Στιγμιότυπο από τη συνέντευξη Τύπου

-- Το ζήτημα που μας απασχολεί ή πρέπει να μας απασχολήσει, όχι εμάς ως Κόμμα, ευρύτερα τους εργαζόμενους, το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ότι σ' αυτό το συνέδριο 1.000 αντιπρόσωποι εκλεγμένοι από τους εργαζόμενους στα σωματεία, δεν πάτησαν ούτε μισό λεπτό εκεί, κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου, των συζητήσεων που γίνονταν εκεί και που αφορούσαν βέβαια, όχι μόνο τον απολογισμό, αλλά και την προοπτική του εργατικού κινήματος.

Σε μια περίοδο που έχουμε καπιταλιστική οικονομική κρίση, που έχουμε αντιλαϊκά μέτρα, που πέφτει το ένα μετά το άλλο και δεν ξέρει ο κόσμος κατά πού να κοιτάξει και πού να βρει συμπαραστάτη. Από τους 1.000 αυτούς αντιπροσώπους δεν ήταν ούτε ένας αντιπρόσωπος του ΠΑΜΕ. Ηταν αντιπρόσωποι που είχαν εκλεγεί με τα ψηφοδέλτια της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, της ΝΔ και της Αυτόνομης Παρέμβασης του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και αναφέρατε, υπονοώντας κάποια πιθανή συνεργασία, που μπορεί το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα με τις διαδικασίες του να το λύσει και να δει συγκεκριμένα.

Από τη συζήτηση με τους δημοσιογράφους

Πώς, για παράδειγμα - να σας πω ένα άλλο - να συζητήσεις όταν στο φως της δημοσιότητας έρχεται τις τελευταίες μέρες ότι έφερναν αντιπρόσωπους με ειδικά αυτοκίνητα, μετέφεραν τους αντιπροσώπους από μεγάλο σούπερ μάρκετ, συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, της Αυτόνομης Παρέμβασης, τέλος πάντων της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, για να πάνε να ψηφίσουν μονοκούκι αυτούς που θα τους υποδείκνυε η εργοδοσία. Τους μετέφεραν εκεί με αυτοκίνητα κάποιοι, λες και ήταν στρατιωτάκια και όχι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των εργατών από τους χώρους δουλειάς.

Αυτά θα μας απασχολήσουν ουσιαστικά όλους μας, για να δούμε τι κίνημα θέλουμε; Για να δούμε και την ουσιαστική διαφοροποίηση και διαφορά, και γιατί τονίζουμε εμείς αυτές τις διαφορές. Οταν εμείς αναδεικνύουμε διαφορετικές προσεγγίσεις, θέσεις που έχουμε γι' αυτά τα ζητήματα, δεν είναι απλώς για να διαφοροποιηθούμε και να πούμε «εμείς από δω και οι άλλοι από εκεί», αλλά είναι για να βγουν σημαντικά συμπεράσματα. Και αν θέλετε μέσα στο κίνημα, μέσα στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς να ανοίξει αυτή η συζήτηση. Αυτά λοιπόν να συζητήσουμε και όχι το πώς θα μοιραστούν οι καρέκλες και οι θέσεις. Με ποια προοπτική, πώς φτάσαμε εδώ και τι σημαίνει αυτό για το κίνημα.

Και να επαναλάβουμε άλλη, μια ακόμα, φορά: Στις περιγραφές των προβλημάτων δεν υπάρχει περίπτωση να διαφωνήσει κανείς. Απ' όποιο κόμμα. Ολα τα κόμματα συμφωνούν. Τα προβλήματα αρχίζουν εκεί που αρχίζεις και συζητάς, ρε παιδιά γιατί φτάσαμε εδώ. Πού οφείλονται αυτά; Σε τι; Οχι για να κοιτάξεις γενικά το παρελθόν, παρελθοντολογώντας που λένε, αλλά αν δεν δεις τι έφταιξε ή τι δεν έκανες καλά, τι φταίει στο κίνημα, δεν θα μπορέσεις να χαράξεις και σωστή γραμμή, σωστή στρατηγική, να έχεις έναν προσανατολισμό και να πάρεις τα μέτρα σου για να προχωρήσεις μπροστά, είτε ως εργατικό - λαϊκό κίνημα, συνδικαλιστικό, είτε ως αγροτικό, είτε ως κίνημα των ΕΒΕ, ή σε οποιονδήποτε χώρο ή κλάδο. Αρα είναι ουσιαστικό ζήτημα, πολύ περισσότερο βέβαια, με την προοπτική που υπάρχει.

