MotionTeam

Οι δράσεις του Σχεδίου κινούνται γύρω από ένα βασικό στόχο, αυτόν της «ισότιμης συμμετοχής των γυναικών στα κέντρα λήψης των αποφάσεων». Ο προσδιορισμός του στόχου αυτού οριοθετεί αντίστοιχα τις γυναίκες που βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Οι δράσεις απευθύνονται σε γυναίκες που είναι ήδη εκλεγμένες στα αιρετά όργανα των συνδικαλιστικών οργανώσεων και σε γυναίκες που δεν είναι εκλεγμένες αλλά ήταν υποψήφιες ή «επιθυμούν την προώθηση της συμμετοχής τους στα συνδικαλιστικά όργανα». Τη στιγμή που τα αντιλαϊκά μέτρα τσακίζουν τις εργαζόμενες και τις οικογένειές τους και η ανάγκη να οργανωθούν στα συνδικάτα, να παλέψουν ενάντια στον αντιλαϊκό κατήφορο και να διεκδικήσουν τα σύγχρονα δικαιώματά τους είναι σήμερα ακόμα πιο έντονη, η ΓΣΕΕ δεν ιεραρχεί καθόλου τυχαία το ζήτημα της συμμετοχής των γυναικών στα συνδικαλιστικά όργανα.

Motion Team

Σκοπός του Σχεδίου είναι η υλοποίηση δράσεων για «την ενίσχυση και τη διεύρυνση των συμμετοχικών δυνατοτήτων των εργαζόμενων γυναικών, την αναβάθμιση των δεξιοτήτων και των γνώσεών τους, την προσωπική τους ενδυνάμωση και υποστήριξη, ώστε να προωθηθεί και να διασφαλιστεί η ενεργή συμμετοχή τους σε θέσεις ευθύνης στα συνδικαλιστικά όργανα όλων των βαθμίδων και τύπων». Αλλά όχι για την οργάνωση της ταξικής πάλης αλλά για τη συμμετοχή στη διαχείριση των προβλημάτων στα πλαίσια του συστήματος.

Συγκεκριμένα, ανάμεσα στις δράσεις που περιλαμβάνει το Σχέδιο περιλαμβάνονται ενέργειες επιμόρφωσης, υλοποίηση σεμιναρίων για συνδικαλίστριες, ενέργειες ενδυνάμωσης της συμμετοχικής, διεκδικητικής και διαπραγματευτικής ικανότητας των γυναικών, συνεδρίες ατομικής και ομαδικής συμβουλευτικής με στόχο την προσωπική ενδυνάμωση των συνδικαλιστριών, τη βελτίωση των ικανοτήτων τους στη συλλογική εκπροσώπηση και την καλλιέργεια της διαπραγματευτικής τους ικανότητας.

Μέσα από αυτές τις «στοχευμένες δράσεις» το ζητούμενο για την ηγεσία της ΓΣΕΕ είναι να πλαισιώσει τα τραπέζια των κοινωνικών διαλόγων, στα οποία συμμετέχει ως «κοινωνικός εταίρος» μαζί με εργοδοτικούς φορείς και ενώσεις, με περισσότερες γυναίκες συνδικαλίστριες. Και κατ' επέκταση να διαδίδει, με αγωγό και τις συνδικαλίστριες αυτές, τη γραμμή του συμβιβασμού, του «μικρότερου κακού» συνολικά στις εργαζόμενες.

