέπει να κατακτηθεί άμεσα είναι το ότι τα καθήκοντα στο εξωτερικό, δεν διαφέρουν από αυτά στην Ελλάδα γιατί παρατηρούμε σε κάθε χώρα της ΕΕ ένταση της επιθετικότητας των αστικών τάξεων και εφαρμογή σκληρών αντιλαϊκών πολιτικών. Τα όποια εργατικά δικαιώματα είχαν γνωρίσει στο παρελθόν οι εργαζόμενοι, θυσιάζονται με στόχο την καπιταλιστική κερδοφορία, όπως έχουν γραφτεί αναλυτικά στον «Ριζοσπάστη». Παράλληλα, αξιοποιείται κάθε μέσο, για τη χειραγώγηση των μαζών, και ιδιαίτερα της νεολαίας, για τη διατήρηση του εγκλωβισμού στην αστική ιδεολογία και πολιτική, με την καλλιέργεια ψεύτικων προσδοκιών και αντιεπιστημονικών θεωριών για το μέλλον και την προοπτική του καπιταλιστικού δρόμου, την κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, τον εθνικισμό, τον αντικομμουνισμό και την αμαύρωση του σοσιαλισμού. Η ιστορία παραποιείται, ο Χίτλερ αμνηστεύεται και ο Στάλιν καταδικάζεται. Παίρνονται καθημερινά αυστηρότερα κατασταλτικά μέτρα και με την αμέριστη βοήθεια των κάθε λογής οπορτουνιστών οξύνουν τον ιδεολογικό πόλεμο, με επίκεντρο την αστική δημοκρατία.

Αν δεν απαντάμε σε βάθος και με επάρκεια στο βασικό ερώτημα ποιος ευνοείται από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την πολιτική της ΕΕ, και γιατί προωθούνται σε όλες τις χώρες τα ίδια αντεργατικά μέτρα, αντικειμενικά θα περιορίζουμε την επιχειρηματολογία στο ποιος κυβερνά σε κάθε χώρα και όχι στον πραγματικό αντίπαλο που είναι η εξουσία των μονοπωλίων. Δεν θα αποκαλύπτουμε τον ρόλο της ΕΕ που σαν ιμπεριαλιστική ένωση στοχεύει στη φτηνότερη εργατική δύναμη. Η ολοκληρωμένη απάντηση θα μας προστατεύσει από παγίδες διαίρεσης της εργατικής τάξης, για τον χαρακτήρα της μετανάστευσης και από τον κίνδυνο του φασιστικού ρεύματος. Πρέπει να οξύνουμε την αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό σοσιαλδημοκρατικό συνδικαλισμό και να ξεσκεπάζουμε το ρόλο του, αφού κάθε πλαίσιο αιτημάτων που προβάλλουν έχει αφετηρία την καπιταλιστική ανάπτυξη. Κατά καιρούς είχαμε μεγάλες διαδηλώσεις, ενάντια στις φιλελεύθερες κυβερνήσεις και τη νεοφιλελεύθερη πολιτική με πολλούς εργαζόμενους να παλεύουν για συμφέροντα ξένα προς τα δικά τους. Οι εργατοπατέρες αφού στήριξαν τη σύνδεση με την ΕΕ, αναρωτιούνται για τις αρνητικές εξελίξεις. Στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου, οι εργαζόμενοι βγαίνουν πάντα χαμένοι. Με σημαία την πάλη ενάντια στο κοινωνικό ντάμπινγκ, καταλήγουν έμμεσα να οξύνουν το μίσος αυτών που έχουν συλλογικές συμβάσεις (λες και σ' αυτούς που δουλεύουν με σύμβαση δεν κατέβηκε ο μισθός και ούτε αφαιρέθηκαν δικαιώματα), ενάντια στους κατατρεγμένους πρόσφυγες και μετανάστες από χώρες εκτός ΕΕ, που παλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Η μαζική φυγή ψηφοφόρων από τη σοσιαλδημοκρατία στην ακροδεξιά σε κάθε χώρα δεν είναι τυχαία. Π.χ. με το ξεκίνημα των πτήσεων της εταιρείας χαμηλού κόστους RYANAIR (δεν υπογράφει συλλογικές συμβάσεις), εργατικές ομοσπονδίες απέκλεισαν το αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης, και καλά έκαναν, όμως για τη SAS που έχει απολύσει πάνω από 6.000 εργαζόμενους δεν λένε κουβέντα, ή ακόμα οργανώνουν διαδηλώσεις ενάντια στην εταιρεία ταξί Uber, υπερασπίζοντας τα συμφέροντα των μεγάλων δανέζικων εταιρειών ταξί. Τα μεγάλα κέρδη του σκανδιναβικού κεφαλαίου οφείλονται κατά πολύ στην κοινωνική συναίνεση και την εργασιακή ειρήνη, που εγγυάται το σκανδιναβικό μοντέλο.