Εδώ, υπάρχει μεγάλη διάσταση και μεγάλο πρόβλημα, ακόμα και - όχι μόνο στις κορυφές που εκεί είναι η μέρα με τη νύχτα στην πλειοψηφία των ζητημάτων - μέσα σε ένα χώρο δουλειάς, που άλλος μπορεί να είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλος με το ΚΚΕ, άλλος με το ΠΑΣΟΚ, με τη ΝΔ κ.λπ., για τα κοινά προβλήματα. Και εκεί υπάρχουν διαφωνίες, διαφορετικές απόψεις. Και εκεί η ενότητα πρέπει να χτιστεί μέσα από την πάλη, μέσα από τον ταξικό αγώνα, μέσα από τη συζήτηση ακόμα - να το πω έτσι - γιατί αυτό πιστεύουμε, μέσα από τη σύγκρουση την καθημερινή και τη διαπάλη.

Γιατί νομίζετε ότι αν συμφωνήσουμε και σε ένα ζήτημα, μέσα στο κίνημα, ή στη Λαϊκή Συμμαχία, δε θα γίνεται διαπάλη; Οχι γενικά ιδεών, θα γίνεται διαπάλη και έντονη πολιτική διαπάλη. Εμείς κι αυτό επιδιώκουμε και αυτό είναι και το αντικειμενικό. Θα γίνεται. Και δεν το θεωρούμε ούτε πρόβλημα, ούτε μεμπτό αυτό για μια συμμαχία, σε επίπεδο κινήματος, στο επίπεδο της εργατικής - λαϊκής βάσης, του λαού μας.

-- Υπάρχει το ερώτημα, ο προβληματισμός γιατί ενώ αναπτύχθηκαν αγώνες και μεγάλοι στην Ελλάδα, δεν κατάφεραν να ανακόψουν την επίθεση που δέχτηκε ο λαός στα δικαιώματά του. Ποια απάντηση δίνει το ΚΚΕ;

-- Δεν θα συμφωνήσω βέβαια ότι ήταν μεγάλοι οι αγώνες και τελεία. Ηταν σημαντικοί αγώνες αναμφίβολα, υπήρξαν και μεγάλες στιγμές στην πορεία αυτών των αγώνων, αλλά ο αγώνας που χρειάζεται σήμερα και αυτό προσπαθούμε να αναδείξουμε και με τις θέσεις, τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται, να τον βλέπουμε με τα μάτια του χτες, προηγούμενων δεκαετιών. Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό ζήτημα να το συνειδητοποιήσουμε όλοι.

Εμείς, σας το λέω ειλικρινά, κάνουμε προσπάθεια, οι ταξικές δυνάμεις, το εργατικό κίνημα, τα μέλη, τα στελέχη του ΚΚΕ που δουλεύουν στο ΠΑΜΕ, που δουλεύουν σε άλλες ταξικές συσπειρώσεις καθημερινά, να το εξηγήσουμε, ο ίδιος ο εργαζόμενος να πειστεί και από την πείρα του για αυτά τα ζητήματα. Ενα παράδειγμα έφερα πριν με το ΕΚΑ. Αλλά υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες τέτοια παραδείγματα. Πρέπει να σημάνει συναγερμός για την ανασυγκρότηση, την ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος και με βάση τα νέα δεδομένα και τις εξελίξεις που έχουμε. Για την οργάνωση των εργαζομένων στα συνδικάτα, στα σωματεία, με άλλες μορφές, γιατί δεν είναι και παντού εύκολο να κάνεις σωματείο, μπορεί να είναι και επιχειρησιακό, αλλά μπορεί να δεις ακόμα και επιτροπές αγώνα, συμβούλια εργατών.

