«Σεβόμαστε τους όρους και τα όρια, αλλά πρώτα απ' όλα πρέπει να σεβαστούμε την Ευρώπη των λαών και των πολιτών, όχι των τεχνοκρατών». Αυτή η φράση του σοσιαλδημοκράτη νέου πρωθυπουργού της Ιταλίας, Ματέο Ρέντσι, προβάλλεται από τον αστικό Τύπο διεθνώς και στη χώρα μας ως το «νέο» που πρέπει να προταχθεί απέναντι στη «λιτότητα και την πολιτική της Μέρκελ». Το μοτίβο αυτό εμφανίζεται ως «ρεαλιστική πολιτική», αφού συνδυάζει, από τη μια, την τήρηση των κανόνων που τίθενται στην ΕΕ και, από την άλλη, την «ανεξάρτητη πολιτική που θα οδηγήσει στην ανάπτυξη». Ο Ρέντσι εμφανίζεται ως αυτός που μπορεί «να βγάλει την Ιταλία από την κρίση» και ταυτόχρονα με τη λεγόμενη «συμμαχία του Νότου» να «βάλει χειρόφρενο στη λιτότητα».

Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει τον Ρέντσι να εμφανίζεται από μια μερίδα των αστών ως ο «νέος σωτήρας»; Αυτός ο φέρελπις αστός πολιτικός, που έγινε επιλογή του ιταλικού κεφαλαίου, αξιοποιεί κάποιους από τους δείκτες της ιταλικής οικονομίας, όπως το περιθώριο που έχει για το έλλειμμα (με βάση την ΕΕ, είναι στο 3% και η Ιταλία εμφανίζεται να έχει 2,4%) ή το χρέος που εμφανίζεται να είναι στο 132% του ΑΕΠ, έτσι ώστε να διεκδικήσει για λογαριασμό της αστικής τάξης καλύτερο μερίδιο στη μοιρασιά ή ευνοϊκότερη θέση στην ανάληψη βαρών για τη χασούρα που έφερε η κρίση. Ζητάει από τη γερμανική αστική τάξη να βάλει κάτι παραπάνω στο πλαίσιο της ΕΕ. Πρόκειται για καβγά στη λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου ανάμεσα στα κεφάλαια διαφορετικών κρατών - μελών που είναι υπαρκτός και γίνεται με όλο και πιο οξυμένο τρόπο. Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει ότι τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με αυτά των εργαζομένων, τόσο στις χώρες που έχουν μνημόνιο και είναι καταχρεωμένες όσο και στις χώρες των ισχυρών δανειστών. Η επίθεση του κεφαλαίου είναι ενιαία, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού σε κάθε χώρα. Τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων ήταν, είναι και θα είναι αντιτιθέμενα.

Τι κάνει ο Ρέντσι όπως και κάθε διαχειριστής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας; Επιδιώκει να δώσει ορισμένα «ψιχία» από τα «νόμιμα κλεμμένα» των προηγούμενων χρόνων, για να χτίσει νέες συμμαχίες με μικροαστικά κυρίως στρώματα, κοιμίζοντας ταυτόχρονα τους εργαζόμενους. Ετσι, ανακοίνωσε μείωση φόρων για επιχειρήσεις (κύρια μικρομεσαίες), αλλά και φορολογική ελάφρυνση κατά 1.000 ευρώ όσων έχουν ετήσιο εισόδημα μέχρι 25.000 ευρώ. Σε όλες τις «πτώσεις κλίνει» ότι στόχος του είναι η ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των ιταλικών μονοπωλίων. Ταυτόχρονα, ετοιμάζεται να επεκτείνει την απασχόληση με ημερομηνία λήξης, διαλύοντας ό,τι έχει μείνει από σταθερή δουλειά με δικαιώματα στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας. Ολα αυτά που εμφανίζονται ως «φιλολαϊκά» «πατάνε» στα ερείπια που αφήνει η καπιταλιστική κρίση και τα οποία θα παραμείνουν ως παρακαταθήκη και στην όποια ανάκαμψη. Γίνεται κατανοητό ότι το λεγόμενο «φαινόμενο Ρέντσι» - όπως πριν «ο άνεμος αλλαγής που θα έφερνε ο Ολάντ στη Γαλλία», ή «η αλλαγή που έφερε ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος στις ΗΠΑ, Μπ. Ομπάμα» - είναι προπαγανδιστική τακτική που χρησιμοποιείται για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού, εξασφαλίζοντας σταθερές κυβερνήσεις που θα ενισχύσουν το ιταλικό κεφάλαιο και ταυτόχρονα θα εμπεδώσουν στους εργαζόμενους την κοινωνική συναίνεση και την ταξική συνεργασία.

Το παράδειγμα Ρέντσι χρησιμεύει και στους εργαζόμενους της χώρας μας, για να βγάλουν συμπεράσματα για όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που προσκυνάνε τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και κοροϊδεύουν το λαό, ότι αν αλλάξει διαχειριστής θα αλλάξει και η ζωή τους μέσα όμως στον ίδιο αυτό δρόμο, που ευθύνεται για όλα τα βάσανα που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Στη χώρα μας, ο ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζει «κυβερνητικά κουστούμια» πουλάει ακριβώς τα ίδια «φούμαρα» στα λαϊκά στρώματα. Ο λαός μας έχει εμπειρία και γνώση και πρέπει να τα χρησιμοποιήσει για να στοχεύσει τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του και όχι να εγκλωβίζεται σε χίμαιρες περί πιο ανθρώπινου καπιταλισμού. Και στην Ιταλία και στην Ελλάδα και παντού στον καπιταλιστικό κόσμο, αυτό που απαιτείται είναι να αλλάξει τάξη στην εξουσία και οι εργαζόμενοι να γίνουν αφέντες του πλούτου του παράγουν. Γι' αυτό έχει σημασία να μην εγκλωβίζονται σε ψεύτικα διλήμματα μπροστά στις εκλογές του Μάη αλλά να απαντούν στο πραγματικό δίλημμα: Υποταγή στα δεσμά της ΕΕ, των μονοπωλίων ή χειραφέτηση του λαού, ενισχύοντας αποφασιστικά το ΚΚΕ.