Η απότομη αύξηση της ροής των οικονομικών μεταναστών από την Ελλάδα, αντικειμενικά δημιούργησε νέα καθήκοντα, αφού πρέπει να παρέμβουμε οργανωμένα μαζί με ντόπιους εργαζόμενους, με σύγχρονα αιτήματα πάλης, μοχλό για τη σύσταση επιτροπών αγώνα σε κάθε πόλη, oι οποίες θα συμβάλουν στο να συντονισθεί καλύτερα και η οργάνωση της πάλης και ο ταξικός προσανατολισμός της δράσης. Χρειάζεται καλή ιδεολογικοπολιτική προετοιμασία, παίρνοντας υπόψη και την κατάσταση του ντόπιου κινήματος που ποδηγετείται από τη σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό, καθώς και τις χαμηλωμένες απαιτήσεις από τη μεριά των νέων μεταναστών, που δεν γνωρίζουν την εδώ πραγματικότητα, και γίνονται θύματα άγριας εκμετάλλευσης. Εχουμε αρκετά παραδείγματα όπου με την παρέμβασή μας εξασφαλίσανε καλύτερους όρους δουλειάς. Στο μετρό, σε εστιατόρια, σε ξενοδοχεία, σε γιαπιά.

Οι κομματικές μας Οργανώσεις έχουν υποχρέωση, να σηκώσουν οι ίδιες τα μανίκια και να πρωτοστατήσουν στην οργάνωση της πάλης, για να αποδείξουν στην πράξη ότι η επαναστατική στρατηγική δεν είναι μόνο για την Ελλάδα όπου όπως λέγεται το ΚΚΕ είναι ισχυρό και έχει δεσμούς και επιρροή στην εργατική τάξη. Χρειάζεται να αναδείξουν με την ίδια τους τη δράση ότι όσο ολιγάριθμος κι αδύναμος κι αν είσαι, αν δουλεύεις με επαναστατική στρατηγική με προτεραιότητα στους χώρους δουλειάς, μπορείς να έχεις αποτελέσματα. Αν ο καθένας μας πρωτοστατεί στο χώρο δουλειάς του, οργανώνει και συσπειρώνει δυνάμεις (και Ελληνες αντικειμενικά λόγω γλώσσας αλλά και ντόπιους με κριτήριο τη θαρραλέα στάση απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό) θα μπορέσει να συμβάλει στο να αποδεικνύεται στην πράξη ότι αυτή η γραμμή δεν ισχύει για ειδικές συνθήκες, θα σπάει η χρόνια ευρωκομμουνιστική αντίληψη στο Διεθνές ΚΚ και τα ντόπια ΚΚ περί εθνικών ιδιαιτεροτήτων. Θα βοηθιούνται έτσι ΚΚ, πρωτοπόρες δυνάμεις τους στο εργατικό κίνημα να ξεπερνούν λαθεμένες αντιλήψεις και ξεπερασμένες στρατηγικές επεξεργασίες του ΔΚΚ, να αλλάζουν το συσχετισμό και στα κόμματά τους όπου σήμερα οξύνεται η διαπάλη μεταξύ επαναστατικής στρατηγικής ή σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης, να βελτιώνεται ο συσχετισμός και στο διεθνές εργατικό κίνημα, και να ενισχύεται η ΠΣΟ.

Στις Θέσεις αποτυπώνεται η ικανότητα του Κόμματος να μελετά τις εξελίξεις, να εξελίσσει την κοσμοθεωρία, να εμπλουτίζει τις επεξεργασίες του αλλά και να αποκτά πρωτοπόρα δράση με εναλλαγή μορφών πάλης, εμβάθυνση στο περιεχόμενο και τη διαπάλη που διεξάγεται σήμερα. Είναι στοιχεία που και στη θεωρία μας κατατάσσουμε στα χαρακτηριστικά του επαναστατικού ΚΚ.

Θα ήθελα να σταθώ στο ζήτημα της οικοδόμησης όπως αυτή αποτυπώνεται στη δουλειά των οργάνων στην καθημερινότητα. Στη Θέση 67 αποτυπώνεται σωστά ότι το ζήτημα της οικοδόμησης «...δεν ταυτίζεται με τη στρατολογία αλλά αποτελεί μια ευρύτερη συνδυασμένη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική και μαζική παρέμβαση του Κόμματος...». Είναι φανερό ότι η παραπάνω συνδυαστική δουλειά, πόσο μάλλον ο προσδιορισμός και επεξεργασία του περιεχομένου, ο καθορισμός των στόχων και μορφών πρέπει να αντανακλώνται σε αυτόν το σχεδιασμό και αποτελεί ευθύνη των καθοδηγητικών οργάνων αφού είναι όρος η από τα πάνω προς τα κάτω αφομοίωση του τρόπου δουλειάς.