Είναι σημαντικό πράγμα οι εργατικές συνελεύσεις. Γιατί υπάρχουν και χώροι δουλειάς που είναι κάτεργα. Φοβάται ο εργαζόμενος τον συνάδελφό του, γιατί μπορεί να είναι αύριο αυτός στη λίστα της απόλυσης της μεγαλοεργοδοσίας. Και εκεί πρέπει να δουλέψεις μέσα σε δύσκολες συνθήκες, όχι μόνο εμείς, το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα, τα σωματεία, τα εργατικά κέντρα, οι ομοσπονδίες, για να φτιάξεις μια ομάδα εργατών η οποία θα μπορεί να αποτελέσει τη βάση, τη μαγιά, για να συνδικαλιστεί ο εργαζόμενος, για να οργανωθεί αύριο.

Και βέβαια η προοπτική του αγώνα, τα συνθήματα, το περιεχόμενο της πάλης. Θα βγει ένα συμπέρασμα για παράδειγμα από αυτό το γενικό κίνημα κατά όλων, που έφτανε να συσπειρώνει από ναζιστές όπως της Χρυσής Αυγής, φασίστες - εργαζόμενοι κι αυτοί ήταν - αλλά όμως τρυγούσε από εκεί η Χρυσή Αυγή. Με όλα αυτά τα συνθήματα, «φταίνε όλοι οι 300», «η βουλή...» κλπ., μην τα πω, στις πλατείες. Και δεν μας καταλάβαινε τότε ένας μεγάλος αριθμός κόσμου γιατί το λέγαμε, ότι έχει σημασία το περιεχόμενο της πάλης. Δεν μπορείς να βγεις «έξω άντε στο δρόμο».

Φυσικά αυθόρμητα μπορεί να βγει ο λαός. Τα πολιτικά κόμματα, ιδιαίτερα το ΚΚΕ, δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Η πρωτοπορία, οι άνθρωποι οι πρωτοπόροι που δουλεύουν στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορούν να το κάνουν. «Αντε βουρ και πάμε βόλτα» για να διαδηλώσουμε. Δεν είναι έτσι ο ταξικός αγώνας. Θέλει συζήτηση, θέλει συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων, θέλει συζήτηση μέσα από διαπάλη, το ξαναλέω, για ενιαιοποίηση αιτημάτων και στόχων σε κάθε φάση. Είναι πολλά ζητήματα λοιπόν που πρέπει να συζητήσουμε, να τα λήξουμε με τους εργαζόμενους, με την εργατική τάξη, το λαό.

Υπάρχει για παράδειγμα το ζήτημα των ανέργων. Αυτό δε δυσκολεύει αυτό που λέμε ενότητα της εργατικής τάξης; Οταν ο άλλος δίνει τα πάντα για μια θέση, έστω για δυο ώρες δουλειάς, για μια μέρα, για ένα εξάμηνο. Αυτό το θέμα της ενότητας της εργατικής τάξης, δεν είναι θέμα του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος, να το αναδείξουμε, όχι μόνο να το συζητήσουμε αλλά και να το παλέψουμε μέσα στη ζωή; Αυτό δεν είναι μια μεγάλη δυσκολία, αντικειμενική στις σημερινές συνθήκες; Και εδώ πρέπει να δεις πώς θα οργανώσεις τους ανέργους, με ποιες μορφές οργάνωσης; Πώς θα τους κατευθύνεις στην πάλη; Πώς θα νιώσουν ότι είναι ταξικά αδέλφια με τον άλλον άνθρωπο που έχει να ζήσει την οικογένειά του, που δουλεύει σήμερα, σε άσχημες συνθήκες, αλλά έχει μια δουλειά, ένα μεροκάματο.

