Κυριακή 31 Μάρτη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Ξεκαθαρίζουμε μερικά αυτονόητα

Γρηγοριάδης Κώστας

Για «"χορό" πιέσεων», «απαξίωση», «απομόνωση» από την πλευρά της διεύθυνσης του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, κάνουν λόγο με επιστολή τους προς το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, οι 4 δημοσιογράφοι του, οι Παναγιώτης Κακαλής, Γιώργος Μιχαηλάρης, Βασίλης Παπαγεωργίου, Χριστίνα Μαυροπούλου, με αφορμή δημοσίευμα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ στο φύλλο της περασμένης Παρασκευής, ότι την προηγούμενη μέρα, την Πέμπτη 28 Μάρτη, έγινε δικαστήριο όπου εκδικάστηκαν τα ασφαλιστικά μέτρα των συγκεκριμένων δημοσιογράφων (σ.σ. δημοσιεύσαμε τα ονόματά τους) με τα οποία ζητούσαν την άμεση εξόφληση των δεδουλευμένων τους... Στο ίδιο ρεπορτάζ γράφαμε για τη στάση που κράτησε η εφημερίδα στο δικαστήριο σχετικά με τις μεγάλες προσπάθειες που γίνονται για να καταβληθούν τα δεδουλευμένα όλων των εργαζομένων και να ομαλοποιηθούν οι πληρωμές παρά τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες του Κόμματος και του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.

Γράφουν λοιπόν οι δημοσιογράφοι προς το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ: «Τελευταίο "κρούσμα" η νέα συκοφαντική, άνανδρη και δόλια δημοσίευση των ονομάτων μας σήμερα (σ.σ. χτες) στις σελίδες του "Ρ" (σελίδα 45) με αφορμή τη χθεσινή εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων για μη καταβολή δεδουλευμένων. Δε μας εκπλήσσει πλέον το ασύλληπτο γεγονός η ίδια η εφημερίδα να στοχοποιεί τους εργαζόμενούς της. Αλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά». Βεβαίως οι ίδιοι δε λένε κουβέντα, για το γεγονός ότι ενημέρωσαν την άθλια προβοκατόρικη αντικομμουνιστική ιστοσελίδα «Νευροσπάστης», ότι στέλνουν τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ στα δικαστήρια, και μάλιστα τη μέρα της δίκης.

Ξεκαθαρίζουμε τα εξής αυτονόητα:

Πρώτον: Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ είναι όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, και έχει την υποχρέωση απέναντι στα στελέχη, τα μέλη, τους οπαδούς, τους φίλους του Κόμματος και της ΚΝΕ που η πλειοψηφία τους μπορεί να στερείται ένα κιλό ψωμί ή ένα πιάτο φαΐ για να δώσει 1,5 και 2,5 ευρώ για να αγοράσει την εφημερίδα, να τους ενημερώνει, ποιοι και γιατί στέλνουν τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ στα δικαστήρια. Είναι απαίτηση - και απολύτως δικαιολογημένη - εργαζομένων, απολυμένων, νεολαίων, άνεργων, όσων κάνουν θυσίες και ενισχύουν οικονομικά το Κόμμα και για την έκδοση της εφημερίδας του.

Δεύτερο: Το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ έχει την υποχρέωση να ενημερώνει τα μέλη του ΚΚΕ για ενέργειες σαν των παραπάνω στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, για να ξέρουν από πρώτο χέρι τι συμβαίνει, ώστε στην καθημερινή τους δουλειά και επαφή με εργαζόμενους, λαϊκά στρώματα, να είναι εξοπλισμένοι. Κι αυτό επειδή διάφοροι με αφορμή τη δύσκολη οικονομική κατάσταση του Κόμματος, έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας μια άθλια και συκοφαντική αντιΚΚΕ εργολαβία με ψευδολογίες και διαστρεβλώσεις.

Οσο τους ταΐζουν τόσο πεινάνε

Επιμένουν διάφοροι να «δηλητηριάζουν» τους εργάτες και τα συνδικάτα με την αντίληψη ότι πρέπει να μην τα βάζουν γενικά με την «ανταγωνιστικότητα» αλλά μόνο με τη... μη υγιή έκφρασή της. Τι βεβαιώνει όμως η πείρα των εργατών; Πως δεν υπάρχει «υγιής» και «μη υγιής» ανταγωνιστικότητα. Για τους εργάτες, η ανταγωνιστικότητα προχωρά μόνο με το τσάκισμά τους, με αγριότητα μάλιστα που μεγαλώνει διαρκώς.

