Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Το όργανο πρέπει να ενσωματώνει αφ' ενός ένα δίκτυο από αιμοφόρα αγγεία και αφ' ετέρου ένα δίκτυο σωληνώσεων απομάκρυνσης των ούρων. Χωρίς αυτά, το νεφρό δεν μπορεί να τραφεί και να προσλάβει οξυγόνο, ούτε να διαθέσει τα απόβλητά του, με αποτέλεσμα τα κύτταρα να πεθάνουν γρήγορα. Η δημιουργία αυτών των διόδων ως κενών κατά την κατασκευή του νεφρού δεν απέδωσε, γιατί τα αγγεία είτε κατέρρεαν, είτε διαρρηγνύονταν όταν η καρδιά αντλούσε με πίεση αίμα μέσα σ' αυτά.
Η λύση που βρήκε μια ερευνητική ομάδα από τις ΗΠΑ ήταν η κατασκευή του πλέγματος των αγγείων από ένα διαλυτό σάκχαρο και σε δεύτερη φάση η τοποθέτηση των απαραίτητων κυττάρων γύρω από το πλέγμα. Μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής, το αγγειακό πλέγμα από ζάχαρη διαλύεται, αφήνοντας πίσω του ανθεκτικά περάσματα, που μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τις καρδιαγγειακές πιέσεις.