Υπάρχει αρκετές φορές δυσκολία να σχεδιαστεί - ελεγχθεί ενιαία ένας μακρόπνοος σχεδιασμός. Η ενιαία δράση απαιτεί και ενιαία αντίληψη, επομένως είναι κρίσιμο πώς οι ΚΟΒ/ΟΒ ξεκαθαρίζουν το βασικό που συνδέει τη δράση μας, το ενιαίο σχέδιο οικοδόμησης που περιλαμβάνει στόχους στρατολογίας, αύξησης του περίγυρου, αύξηση διακίνησης του «Ριζοσπάστη», βασικό στόχο ανασύνταξης του κινήματος.

Μας δυσκολεύει η στρεβλή κατανόηση του διαχωρισμού της αυτοτελούς δράσης από τη δράση μας μέσα π.χ. στους φοιτητικούς - σπουδαστικούς συλλόγους. Οι Θέσεις αναπτύσσουν το ζήτημα αρκετά. Εχει σημασία ότι αυτή η λογική δεν βλέπει το ζήτημα με βάση το ενιαίο σχέδιο δράσης της ΤΟ ως σχεδιασμός των κομμουνιστών και του περίγυρου της ΚΝΕ, διαχωρίζοντας σε επίπεδο τίτλων τη δουλειά αυτή. Δρούμε μέσα στους συλλόγους γιατί είμαστε κομμάτι τους, το πιο μαχητικό. Παρεμβαίνουμε με μια σειρά στόχους, αυτούς της πολιτικοποίησης του αγώνα, του πλαισίου πάλης, τη συμβολή στη μαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών, της διεκδίκησης. Η πολιτικοποίηση δεν σχετίζεται με τη συνθηματολογική αποτύπωση των αντίστοιχων υπευθύνων π.χ. μια ανακοίνωση που θα περιέχει απλά «ΕΕ - κυβερνήσεις - κεφάλαιο» αλλά ανάδειξη της αιτίας, άρα και τεκμηρίωση του προσανατολισμού.

Η ιδεολογική διαπάλη διεξάγεται αντικειμενικά ως έκφραση της ταξικής πάλης (με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μέσα στη νεολαία, παίρνοντας υπόψη μια σειρά ζητήματα που θέτει και η απόφαση της Συνδιάσκεψης για τη Νεολαία και το ζήτημα της σχέσης γνώσης και πληροφορίας όπως αποτυπώνεται και στις Θέσεις), δεν χωρίζεται σε αυτοτελή και κινηματική, παίρνοντας φυσικά υπόψη τη διαφοροποίηση στο βάθος της. Π.χ. σε αγωνιστικές διαδικασίες φοιτητών και σπουδαστών τα προηγούμενο χρόνια φάνηκε μια διάθεση να παλέψουν για μια σειρά ζητήματα (υποχρηματοδότηση, ελλείψεις). Στην περίοδο αυτή και στις συνελεύσεις υπήρξε έντονη ιδεολογική διαπάλη. Υπήρχε πίεση από τις μάζες για μια άμεση λύση. Η αναζήτηση άμεσης λύσης έφερε μπροστά το ερώτημα «θα διεκδικήσουμε κονδύλι που θα καλύπτει την ανάγκη ή θα επιδιώξουμε π.χ. να πιέσουμε καθηγητές να κάνουν μαθήματα παραπάνω για τις ελλείψεις ή να ζητήσουμε ένα κονδύλι από τρίτους (επιχειρηματίες)» ή, αντίστοιχα, μπροστά στο «δεν υπάρχουν λεφτά για τις ελλείψεις στα εργαστήρια του ΤΕΙ δεν διεκδικούμε, αλλά θα συμμετέχουμε όλοι στοιβαγμένοι χωρίς τα αναγκαία αναλώσιμα». Αυτή η παραπάνω κατάσταση αποτυπώνει και το τι σημαίνει συσχετισμός, η γραμμή πάλης, στη συνείδηση των νέων. Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα που έθετε η διαδικασία της συζήτησης στη σκέψη του κάθε νέου στα ιδρύματα δεν ήταν μια στεγνή απάντηση, σχετιζόταν με την ανάδειξη του χαρακτήρα της ανάπτυξης, της κατανόησης της σύνδεσης της οικονομίας με την εκπαίδευση, την κατανόησή της στη βάση της αντίθεσης κεφαλαίου / εργασίας που οξύνθηκε ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης. Η άμεση λύση όταν αποκόβεται από τη διεκδίκηση τής πάνω στο ερώτημα «για ποιον» τότε αποτελεί μέσο συμβιβασμού με το πρόβλημα ή και διόγκωσής του, που εν κατακλείδι ενσωματώνει τους νέους, τους οδηγεί έπειτα στην απογοήτευση. Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, το ότι για να μπορέσουμε να ηγηθούμε, να συσπειρώσουμε, να καθοδηγήσουμε αγώνες είναι ανάγκη η βελτίωση της ιδεολογικής διαπάλης όχι μόνο στα γενικά πολιτικά ζητήματα αλλά και σε επίπεδο χώρου, ώστε με μεγαλύτερη τεκμηρίωση να απαντάμε όχι αυτό που εκφράζει στα λόγια κάποιος αλλά αυτό που πραγματικά επιδρά στη συνείδησή του και στη στάση του σήμερα. Είναι η πλευρά που θέτει η Θέση 49.

