ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μεγάλος ο καημός για την τύχη της σοσιαλδημοκρατίας

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Δεξιότερα η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία», ο πηχυαίος πρωτοσέλιδος τίτλος της χτεσινής «Αυγής» που θλίβεται επειδή «το γερμανικό SPD φτιάχνει νέα διεθνή με τίτλο Προοδευτική Συμμαχία για να διευκολύνει την κυβερνητική συνεργασία με τη δεξιά», που «Εγκαταλείπει τη Σοσιαλιστική Διεθνή»...

Εχει λόγους να διαμαρτύρεται ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν πικαρισμένη ντάμα που την άφησε στα κρύα του λουτρού ο καβαλιέρος της. Ανακαλύπτει «δεξιά μετατόπιση» της σοσιαλδημοκρατίας, γιατί πώς αλλιώς να δικαιολογήσει το γεγονός ότι για πολύ καιρό φλέρταρε ξεδιάντροπα μαζί της, ξεπλένοντάς την και συγκαλύπτοντας ότι ήταν η δύναμη που διεκπεραίωσε το μεγαλύτερο όγκο των φιλομονοπωλιακών αντιλαϊκών ανατροπών.

Ταυτόχρονα, στον ανταγωνισμό του με το ΠΑΣΟΚ για τα σκήπτρα της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας το σχετικό άρθρο της «Αυγής» τοποθετείται υπέρ της γνωστής και μη εξαιρετέας «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» και εναντίον της «Προοδευτικής Συμμαχίας», βάλλοντας κατά του γερμανικού SPD που ανέλαβε την πρωτοβουλία.

Πρόκειται για το ίδιο κόμμα στο οποίο προ ολίγων μηνών ο Αλ. Τσίπρας έδινε εξετάσεις, δηλώνοντας: «Πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο συνομιλητής της στην Ελλάδα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, μια παράταξη που έχει πρόταση για την Ευρώπη» και άρα όχι το ΠΑΣΟΚ! Καμάρωνε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ επειδή στελέχη όπως ο Χ. Σμιτ ασπάζονται τις θέσεις του κόμματός του.

Μάλιστα, φαίνεται πως ήταν αμοιβαία τα... αισθήματα, με τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Χ. Σβόμποντα να τάσσεται υπέρ της συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της χώρας, διαμηνύοντάς του ότι θα έχει την υποστήριξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Ολα αυτά αφού κατά δήλωσή του σε συναντήσεις με συμβούλους του ΣΥΡΙΖΑ διατυπώθηκαν από μέρους τους «ρεαλιστικότερες προσδοκίες».

Κρατάει χρόνια το φλερτ των ευρωοπορτουνιστών με τη σοσιαλδημοκρατία. Και δε θα περίμενε κανείς καμία άλλη αντίδραση από το ΣΥΡΙΖΑ που σταδιακά μεταλλάσσεται σε κόμμα σοσιαλδημοκρατικό και επιδιώκει να συναγελάζεται με δυνάμεις που έχουν ρημάξει τους λαούς.

Τόση πολλή χαρά...

Σαν γύφτικο σκεπάρνι καμαρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την πρόταση της προέδρου της ομάδας της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο Γκ. Τσίμερ να είναι ο Αλ. Τσίπρας ο προτεινόμενος της ευρωομάδας για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν. Η ιδέα που πέταξε η Γερμανίδα ευρωβουλευτής πατάει στις συζητήσεις που γίνονται για εκλογή του προέδρου της Κομισιόν -θέση που σήμερα κατέχει ο Ζ.Μ. Μπαρόζο- απευθείας απ' το Ευρωκοινοβούλιο και όχι απ' τη Σύνοδο Κορυφής όπως ισχύει.

«Εξαιρετικά τιμητική» χαρακτηρίζει την πρόταση η «Αυγή», ενώ ο Δ. Παπαδημούλης (ρ/σ ΦΛΑΣ) σχολιάζει: «Είναι τιμητική για τον ίδιον, για τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και για την ίδια τη χώρα. Οταν μια πολιτική οικογένεια σκέφτεται και διατυπώνει δημόσια μια τέτοια ιδέα, αυτό είναι εξαιρετικά θετικό και μόνο ικανοποίηση δημιουργεί σε όλους μας στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ (...) "μετράει" πολύ και έχει γίνει σημείο αναφοράς όχι μόνο για την Ευρωπαϊκή Αριστερά αλλά και για ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις».

Η ουσία όμως του ζητήματος που προκαλεί τόση χαρά και ικανοποίηση στον όλο ΣΥΡΙΖΑ είναι αποκαλυπτική των βλέψεων και προθέσεών του. Η Κομισιόν βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας, είναι το επιτελείο που επεξεργάζεται, διαμορφώνει τις πλέον σκληρές αντιλαϊκές προτάσεις που βαθαίνουν τη φιλομονοπωλιακή στρατηγική της ΕΕ, εγγυήτρια της κοινοτικής νομοθεσίας που ισοπεδώνει εργασιακά ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα των λαών. Είναι αυτό το ιερατείο που ο ΣΥΡΙΖΑ κατακεραυνώνει κατά καιρούς, για να αφήσει βεβαίως στο απυρόβλητο την ΕΕ ως σύνολο.