Δηλαδή είναι ζητήματα που άπτονται, είναι συνυφασμένα με αυτό που λέμε αναποτελεσματικότητα των αγώνων, δυσκολίες κλπ. Αλλά αυτά τα ζητήματα δεν μπορεί να τα λύσει ούτε ένα κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Μπορούμε με σκέψεις μας, προτάσεις μας, μπορεί να είναι μεγαλύτερη η αποτελεσματικότητα της δράσης στους χώρους δουλειάς, στο συνδικαλιστικό κίνημα βεβαίως, έχουμε πλήρη συνείδηση σ' αυτό, αλλά χρειάζεται και με προσωπική ευθύνη, με συζήτηση, με οργάνωση, με συγκεκριμένη κατεύθυνση και συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων.

-- Αυτή η κρίση που έχει ξεσπάσει στην Τουρκία, ήθελα να ρωτήσω αν φοβάστε εξαγωγή αυτής της κρίσης στο Αιγαίο. Διότι η Ιστορία διδάσκει ότι όταν η Τουρκία έχει εσωτερικά προβλήματα συνήθως τα κάνει εξαγωγή και κυρίως προς εμάς.

-- Χρειάζεται οπωσδήποτε να μελετήσουμε περισσότερο, γιατί είναι οι πρώτες μέρες και δεν έχουμε όλα τα απαραίτητα στοιχεία, ως Κόμμα, και φαντάζομαι και όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, γιατί και η επικοινωνία που είχαμε με το ΚΚ Τουρκίας, και με άλλα κόμματα που ήρθαμε σε επαφή, δε μπορούσαν να μας δώσουν πολύ σαφή εικόνα για το τι συμβαίνει.

Η ουσία είναι ότι αυτό το ξέσπασμα της συσσωρευμένης αγανάκτησης του τουρκικού λαού και της νεολαίας οφείλεται σε μεγάλα οικονομικά προβλήματα, στην ανεργία, σε οξυμένα προβλήματα που η κυβέρνηση Ερντογάν έχει δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια, την ίδια στιγμή που αναπτύσσεται καπιταλιστικά, που ισχυροποιούνται μεγάλες μονοπωλιακές ενώσεις στην Τουρκία.

Ταυτόχρονα, δεν μπορεί να μην παρατηρήσουμε, να μη σχολιάσουμε ότι υπάρχει στο πολιτικό σύστημα της Τουρκίας - ανέκαθεν, τώρα είναι πιο έντονο το τελευταίο διάστημα με την προσπάθεια της πολιτικής του νεοοθωμανισμού - η προσπάθεια ισλαμοποίησης της τουρκικής πολιτικής ζωής, οξύνονται και οι αντιθέσεις στο αστικό πολιτικό σύστημα με τους κοσμικούς, με το κράτος το αστικό, τους κεμαλιστές κ.λπ.

Υπάρχουν οξυμένες αντιθέσεις και απ' αυτή την άποψη, είναι μια πανσπερμία δυνάμεων που συμμετέχει εκεί σ' αυτούς τους αγώνες, όχι πάντα - απ' ό,τι μπορεί να παρατηρήσει κανείς - με ξεκάθαρο προσανατολισμό και στόχο. Δηλαδή, άλλες δυνάμεις εγκλωβίζονται στη λογική να φύγει μόνο η κυβέρνηση Ερντογάν και να έρθει κάποιο άλλο κόμμα από την αξιωματική αντιπολίτευση ή κάποιο άλλο με άλλες συνεργασίες, κάποιοι άλλοι βλέπουν μακρύτερα τη δημιουργία δηλαδή κοινωνικών δυνάμεων, λαϊκών δυνάμεων που μπορούν να παρέμβουν και να έχουν καθοριστική σημασία.

