Στη χώρα μας ο αντίκτυπος από το μεγάλο συλλαλητήριο, που οργάνωσαν την 1η Νοέμβρη κοντά χίλιες οργανώσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος, δίνει ώθηση στη δράση των συνδικάτων, που οργανώνουν πλέον την επόμενη αγωνιστική απάντηση με την προκήρυξη πανεργατικής απεργίας για τις 27 Νοέμβρη.

Η μάχη δε θα 'ναι εύκολη, στους χώρους δουλειάς πυκνώνουν τα κρούσματα εργοδοτών που ζητάνε από τους εργαζόμενους να δηλώσουν ότι δεν ανήκουν σε σωματεία. Η επίθεση συνοδεύεται με απολύσεις συνδικαλιστών από τα ταξικά συνδικάτα, ενώ, παράλληλα, το μεγάλο κεφάλαιο φροντίζει για τον έλεγχο των συνδικάτων με την ανάδειξη σ' αυτά εργατοπατέρων που στηρίζουν τις επιδιώξεις της εργοδοσίας.

Το ΚΚΕ σημείωσε ήδη πως οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης για επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στην ανάπτυξη, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι νέα αντιλαϊκά μέτρα είναι προ των πυλών, αποδεικνύουν ότι το περιεχόμενο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στην οποία ορκίζονται ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, είναι από χέρι αντεργατικό, αντιλαϊκό.

Από την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ, με μια σειρά πράξεις, πείθει ότι πράγματι προετοιμάζεται να μετάσχει και από θέσεις κυβερνητικής εξουσίας στην αστική διακυβέρνηση. Τα δείγματα από τους χώρους όπου ήδη κυβερνά, με κραυγαλέα την περίπτωση της Περιφέρειας Αττικής, δείχνουν ότι το «πάει το γράμμα» κανονικά. Ψήφισε τον προϋπολογισμό της προηγούμενης περιφερειακής αρχής, την οποία έως πρόσφατα κατάγγελλε ως μνημονιακή, φρόντισε να συμπήξει μέτωπο με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και άλλες δυνάμεις του «μνημονιακού τόξου», ώστε να αποκλείσουν τη μόνη φωνή αντίστασης, τους κομμουνιστές συμβούλους από τη διοίκηση του φορέα για τη διαχείριση των απορριμάτων της Αττικής.

Οι καβγάδες μεταξύ των αστικών πολιτικών δυνάμεων καταγράφονται όλο και πιο συχνά ως καβγάδες για το πάπλωμα, καθώς ταυτόχρονα καταγράφονται οι συμφωνίες τους στη στρατηγική στόχευση του κεφαλαίου για την επίτευξη της περίφημης ανταγωνιστικότητας.

Η βδομάδα που πέρασε σφραγίστηκε από την έναρξη μιας νέας επίθεσης στα ζητήματα της κοινωνικής ασφάλισης. Με θέσεις που διατύπωσε, ο υπουργός Εργασίας ήρθε να επιβεβαιώσει την εκτίμηση ότι οι νέες ενοποιήσεις που προγραμματίζονται θα γίνουν το όχημα των νέων ανατροπών στην κοινωνική ασφάλιση. Ηδη, οι δύο μεγάλες ενοποιήσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια αλλά και άλλες που προηγήθηκαν, είτε αφορούσαν Ταμεία Κύριας Ασφάλισης είτε επικουρικά, είχαν ως αποτέλεσμα τη δραστική συρρίκνωση των συντάξεων και των παροχών, τη συμπίεση προς τα κάτω των ασφαλιστικών δικαιωμάτων όλων των ασφαλισμένων.