Απόδειξη, όσα γίνονται στην ακτοπλοΐα. Τόσα χρόνια, οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου μπούκωναν προνόμια και απαλλαγές τους εφοπλιστές, στο όνομα της διάσωσης των θέσεων εργασίας. Ομως, όσο τους «ταΐζουν» τόσο μεγαλώνει κι η «πείνα» των καπιταλιστών για νέες παροχές. Μόλις πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση κατέθεσε το νομοσχέδιο με το οποίο προχωρά ακόμα περισσότερο η άρση του καμποτάζ και στην ακτοπλοΐα, έτσι ώστε η δρομολόγηση των πλοίων και η σύνθεση των πληρωμάτων να συνδέεται ακόμα περισσότερο με το τι συμφέρει τους ισολογισμούς των εταιρειών τους. Προχτές, οι εκπρόσωποι των εφοπλιστικών οργανώσεων εμφανίστηκαν στη Βουλή για να γκρινιάξουν επειδή το νομοσχέδιο δεν προωθεί «θαρραλέες αλλαγές»! Ζήτησαν παραπέρα μείωση του διαστήματος υποχρεωτικής απασχόλησης των ναυτεργατών (επαναλαμβάνοντας παράλληλα το αίτημά τους για μείωση του ΦΠΑ και επιδότηση των καυσίμων). Δηλαδή, οι εφοπλιστές ζητούν να αποφασίζουν χωρίς κανένα περιορισμό πόσο, πότε (και ουσιαστικά αν) θα δουλεύουν οι ναυτεργάτες και με μισθούς εξαθλίωσης. Αυτή τη «διάσωση» των θέσεων εργασίας προσφέρει η πολιτική που προσκυνά την «ανταγωνιστικότητα» των εφοπλιστών.

Αφορμές για αυθαίρετα τσουβαλιάσματα

Ψάχνουν εναγωνίως τρόπους να κρύψουν τη δική τους ταύτιση με τη στρατηγική των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Γι' αυτό και δε διστάζουν, εντελώς αυθαίρετα και με κάθε αφορμή, να τσουβαλιάζουν το ΠΑΜΕ με ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ.

Η προχτεσινή «Αυγή» ισχυρίζεται ότι «ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΠΑΜΕ απέρριψαν πρόταση να συμμετέχει η ΓΣΕΕ στο συλλαλητήριο κατά του μνημονίου και της συγκυβέρνησης που οργανώνεται από συνδικάτα (ΟΛΜΕ, ΑΔΕΔΥ κ.ά.) την Κυριακή». Η κινητοποίηση αυτή γίνεται με συνθήματα κατά της «μνημονιακής» πολιτικής, του «διευθυντηρίου της τρόικας» κτλ. Ομως, οι «πληροφορίες» της «Αυγής» δεν είναι καλά διασταυρωμένες. Στη ΓΣΕΕ δεν έγινε συνεδρίαση για να αποφασιστεί συμμετοχή ή όχι. Πέρα απ' αυτό, η ΓΣΕΕ, χτες, έβγαλε ανακοίνωση (προφανώς με κατεύθυνση της ηγεσίας δηλαδή των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) με την οποία ενημερώνει πως αποφάσισε τη συμμετοχή της στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα.

Την πρεμούρα τους, λοιπόν, για... «αντιμνημονιακές» κινητοποιήσεις καλά θα κάνουν να μην τη χρησιμοποιούν για να τσουβαλιάζουν το ΠΑΜΕ με τις δυνάμεις του συμβιβασμού. Επειτα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι που συναντιέται συστηματικά (και συνεργάζεται) και με την ΠΑΣΚΕ και με τη ΔΑΚΕ και με «νέες» δυνάμεις (βλ. ΕΜΕΙΣ) στην προώθηση της «ανταγωνιστικότητας». Σ' αυτή τη γραμμή ποτέ δε θα συναινέσει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, γι' αυτό και τα δικά του βέλη δε στρέφονται απλά ενάντια στα μνημόνια και την τρόικα, αλλά ενάντια στην τάξη που παράγει αμείωτα μνημόνια (σε καιρό κρίσης ή όχι) και διαθέτει έμπειρο προσωπικό για την προώθηση των συμφερόντων της, που εγκαθιστά όχι μόνο στις Βρυξέλλες, αλλά και στην Αθήνα, όχι μόνο μέσα στη Βουλή, αλλά και πολύ πιο κοντά στους εργάτες: Μες στους χώρους δουλειάς, ακόμα και μες στα συνδικάτα τους...

