Πηγή κινδύνων στις μικρές ηλικίες είναι η παντελής απουσία του προαθλητικού ελέγχου

Ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι κίνδυνοι δεν προκύπτουν μόνο από την ανυπαρξία της σωματικής άσκησης αλλά και από το γεγονός ότι όταν αυτή πραγματοποιείται, οι συνθήκες δεν είναι οι καλύτερες.

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η παντελής απουσία του ιατρικού προαθλητικού ελέγχου. Ενας τομέας ιδιαίτερα σημαντικός στον οποίο θα έπρεπε να υποβάλλονται εκατοντάδες χιλιάδες νέοι και κυρίως μαθητές και αθλητές για τη συμμετοχή τους στις αθλητικές δραστηριότητες και φυσικά όχι μόνο γι' αυτές. Μάλιστα, κάθε άλλο παρά τυχαίο μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχουν αρκετά περιστατικά όπου νέα παιδιά έχουν χάσει τη ζωή τους στο σχολείο και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια αθλητικής δραστηριότητας, τα οποία ανάγονται σε παθολογικά αίτια. Και όμως, γι' αυτόν τον σημαντικό τομέα ποτέ δεν δόθηκε κάποιο κονδύλι από πλευράς κράτους ενώ οι γενικότερες πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί και στον τομέα της Υγείας, και έχουν οδηγήσει στην πλήρη ιδιωτικοποίησή της, προκαλούν πρόσθετα προβλήματα.

Σύμφωνα με τα όσα ανέφερε στον «Ρ» ο Ηλίας Σιώρας, καρδιολόγος στον «Ευαγγελισμό», μέλος του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ και μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ Υγείας - Πρόνοιας Αττικής, αν και οι συγκεκριμένες εξετάσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικές εντούτοις αυτήν τη στιγμή είτε δεν πραγματοποιούνται καθόλου είτε δεν γίνονται κανονικά ή σε μια άλλη περίπτωση οι γονείς πληρώνουν αδρά προκειμένου να κάνουν έστω και τα απαραίτητα. Οπως τονίζει, η πρόληψη θα πρέπει να ξεκινά από τον οδοντιατρικό έλεγχο, τον έλεγχο της καρδιάς, της όρασης, της ακοής, της σπονδυλικής στήλης κ.λπ., ενώ ειδικά η συμμετοχή στις αθλητικές δραστηριότητες απαιτεί πιο συχνή εξέταση, ανά διετία ή τριετία, ανάλογα με την ένταση του αθλήματος και ο έλεγχος θα πρέπει να είναι ουσιαστικός και όχι επιφανειακός.

Για όλα αυτά, αντί να παρέχονται δωρεάν από ένα οργανωμένο δίκτυο υπηρεσιών, με Κέντρα Υγείας και Υπηρεσίες Σχολικής Υγιεινής, η συντριπτική πλειοψηφία των νέων και των οικογενειών τους πληρώνει αδρά.

Είναι χαρακτηριστικό ότι για ένα παιδί που θα πάει στην Α' Δημοτικού οι γονείς θα πρέπει να πληρώσουν 80 ευρώ για καρδιολόγο και οφθαλμίατρο, ποσό ίσως και μεγαλύτερο απ' τον ετήσιο σχολικό εξοπλισμό για ένα πρωτάκι. Παράλληλα, ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών δεν έχουν κάνει ποτέ τους συγκεκριμένους ελέγχους. Χαρακτηριστικά είναι τα περιστατικά όπου δεκάδες νέοι (ή ακόμα και ενήλικοι) χρειάζονται χαρτί γιατρού προκειμένου να συμμετάσχουν σε κάποια αθλητική δραστηριότητα εκτός σχολείου (συμμετοχή σε σωματείο, κολυμβητήριο, γυμναστήριο) και αυτό αποτελεί ένα σοβαρό πρόβλημα. Κι αυτό γιατί ή θα πρέπει να περιμένει ίσως και μήνες το ραντεβού σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο προκειμένου να εξεταστεί ή να πραγματοποιήσει επίσκεψη σε κάποιο ιδιωτικό ιατρείο, φυσικά με το αντίστοιχο κόστος.

«Το θέμα θα πρέπει να γίνει υπόθεση των συλλόγων γονέων, των αθλητικών σωματείων, των καθηγητών, των δασκάλων, όλου του λαϊκού κινήματος προκειμένου να απαιτήσουν αποκλειστικό δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας, με Κέντρα Υγείας και Υπηρεσίες Σχολικής Υγιεινής, που θα παρέχουν δωρεάν όχι μόνο τον προαθλητικό έλεγχο αλλά και όλες τις υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας», επισημαίνει ο Ηλ. Σιώρας.

Η διαμόρφωση με ευθύνη του κράτους, και όχι μόνο, χώρων όπου ο χρήστης ηρωίνης θα μπορεί νόμιμα να κάνει χρήση απλά για να μην είναι σε κοινή θέα δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Ηδη από τη δεκαετία του '90 έχει λειτουργήσει σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στις ΗΠΑ, στον Καναδά και την Αυστραλία. Μάλιστα, είναι συχνές οι παρεμβάσεις του ΟΗΕ και του Διεθνούς Συμβουλίου Ελέγχου των Ναρκωτικών (INCB) στις Ετήσιες Εκθέσεις του ότι η λειτουργία τους δε συνάδει με τις διεθνείς συμβάσεις για την καταπολέμηση των ναρκωτικών.

Από τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Δικτύου Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά (RETOIX) και τις Ετήσιες Εκθέσεις του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης των Ναρκωτικών (EMCCDA) φαίνεται ότι στην ΕΕ λειτουργούν 78 «shooting rooms» από τα οποία τα 45 βρίσκονται στην Ολλανδία.

Αλλο ένα βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι, ποιος θα έχει την ευθύνη σε περίπτωση θανάτου ενός χρήστη από υπερβολική δόση ή από νοθευμένη ηρωίνη σε έναν χώρο «υγιούς χρήσης»; Το κράτος;

Οταν κύριος στόχος είναι η παρακίνηση και η προετοιμασία του εξαρτημένου να αντιληφθεί ότι μπορεί να αλλάξει ζωή, μπορεί να απαλλαγεί από τα ναρκωτικά, ότι μπορεί να ξανακερδίσει τη ζωή του, πόσο αυτό είναι εύκολο και δεν υποσκάπτεται αυτός ο στόχος, όταν το ίδιο το κράτος διαμορφώνει «ταυτότητα» στο χρήστη, περιθωριοποιώντας τον ακόμα περισσότερο;

Οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν έλλειψη από «χώρους για να σουτάρουν ηρωίνη», έχουν ανάγκη από χώρους για να μορφωθούν, να αθληθούν, να εκφραστούν πολιτιστικά. Η νεολαία έχει ανάγκη από χώρους που θα ενισχύουν την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς τους και όχι χώρους που θα αποδέχονται την αποχή τους από τη ζωή.