Γίνεται φανερό ότι το Ασφαλιστικό ήταν και παραμένει βασικό πεδίο ταξικής διαπάλης. Πεδίο αναμέτρησης που δεν έχει «κλείσει», όπως παραπλανητικά ισχυρίζεται η κυβέρνηση για να προλάβει αντιστάσεις. Ως εκ τούτου, για όλους τους ασφαλισμένους, ανεξάρτητα από Ταμείο Ασφάλισης, εν ενεργεία και συνταξιούχους, το Ασφαλιστικό ήταν και είναι «αιτία πολέμου», όπως σωστά υπογράμμισε πρόσφατα και το ΠΑΜΕ. Σ' αυτόν τον πόλεμο απαιτείται η μεγαλύτερη κινητοποίηση όλων των εργαζομένων. Μπροστά και στην απεργία στις 27 Νοέμβρη, εργαζόμενοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, μαζί με τις συνταξιουχικές οργανώσεις, σε μια πλατιά λαϊκή συσπείρωση, να παλέψουν για να μπουν εμπόδια στις νέες ανατροπές, στα σχέδια της κυβέρνησης, να διεκδικήσουν συντάξεις και παροχές που θα ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Ενα ακόμα στοιχείο της αντεργατικής επίθεσης προέκυψε από τις δηλώσεις του διοικητή του ΙΚΑ, που έσπευσε να εκτιμήσει ότι οι παροχές Υγείας πρέπει να είναι αντίστοιχες του αριθμού των ενσήμων. Εκτίμηση που εκτοξεύει στα ύψη τον κοινωνικό δαρβινισμό και επιβεβαιώνει ότι το μεγάλο κεφάλαιο δεν έχει κάνει βήμα πίσω από την επιδίωξη να αντιμετωπίσει το σύνολο του χώρου της Ασφάλισης - Υγείας - Πρόνοιας ως ένα προνομιακό για τα κέρδη του πεδίο. Στο πρακτέο, ο διοικητής του ΙΚΑ κάλεσε να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για τη δημιουργία των περίφημων επαγγελματικών Ταμείων.

Μεγάλη κουβέντα άνοιξε για τις περίφημες διευκολύνσεις στην αποπληρωμή των χρεών προς την εφορία. Η όλη κουβέντα παρακάμπτει το γεγονός ότι, με ή χωρίς «διευκολύνσεις», οι λαϊκές οικογένειες αδυνατούν να πληρώσουν τα χαράτσια που τους έχουν επιβληθεί για λογαριασμό του κεφαλαίου. Προσπερνά το γεγονός ότι ο πυρήνας των αντιλαϊκών μέτρων θα παραμείνει σε ισχύ και για την «επόμενη μέρα», ενώ παράλληλα θα εμπλουτίζεται με νέα μέτρα - προσφορά στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.

Να θυμίσουμε ότι ανάλογη «λύση διευκόλυνσης» με την κυβερνητική έχει προτείνει και η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Το κλειδί στην πρότασή του είναι πως αναγνωρίζει μία προς μία και όλες μαζί τις «οφειλές» του λαού από τα κάθε είδους μνημονιακά χαράτσια. Με την πρότασή του επιβάλλει την αποπληρωμή τους, διευκολύνοντας δήθεν με την εισοδηματική δυνατότητα κάθε νοικοκυριού, αντί να τα απαλλάξει από το βραχνά.

Απέναντι σ' αυτούς τους γαλαντόμους υπερασπιστές του λαού, που, επί της ουσίας, μέσα από τις διάφορες παραλλαγές της φορομπηχτικής πολιτικής ζητάνε από το λαϊκό νοικοκυριό να πληρώσει τα χρέη των καπιταλιστών, το ΚΚΕ έχει κάνει καθαρό μέσα και έξω από τη Βουλή ότι ανάμεσα σε άλλα επιβάλλεται: Να υπάρξει πλήρης φορολογική απαλλαγή της πρώτης και δευτερεύουσας κατοικίας, που καλύπτουν τις στεγαστικές ανάγκες και τις ανάγκες αναψυχής της λαϊκής οικογένειας. Να μη φορολογηθεί η αγροτική γη και να φορολογηθεί η μεγάλη ακίνητη περιουσία. Να καταργηθούν τώρα οι φόροι στο πετρέλαιο θέρμανσης και το φυσικό αέριο. Να καταργηθεί ο ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, σε αγροτικά εφόδια, μηχανήματα και στο πετρέλαιο κίνησης και μια σειρά ακόμα άλλα μέτρα που θα βοηθούν την εργατική τάξη να πάρει μια ανάσα και παράλληλα θα επιβάλουν φορολογία με συντελεστή 45% στα διανεμόμενα και αδιανέμητα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, παράλληλα με την κατάργηση των «αναπτυξιακών» φοροελαφρύνσεων. Ολα αυτά συνιστούν μέτωπα διεκδίκησης και πάλης, η προβολή τους συμβάλλει στο να μπαίνει και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Η ανάγκη να γίνεται όλο και πιο καθαρό ποιος είναι ο αντίπαλος, ποια είναι η αιτία για τα δεινά του λαού αναδεικνύεται επιτακτική. Οι δυνάμεις που συγκαλύπτουν το γεγονός ότι η επίθεση είναι γενικευμένη, όχι από κάποιο πολιτικό καπρίτσιο αλλά γιατί αυτό είναι μονόδρομος για τους καπιταλιστές, έχουν κάθε λόγο να κοκορομαχούν για το χρέος και τις δανειακές υποχρεώσεις. Να δείχνουν το δέντρο για να κρύψουν το δάσος.