Από την πείρα του κινήματος των οικοδόμων στην Ελλάδα

Το παρόν έργο αποτελεί μια σύνοψη της πείρας του κινήματος των οικοδόμων, όπως αυτή συσσωρεύτηκε μέσα από δεκαετίες αγώνων. Το βιβλίο διατρέχει όλους τους σημαντικούς σταθμούς στην ιστορία του κλάδου: από τα πρώτα βήματα της ταξικής αφύπνισης και συνδικαλιστικής οργάνωσης, στους σκληρούς αγώνες του Μεσοπολέμου, τη συμβολή των οικοδόμων στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, τις προκλήσεις της δεκαετίας του 1950 και την ανάπτυξη του κινήματος στη δεκαετία του 1960, έως την αντιδικτατορική πάλη και τη νίκη των ταξικών δυνάμεων επί του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού το 1976-1977.

Πρόκειται για μια πείρα, η οποία αποτελεί χρήσιμο, αν όχι απαραίτητο, εργαλείο για κάθε εργάτη - οικοδόμο και μη - για κάθε έναν που θέλει να διερευνήσει τις συνθήκες υπό τις οποίες διεξήχθη η ταξική πάλη, η διαπάλη με τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό, αλλά και τις δυνάμεις του συμβιβασμού, της ταξικής συνεργασίας στο εργατικό κίνημα. Ταυτόχρονα αποτελεί ένα φόρο τιμής στους χιλιάδες αγωνιστές του κλάδου, που με την ακούραστη και ανιδιοτελή δράση τους πάλεψαν σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες για να ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο, όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και την εργατική τάξη της χώρας μας συνολικότερα.

Σε μια περίοδο, όπου οι κατακτήσεις δεκαετιών δέχονται λυσσαλέα επίθεση, ποδοπατιούνται και ξηλώνονται μία-μία, η μελέτη της πείρας του κινήματος, δεν αποτελεί πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα. Γιατί, αν υπάρχει ένα διαχρονικό συμπέρασμα που προκύπτει από αυτή είναι πράγματι πως «τίποτα δε χαρίζεται, όλα κατακτιούνται». Το Βιβλίο κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή».

Φρανσουά Ολάντ

Γρηγοριάδης Κώστας

Να «σώσει ό,τι δεν σώζεται» αποπειράθηκε με την τηλεοπτική του εμφάνιση την Πέμπτη το βράδυ ο Γάλλος πρόεδρος. Δηλαδή τις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί «τολμηρής αναδιαπραγμάτευσης του δημοσιονομικού συμφώνου σταθερότητας», «σκληρής στάσης απέναντι στη Γερμανία», «επανεξέτασης των προτεραιοτήτων και άρνηση της λιτότητας», της δήθεν «φορολογίας των πλουσίων», στις οποίες εξάλλου στηρίχτηκαν διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, για να εμφανίσουν τον δήθεν «άνεμο αλλαγής στην Ευρώπη», που θα έφερνε ο «σοσιαλιστής» Φρανσουά Ολάντ.

Με την παρουσία του προσπάθησε να ψελλίσει κάτι για τη λιτότητα, αν και πλέον με τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, τη σταθερή αύξηση της ανεργίας, τη σταθερή μείωση της αγοραστικής δύναμης των Γάλλων εργαζομένων, και τις αλλεπάλληλες αποφάσεις μεγάλων εταιρειών είτε για κλείσιμο εγκαταστάσεων είτε για «σχέδια αναδιάρθρωσης», - που εννοείται ότι προβλέπουν απολύσεις, μείωση μισθών κλπ-, τα λόγια του είναι «κενά περιεχομένου». Προσπάθησε να δικαιολογήσει και το νέο «εργασιακό πλαίσιο» που προώθησε σε συνεργασία με τους εργοδότες και τα συμβιβασμένα συνδικάτα που χαντακώνουν τα εργατικά δικαιώματα.

Ο Ολάντ είναι προφανές ότι δεν άλλαξε μέσα σε λίγους μήνες. Ηταν και είναι εκπρόσωπος της αστικής τάξης, τα συμφέροντα του γαλλικού κεφαλαίου εξυπηρετεί, όπως αυτό φαίνεται ανάγλυφα και με την ιμπεριαλιστική επέμβαση που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και 3 μήνες στο Μάλι, με το πρόσχημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας και στην πραγματικότητα για την καταλήστευση του τεράστιου φυσικού πλούτου αυτής της αφρικανικής χώρας.


Ε.Μ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