Την έκθεση συνδιοργανώνουν η Εταιρεία Εικαστικών Τεχνών «Α. Τάσσος», η Περιφέρεια Πελοποννήσου, ο Δήμος Μεσσήνης και ο Σύλλογος Λευκοχωριτών και πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι στη Λευκοχώρα. Και από τη γενέτειρά του, αλλά και γενικότερα από το τοπίο της Μεσσηνίας, αντλεί έμπνευση για τις δημιουργίες του, ειδικότερα την περίοδο 1952 - 1960, που δουλεύει κυρίως σε έγχρωμες ξυλογραφίες, λυρικά τοπία και σκηνές από την αγροτική ζωή, από τα χωράφια και τους ελαιώνες της Μεσσηνίας.

Ο χαράκτης Τάσσος Αλεβίζος, που έμεινε γνωστός ως «Α. Τάσσος» (ψευδώνυμο με το οποίο υπέγραψε ένα σπουδαστικό σχέδιό του), συμπύκνωσε με τα παρακάτω λόγια τη δύναμη, αλλά και την ουσία του έργου του: «Στα έργα μου υπάρχει η ανθρώπινη οδύνη, αλλά και η αποφασιστικότητα. Οι άνθρωποι που κινούνται στα έργα μου σηκώνουν το βάρος της σκλαβιάς και της τυραννίας. Αλλά είναι τόσο αλύγιστοι εκφραστικά, που δεν μπορούν παρά να μένουν όρθιοι ως το τέλος. Ορθιοι ακόμα κι όταν πέφτουν. Αυτό είναι το βαθύτερο μήνυμά μου».

Η επιλογή του συγκεκριμένου θέματος έχει σκοπό την επιμέρους παρουσίαση της γυναίκας μέσα στα έργα του Α. Τάσσου. Σε όλο το διάστημα της καλλιτεχνικής του πορείας, η γυναικεία μορφή βαραίνει σε κάθε ενότητα έργων του, είτε αυτή συναντά την Ιστορία, είτε αποτυπώνει το δράμα και συνάμα το μεγαλείο της ζωής. Η έκθεση περιλαμβάνει 16 πρωτότυπες ξυλογραφίες από το αρχείο της «Εταιρείας Εικαστικών Τεχνών Α. Τάσσος», καθώς και από την προσωπική συλλογή της οικογένειας Μιχάλη Αλεβίζου.

Το σχεδιασμό και την επιμέλεια του συλλεκτικού καταλόγου (300 αριθμημένα αντίτυπα) που συνοδεύει την έκθεση έκανε ο Δημήτρης Τσεβάς. Την ανάρτηση της έκθεσης επιμελήθηκαν οι Ιωάννης Ασημακόπουλος και Δημήτρης Τσεβάς. Η έκθεση πραγματοποιείται με την ευγενική υποστήριξη του Αγροτικού Συνεταιρισμού καθώς και του Συλλόγου Γυναικών Λευκοχώρας.

Ωρες λειτουργίας: Καθημερινά, 6 μ.μ. - 8.30 μ.μ.

Περατώθηκε για το 2016 η ανασκαφή της Αρχαιολογικής Εταιρείας στην περιοχή της Ζωμίνθου υπό τη διεύθυνση της Εφης Σαπουνά - Σακελλαράκη. Οπως σημειώνεται:

«Η ανασκαφή του 2016 έδειξε ότι το κεντρικό κτίριο πριν από την κύρια φάση του (γύρω στο 1750 π.Χ.), την οποία γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, εκτείνεται σε μεγαλύτερη επιφάνεια κατά την αμέσως προηγούμενη περίοδο, των Παλαιών ανακτόρων (από το 1900 π.Χ.), όταν χτίζονται τα μινωικά ανάκτορα.

Διάδρομοι, κλίμακες, νέες υπόστυλες αίθουσες προστίθενται στους μεγαλοπρεπείς χώρους που είχαν αποκαλυφθεί σε παλαιότερες ανασκαφικές περιόδους και συμπληρώθηκαν φέτος με πολύθυρα και φωταγωγούς. Το κτίριο ήταν διώροφο ή τριώροφο σε ορισμένα σημεία. Οι τοίχοι, που διασώζονται σε ύψος από 2.5 έως 3 μέτρα, είναι τοιχογραφημένοι.

