Επί πολλά χρόνια, οι βιολόγοι επικέντρωναν στην εσωτερική λειτουργία των κυττάρων, αδιαφορώντας στην ουσία για την «κόλλα» που κρατά ενωμένα αυτά τα κύτταρα στο σώμα. Οταν άρχισαν, όμως, να μελετούν το υλικό μεταξύ των κυττάρων, γνωστό ως εξωκυτταρικό πλέγμα, άρχισαν να καταλαβαίνουν τη δυναμική του. Οχι μόνο αποτελεί την απαραίτητη βιολογική σκαλωσιά που αποτρέπει τους ιστούς και τα όργανα να μετατραπούν σε μια γλοιώδη μάζα, αλλά απελευθερώνει και χημικά σήματα που επιτρέπουν στο σώμα να επουλωθεί.

Με βάση αυτή τη νέα γνώση, οι ερευνητές αναπτύσσουν μια νέα προσέγγιση στην κατασκευή ιστών, στην οποία η αναγεννητική δύναμη της φυσικής «σκαλωσιάς» παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Η γενική ιδέα είναι να συλλέξουν υλικό του εξωκυτταρικού πλέγματος π.χ. από χοίρους και να το εισάγουν σε ασθενείς που πάσχουν από μεγάλο εσωτερικό τραυματισμό, αφού αφαιρέσουν πρώτα τους παράγοντες που θα πυροδοτούσαν μια καταστροφική επίθεση από το ανοσοποιητικό σύστημα του λήπτη. Η τοποθετημένη «σκαλωσιά» θα απελευθερώσει στη συνέχεια μόρια που προσελκύουν μισοεξειδικευμένα βλαστοκύτταρα από το υπόλοιπο σώμα, ώστε να γεμίσουν τα κενά του πλέγματος και να διαφοροποιηθούν ακριβώς στον τύπο του ιστού που έπρεπε να υπάρχει στην περιοχή αυτή. Τελικά, η μοσχευμένη σκαλωσιά θα αντικατασταθεί φυσιολογικά από ανθρώπινες πρωτεΐνες και ίνες, εξαλείφοντας τελείως κάθε ίχνος της κατώτερης προέλευσής της.

Η εξέλιξη στον τομέα είναι ταχύτατη. Από τη θεραπεία της κοίλης με ενίσχυση των αδύναμων σημείων των κοιλιακών μυών και υποστηρικτικών ιστών πριν από μια δεκαετία, οι επιστήμονες πέρασαν τώρα στην κατασκευή τενόντων και ελπίζουν ότι σύντομα θα φτιάξουν και μυικό ιστό.

Οι τρισδιάστατοι εκτυπωτές (μηχανήματα που μπορούν να φτιάξουν ομοιώματα αντικειμένων από πλαστικό ή άλλο υλικό) βρίσκουν όλο και πιο διαφορετικές εφαρμογές. Ερευνητές χρησιμοποιούν τώρα 3-D εκτυπωτές για την τοποθέτηση ζωντανών κυττάρων ένα προς ένα σε στρώματα, έτσι που να σχηματιστεί το αντίγραφο μιας ψηφιακά καταχωρημένης βιολογικής δομής. Η διαδικασία μοιάζει λίγο με τη λειτουργία των εκτυπωτών έγχυσης υγρής μελάνης (inkjet), με τη διαφορά ότι αντί για μελάνη ψεκάζουν κύτταρα! Με αυτό τον τρόπο μπορούν να κατασκευάσουν το ακριβές αντίγραφο ενός ανθρώπινου νεφρού, όπως οι συνήθεις τρισδιάστατοι εκτυπωτές θα έφτιαχναν το ακριβές αντίγραφο ενός εξαρτήματος μιας καφετιέρας.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Το όργανο πρέπει να ενσωματώνει αφ' ενός ένα δίκτυο από αιμοφόρα αγγεία και αφ' ετέρου ένα δίκτυο σωληνώσεων απομάκρυνσης των ούρων. Χωρίς αυτά, το νεφρό δεν μπορεί να τραφεί και να προσλάβει οξυγόνο, ούτε να διαθέσει τα απόβλητά του, με αποτέλεσμα τα κύτταρα να πεθάνουν γρήγορα. Η δημιουργία αυτών των διόδων ως κενών κατά την κατασκευή του νεφρού δεν απέδωσε, γιατί τα αγγεία είτε κατέρρεαν, είτε διαρρηγνύονταν όταν η καρδιά αντλούσε με πίεση αίμα μέσα σ' αυτά.

Η λύση που βρήκε μια ερευνητική ομάδα από τις ΗΠΑ ήταν η κατασκευή του πλέγματος των αγγείων από ένα διαλυτό σάκχαρο και σε δεύτερη φάση η τοποθέτηση των απαραίτητων κυττάρων γύρω από το πλέγμα. Μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής, το αγγειακό πλέγμα από ζάχαρη διαλύεται, αφήνοντας πίσω του ανθεκτικά περάσματα, που μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τις καρδιαγγειακές πιέσεις.