Η ουσία είναι ότι η Τουρκία βρίσκεται μέσα στους G20, είναι μια μεγάλη καπιταλιστική χώρα, θέλει να παίξει το ρόλο υπερδύναμης στην περιοχή και βέβαια απ' αυτήν την άποψη, να περιμένουμε και ένταση των αντιθέσεων, των ανταγωνισμών ανάμεσα στις αστικές τάξεις της περιοχής.

Η τουρκική αστική τάξη θέλει να παίξει τέτοιο ρόλο και νομίζουμε ότι αυτό που και με τις Αποφάσεις, τα ντοκουμέντα του 19ου Συνεδρίου έχει προειδοποιήσει το ΚΚΕ, ο λαός της χώρας μας να βρίσκεται σε ετοιμότητα, δεν αποκλείονται εμπλοκές στην περιοχή, γιατί εδώ στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων με τους ενεργειακούς δρόμους ανοιχτούς και σε πλήρη εξέλιξη στην περιοχή της Μεσογείου, που περνάνε και από τη χώρα μας, δεν αποκλείεται να ξετυλιχθεί αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων και με εμπλοκές και επεμβάσεις.

Και φυσικά είναι ο ρόλος της Τουρκίας που θέλει να παίξει στη Συρία, στην περιοχή εκεί. Και επειδή με τη Συρία και με το Ιράν ως απώτερο στόχο, έχουμε έντονη κινητικότητα, βρίσκεται δηλαδή σε εξέλιξη η επέμβαση εκεί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ΗΠΑ, ΕΕ, πρέπει να ανησυχούμε πάρα πολύ σοβαρά. Από αυτή την άποψη το ΚΚΕ έχει κάνει συγκεκριμένες προτάσεις προς την κυβέρνηση.

Εκτός από την οργάνωση του κινήματος πρέπει να κλείσει άμεσα η βάση της Σούδας, πρέπει να παρθούν μέτρα, ώστε να γυρίσουν όλες οι αποστολές που βρίσκονται στο εξωτερικό και βεβαίως το κύριο ζήτημα είναι -δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι με αυτόν το συσχετισμό αυτή τη στιγμή μπορεί να λυθούν από οποιαδήποτε κυβέρνηση αυτά τα ζητήματα- ο ίδιος ο λαός, το κίνημα να αλλάξουν ρότα για τη λαϊκή συμμαχία, για να έρθει στην εξουσία και να λυθούν αυτά τα προβλήματα της ισότιμης σχέσης, της σχέσης ειρήνης και φιλίας με άλλους λαούς.

-- Θεωρείτε, αν κατάλαβα καλά, ότι οι ψηφοφόροι της Αριστεράς στις προηγούμενες εκλογές παγιδεύτηκαν από την ιδέα του κ. Τσίπρα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Το θέμα είναι γιατί κατάφερε ο κ. Τσίπρας να φέρει την αριστερά στο προσκήνιο και όχι εσείς τόσα χρόνια. Μήπως ο κόσμος τελικά δεν ενδιαφέρεται για τις διαφορές που αναδεικνύετε εσείς -ως στρατηγικής σημασίας- σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ; Και αν το σενάριο το ξαναδούμε στις επόμενες εκλογές πώς θα το αντιμετωπίσει το ΚΚΕ;

-- Το ζήτημα είναι τι κατά τη γνώμη μας αντικειμενικά συμφέρει το λαό και ποια θα πρέπει να είναι η πρόταση διεξόδου απ' αυτήν την κρίση. Οι πολιτικές που υιοθετούν τα άλλα κόμματα - ανάμεσα σε αυτά και ο ΣΥΡΙΖΑ - είναι πολιτικές εντός των τειχών. Είναι πρόταση που δε βγάζει το λαό, τη χώρα από την οικονομική καπιταλιστική κρίση σε όφελός του αλλά ουσιαστικά δίνει ανάσα στο σύστημα.