Η δύναμη του εργατικού, όπως και γενικότερα του λαϊκού κινήματος, είναι στενά συνδεδεμένη με το πόσες γυναίκες αποφασίζουν να κάνουν το βήμα και να μπουν στον αγώνα να οργανωθούν στα συνδικάτα, να παλεύουν από τα κάτω κόντρα στον αντίπαλό τους, την αστική τάξη και την πολιτική υπέρ των συμφερόντων της, που είναι η πηγή των προβλημάτων τους, η αιτία της υπερεκμετάλλευσής τους, της διπλής τους καταπίεσης. Το βήμα αυτό δεν είναι εύκολο. Προσκρούει σε μια σειρά αντικειμενικές δυσκολίες, όπως ο περιορισμένος ελεύθερος χρόνος των γυναικών, η έλλειψη κοινωνικών υποδομών και υπηρεσιών, το αυξημένο βάρος που επωμίζονται λόγω της συρρίκνωσης, της εμπορευματοποίησης και της ιδιωτικοποίησής τους. Πρέπει να ξεπεράσει το φόβο της σύγκρουσης με την εργοδοσία και της απόλυσης αλλά και την ιδεολογική επίθεση στην οποία συμβάλλουν και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, την άποψη ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτελέσματα, τον προσανατολισμό στην αναζήτηση ατομικών λύσεων.

Παρ' όλα αυτά, δε λείπουν όμως τα παραδείγματα αγώνων που σφραγίστηκαν με τη συμμετοχή των γυναικών, εργαζομένων που ξεπέρασαν όλα τα παραπάνω εμπόδια, που συνέβαλαν αποφασιστικά σε απεργιακές μάχες και κινητοποιήσεις. Οι εργαζόμενες στο τηλεφωνικό κέντρο της «Phone Marketing», στο εργοστάσιο της «Fintexport», οι γυναίκες των χαλυβουργών που στήριξαν την πολύμηνη απεργία τους, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή σκληρών και απαιτητικών αγώνων, πολλές χωρίς να έχουν προηγούμενη εμπειρία από συμμετοχή σε αγώνες. Εγραψαν και μοίρασαν ανακοινώσεις, έκαναν ομιλίες σε συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις, πήραν πρωτοβουλίες και απευθύνθηκαν σε άλλους εργαζόμενους, τους κάλεσαν να πάρουν μέρος στον αγώνα. Η αποφασιστικότητα και η μαχητικότητά τους δεν προέκυψε από κανένα «σεμινάριο ενδυνάμωσης», οι δράσεις για την ενίσχυση της «διαπραγματευτικής» τους ικανότητας δε θα μπορούσαν να τους προσφέρουν καμία καλή υπηρεσία στη σύγκρουση με την εργοδοσία, η εμπιστοσύνη στο δίκιο και τη δύναμη του αγώνα δεν διδάσκεται σε καμία «ενέργεια επιμόρφωσης».

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αναγνωρίζουν πως η οργάνωση και η συμμετοχή των γυναικών στα σωματεία δεν είναι απλή υπόθεση. Δίνουν τη μάχη για να ανεβαίνει ο βαθμός οργάνωσης των γυναικών της λαϊκής οικογένειας, για να αυξάνεται η συμμετοχή των εργαζόμενων γυναικών στα σωματεία και σαν αποτέλεσμα της αύξησης αυτής να αναδεικνύονται και περισσότερες εργαζόμενες στη διοίκηση των πρωτοβάθμιων σωματείων και των ομοσπονδιών. Η προσπάθεια αυτή απαιτεί σχέδιο και συστηματική προσπάθεια. Προϋποθέτει αντιπαράθεση και σύγκρουση με τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, αποκάλυψη του ρόλου τους στα μάτια των εργαζόμενων γυναικών. Χρειάζεται να αξιοποιούνται όλα τα όπλα: Να πολλαπλασιάζονται οι πρωτοβουλίες για όλες τις πλευρές της ζωής της εργαζόμενης γυναίκας και της οικογένειάς της. Να αναπτύσσεται προβληματισμός γύρω από τις αιτίες της ανισοτιμίας των γυναικών και τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες μπορεί να αρθεί. Να εμπλουτίζεται η συζήτηση με άξονα τι αγώνες και τι κίνημα χρειάζεται απέναντι στο σκληρό αντίπαλο, τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους.