Η δεινή κατάσταση, με την οποία συνεχίζουν να έρχονται αντιμέτωποι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι μέσα στους χώρους δουλειάς, επιβεβαιώνεται κάθε μέρα

«Το ΠΑΜΕ, το ταξικό κίνημα βρέθηκε όλη την προηγούμενη περίοδο στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και σε αυτή τη ρότα θα συνεχίσουμε, διότι τα προβλήματα και οι παράγοντες που οδήγησαν τη συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και στην απώλεια δικαιωμάτων και κατακτήσεων, βρίσκονται εδώ.

Ο αντίπαλος μας είναι εδώ! Οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοξενοδόχοι, οι μεγαλέμποροι, όλοι αυτοί που μαζί με τις κυβερνήσεις τους και την ΕΕ φόρτωσαν τις συνέπειες της κρίσης και των χρεών στις πλάτες του λαού, συνεχίζουν να θησαυρίζουν πάνω στη δυστυχία και την εξαθλίωση της συντριπτικής λαϊκής πλειοψηφίας.

Αυτός ο αντίπαλος δεν έφυγε με την εναλλαγή της κυβέρνησης. Αξιοποιώντας αυτή την εναλλαγή βρίσκεται εδώ πιο έτοιμος και εξοπλισμένος. Τα συχαρίκια και οι φιλοφρονήσεις από τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου στη νέα κυβέρνηση πηγάζουν από τις δεσμεύσεις για νέα προνόμια, για ένα διαφορετικό μείγμα διαχείρισης που θα τους βοηθήσει να βγουν από την κρίση».

Το κάλεσμα αυτό του ΠΑΜΕ γίνεται προσπάθεια να συζητηθεί πλατιά με τους εργαζόμενους, να γίνει αντικείμενο προβληματισμού σε συνεδριάσεις ΔΣ και γενικές συνελεύσεις σωματείων, να παραμεριστούν οι παραμορφωτικοί φακοί που θέλουν να φορέσουν στο κίνημα ο παλιός και νέος εργοδοτικός συνδικαλισμός, με σύμμαχο τα αστικά ΜΜΕ.

Αλλωστε, η δεινή κατάσταση, με την οποία συνεχίζουν να έρχονται αντιμέτωποι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι μέσα στους χώρους δουλειάς, επιβεβαιώνεται κάθε μέρα. Μια ματιά μόνο στα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη», τις μέρες που ακολούθησαν τις εκλογές, φτάνει για να φανεί η πραγματική εικόνα, η οποία καμία σχέση δεν έχει με το κλίμα «ευφορίας» που σκόπιμα καλλιεργείται.

Ορισμένα ενδεικτικά γεγονότα είναι τα παρακάτω:

