Θα ήθελα να πω με λίγα λόγια τις απόψεις μου για την πολιτική του Κόμματος, γενικά.

Εχοντας υπόψη ότι η μόνη απάντηση στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού είναι ο Σοσιαλισμός, θέλω να πω ότι συμφωνώ απόλυτα με την πολιτική του Κόμματος. Εκεί, όμως, που αρχίζουν οι ενστάσεις είναι στο πώς και με ποιους ανθρώπους υλοποιείται αυτή η πολιτική στην καθημερινή πρακτική.

Πρώτα - πρώτα είναι κατεπείγουσα ανάγκη να βγουν μπροστά στην πρώτη γραμμή του αγώνα περισσότεροι νέοι στην ηλικία, συγκροτημένοι πολιτικά - ιδεολογικά και δοκιμασμένοι σύντροφοι.

Ο λόγος τους πρέπει να είναι πολύ απλός και σταράτος, ώστε να γίνονται πολύ εύκολα κατανοητοί από τους πιο απλούς και σχετικά αμόρφωτους ανθρώπους. Αρκεί ο πολύς κόσμος να καταλάβει το Α και το Ω της επαναστατικής θεωρίας του Μαρξισμού - Λενινισμού, ότι δηλαδή στην καπιταλιστική κοινωνία από τη μια πλευρά υπάρχει η μέγιστη πλειοψηφία των εργαζομένων που παράγουν όλο τον πλούτο και από την άλλη υπάρχει μια στην κυριολεξία χούφτα καπιταλιστών, που κλέβουν και ιδιοποιούνται όλο αυτόν τον πλούτο και δεν αφήνουν στους εργαζόμενους να 'χουν στον ήλιο μοίρα και να ζουν σαν άνθρωποι.

Εδώ μπαίνει, άμεσα, το πρόβλημα της καθημερινής επικοινωνιακής πολιτικής και τακτικής του Κόμματος. Πρέπει το Κόμμα να αντιπαλέψει τον καπιταλισμό με τα ίδια του τα όπλα, που πολεμάει τους εργαζόμενους. Αυτά τα όπλα είναι τα έντυπα του Κόμματος και το internet. Το portal που άνοιξε το Κόμμα στο internet δυστυχώς δε διαφέρει σχεδόν καθόλου από τον «Ρ», σε ό,τι αφορά στην εμφάνιση και στην παρουσίαση της πολιτικής του Κόμματος. Ο «Ρ» ΔΕΝ αγοράζεται και δεν διαβάζεται εύκολα από τη μεγάλη μάζα των εργαζόμενων γιατί η γλώσσα του είναι όπως είναι - και έτσι πρέπει να είναι - γιατί είναι όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ.

Για τον ίδιο, όμως, ακριβώς λόγο ΔΕΝ μπαίνει ένας εργαζόμενος και ιδιαίτερα νέος στο portal του ΚΚΕ. Ενας νέος αν σε 10'' - 15'' ΔΕΝ βρει κάτι το ελκυστικό και ενδιαφέρον θα φύγει από το portal και θα πάει παρακάτω!

Είναι κατεπείγουσα ανάγκη να μιλήσουμε κατευθείαν στην καρδιά των νέων εργαζόμενων και πρέπει να κερδίσουμε το μυαλό και την καρδιά τους. Μέσα από τους νέους θα αρχίσουν να πλησιάζουν στο Κόμμα και να ακούν τις θέσεις του Κόμματος ευρύτερες μάζες εργαζομένων.

Αυτό μπορεί να γίνει μέσω μιας ιστοσελίδας στο twitter ή όπως αλλιώς μπορεί να λέγεται, μέσα από την οποία νέοι κατάλληλα μορφωμένοι θα επικοινωνούν καθημερινά και θα κάνουν διάλογο με όλη τη νεολαία. Σε μια τέτοια ιστοσελίδα θα πρέπει να προβάλλονται πολύ απλά και όχι με κομματική γλώσσα η γενική πολιτική του Κόμματος, οι θέσεις και οι αγώνες του για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και τα καθημερινά προβλήματα όλων των εργαζομένων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα για έναν πολύ απλό και αποτελεσματικό τρόπο επικοινωνίας αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, η εκπομπή «Ελληνοφρένεια» του ραδιοσταθμού REAL FM.