Το παραπάνω παράδειγμα αναδεικνύει τον συνδυαστικό ρόλο των μελών και στελεχών της ΚΝΕ ώστε να μην είναι μόνο προπαγανδιστές αλλά ταυτόχρονα να συμβάλλουν και με την πρωτοπόρα δράση τους στη συσπείρωση νέων των εργατικών οικογενειών και των λαϊκών στρωμάτων στους αγώνες, ζήτημα που σχετίζεται με τη δράση της Οργάνωσης. Θετική πείρα βγαίνει από τη λειτουργία των οργάνων μπροστά σε περιόδους αγωνιστικών διεργασιών ώστε να μην αποσπώνται τα καθήκοντα συμβολής στον συγκεκριμένο αγώνα από τους στόχους οικοδόμησης. Μπροστά στις αγωνιστικές διεργασίες προφανώς προσαρμόζεται ο σχεδιασμός αλλά δεν πρέπει να χάνεται ο βασικός άξονας της δουλειάς μας π.χ. Συνέδριο - 4μηνος σχεδιασμός, που ο βασικός άξονας των στόχων δεν ετεροκαθορίζεται από την περίοδο ή τις επιμέρους εξελίξεις. Είναι βασικό το καθοδηγητικό όργανο να εκτιμάει συχνά, να έχει καλή εικόνα των εξελίξεων του χώρου ευθύνης, πώς τις αντιλαμβάνονται οι νέοι στο χώρο, με εκτίμηση διαθέσεων, ξεχωριστή έγνοια για την κωδικοποίηση της διαπάλης, τη δράση του αντιπάλου, με συζήτηση για τις μορφές πάλης, για την περιφρούρηση των διαδικασιών από τον εκφυλισμό, για τη βοήθεια που χρειάζεται στους συνδικαλιστές, συσκέψεις με φίλους της Οργάνωσης. Ιδιαίτερη σημασία έχει στην πορεία της περιόδου που δίνει μία μάχη και κυρίως μετά, να οργανώνει ξεχωριστό θέμα την εκτίμηση των διεργασιών και τα συμπεράσματα με αντίστοιχη συζήτηση στις ΚΟΒ και διαμόρφωση ειδικής ανακοίνωσης για συζήτηση με περίγυρο κ.τ.λ.

Ως εμπειρία επιβεβαιώνεται ότι η δουλειά των οργάνων θα μπορεί να αποκτά την ενιαία αυτή καθοδηγητική δουλειά μόνο όσο δεν γίνεται αντιληπτή εκείνη τη στιγμή ως ένας απλός έλεγχος της δράσης και μια στεγνή σειρά πρακτικά μέτρα αλλά ως πολιτική - ιδεολογική καθοδήγηση που έχει σκοπό την επίδραση στη συνείδηση των μαζών, που θα αποτυπώνεται και σε συγκεκριμένο σχέδιο. Εχοντας ως βάση το πώς θα ενταχθεί ο αγώνας σε ένα ιδεολογικό πλαίσιο που θα προωθεί την ενίσχυση της ριζοσπαστικοποίησης και της πρωτοπορίας. Με τέτοια λειτουργία μπορεί να εξασφαλίζεται ο συνδυασμός των καθηκόντων στην πράξη.

Είναι σημαντικό το πώς δηλαδή δεν χάνεται ο πυρήνας της καθοδηγητικής δουλειάς στην καθημερινότητα με κατάλληλη εξειδίκευση, γενίκευση, εκτίμηση και μακρόπνοο σχεδιασμό. Εχει καθοριστική σημασία η Θέση 40.