... αποκαλύπτει προθέσεις και προσανατολισμούς

Πέρυσι μάλιστα αποφασίστηκε να δοθούν υπερεξουσίες στην Κομισιόν. Ηταν τον Ιούνη του 2012 που η Αλ. Παπαρήγα δήλωνε: «Θέλουμε να απευθύνουμε ένα ερώτημα σε όλα τα κόμματα και ιδιαίτερα σ' αυτά τα κόμματα που θέλουν να κυβερνήσουν ή είναι πιθανόν να κυβερνήσουν ή να πάρουν μέρος στην κυβέρνηση: Ποια είναι η θέση τους, τώρα μάλιστα που η κρίση στην Ευρωζώνη βαθαίνει και έχουμε τα νέα μνημόνια και τα νέα συστήματα στην Ισπανία, τι θέση θα πάρουν στο σχέδιο που έρχεται στη Σύνοδο, όπου ζητούνται περισσότερες και πρωτόγνωρες υπερεξουσίες στην Κομισιόν, όπου θα αποφασίζει η ίδια για τους εθνικούς προϋπολογισμούς, για τη φορολογία στα κράτη - μέλη, για το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Τι στάση θα κρατήσουν απέναντι στις υπερεξουσίες. Θα ανοίξουν τη συζήτηση ή θα αρνηθούν να πάρουν μέρος, κάτι που βεβαίως για μας είναι και το πιο σωστό και το πιο εύστοχο».

Οπως φαίνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κρατιέται να πάρει θέση, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ας επιταχύνει όμως, υπάρχει και η πρόταση Ασμουσεν για κατάργηση της Κομισιόν. Μη μείνει με τη χαρά...

Νερό κοινωνικό αγαθό, όχι εμπόρευμα

Γρηγοριάδης Κώστας

Στα χέρια ιδιωτών οδηγείται (και) η διαχείριση του νερού, που είναι όρος ζωής για το λαό και τα παιδιά του, καθώς οι σχεδιασμοί ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ και της ΕΥΔΑΠ προχωρούν με γρήγορους ρυθμούς. Η Υγεία των εργατικών λαϊκών νοικοκυριών γίνεται πλέον υπόθεση των πολυεθνικών που θα διαχειρίζονται τον εν λόγω φυσικό πόρο με γνώμονα την κερδοφορία τους. Η ιδιωτικοποίηση των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ θα έχει μια σειρά αρνητικές επιπτώσεις. Τα δίκτυα, με ευθύνη των αστικών κυβερνήσεων, είναι σε κακό χάλι και μια ιδιωτική εταιρεία αποκλείεται να ενδιαφερθεί για την ανακατασκευή τους με νέα και ασφαλή δίκτυα για τη Δημόσια Υγεία,. Οι λαϊκές οικογένειες θα πληρώνουν ακόμη πιο ακριβό το νερό. Οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις θα αντιμετωπίσουν μεγαλύτερο πετσόκομμα των μισθών τους και εντατικοποίηση της δουλειάς. Αυτό δείχνει η διεθνής εμπειρία, όσα έγιναν σε μια σειρά χώρες όπου ιδιωτικοποιήθηκε η διαχείριση του νερού. Π.χ. στη Βρετανία οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν την περίοδο 1989-1993 είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση της τιμής του νερού σε πρώτη φάση 50% και συνολικά 245% μέχρι το 2006. Οι παρεχόμενες υπηρεσίες ύδρευσης υποβαθμίστηκαν δραστικά, οι εταιρείες περιόρισαν στο ελάχιστο δυνατό τις επενδύσεις σε έργα υποδομής. Στην Αργεντινή το 1993 ιδιωτικοποιήθηκε το σύστημα ύδρευσης - αποχέτευσης του Μπουένος Αϊρες. Υστερα από 4 χρόνια διαπιστώθηκε ότι η πολυεθνική εταιρεία τηρούσε μόνο το 45% των υποχρεώσεών της όσον αφορά στις νέες συνδέσεις, τα δε τιμολόγια πήγαν στα ύψη. Δέκα χρόνια μετά την ανάληψη των δικτύων από ιδιωτική εταιρεία, διαπιστώθηκε ότι μόλις στο 12% των λυμάτων γινόταν επεξεργασία, ενώ η υπόλοιπη ποσότητα διοχετευόταν χωρίς καμιά επεξεργασία στον ποταμό Ρίο Ντε Λα Πλάτα.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Με αυτά ως δεδομένα, το ΚΚΕ τονίζει ότι το νερό πρέπει να αποτελεί κοινωνικό αγαθό, όχι εμπόρευμα. Επιπλέον ο αγώνας ενάντια στην πολιτική ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης του νερού, για να είναι νικηφόρος πρέπει να είναι ενταγμένος σε ένα γενικότερο πλαίσιο πάλης, για λαϊκή εξουσία με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ώστε η αξιοποίηση του νερού να σχεδιάζεται, υλοποιείται και ελέγχεται με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία.