Πρέπει με συστηματική δουλειά να αρχίσουμε να κερδίζουμε με το μέρος μας τους νέους, ιδιαίτερα, και όλους τους εργαζόμενους γιατί, δυστυχώς, τα προβλήματα είναι πάρα πολύ σοβαρά και ο κόσμος ζητάει απαντήσεις και προοπτική λύσης των προβλημάτων.

Σχετικά με τη στάση του Κόμματος απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, η γνώμη μου να συνεχίσει ο «Ρ» να δημοσιεύει τα κατάλληλα κάθε φορά άρθρα - αναλύσεις, με τα οποία να ξεσκεπάζεται η καιροσκοπική και γι' αυτό επικίνδυνη για τα λαϊκά συμφέροντα πολιτική του. Θα είναι αρκετό, στις δημόσιες ομιλίες, να γίνεται αναφορά πολύ σύντομα στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Θα είναι αρκετό ν' αναφέρεται ότι εφόσον παραμένουμε εγκλωβισμένοι στο μαντρί της ΕΕ, η οποία σχεδιασμένα, στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, αποδιάρθρωσε και σχεδόν διέλυσε την οικονομία της Ελλάδας και μας χρεοκόπησε, ΔΕΝ πρόκειται να λυθεί κανένα από τα προβλήματα των εργαζομένων, γιατί δίπλα στον ΚΑΚΟ ΔΕΝ υπάρχει κανένας ΚΑΛΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ή καπιταλιστής. Αυτά για να μη δημιουργείται η εντύπωση ότι το μόνο πρόβλημα του ΚΚΕ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική του.

Σύντροφοι,

Μετά το απογοητευτικό αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, διαβάσαμε προσεχτικά τη μετεκλογική ανακοίνωση της ΚΕ του Κόμματος. Βεβαίως και αναγνωρίζουμε τις δύσκολες αντικειμενικές συνθήκες και ιδιαιτερότητες των επαναληπτικών εκλογών, όμως αυτό δεν πρέπει να αποτελεί άλλοθι και κατά συνέπεια καμία ασφαλή δικαιολογία για κανένα. Μην ξεχνάμε ότι ιστορικά το Κόμμα πάντα ήταν υπό πίεση, ανέκαθεν υπήρχαν δύσκολες αντικειμενικές συνθήκες μάλιστα και χειρότερες.

Το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα φανερώνει ότι το Κόμμα δε δουλεύει σωστά, αδυνατεί πλέον να εμπνεύσει το λαό και κυρίως τη νεολαία. Η ΚΝΕ που άλλοτε είχε ισχυρό ρεύμα στην νεολαία, στα σχολειά, που με την πανσπουδαστική σάρωνε τις φοιτητικές εκλογές, σήμερα έχει καταβαραθρωθεί. Δεν είμαστε πλέον σε θέση να πείσουμε ούτε τους μέχρι πρότινος φίλους μας. Φαντασθείτε πόσο πρέπει να καλυτερεύσουμε, να δουλέψουμε για να προσεγγίσουμε τα πιο απόμακρα λαϊκά στρώματα.

Σαν αιτίες όλων αυτών μπορούμε να αναφέρουμε τις μακροχρόνιες επικοινωνιακές αδυναμίες του Κόμματος, αλλά δεν είναι μόνο αυτές. Είναι και οι διάφορες εμμονές που έχει το Κόμμα στην εσωστρεφή πολιτική του.

Σήμερα με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης που συνθλίβει τα φτωχά και μεσαία λαϊκά στρώματα, έχουμε καθήκον να αναγνωρίσουμε ότι ο λαός, παρά την μικροαστική ανυπομονησία που τον διακατέχει, έχει και ένα μέρος δίκιο που ζητά κάτι να αλλάξει, έστω στο βάθος να δει ένα αμυδρό φως ελπίδας. Από την άλλη, το Κόμμα μένει αφοσιωμένο στην ιδέα της σοσιαλιστικής επανάστασης, που θα συμβεί βέβαια όταν οι συνθήκες ωριμάσουν και το επιτρέψουν, μεταφέροντας έτσι τα πάντα στο μέλλον.