• Νέα μείωση, της τάξης του 15% έως 20%, σχεδιάζει η επιχείρηση «Praktiker» στους μισθούς, κυρίως των παλιότερων εργαζομένων. Μετά τις ατομικές συμβάσεις με μειώσεις 7% που επιβλήθηκαν πριν από έναν περίπου χρόνο σε όλους, με την απειλή της απόλυσης, η εταιρεία βάζει ξανά στο στόχαστρο τους εργαζόμενους που βρίσκονται κοντά στη συνταξιοδότηση, με στόχο να συρρικνώσει και άλλο τους μισθούς τους.
• Να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις, με μειώσεις μισθών μέχρι και 50%, εκβιάζονται από την εργοδοσία οι 75 εργολαβικοί εργαζόμενοι στα «Ελληνικά Λιπάσματα ELFE» (πρώην «Βιομηχανικά Φωσφορικά Λιπάσματα»). Αξιοποιώντας τη λήξη της μετενέργειας, ο νέος εργολάβος, που ανέλαβε από την 1/1/2015, μεθοδεύει την αλλαγή των όρων εργασίας όσων καλύπτονταν από την κλαδική Σύμβαση και την επιβολή του κατώτατου μισθού των 586 ευρώ μεικτά για όλους.
• Με νέα σύμβαση παρατείνει τη μείωση των μισθών στα εργοστάσια της Μαγνησίας η εργοδοσία της «Χαλυβουργίας Ελλάδος». Η σύμβαση υπογράφτηκε στις 29 Γενάρη και προβλέπει ότι οι μισθοί εξακολουθούν να διατηρούνται μειωμένοι κατά 12% σε σχέση με το ύψος του μισθού που δινόταν τον Ιούνη του 2013. Η διάρκειά της είναι 1 Φλεβάρη έως 30 Απρίλη, με την εργοδοσία να έχει το δικαίωμα να την παρατείνει μέχρι 31 Ιούλη του 2015.
• Με το καθεστώς της απληρωσιάς βρίσκονται αντιμέτωποι οι 50 εργαζόμενοι του ιδρύματος «Παιδική Στέγη». Η διοίκηση του ιδρύματος τους έκοψε αυθαίρετα ένα 10%, αρχίζοντας από το μισθό του Οκτώβρη, και, παρά την προσφυγή τους στην Επιθεώρηση Εργασίας, συνεχίζει να το παρακρατεί παράνομα. Για το Δεκέμβρη έχουν πληρωθεί «έναντι», ενώ για τους μήνες Γενάρη και Φλεβάρη δεν έχουν πάρει ούτε ένα ευρώ. Επιπλέον, οι αυξήσεις που προβλέπονταν από την κλαδική τους Σύμβαση, δεν «πέρασαν» τα προηγούμενα χρόνια στο μισθό.
• Μειώσεις μισθών, από 10% έως και 38%, σχεδιάζει η εργοδοσία στη «Nestle» μέσα από την επιβολή ατομικών συμβάσεων. Η επιχειρούμενη μείωση προστίθεται σε μια σειρά μέτρα που έχει πάρει έως τώρα η πολυεθνική. Μεταξύ άλλων, έχει επιβάλει εκ περιτροπής 2ήμερη και 3ήμερη εργασία στους εργάτες παραγωγής, ενώ απέλυσε καθαρίστριες και εργαζόμενους στη διανομή ψυγείων και τους επαναπροσέλαβε μέσω εργολάβου με τα μισά λεφτά.
• Απλήρωτοι συνεχίζουν να είναι εδώ και οχτώ μήνες οι εργαζόμενοι της επιχείρησης «ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΑΤΟΣ». Παράλληλα, η επιχείρηση έχει υποβάλει αίτηση για πτώχευση και στάση πληρωμών.
• Απλήρωτοι είναι οι ναυτεργάτες στα πληρώματα της ΝΕΛ, με τους εκπροσώπους της εταιρείας να δηλώνουν «αδυναμία να ανταποκριθούν στο σύνολο των οφειλών των δεδουλευμένων αποδοχών και συνολικά στις υποχρεώσεις της εταιρείας», όπως κατήγγειλαν ναυτεργατικά σωματεία.
• Στους περίπου 600 εργαζόμενους στα Ναυπηγεία Ελευσίνας η εργοδοσία εξακολουθεί να οφείλει μισθούς εννέα μηνών. Οσο το καθεστώς της απληρωσιάς συνεχίζεται, οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε όλο και πιο άσχημη θέση.
• Οι εργαζόμενοι στο έργο ανασκαφής για την επέκταση του Βενιζέλειου Νοσοκομείου, στο Ηράκλειο της Κρήτης είναι απλήρωτοι εδώ και δύο μήνες. Στην ίδια κατάσταση είχαν βρεθεί και στο πρόσφατο παρελθόν, με ανάλογη καθυστέρηση στην καταβολή των μισθών τους, γεγονός που δείχνει ότι το καθεστώς της απληρωσιάς και της κοροϊδίας παγιώνεται.
• Σε απεργιακές κινητοποιήσεις βρίσκονται οι εργαζόμενοι στις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες» στη Φθιώτιδα, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα μέχρι και 12 μηνών που τους οφείλει η εργοδοσία, καθώς και την ανάκληση των απολύσεων συναδέλφων τους που τόλμησαν να «σηκώσουν κεφάλι» ενάντια στην απληρωσιά.
• Δεδουλευμένα οφείλει και η εργοδοσία στην ιδιωτική κλινική «Κυανούς Σταυρός», ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις εργαζομένων οι οφειλές ανέρχονται σε χιλιάδες ευρώ.
• Τη μη τήρηση των όρων εργασίας που προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας καταγγέλλουν εργαζόμενοι σε κατάστημα της γνωστή αλυσίδα καφέ «MIKEL» στη Λάρισα. Συγκεκριμένα, ενώ είχαν υπογράψει σύμβαση για 4ωρη, πενθήμερη εργασία, εργάζονταν 8ωρο, με τα ένσημά τους να παραμένουν μισά και αντίστοιχα οι άδειες, τα δώρα, τα επιδόματα αδείας να δίδονται με βάση 4ωρη εργασία. Επίσης, ενώ εργάζονταν νύχτες, Κυριακές, αργίες ουδέποτε καταβλήθηκαν οι αντίστοιχες προσαυξήσεις (25% για νυχτερινή εργασία, 75% για Κυριακές - αργίες).
• Σε απολύσεις προχώρησε η επιχείρηση «Public» στην Κέρκυρα, στο πλαίσιο της απόφασής της να κλείσει το κατάστημα που διατηρούσε στην περιοχή Σολάρι.

Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση και από αυτόν το βραχνά, που επιβάλλει η εργοδοσία στους χώρους δουλειάς, οι εργαζόμενοι δε θα απαλλαγούν χωρίς ταξικούς αγώνες, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο και ρήξη με την πολιτική του. Γι' αυτό δεν πρέπει να υπάρξει καμία ολιγωρία, καμία αναμονή.