«Φύλλο και φτερό»

Την επιδίωξη της κυβέρνησης να κάνει «φύλλο και φτερό» το δικαίωμα όλης της εργατικής τάξης στην απεργία, επιβεβαιώνει η νομοθετική ρύθμιση που ετοιμάζει το υπουργείο Ναυτιλίας, η οποία θα προβλέπει τη δρομολόγηση «πλοίου ασφαλείας» κατά τη διάρκεια απεργίας των ναυτεργατών. Οπως ξεκαθαρίστηκε από την πλευρά του υπουργείου, η ρύθμιση αυτή θα συμπεριληφθεί στο νομοσχέδιο που αφορά τα «Τουριστικά σκάφη αναψυχής», και βρίσκεται στη διαδικασία της δημόσιας διαβούλευσης, όταν αυτό θα κατατεθεί στη Βουλή. Η ρύθμιση για «πλοίο ασφαλείας» προωθείται ενώ οι ναυτεργάτες είναι ήδη «ντυμένοι στο χακί», καθώς από το Φλεβάρη παραμένει σε πλήρη ισχύ το επαίσχυντο μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης στα καράβια. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση αφού περνάει στη Βουλή τον ένα νόμο μετά τον άλλο που, για τα κέρδη των εφοπλιστών, μετατρέπουν τους ναυτεργάτες σε σύγχρονους δούλους, χωρίς Συλλογική Σύμβαση και Κοινωνική Ασφάλιση, έρχεται τώρα από πάνω να τους αφαιρέσει και το ίδιο το δικαίωμα στην απεργία.

Ξεπερνάει κάθε πρόκληση ότι η ρύθμιση για τη δρομολόγηση «πλοίου ασφαλείας» προωθείται στο όνομα της «προστασίας του δημοσίου συμφέροντος». Το μόνο συμφέρον που υπηρετεί το «πλοίο ασφαλείας» είναι των εφοπλιστών. Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους. Οι εφοπλιστές δρομολογούν και αποδρομολογούν πλοία ανάλογα με την κερδοφορία τους, με αποτέλεσμα ο ακτοπλοϊκός στόλος να είναι ήδη αποδεκατισμένος και νησιά να βρίσκονται σε μερική απομόνωση, ακόμα και όταν η επιβατική κίνηση κορυφώνεται. Με ένα και μόνο πλοίο έμειναν τα νησιά Ικαρία, Φούρνοι, Σάμος, ακόμα και την περίοδο των γιορτών, με αποτέλεσμα το εισιτήριο να είναι δυσεύρετο, χώρια ότι είναι και πανάκριβο. Με ένα πλοίο είναι οι περισσότερες ακτοπλοϊκές γραμμές. Επομένως για ποιο «πλοίο ασφαλείας» γίνεται λόγος;

Η κυβέρνηση επικαλείται το δημόσιο συμφέρον όταν έχει ήδη ψηφίσει στη Βουλή το νόμο 4150 «Για την Ανασυγκρότηση του ΥΝΑ» που ενσωματώνοντας τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ξεπαστρεύει ό,τι έχει απομείνει από το ακτοπλοϊκό δίκτυο, ξεπουλάει λιμάνια, ενώ οι ναυτεργάτες με όλους τους εργαζόμενους καλούνται να το ακυρώσουν στην πράξη. Προσπαθεί με τις πολιτικές επιστρατεύσεις και τα «πλοία ασφαλείας» -μέτρα με τα οποία υποτίθεται ότι προστατεύει το λαό- να καλλιεργεί συνειδήσεις που να εναντιώνονται στους αγώνες των ναυτεργατών για το δικαίωμα των νησιωτών και όλων των εργαζομένων να ταξιδεύουν με πλοία ασφαλή, σύγχρονα, 365 μέρες το χρόνο, με πληρώματα που θα έχουν εργασιακά δικαιώματα, ικανά να προστατεύσουν την ανθρώπινη ζωή.

Κεφάλαιο και κυβέρνηση στο όνομα του «δημοσίου συμφέροντος» επιτίθενται σε κάθε κλάδο που απεργεί, διεκδικώντας τα αυτονόητα. Τον περασμένο Φλεβάρη δεν δίστασαν να ανοίξουν ευθέως τη συζήτηση ακόμα και για την αναμόρφωση του Ν. 1264 με επίκεντρο το δικαίωμα στην απεργία. Κυβέρνηση και πλουτοκράτες με την υπονόμευση του δικαιώματος της απεργίας για τους ναυτεργάτες και συνολικά την εργατική τάξη, δείχνουν ότι η ανυπακοή στις εντολές τους, η αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους, το ξεστράτισμα από τον ευρωμονόδρομο είναι αιτία ταξικού πολέμου ενάντιά τους. Οτι η διεκδίκηση αιτημάτων, όπως αυτά που προβάλλουν οι ναυτεργάτες, που απαντούν στις σύγχρονες και πραγματικές λαϊκές ανάγκες, «απαγορεύονται». Γι' αυτό και: κεφάλαιο, μονοπώλια και οι πολιτικοί τους εκφραστές, πρέπει να πάρουν την κατάλληλη απάντηση από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Αθηνά ΖΥΜΑΡΗ