Η Λαϊκή Συμμαχία φαίνεται να μην έχει το χαρακτήρα του ανοιχτού προοδευτικού μετώπου, θέτοντας απαράβατο όρο και πάλι τη σοσιαλιστική επανάσταση, αποκλείοντας με αυτόν τον τρόπο υγιείς δυνάμεις που δεν είναι όμως ακόμη τόσο ώριμες στην ιδέα του σοσιαλισμού. Δυσκολεύεται έτσι η συγκρότηση διευρυμένου λαϊκού μετώπου. Τελικά, θα είναι έγκλημα αν η λαϊκή συμμαχία πλαισιωθεί μόνο από κομματικά μέλη και παραδοσιακούς πεισμένους φίλους.

Και δω γεννούνται διάφορες απορίες. Γιατί όλα μεταφέρονται στη μάλλον μακρινή επανάσταση, τη στιγμή που ο ίδιος ο Λένιν μίλαγε και για μεταβατική μη σοσιαλιστική εξουσία που θα ξεπερνά όμως τα πλαίσια του καπιταλισμού, μέχρι τελικά να φτάσουμε στο σοσιαλισμό. Αυτό δεν μας καλύπτει προς το παρόν;

Γιατί, επί της ουσίας, κλείνουμε τόσο εύκολα την πόρτα στον κάθε υγιή προοδευτικό δημοκράτη που δεν συμφωνεί σε όλα με εμάς, την στιγμή που ο Λένιν έλεγε ότι ανάγκη στο λαϊκό κίνημα έχουμε και τον πιο «καθυστερημένο εργάτη»;

Γιατί δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε ένα διευρυμένο μέτωπο λαϊκής συμμαχίας που δε θα είναι όμως απαραίτητο να συνάδει και με εκλογική συνεργασία;

Γιατί όποιος πάει να εκφράσει τέτοιου είδους απόψεις εύκολα αφορίζεται και βαπτίζεται οπορτουνιστής;

Τι θέλουμε τελικά; Ενα κόμμα συμπαγές μεν, αλλά κλειστό και δύσπιστο προς την υπόλοιπη κοινωνία; Ενα κόμμα με μικρή λαϊκή και κοινοβουλευτική απήχηση; Ενα κόμμα που να δηλώνει περήφανα «ότι αυτοί είμαστε και σε όποιον αρέσει»;

Σύντροφοι, δε ζητάμε να στραφούμε στον οπορτουνισμό. Απλούστατα, πιστεύουμε ότι το κόμμα πρέπει να αναθεωρήσει πολλά πράγματα, να ανοίξει περισσότερο τον ορίζοντά του προς την κοινωνία να κατανοήσει, να φιλτράρει, να αφουγκραστεί το λαό για να μπορεί και πάλι να τον εμπνεύσει. Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί προς το κάθε υγιές, σκεπτόμενο, προοδευτικό τμήμα της κοινωνίας, γιατί στον αγώνα δεν περισσεύει κανένας πλέον.

Παράλληλα, πρέπει να προβληθεί η πρόταση λαϊκής εξουσίας του σήμερα, ότι είναι ρεαλιστική, άμεσα πραγματοποιήσιμη και που μπορεί να επιβληθεί ακόμη και με εκλογές αρκεί ο λαός να το θελήσει, και όχι να αποποιούμαστε τόσο εύκολα την κοινοβουλευτική εξουσία. Να εξηγηθεί ότι η λαϊκή εξουσία βασίζεται σε καθαρά ελληνικό σοσιαλιστικό μοντέλο εκτός ΕΕ που δεν υπάρχει αντίστοιχο σε καμία άλλη χώρα αυτήν τη στιγμή στον κόσμο.

Εκτιμούμε ότι το επόμενο διάστημα με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, το Κόμμα θα βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, μεταξύ σφύρας και άκμωνος, δηλαδή συμπιεσμένο μεταξύ των αστικών κομμάτων και της ρεφορμιστικής αριστεράς. Το Κόμμα πλέον δε λεηλατείται μόνο από τον αλλοπρόσαλλο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από τη φασιστική Χρυσή Αυγή που έχει βρει απήχηση στα φτωχά και αμόρφωτα λαϊκά στρώματα. Η πολιτική κατάσταση της χώρας είναι πολύ ρευστή και εντελώς απρόβλεπτη. Το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα είναι απλώς υποθέσεις και πρόβλεψη εκ του ασφαλούς πλέον δεν υπάρχει. Το Κόμμα πρέπει να είναι πανέτοιμο για όλα.