Το ΚΚΕ, τη βδομάδα που πέρασε, ανέδειξε και μέσα από το «Ρ» το γεγονός ότι η αντιλαϊκή επίθεση που εκδηλώνεται στην Ελλάδα δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία, αφορά όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο από χώρα σε χώρα αλλά με μία κατεύθυνση: Να εξασφαλίζεται φτηνότερη εργατική δύναμη, για να μπορέσουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι της ΕΕ να τα βγάλουν πέρα στον ανταγωνισμό τους με άλλους ομίλους που έχουν ήδη εξασφαλίσει φτηνότερη εργατική δύναμη.

Μέτρα για την υλοποίηση αυτής της κατεύθυνση εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, είτε έχουν υψηλό χρέος είτε έχουν χαμηλό, είτε είναι σε φάση κρίσης είτε έχουν βγει απ' τη φάση της κρίσης. Αυτό πρέπει να' ναι διαρκώς καθαρό για να γίνεται κατανοητό ότι η αντεργατική επίθεση δε θα σταματήσει αν δε φύγει από τη μέση η αιτία του κακού, η επιδίωξη δηλαδή των καπιταλιστών να γίνουν πιο ισχυροί απέναντι στους ανταγωνιστές τους.

Σ' αυτήν την επιδίωξη υποτάσσονται όλες οι κυβερνητικές πολιτικές σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, αυτήν την επιδίωξη υπηρετεί κάθε πολιτική δύναμη που, ενώ ορκίζεται πίστη στην ανταγωνιστικότητα, βγαίνει στα κεραμίδια διαλαλώντας ότι έχει φιλολαϊκό τρόπο να το κάνει.

Κριτήριο, τελικά, για κάθε πολιτική δύναμη είναι η στάση που κρατά απέναντι σ' αυτούς που έχουν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας. Τους μονοπωλιακούς ομίλους που αποφασίζουν αν θα επενδύσουν, αν θα απολύσουν, τι μισθούς θα δώσουν, με ποιες εργασιακές σχέσεις.

Κρίσιμο, κατά συνέπεια, για την εργατική τάξη είναι η στάση που κρατά απέναντι στον πραγματικό αντίπαλό της και πως μ' αυτό το φίλτρο κρίνει και τις πολιτικές δυνάμεις.

Η λαϊκή απαίτηση να φύγουν αυτοί που έχουν φορτώσει το λαό με δεινά θα πρέπει να δώσει δυναμική στη μαζική λαϊκή δράση για ριζικές ανατροπές και να μην εγκλωβιστεί σε κυβερνητικές λύσεις που φέρνουν από την πίσω πόρτα την ίδια πολιτική.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, η ελπίδα βρίσκεται στην όξυνση της ταξικής πάλης, στην αντιπαράθεση με τους ίδιους τους καπιταλιστές, τόσο στους χώρους δουλειάς όσο και στο πολιτικό πεδίο, τόσο απέναντι στη σημερινή κυβέρνησή τους όσο και απέναντι στις εναλλακτικές της. Μ' αυτό το δεδομένο, αποκτά ξεχωριστή σημασία η μεγάλη εξόρμηση που κάνουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ για την οργάνωση της απεργίας, την περιφρούρησή της, τη συνέχεια της ανειρήνευτης πάλης των εργατών.

Τα σωματεία, με πλειοψηφία τις δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, έκαναν καλύτερη προσπάθεια να εξειδικεύσουν το σχέδιο δράσης στο χώρο τους και να βάλουν συγκεκριμένους στόχους, που να συνδέονται με τη συνολικότερη δουλειά για την ανασύνταξη του κινήματος.

Σε πολλές συνεδριάσεις ΔΣ δε συζητήθηκε μόνο το σχέδιο δράσης αλλά και η επιχειρηματολογία με την οποία θα άνοιγε η συζήτηση με τους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο και, ταυτόχρονα, η αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό εκεί που έβαζε εμπόδια στο συλλαλητήριο, προσπαθώντας να φρενάρει τη συσπείρωση και τη δυναμική του με την προπαγάνδα για «κομματική συγκέντρωση».