Οι αίθουσες συγκεντρώσεων που φέρουν περιμετρικά θρανία, στοιχείο που ερμηνεύεται ότι το κτίριο ήταν όχι μόνο χώρος πολυτελούς κατοικίας σημαντικών προσώπων της δυναστείας της Κνωσού, αλλά και χώρος θρησκευτικών συγκεντρώσεων κατά τις εποχές του χρόνου που το γειτονικό διεθνές θρησκευτικό κέντρο του Ιδαίου Αντρου δεν ήταν προσιτό, λόγω καιρικών συνθηκών. Το πλήθος των αντικειμένων, χάλκινα θρησκευτικά αντικείμενα, όπως διπλοί πελέκεις, θυμιατήρια και άλλα αντικείμενα, δηλώνουν τη θρησκευτική χρήση του χώρου αυτού.

Αφιερώματα όπως σφραγίδες (οι φετινές ήταν ιδιαίτερα σημαντικές με παράσταση "ιερού κόμβου" και σχηματοποιημένου βουκράνου με ηλιακό δίσκο) τα χάλκινα ειδώλια λατρευτών, χάντρες περιδεραίου, αλλά και άλλα είδη, όπως πήλινα θυμιατήρια, καρποδόχοι και πλήθος ειδικών αγγείων επιβεβαιώνουν τη χρήση αυτή.

Οι Μινωίτες, που εκμεταλλεύτηκαν τον πλούτο του Ψηλορείτη, είχαν οργανώσει στη Ζώμινθο εργαστήρια παραγωγής κεραμικών έργων, όπως δείχνει το κεραμικό εργαστήριο και ο κλίβανος, τα εργαστήρια επεξεργασίας ορείας κρυστάλλου, υλικού που υπάρχει στην περιοχή και ο μεταλλουργικός κλίβανος, που αποκαλύφθηκε κατά τη φετινή ανασκαφική περίοδο. Δεν είναι τυχαίο το πλήθος των χαλκών που βρέθηκαν και φέτος.

Το μαλλί από τα πρόβατα που γνωρίζουμε από τις πινακίδες της Κνωσού, αλλά και τα φυτά του Ψηλορείτη που έστελναν στην Αίγυπτο, όπως γνωρίζουμε από αιγυπτιακές επιγραφές, και είχαν ιαματικές και καλλωπιστικές ιδιότητες, ήταν από τα κύρια προϊόντα που εμπορευόταν οι κάτοικοι της Ζωμίνθου.

Οι τελευταίες ανασκαφές στη Ζώμινθο έδειξαν ότι το κεντρικό κτίριο των 150 περίπου δωματίων, χτίστηκε από ένα μεγαλοφυή αρχιτέκτονα, που μακριά από τα μοντέλα των πεδινών ανακτόρων και επαύλεων, προσάρμοσε το σχέδιό του στο ορεινό τοπίο, το οποίο όμως τροποποιήθηκε πολλές φορές από τη συνεχή χρήση.

Ευρήματα μυκηναϊκών χρόνων βρέθηκαν σποραδικά στο χώρο και δείχνουν τη σχέση με τον μυκηναϊκό οικισμό που αποκαλύφθηκε από τον Γιάννη Σακελλαράκη, 100 μέτρα ανατολικότερα, ενώ η χρήση του στους ιστορικούς χρόνους διαπιστώνεται από αρχιτεκτονικά λείψανα (ρωμαϊκά) και κινητά ευρήματα που δηλώνουν τη διαχρονικότητα του χώρου, ακριβώς όπως και του γειτονικού Ιδαίου Αντρου».

Πρόκειται για ένα κορυφαίο έργο της σύγχρονης δραματουργίας, γραμμένο το 1942, στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής στη Γαλλία, η «Αντιγόνη» του Ανούιγ συνιστά μια μεταφορά για το άτομο και τον αγώνα του απέναντι σε ένα παντοδύναμο, γερασμένο, αυταρχικό κράτος...

Συντελεστές:

Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης

Σκηνοθεσία, Μουσική: Ελένη Ευθυμίου

Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη

Ενδυματολόγος: Ηλένια Δουλαδίρη

Β' Ενδυματολόγος: Μαίρη Μαρμαρινού

Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Ενορχηστρώσεις - ηχητικός σχεδιασμός: Κώστας Βόμβολος

Κίνηση: Βιτόρια Κωτσάλου, Κική Μπάκα

Δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Ευτυχιάδου

Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης):

Χορός: Φαίδων Καστρής

Αντιγόνη: Βασιλική Τρουφάκου

Τροφός: Αννέζα Παπαδοπούλου

Ισμήνη: Ιωάννα Μαυρέα

Αίμων: Γιώργος Φριντζήλας

Κρέων: Στέλιος Μάινας

Υπηρέτης Κρέοντα: Λάμπρος Κωνσταντέας

Φρουρός: Νίκος Ντάλας

Β' Φρουρός - Αγγελιαφόρος: Ερρίκος Λίτσης

Ευρυδίκη: Μαίρη Λιαμή