Σύντροφοι,

Εάν στο επικείμενο συνέδριο, δεν εντοπίσουμε τα όποια λάθη μας, δεν κάνουμε σε βάθος την αυτοκριτική μας, αν δεν αναθεωρήσουμε θέσεις, αν δε βελτιώσουμε την επικοινωνιακή πολιτική, αν δε χαράξουμε νέα πορεία, αν δε σκληρύνουμε περισσότερο τη στάση και τη μαχητικότητά μας, αν δεν ανοιχτούμε περισσότερο στην κοινωνία, ειλικρινά φοβόμαστε ότι στις επόμενες εκλογές το Κόμμα κοινοβουλευτικά θα συρρικνωθεί και άλλο με ότι αυτό συνεπάγεται.

Το ιστορικό και τιμημένο ΚΚΕ που γι' αυτό θυσιάστηκαν και μαρτύρησαν χιλιάδες αγωνιστές δε δικαιολογείται, δεν του αξίζει να μην έχει πλέον το έρεισμα που του αξίζει στο λαό. Τίποτα δεν πρέπει να αφήνουμε αψήφιστα και οι παραμικρές λεπτομέρειες έχουν πλέον την απόλυτη σημασία τους.

Θέλουμε το 19ο Συνέδριο να γίνει αφορμή για ένα νέο ξεκίνημα, για ένα ΚΚΕ δυνατό στη Βουλή και στο λαό όπως του αξίζει. Ενα ΚΚΕ που θα θέσει υψηλούς εκλογικούς στόχους και να δείχνει ότι είναι πανέτοιμο να κυβερνήσει. Δυνατό κοινοβουλευτικά ΚΚΕ σημαίνει ότι θα προβληματίσει ακόμη και το πιο δύσπιστο κομμάτι του λαού, θα δημιουργήσει ένα άλλο ρεύμα στην κοινωνία, δίνοντας περισσότερο κουράγιο σε όλους μας για την πάλη προς την λαϊκή εξουσία.

Ενόψει, του επικείμενου 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ και ως ελάχιστη συμβολή στον προσυνεδριακά διάλογο, νοιώθω την ανάγκη να πω τα εξής :

Απευθύνομαι με σεβασμό και εκτίμηση σε όλους τους συντρόφους, σε όλους τους αγωνιστές της ζωής, που μέσα στη δίνη των πολύχρονων ταξικών, ιδεολογικών και κοινωνικών αγώνων, κράτησαν και κρατούν άσβεστη τη φλόγα των αξιών για μια ανώτερη μορφή ζωής, που μοναδικό στόχο είχε και έχει να εξαλείψει τις κοινωνικές αντιθέσεις, να καταργήσει την από αιώνες εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να προσφέρει περιεχόμενο, αισιοδοξία, ομορφιά και βεβαιότητα, στην πορεία της ζωής των ανθρώπων.

Ομως, αυτοί οι υψηλοί στόχοι για να επιτευχθούν και να εδραιωθούν είναι μέγιστη ανάγκη να δημιουργηθεί ο άνθρωπος νέου τύπου, όπως έλεγε ο φλογερός επαναστάτης Βλαντιμίρ Ιλίτς Λένιν.

Σύμφωνα με τα ανωτέρω, θέλω να πω ότι για να ανατρέψεις την επαίσχυντη καπιταλιστική κοινωνία του κόσμου της ψευτιάς, της υποκρισίας, της απάτης, της τοκογλυφίας, της φιλαργυρίας, της εγωπάθειας, του ατομικισμού, του ρατσισμού, της ψυχοφθόρου καθημερινής αβεβαιότητας, όλων αυτών των πρωτόγονων και τυχοδιωκτικών ενστίκτων και ιδιωμάτων και για να παύσει να λειτουργεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο όπως έχω αναφέρει, πρέπει να χτίσεις το Αντίθετο.

Το Μέγα Αντίθετο, είναι η κοινωνία του Σοσιαλισμού. Ο Σοσιαλισμός. αυτό το σημαντικό κοινωνικό - οικονομικό σύστημα, αποτελεί τον ανθό της νεότερης επαναστατικής σκέψης τίμιων ανθρώπων.

Ομως το οικοδόμημα αυτό δεν είναι δυνατόν να στηριχθεί με διαβρωμένες και αλλοτριωμένες συνειδήσεις μαζών, έχοντας και το σημαντικό έλλειμμα της ταξικής συνείδησης.