Αυτό το στηρίζουμε όχι μόνο στην περσινή μας προειδοποίηση - κατά τη διάρκεια των εκλογών - που κάναμε προσπάθεια να την ενστερνιστεί ο λαός, αλλά ο λαός επέλεξε κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες εκείνη τη στάση, απέναντι στο ΚΚΕ, δίνοντας μεγάλη δύναμη, κάνοντας αξιωματική αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που λέμε εμείς σήμερα είναι ότι ο λαός πρέπει να βγάλει ουσιαστικά συμπεράσματα. Εχει περάσει ένας χρόνος, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην αξιωματική αντιπολίτευση, δεν έχει γίνει καν ακόμη κυβέρνηση και οι συνεχείς κωλοτούμπες -από την άποψη των θέσεων που προβάλλει και που συνεχίζονται σήμερα- οι συνεχείς παλινωδίες και ο καιροσκοπισμός, είναι το σήμα κατατεθέν αυτού του κόμματος.

Να πάρουμε για παράδειγμα τη στάση του απέναντι στο μνημόνιο. Ξεκίνησαν με κατάργηση ολοσχερή όλων των μνημονίων και έφτασαν σε επαναδιαπραγμάτευση με διάφορες εκφράσεις.

Να πάμε στη στάση του απέναντι στους Ελληνες βιομήχανους που, από τη μια μεριά, στις συγκεντρώσεις στο λαό μιλάει για πάλη ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο - μιλούσε δηλαδή, τώρα δεν το λέει καν - και, από την άλλη, περιδιαβαίνει σε όλα τα φόρουμ, στις συναντήσεις, στα συνέδρια του ΣΕΒ και τους το λέει ανοιχτά πλέον -στην αρχή τους έκλεινε το μάτι- «εδώ είμαι εγώ, υποστηρίξτε με ή δώστε ανοχή για να βγω στην κυβέρνηση και θα σας δώσω όλα τα απαραίτητα που χρειάζεστε. Γιατί εγώ ευνοώ τους υγιείς επιχειρηματίες, θα ευνοήσω τους επιχειρηματίες που θα τηρούν τους νόμους του κράτους», αυτού του κράτους δηλαδή με τους αντιλαϊκούς νόμους που έχουν ψηφίσει τα άλλα κόμματα.

Και, βεβαίως, η ίδια η εξωτερική πολιτική, η στάση του απέναντι σε μια σειρά χώρες αλλάζει ουσιαστικά -εμείς δεν είχαμε καμία αυταπάτη βεβαίως- όμως υπάρχει πείρα συσσωρευμένη. Και παρά το ότι έχει τη δυνατότητα ως αξιωματική αντιπολίτευση να κάνει αυτό που έκαναν όλες οι αξιωματικές αντιπολιτεύσεις παλιότερα, να στρογγυλεύουν κάποια πράγματα ή να οξύνουν κάποια άλλα, να κάνουν κριτική προς τις κυβερνήσεις. Εντούτοις παρότι έχει τη δυνατότητα, δεν μπορεί να αποφύγει να δείχνει πιο καθαρά το πραγματικό πρόσωπο αυτού του κόμματος.

Εχουμε πει ότι η πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης είναι ραγδαία και μάλιστα σε όλα τα ζητήματα όχι μόνο στα συνθήματα που άλλαξε. Εχουμε ξαναπεί ότι παίρνει όλα τα κακά χούγια του ΠΑΣΟΚ και ισχύει απόλυτα. Δηλαδή, αν θυμόσαστε το παλιό ΠΑΣΟΚ μιλούσε για «έξοδο από την ΕΟΚ», που έγινε «μέσα στην ΕΕ» με τα μπούνια, μιλούσε για «έξοδο από το ΝΑΤΟ», έγινε «μέσα στο ΝΑΤΟ». Το ίδιο, αντίστοιχα, σε μια σειρά ζητήματα κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτήν την άποψη υπάρχει πείρα, πρέπει να βγουν συγκεκριμένα συμπεράσματα και από τον ελληνικό λαό και απ' όλους όσοι στήριξαν αυτό το κόμμα.