Στις Θέσεις αποτυπώνεται η ικανότητα του Κόμματος να μελετά τις εξελίξεις, να εξελίσσει την κοσμοθεωρία, να εμπλουτίζει τις επεξεργασίες του αλλά και να αποκτά πρωτοπόρα δράση με εναλλαγή μορφών πάλης, εμβάθυνση στο περιεχόμενο και τη διαπάλη που διεξάγεται σήμερα. Είναι στοιχεία που και στη θεωρία μας κατατάσσουμε στα χαρακτηριστικά του επαναστατικού ΚΚ.

Θα ήθελα να σταθώ στο ζήτημα της οικοδόμησης όπως αυτή αποτυπώνεται στη δουλειά των οργάνων στην καθημερινότητα. Στη Θέση 67 αποτυπώνεται σωστά ότι το ζήτημα της οικοδόμησης «...δεν ταυτίζεται με τη στρατολογία αλλά αποτελεί μια ευρύτερη συνδυασμένη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική και μαζική παρέμβαση του Κόμματος...». Είναι φανερό ότι η παραπάνω συνδυαστική δουλειά, πόσο μάλλον ο προσδιορισμός και επεξεργασία του περιεχομένου, ο καθορισμός των στόχων και μορφών πρέπει να αντανακλώνται σε αυτόν το σχεδιασμό και αποτελεί ευθύνη των καθοδηγητικών οργάνων αφού είναι όρος η από τα πάνω προς τα κάτω αφομοίωση του τρόπου δουλειάς.

Υπάρχει αρκετές φορές δυσκολία να σχεδιαστεί - ελεγχθεί ενιαία ένας μακρόπνοος σχεδιασμός. Η ενιαία δράση απαιτεί και ενιαία αντίληψη, επομένως είναι κρίσιμο πώς οι ΚΟΒ/ΟΒ ξεκαθαρίζουν το βασικό που συνδέει τη δράση μας, το ενιαίο σχέδιο οικοδόμησης που περιλαμβάνει στόχους στρατολογίας, αύξησης του περίγυρου, αύξηση διακίνησης του «Ριζοσπάστη», βασικό στόχο ανασύνταξης του κινήματος.

Μας δυσκολεύει η στρεβλή κατανόηση του διαχωρισμού της αυτοτελούς δράσης από τη δράση μας μέσα π.χ. στους φοιτητικούς - σπουδαστικούς συλλόγους. Οι Θέσεις αναπτύσσουν το ζήτημα αρκετά. Εχει σημασία ότι αυτή η λογική δεν βλέπει το ζήτημα με βάση το ενιαίο σχέδιο δράσης της ΤΟ ως σχεδιασμός των κομμουνιστών και του περίγυρου της ΚΝΕ, διαχωρίζοντας σε επίπεδο τίτλων τη δουλειά αυτή. Δρούμε μέσα στους συλλόγους γιατί είμαστε κομμάτι τους, το πιο μαχητικό. Παρεμβαίνουμε με μια σειρά στόχους, αυτούς της πολιτικοποίησης του αγώνα, του πλαισίου πάλης, τη συμβολή στη μαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών, της διεκδίκησης. Η πολιτικοποίηση δεν σχετίζεται με τη συνθηματολογική αποτύπωση των αντίστοιχων υπευθύνων π.χ. μια ανακοίνωση που θα περιέχει απλά «ΕΕ - κυβερνήσεις - κεφάλαιο» αλλά ανάδειξη της αιτίας, άρα και τεκμηρίωση του προσανατολισμού.

Η ιδεολογική διαπάλη διεξάγεται αντικειμενικά ως έκφραση της ταξικής πάλης (με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μέσα στη νεολαία, παίρνοντας υπόψη μια σειρά ζητήματα που θέτει και η απόφαση της Συνδιάσκεψης για τη Νεολαία και το ζήτημα της σχέσης γνώσης και πληροφορίας όπως αποτυπώνεται και στις Θέσεις), δεν χωρίζεται σε αυτοτελή και κινηματική, παίρνοντας φυσικά υπόψη τη διαφοροποίηση στο βάθος της. Π.χ. σε αγωνιστικές διαδικασίες φοιτητών και σπουδαστών τα προηγούμενο χρόνια φάνηκε μια διάθεση να παλέψουν για μια σειρά ζητήματα (υποχρηματοδότηση, ελλείψεις). Στην περίοδο αυτή και στις συνελεύσεις υπήρξε έντονη ιδεολογική διαπάλη. Υπήρχε πίεση από τις μάζες για μια άμεση λύση. Η αναζήτηση άμεσης λύσης έφερε μπροστά το ερώτημα «θα διεκδικήσουμε κονδύλι που θα καλύπτει την ανάγκη ή θα επιδιώξουμε π.χ. να πιέσουμε καθηγητές να κάνουν μαθήματα παραπάνω για τις ελλείψεις ή να ζητήσουμε ένα κονδύλι από τρίτους (επιχειρηματίες)» ή, αντίστοιχα, μπροστά στο «δεν υπάρχουν λεφτά για τις ελλείψεις στα εργαστήρια του ΤΕΙ δεν διεκδικούμε, αλλά θα συμμετέχουμε όλοι στοιβαγμένοι χωρίς τα αναγκαία αναλώσιμα». Αυτή η παραπάνω κατάσταση αποτυπώνει και το τι σημαίνει συσχετισμός, η γραμμή πάλης, στη συνείδηση των νέων. Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα που έθετε η διαδικασία της συζήτησης στη σκέψη του κάθε νέου στα ιδρύματα δεν ήταν μια στεγνή απάντηση, σχετιζόταν με την ανάδειξη του χαρακτήρα της ανάπτυξης, της κατανόησης της σύνδεσης της οικονομίας με την εκπαίδευση, την κατανόησή της στη βάση της αντίθεσης κεφαλαίου / εργασίας που οξύνθηκε ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης. Η άμεση λύση όταν αποκόβεται από τη διεκδίκηση τής πάνω στο ερώτημα «για ποιον» τότε αποτελεί μέσο συμβιβασμού με το πρόβλημα ή και διόγκωσής του, που εν κατακλείδι ενσωματώνει τους νέους, τους οδηγεί έπειτα στην απογοήτευση. Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, το ότι για να μπορέσουμε να ηγηθούμε, να συσπειρώσουμε, να καθοδηγήσουμε αγώνες είναι ανάγκη η βελτίωση της ιδεολογικής διαπάλης όχι μόνο στα γενικά πολιτικά ζητήματα αλλά και σε επίπεδο χώρου, ώστε με μεγαλύτερη τεκμηρίωση να απαντάμε όχι αυτό που εκφράζει στα λόγια κάποιος αλλά αυτό που πραγματικά επιδρά στη συνείδησή του και στη στάση του σήμερα. Είναι η πλευρά που θέτει η Θέση 49.