Η πάλη για άμεσα μέτρα ανακούφισης των εργαζομένων και των ανέργων, για την ανάκτηση των απωλειών από την περίοδο της κρίσης, η οργάνωση αγώνων για να μην περάσουν νέες ανατροπές σε βάρος τους, να ξηλωθεί όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο, η υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου και των εισοδημάτων τους, είναι σήμερα όχι μόνο επίκαιρα αλλά όρος επιβίωσης για την εργατική τάξη.

Αυτή την αναγκαία πάλη προσπαθεί να υπονομεύσει ο παλιός και ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός, που στρατεύονται με την κυβέρνηση και σέρνουν τους εργαζόμενους να παλέψουν κάτω από ξένες σημαίες. Αυτό εξυπηρετούν ανακοινώσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων, που χαιρετίζουν την κυβερνητική εναλλαγή και έρχονται να «κουμπώσουν» με τις εξαγγελίες των υπουργών της για δήθεν φιλεργατικά μέτρα.

Καλούν τους εργαζόμενους να χειροκροτήσουν την κυβέρνηση για τα ψίχουλα που έταζε προεκλογικά και τώρα πάει να τα εφαρμόσει με πολλούς αστερίσκους. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση έλεγε ότι από τα πρώτα νομοθετήματα θα είναι «η επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751». Τώρα την παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες -μέχρι το 2016 είπε ο πρωθυπουργός- και μάλιστα αφού συμφωνήσουν οι εργοδοτικές οργανώσεις και τους εξασφαλίσει ένα κάρο «αντισταθμιστικά» ανταλλάγματα.

Επιπλέον, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Εργασίας, η κυβέρνηση θα διατηρηθεί τον αισχρό θεσμό «του δανεισμού - ενοικίασης εργαζομένων και των ιδιωτικών γραφείων ευρέσεως εργασίας», θα συνεχίσουν να λειτουργούν «οι υπεργολαβίες και εργολαβίες στο δημόσιο τομέα και στον ευρύτερο δημόσιο», θα συνεχίσουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι να απασχολούνται σε καθεστώς «μερικής απασχόλησης, εκ περιτροπής εργασίας και με προσωρινές συμβάσεις».

Επομένως, γιατί πρέπει να δηλώνουν ικανοποίηση οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι; Μήπως που τώρα, με συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως ακριβώς και πριν με συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, θα συνεχίζουν να επιβιώνουν με συντάξεις πείνας και να πληρώνουν τα χαράτσια που τους επιβλήθηκαν;

Γιατί θα πρέπει να σταυρώσουν τα χέρια οι σημερινοί εργαζόμενοι και να αναμένουν τη μεγαλοψυχία της «αριστερής» κυβέρνησης; Μήπως για το γεγονός ότι το νέο μοντέλο ασφαλιστικού, που αύξησε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στο 67ο έτος, που «εξίσωσε γυναίκες και άνδρες», που καθόρισε τα 40 χρόνια ασφάλισης αντί της 35ετίας για το δικαίωμα στην πλήρη σύνταξη, δηλαδή που νομοθέτησε τη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα και που εξαέρωσε τα αποθεματικά των Ταμείων, θα συνεχίσουν να ισχύουν και με τη νέα κυβέρνηση;

Επειδή, λοιπόν, όλα τα παραπάνω είναι εδώ, επειδή η κυβερνητική εναλλαγή, όσο παραμένει ανέγγιχτο το αντεργατικό πλαίσιο που υπαγορεύεται και από τους «θεσμούς» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεν εξασφαλίζει τα εργατικά συμφέροντα, γι' αυτό ακριβώς το κάλεσμα του ΠΑΜΕ αποτυπώνει εκείνη τη γραμμή στο εργατικό κίνημα που πραγματικά ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες:

«Το εκμεταλλευτικό σύστημα δεν αλλάζει, δε γίνεται πιο ανθρώπινο μέσω των εναλλαγών στις κυβερνήσεις. Από τη δική μας δράση, από τους αγώνες και τις διεκδικήσεις μας, εξαρτάται η "σωτηρία" μας, η αξιοπρεπής ζωή, η μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα.

Η ταξική συσπείρωση και η αποφασιστική πάλη κατά του κεφαλαίου και των κομμάτων που το υπηρετούν είναι ο σημερινός μονόδρομος για τους εργαζόμενους για να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια και τη δυστυχία, για να αποσπάσουν αυτά που έχασαν, για να βάλουν μπρος για τις διεκδικήσεις τους που να καλύπτουν σύγχρονες ανάγκες.

Η ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, οι ζωντανές συλλογικές διαδικασίες των σωματείων, η υιοθέτηση αιτημάτων που θίγουν τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων πρέπει να είναι σε πρώτο πλάνο.

Ο δρόμος του αγώνα, της οργάνωσης στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους και τις γειτονιές είναι ζήτημα άμεσης προτεραιότητας για όλους τους εργαζόμενους. Η δύναμή μας βρίσκεται στην ενότητα της εργατικής τάξης, της συμμαχίας της με τους αυτοαπασχολούμενους, με τη φτωχή αγροτιά, τη νεολαία και τις γυναίκες».