Γράφαμε σε προηγούμενο σχόλιο ότι περίπου οι μισοί Ιταλοί δεν κατάφεραν φέτος να πάνε ούτε μια μέρα διακοπές, εξαιτίας των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά νοικοκυριά από την αστική διαχείριση της κρίσης. Ενα νέο στοιχείο, αυτή τη φορά για την αγορά εργασίας στην Ιταλία, έρχεται να επιβεβαιώσει ότι οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα γίνονται υποζύγιο για το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς του, είτε με μνημόνιο, είτε χωρίς. Σύμφωνα με τα (συμβιβασμένα έτσι κι αλλιώς) συνδικάτα της Ιταλίας, ξεπερνούν τα εννέα εκατομμύρια οι άνεργοι και όσοι βρίσκονται σε καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας. Ο αριθμός αυτός περιλαμβάνει τους ανέργους (αυτούς που αναζητούν και αυτούς που έχουν πάψει πλέον να αναζητούν εργασία), καθώς και εργαζόμενους κι εργαζόμενες σε επισφαλείς θέσεις εργασίας ή σε θέσεις μερικής απασχόλησης, οι οποίοι ωστόσο αναζητούν πλήρη απασχόληση. Κατά το πρώτο τρίμηνο του 2013, οι Ιταλοί που συγκαταλέγονται στις κατηγορίες αυτές έφτασαν τα 9.117.000. Σε σχέση με την ίδια περίοδο του 2012, ο αριθμός αυτός εμφανίζεται αυξημένος κατά 10,1%. Σε σύγκριση, μάλιστα, με το πρώτο τρίμηνο του 2007, η αύξησή τους φθάνει το 60,9%! Το κεφάλαιο είναι παντού το ίδιο: Τσακίζει τις εργασιακές σχέσεις για να κάνει τους εργάτες πιο φτηνούς, με δεξιές, κεντρώες και «αριστερές» κυβερνήσεις, σε ανάπτυξη και κρίση. Γκρέμισμα θέλει το κεφάλαιο και η εξουσία του, για να δει ο λαός χαΐρι και όχι ρετουσάρισμα της εκμετάλλευσης, όπως θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας να διαχειριστεί ως κυβέρνηση τον καπιταλισμό.

Οσο προχωράει η ανάλυση των στοιχείων που συγκεντρώθηκαν με την απογραφή πληθυσμού του 2011, τόσο επιβεβαιώνεται η άποψη των κομμουνιστών ότι το δημογραφικό ζήτημα στις κοινωνίες του καπιταλισμού, είναι άμεσα συνυφασμένο με τις συνθήκες αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, ή με άλλα λόγια με τις συνθήκες διαβίωσης του λαού. Το ξεχωριστό χαρακτηριστικό σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης και σκληρής οικονομικής πολιτικής για το λαό, τα διάφορα χαρακτηριστικά που αφορούν τα δημογραφικά στοιχεία εμφανίζονται πιο έντονα από άλλες εποχές.

Οι νεότερες επεξεργασίες και αναλύσεις των στοιχείων της απογραφής για τα λεγόμενα κοινωνικά χαρακτηριστικά της, που δημοσιοποιήθηκαν πριν λίγες μέρες από την ΕΛΣΤΑΤ, μαζί με τη διαπίστωση ότι για πρώτη φορά στην ιστορία των απογραφών έχουμε απόλυτη μείωση του πληθυσμού, έχει ακόμα ένα ενδιαφέρον εύρημα: Εξακολουθεί να περιορίζεται ο μέσος αριθμός των μελών των νοικοκυριών. Η μέση οικογένεια στη χώρα μας αποτελούνταν από 3 άτομα το 1991, και ήδη το 2011 έχει μειωθεί στα 2,6, μέσος όρος που θα ήταν μικρότερος, αν δεν υπήρχε αυξημένος αριθμός οικογενειών μεταναστών, όπου κατά τεκμήριο ο μέσος αριθμός των μελών του κάθε νοικοκυριού είναι αυξημένος.

Τα παραπάνω στοιχεία, που στην πραγματικότητα δείχνουν μείωση του αριθμού των παιδιών που αποκτούν οι οικογένειες, δείχνουν το πώς επιδρά στις οικογένειες η συνεχής επιδείνωση των συνθηκών ζωής και οι ολοένα και περισσότερες δυσκολίες που παρουσιάζονται στην ανατροφή των παιδιών, σε μια περίοδο που δεν υπάρχει εργασία για τους γονείς, παιδικοί σταθμοί και μόρφωση για τα παιδιά, δημόσια υγεία για την κάλυψη των αναγκών της οικογένειας.