«Πάντα ανατρέχω στη σοφή δασκάλα, τη Φύση. Πάντα παρατηρούσα τα δέντρα. Στις ατελείωτες περιπλανήσεις μου έβλεπα αχόρταγα αυτό το καταπληκτικό δημιούργημα και προσπαθούσα να νιώσω και ν' αφουγκραστώ τους αόρατους μηχανισμούς του, τις μυστικές λειτουργίες του. Το έβλεπα σαν ζωντανό οργανισμό, σοφό και αμίλητο», σημειώνει ο Πέτρος Ζουμπουλάκης. Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις του, δίνει η νέα εικαστική του δημιουργία. Μια ενότητα έργων η οποία επικεντρώνεται στον κορμό και στη ρίζα του δέντρου. Μια δουλιά που παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στην γκαλερί «έκφραση» (Βαλαωρίτου 9α).

Το θέμα του τοπίου και της παρατήρησης της φύσης, ήταν ένα βασικό σημείο αναφοράς στην εικαστική δημιουργία του Π. Ζουμπουλάκη. «Βασικός θεματικός άξονας της δουλιάς μου ήταν και είναι το τοπίο», μας λέει ο καλλιτέχνης. «Εμπνέομαι από το τοπίο και σ' αυτό βρίσκω όλες τις λύσεις, αισθητικές, ζωγραφικές, συνθετικές... Στη Σχολή Καλών Τεχνών ευτύχησα να έχω δάσκαλο το Γιάννη Μόραλη και ένα επιτελείο από άριστους δασκάλους - καθηγητές της ΑΣΚΤ. Ηταν άνθρωποι συγκροτημένοι, ολοκληρωμένοι σαν καλλιτέχνες, ζωγράφοι ή γλύπτες. Η δουλιά τους ήταν βασισμένη στην παρατήρηση της φύσης. Αυτό το λέω για να διαφοροποιηθώ από τις μεταγενέστερες τεχνολογίες οι οποίες έχουν μπει μέσα στη δουλιά και έχουν απομακρύνει τον καλλιτέχνη από τη ζωντανή, άμεση παρατήρηση της φύσης. Εγώ παραμένω παρατηρητής και εραστής της φύσης, χωρίς όμως να απορρίπτω τις σύγχρονες τεχνολογίες. Ανατρέχοντας ιστορικά, βλέπω ότι οι τεχνολογίες της κάθε εποχής, έχουν επηρεάσει σημαντικά και τη μορφή της τέχνης. Οι ανακαλύψεις, οι επινοήσεις, τα διάφορα τεχνάσματα, εμπλούτισαν την εικαστική γλώσσα».

Το «Αέναο Τοπίο», που ξεκίνησε πριν δέκα πέντε περίπου χρόνια, με την προοπτική πουλιού, την «κινηματογραφική» ανάπτυξη των θεμάτων στο χώρο, την κατάργηση της αυτονομίας των πινάκων - συμπλεγμάτων και την αφηγηματική τους εξέλιξη, ταξίδεψε με επιτυχία, στις εκθεσιακές αίθουσες της χώρας μας.

Η τωρινή ενότητα έργων του, έρχεται να προσεγγίσει το θέμα της φύσης και του τοπίου, από μια άλλη οπτική. Το δέντρο, λεπτομέρεια μέχρι σήμερα των τοπίων του καλλιτέχνη, αυτονομήθηκε. Εγινε η αφορμή για μια «εσωτερική συνομιλία».

«Δεν έχω κλείσει τους λογαριασμούς μου με το "Αέναο τοπίο"», μάς λέει ο καλλιτέχνης. «Με τη δουλιά που παρουσιάζω τώρα, έκανα μια διακοπή, μια παρένθεση, προσγειωνόμενος στη φύση. Εντόπισα την προσοχή μου στον κορμό και στη ρίζα του δέντρου. Το δέντρο υπήρχε πάντα ενταγμένο μέσα στη δουλιά μου. Κάποια στιγμή με ενδιέφερε πολύ η ύπαρξη αυτού του στοιχείου και από το να γίνει ένα εξάρτημα, όπως ήταν παλιότερα, έγινε πρωταγωνιστής. Αυτονομήθηκε. Το είδα σαν σύμβολο όπως είναι και ο άνθρωπος. Σύμβολο δύναμης, μοναχικότητας, ενέργειας μυστικής και αόρατης, υπομονής, αντοχής, αντίστασης στη φθορά. Κυρίως αυτό που εγώ θεωρώ ως την κυριότερη ανθρώπινη αρετή, την αξιοπρέπεια. Ηταν για μένα ένα πολύ μεγάλο παράδειγμα αξιοπρέπειας, αντοχής, υπομονής και επιμονής».

«Αθελα ερχόταν στο νου μου το θεατρικό έργο του Κασόνα που είχα δει κάποτε: "Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια". Πράγματι τα δέντρα πεθαίνουν όρθια και μόνο ο άνθρωπος με τις ενέργειές του καταστρέφει αυτό το θαυμάσιο στοιχείο, είτε με κοπή, είτε με πυρκαγιά, είτε με εκμετάλλευση... Κρατούσα σημειώσεις, σχεδίαζα βιαστικά, φωτογράφιζα. Οταν γυρνούσα στο εργαστήρι μου, οι σημειώσεις αυτές έπαιρναν μορφή. "Ξαναείδα" το δέντρο. Εστίασα την προσοχή μου στον κορμό, στη ρίζα του, στη στερέωσή του στη γη, εκεί που αυτό ξεκινάει και όχι εκεί που καταλήγει».

Το δέντρο, ο Π. Ζουμπουλάκης το αντιμετώπισε σαν εικαστικός και όχι σαν φυσιοδίφης. «Εκανα ορατές τις αόρατες ρίζες του. Προσπάθησα να παρακολουθήσω τη σιωπηλή εξέλιξη ενός αόρατου κόσμου. Αλήθεια, τι γίνεται εκεί κάτω;».

«Η γραφή μου άλλαξε και αυτή για τις ανάγκες της έκφρασης. Με απασχολεί το τι γίνεται εκεί κάτω. Φυσικά δεν μπορώ να μη σταθώ και στην ελληνική μυθολογία. Στις χθόνιες θεότητες που είχαν θεοποιήσει αυτή τη μορφή του δέντρου. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι οι Συλφίδες κατοικούσαν σαν θεότητες μέσα στο δέντρο. Με ενδιέφερε να αποδώσω αυτή τη δύναμη. Χωρίς να το θέλω η πινελιά μου έγινε πιο έντονη. Διαπίστωσα ότι έπαιρνα μια εξπρεσιονιστική μορφή. Εκείνο που επιδιώκω είναι να μεταδώσω τη συγκίνηση και το ρίγος που εγώ αισθάνομαι».