Η συκοφαντία τους έπεσε στο κενό. Σ' αυτό συνέβαλαν καθοριστικά οι περισσότερες από 40 αποφάσεις σωματείων, αγροτικών συλλόγων, συλλόγων ΕΒΕ της Κρήτης, όπου δεν πλειοψηφούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, ούτε βέβαια οι δυνάμεις που συσπειρώνει η ΠΑΣΥ και η ΠΑΣΕΒΕ.

Μ' αυτό το πνεύμα, τα σωματεία «άπλωσαν» τη δουλειά τους στα εργοστάσια, στα καταστήματα και στις γειτονιές. Στη διάρκεια του δίμηνου, μέχρι το συλλαλητήριο, έγιναν θετικά βήματα τόσο στη λειτουργία των συνδικάτων, όσο και στα αποτελέσματα που αυτή φέρνει. Ενα παράδειγμα είναι η δημιουργία σωματειακής επιτροπής του Συνδικάτου Οικοδόμων στην Αλικαρνασσό, μια εργατογειτονιά του Ηρακλείου με πολλούς άνεργους οικοδόμους.

Η δημιουργία της επιτροπής ήταν αποτέλεσμα της καμπάνιας που οργάνωσε το ΔΣ του συνδικάτου, βάζοντας συγκεκριμένο σχέδιο για τη συνοικία. Πηγαίνοντας στις πιάτσες των συναδέλφων αλλά και πόρτα - πόρτα, το συνδικάτο πραγματοποίησε μια μαζική σύσκεψη οικοδόμων. Μετά τη συζήτηση, πολλοί οικοδόμοι δήλωσαν πρόθυμοι να στελεχώσουν τη σωματειακή επιτροπή, εντάχθηκαν στη δουλειά για την επιτυχία της Γενικής Συνέλευσης του συνδικάτου και του πανελλαδικού συλλαλητηρίου.

Δεν είναι τυχαίο ότι και στην Κρήτη μετράμε δεκάδες νέες εγγραφές σε όλα τα σωματεία το δίμηνο που μας πέρασε. Αποδείχτηκε ότι εκεί που το ΔΣ του σωματείου πάει με σχέδιο και καλό έλεγχο, όταν αξιοποιεί και βάζει σε κίνηση τα μέλη του, η δράση παίρνει άλλα χαρακτηριστικά και νέες δυνάμεις εντάσσονται στην ταξική πάλη. Βγήκε πολύτιμη εμπειρία από τις παρεμβάσεις έξω από τον ΟΑΕΔ, όπου η παρουσία μας χρειάζεται να είναι μόνιμη. Εκεί μιλήσαμε με ανέργους, συσπειρώσαμε στα σωματεία, κοντραρίστηκε η λογική της αναποτελεσματικότητας των αγώνων. Μέσα στο δίμηνο, συγκροτήθηκαν στο Ηράκλειο δυο νέες Επιτροπές Ανέργων.

Η δουλειά για το συλλαλητήριο ανέδειξε ακόμα καλύτερα στα μάτια των εργαζόμενων το ρόλο του σάπιου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού στην περιοχή, που στην πλειοψηφία του μετατοπίζεται από την ΠΑΣΚΕ προς στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου, μετά την αποτυχία της πλειοψηφίας να «περάσει» προς τα έξω ότι το συλλαλητήριο είναι «κομματικό», κατέφυγαν στην ωμή τρομοκράτηση σωματείων και συνδικαλιστών που είχαν πάρει αποφάσεις συμμετοχής.

Παρά τη λυσσασμένη επίθεση, δεν κατάφεραν να αλλάξουν αποφάσεις σωματείων όπου δεν πλειοψηφούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Πήραν απάντηση από τους ίδιους τους εργαζόμενους και αυτό δημιουργεί καινούριο έδαφος για τη συνέχεια. Αποδείχτηκε στην πράξη ότι αυτοί είναι που διασπούν το κίνημα. Οχι μόνο αρνήθηκαν να συμμετέχουν στο συλλαλητήριο αλλά καλλιεργούν ταυτόχρονα την αναμονή και τη λογική της ανάθεσης, ότι όλα θα τα λύσει μια άλλη μορφή διαχείρισης, από μια άλλη κυβέρνηση.

