Τις δέκα μέρες που απέμειναν μέχρι την πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 27 Νοέμβρη πρέπει να σημάνει συναγερμός. Κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ενωση και κεφάλαιο ανοίγουν νέα μέτωπα σε βάρος των εργασιακών, ασφαλιστικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και του λαού. Βαθαίνουν και επεκτείνουν την επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, των νέων και των ανέργων, των συνταξιούχων και των γυναικών.

Οι εξελίξεις αναδεικνύουν αντικειμενικά την απεργία σε μια μεγάλη ταξική αναμέτρηση. Η επιτυχία της θα δείξει το βαθμό ετοιμότητας του συνδικαλιστικού κινήματος να αντιμετωπίσει τη νέα επίθεση, την αποφασιστικότητα των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα να αποτρέψουν τη χειροτέρευση της θέσης τους, να αποκρούσουν την επιβολή νέων ανατροπών στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία, στα εργασιακά, στο εισόδημά τους.

Να διεκδικήσουν αυτά που βίαια τους αφαίρεσαν, να απαιτήσουν την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Να δώσει η απεργία απάντηση στην κυβερνητική και εργοδοτική προκλητικότητα και να αποτελέσει βήμα κλιμάκωσης για τη συνέχεια.

Από την προκήρυξη ακόμα της απεργίας και από το βήμα του μεγάλου πανελλαδικού συλλαλητηρίου την 1η Νοέμβρη στο Σύνταγμα, το ΠΑΜΕ κάλεσε τα συνδικάτα, όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να οργανώσουν την πανελλαδική απεργία, να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.

Σε αυτήν την κατεύθυνση δούλεψαν οι δυνάμεις του, μαζί με άλλους συνδικαλιστές και σωματεία, με επιμονή τις δύο εβδομάδες που μεσολάβησαν από κείνη την ημέρα. Το ίδιο θα κάνουν και τις επόμενες ημέρες, με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, σχέδιο και οργάνωση. Για να φτάσει το μήνυμα της απεργίας σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο και εργαζόμενο, σε κάθε άνεργο, σε κάθε λαϊκή γειτονιά και σπίτι.

Στον αντίποδα της αγωνιστικής αυτής δραστηριότητας, η στάση της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και «νέου», υπονομεύει την απεργία. Στους περισσότερους χώρους που πλειοψηφούν δεν παίρνουν κανένα μέτρο για να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι στην απεργία, ούτε καν για να γίνει γνωστή η πανεργατική κινητοποίηση.

Ως εκ τούτου, οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα δεν έχουν απέναντί τους μόνο την αντιλαϊκή πολιτική, τα σχέδια της κυβέρνησης, του κεφαλαίου, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και την καθημερινή προπαγάνδα τους για την «αναγκαιότητα» των μέτρων. Εχουν, ταυτόχρονα, το καθήκον να σπάσουν το κλίμα της αδράνειας που επιχειρείται να επιβληθεί μέσα στους χώρους δουλειάς, να ξεπεράσουν τις συμπληγάδες της αναμονής και τη λογική της ανάθεσης που υπόγεια καλλιεργούνται, να επιβάλλουν με το παράδειγμα και τη δράση τους το γεγονός της απεργίας.

Να θέσουν ντε φάκτο την πανεργατική πανελλαδική απεργία στην ημερήσια διάταξη όλων των συνδικάτων, συλλόγων, μαζικών φορέων. Να ξεσηκώσουν τους τόπους δουλειάς, τις συνοικίες, τις πόλεις και τα χωριά. Η οργάνωσή της να γίνει υπόθεση των οργανώσεων της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των επαγγελματοβιοτεχνών, των επιστημόνων, των φοιτητών και σπουδαστών, των γυναικών και των συνταξιούχων.

Τα χειρότερα είναι μπροστά, σε όλα τα μέτωπα. Η λεηλασία των συντάξεων, που τις έκοψαν στη μέση, δεν τους αρκεί. Τώρα, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Εργασίας, σχεδιάζουν την συγχώνευση όλων των επικουρικών συντάξεων και των εφάπαξ στο Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης (ΕΤΕΑ), το οποίο με τη σειρά του θα υπαχθεί στο ΙΚΑ. Δηλαδή, οι επικουρικές και τα εφάπαξ, ή ό,τι απέμεινε απ' αυτά, θα «συγχωνευθούν» στην κύρια σύνταξη, θα εξαερωθούν όπως το νερό στην άμμο της ερήμου.

Γι 'αυτό έχουν στοχοποιήσει τις συντάξεις των αυτοαπασχολούμενων, επαγγελματοβιοτεχνών, αυτοκινητιστών και εμπόρων (ΟΑΕΕ), μετατρέποντάς το Ταμείο σε «ελλειμματικό», αφού η κυβέρνηση σφίγγει τη στρόφιγγα της κρατικής χρηματοδότησης, μειώνοντάς την, μεταξύ 2013 και 2015, κατά 500 εκατομμύρια ευρώ, όσο ακριβώς και το προϋπολογιζόμενο έλλειμμα του 2015.

Γι' αυτό, από το ΣΕΒ μέχρι το διοικητή του ΙΚΑ, επιμένουν μανιωδώς για την ανάπτυξη του ασφαλιστικού συστήματος των «τριών πυλώνων». Αξιώνουν δηλαδή προνόμια φορολογικά και άλλα για να προωθηθούν τα Επαγγελματικά Ταμεία και η ιδιωτική ασφάλιση, με τα οποία βέβαια δεν υπάρχει καμία εγγύηση για το ύψος των συντάξεων που θα αποδίδουν αλλά θα εξασφαλίσουν νέα πεδία πελατείας και κερδοφορίας για τους ασφαλιστικούς ομίλους.

Αυτή ακριβώς η στρατηγική, η οποία βγαίνει κατευθείαν από τη μήτρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, «επιτρέπει» στον Ροβέρτο Σπυρόπουλο να βάλει στο τραπέζι τη συνάρτηση των παροχών Υγείας του ΕΟΠΥΥ από τον αριθμό των ενσήμων ή τον αριθμό ασφάλισης κάθε εργαζόμενου. Να αγοράζει δηλαδή το «πακέτο» παροχών Υγείας για το οποίο πληρώνει, όπως ακριβώς και τα προγράμματα των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.

Για τον ίδιο λόγο και με τις ίδιες στοχεύσεις επιμένει ο ΣΕΒ για τα εργασιακά. Δεν αρκεί στους βιομηχάνους, στους τραπεζίτες και στους μεγαλοξενοδόχους ότι αυξήθηκαν τα όρια των ομαδικών απολύσεων και ότι μέσω του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας (ΑΣΕ) ουσιαστικά απελευθερώθηκαν, με τη συναίνεση και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Τώρα επανέρχονται και απαιτούν «καλύτερη λειτουργία και θωράκιση του ΑΣΕ στο ζήτημα των ομαδικών απολύσεων», ενώ παίρνουν και τα μέτρα τους απέναντι στο κίνημα, με τις αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο.

Για όλα αυτά και για πολλά περισσότερα απεργούμε στις 27 Νοέμβρη. Με παρακαταθήκη την επιτυχία του πανελλαδικού συλλαλητηρίου, να μην αφήσουμε «πέτρα πάνω στην πέτρα» στην προσπάθεια να νεκρώσουν τη μέρα εκείνη οι τόποι δουλειάς, να πλημμυρίσουν οι δρόμοι με απεργούς διαδηλωτές.