Το παραπάνω παράδειγμα αναδεικνύει τον συνδυαστικό ρόλο των μελών και στελεχών της ΚΝΕ ώστε να μην είναι μόνο προπαγανδιστές αλλά ταυτόχρονα να συμβάλλουν και με την πρωτοπόρα δράση τους στη συσπείρωση νέων των εργατικών οικογενειών και των λαϊκών στρωμάτων στους αγώνες, ζήτημα που σχετίζεται με τη δράση της Οργάνωσης. Θετική πείρα βγαίνει από τη λειτουργία των οργάνων μπροστά σε περιόδους αγωνιστικών διεργασιών ώστε να μην αποσπώνται τα καθήκοντα συμβολής στον συγκεκριμένο αγώνα από τους στόχους οικοδόμησης. Μπροστά στις αγωνιστικές διεργασίες προφανώς προσαρμόζεται ο σχεδιασμός αλλά δεν πρέπει να χάνεται ο βασικός άξονας της δουλειάς μας π.χ. Συνέδριο - 4μηνος σχεδιασμός, που ο βασικός άξονας των στόχων δεν ετεροκαθορίζεται από την περίοδο ή τις επιμέρους εξελίξεις. Είναι βασικό το καθοδηγητικό όργανο να εκτιμάει συχνά, να έχει καλή εικόνα των εξελίξεων του χώρου ευθύνης, πώς τις αντιλαμβάνονται οι νέοι στο χώρο, με εκτίμηση διαθέσεων, ξεχωριστή έγνοια για την κωδικοποίηση της διαπάλης, τη δράση του αντιπάλου, με συζήτηση για τις μορφές πάλης, για την περιφρούρηση των διαδικασιών από τον εκφυλισμό, για τη βοήθεια που χρειάζεται στους συνδικαλιστές, συσκέψεις με φίλους της Οργάνωσης. Ιδιαίτερη σημασία έχει στην πορεία της περιόδου που δίνει μία μάχη και κυρίως μετά, να οργανώνει ξεχωριστό θέμα την εκτίμηση των διεργασιών και τα συμπεράσματα με αντίστοιχη συζήτηση στις ΚΟΒ και διαμόρφωση ειδικής ανακοίνωσης για συζήτηση με περίγυρο κ.τ.λ.

Ως εμπειρία επιβεβαιώνεται ότι η δουλειά των οργάνων θα μπορεί να αποκτά την ενιαία αυτή καθοδηγητική δουλειά μόνο όσο δεν γίνεται αντιληπτή εκείνη τη στιγμή ως ένας απλός έλεγχος της δράσης και μια στεγνή σειρά πρακτικά μέτρα αλλά ως πολιτική - ιδεολογική καθοδήγηση που έχει σκοπό την επίδραση στη συνείδηση των μαζών, που θα αποτυπώνεται και σε συγκεκριμένο σχέδιο. Εχοντας ως βάση το πώς θα ενταχθεί ο αγώνας σε ένα ιδεολογικό πλαίσιο που θα προωθεί την ενίσχυση της ριζοσπαστικοποίησης και της πρωτοπορίας. Με τέτοια λειτουργία μπορεί να εξασφαλίζεται ο συνδυασμός των καθηκόντων στην πράξη.

Είναι σημαντικό το πώς δηλαδή δεν χάνεται ο πυρήνας της καθοδηγητικής δουλειάς στην καθημερινότητα με κατάλληλη εξειδίκευση, γενίκευση, εκτίμηση και μακρόπνοο σχεδιασμό. Εχει καθοριστική σημασία η Θέση 40.