Δίπλα σ' αυτούς, συντάχτηκε και ο νέος εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, ο δήθεν «αριστερός» και «προοδευτικός». Τέτοια περίπτωση αποτέλεσε η πλειοψηφία του ΔΣ του σωματείου του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Ηρακλείου (ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ), όπου προσπάθησε με κάθε τρόπο να εμποδίσει να συζητηθεί στη Γενική Συνέλευση η συμμετοχή του σωματείου στο συλλαλητήριο. Τα ίδια περίπου έγιναν και στο ΔΣ της ΕΛΜΕ Ηρακλείου, όπου, αφού αποφάσισαν τη συμμετοχή τους στο πανηρακλειώτικο συλλαλητήριο στις 4/10 και στο πανελλαδικό, μέσα σε μερικές μέρες την ανακάλεσαν!

Αποδείχτηκε ότι οι εργατοπατέρες των πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - ΕΚΗ, όλο αυτό το στρώμα της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας, είναι τροχοπέδη στους ταξικούς αγώνες και μετακινείται εύκολα ανάλογα πώς γέρνει η πλάστιγγα: Από τη ΔΑΚΕ στην ΠΑΣΚΕ, από την ΠΑΣΚΕ στη ΔΑΚΕ και από τις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στις παρατάξεις που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στον αντίποδα, υπήρξαν συνδικαλιστές που δε συμφωνούν σε όλα με το ΠΑΜΕ αλλά αναγνωρίζουν τη μαχητικότητά του, την αναγκαιότητα να παρθούν πρωτοβουλίες, να προσπεράσουν οι εργαζόμενοι το συμβιβασμό της πλειοψηφίας στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η επίμονη συζήτηση για το περιεχόμενο και τα αιτήματα του συλλαλητηρίου, έπαιξε το βασικό ρόλο στο να παρθούν αποφάσεις συμμετοχής από σωματεία αλλά και από τα Εργατικά Κέντρα Χανίων και Ρεθύμνου, μετά από ψηφοφορίες στη διοίκηση.

Ολη αυτή η δράση της δίμηνης καμπάνιας συνέπεσε και με πολλές αρχαιρεσίες σε σωματεία του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, όπου οι ταξικές δυνάμεις κατέγραψαν θετικά αποτελέσματα. Τέτοια είναι ο διπλασιασμός των ψήφων και εδρών στο Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ρεθύμνου, η πρωτιά στο Σωματείο Εργαζομένων Νοσοκομείου Ρεθύμνου, το καλό αποτέλεσμα στο Σωματείο Εργαζομένων στις ΔΟΥ Ανατολικής Κρήτης.

Μετά το μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο, με αγωνιστική ανάταση και ενθουσιασμό, οργανώνουμε την πάλη για την επιτυχία της πανελλαδικής - πανεργατικής απεργίας, στις 27 Νοέμβρη. Συζητάμε πλατιά την πείρα του συλλαλητηρίου, σε Γενικές Συνελεύσεις και σε συσκέψεις, για να φτάσει σε κάθε εργαζόμενο και άνεργο, σε κάθε λαϊκό σπίτι το μήνυμα, ο παλμός και η αποφασιστικότητα που εκφράστηκαν μαζικά την 1η του Νοέμβρη.

Οι εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα, σημαίνουν συναγερμό. Οι ανατροπές στην Ασφάλιση, που σχεδιάζουν κυβέρνηση - κεφάλαιο - τρόικα, οι αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, το σάρωμα σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο στην Υγεία, πάνε ένα βήμα πιο πέρα την επίθεση σε βάρος των εργαζόμενων και του λαού.Κανένας δεν μπορεί να μένει ασυγκίνητος, απαθής, να περιμένει άλλοι να τον σώσουν. Καθένας από μας, μέσα από το συνδικάτο, την Επιτροπή Αγώνα, τη Λαϊκή Επιτροπή στη γειτονιά του, πρέπει τις επόμενες μέρες να γίνει αυτός που θα ξεσηκώσει, θα οργανώσει την απεργία στο χώρο του.

Το βήμα που έγινε με το πανελλαδικό συλλαλητήριο πρέπει να συνεχιστεί με νέα δυναμική κατά κλάδο και κατά περιοχή, σε κάθε τόπο δουλειάς, ξεπερνώντας αδυναμίες και δυσκολίες. Να ακουστεί και στις 27 Νοέμβρη ακόμη πιο δυνατά η δική μας φωνή!