Αναφέρθηκα σε όλα αυτά τα βασικά γνωρίσματα γιατί σήμερα με την εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης γενικότερα, είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε ο επαναστάτης να εμφορείται με ιδεολογική πληρότητα, να έχει επάρκεια γνώσεων να αποτελεί πρόσωπο ακέραιου ανθρώπου και να λειτουργεί ως άτρωτη ασπίδα στα δηλητηριώδη βέλη του διεφθαρμένου καπιταλιστικού συστήματος, που η ζωή τον χρέωσε να ανατρέψει.

Εν κατακλείδι, επειδή το ΚΚΕ από την ίδρυσή του είναι το κόμμα της νιότης, είναι μεγάλη πρόκληση και σάλπισμα για τους πρωτοπόρους νέους και νέες της ΚΝΕ, για όλους τους νέους της χώρας μας να κάνουν ένα μεγάλο ιστορικό ποιοτικό άλμα και να κατακτήσουν το φωτεινό μέλλον που τους ανήκει.

Θέλω να πιστεύω ότι η ζωή θα αμυνθεί, σε αυτόν τον φθοροποιό ατελείωτο κατήφορο. Ο συνεχής ιδεολογικός και ταξικός αγώνας είναι χρέος και επιτακτική ανάγκη να συνεχίζεται με αμείωτη ένταση έως την τελική νίκη των λαών, έναντι του άπληστου και απάνθρωπου πολυεθνικού κεφαλαιοκρατικού θηρίου.

Ως επίλογο, συγχαίρω το ΚΚΕ για τις καθαρές και αταλάντευτες θέσεις του.

• Ποτέ δεν έχει πει μισόλογα και αναλήθειες στο λαό.
• Μεταφέρει πάντα με καθαρότητα τις Θέσεις και το πολιτικό του πρόγραμμα, δημιουργώντας την πλέον πολύτιμη λαϊκή παρακαταθήκη.
• Η ζωή έδειξε ότι οι πεπλανημένες πλειοψηφίες, στερούνται ώριμου πολιτικού κριτηρίου. Υιοθετούν εύκολα τις απατηλές υποσχέσεις, επιλέγοντας πάντα το μικρότερο κακό. Δηλαδή, η μικροαστική συμπεριφορά σε όλο της το συντηρητικό μεγαλείο...

Γι' αυτό σύντροφοι αναφέρθηκα με έκδηλη αγωνία στην ανάγκη δημιουργίας νέου τύπου ανθρώπου, της αξιοπρέπειας και της ανιδιοτελούς προσφοράς για κοινό καλό.

Μόνο με αυτή την ποιότητα ανθρώπων είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε το Σοσιαλιστικό οικοδόμημα, της μέριμνας του ενός για όλους και όλων για τον ένα.

Είμαι αισιόδοξος, γιατί οι αρχές και η ιστορία του ΚΚΕ αποτελούν τη διαυγέστερη πηγή αληθειών της ζωής και είναι ευθύνη και χρέος του λαού, να την προσεγγίσει.

Για τις εργασίες του Συνεδρίου, εύχομαι καλή επιτυχία.

Α) Σκέψεις για το 19ο Συνέδριο.

Στο συνέδριο αυτό - και σε αντίθεση με ό,τι υποστηρίζουν όσοι κριτικάρουν συνολικά τις Θέσεις - ξεκαθαρίζεται με τον πιο σαφή τρόπο η τακτική και η στρατηγική του Κόμματος και η σχέση μεταξύ τους. Η τακτική αναλύεται στις Θέσεις, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα επεξεργασίας ή διορθώσεων από συνέδριο σε συνέδριο, ενώ η στρατηγική παρατίθεται στο πρόγραμμα με κατηγορηματικό τρόπο διασφαλίζοντας το χαρακτήρα του Κόμματος. Αυτό αποτελεί σαφώς βελτίωση σε σχέση με το 15ο Συνέδριο, όπου τακτική και στρατηγική παρατίθενται προγραμματικά, κάνοντας δύσκολη τη δυνατότητα τακτικών ελιγμών ανάλογα με την ιστορική συγκυρία. Η Λαϊκή Συμμαχία, σαφώς πιο ευέλικτη από το ΑΑΔΜ δεν είναι τίποτε άλλο από τις μάζες που βγαίνουν από την αδράνειά τους, μπαίνουν σε κίνηση σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, ξεδιπλώνουν τη δημιουργική - επαναστατική τους δράση με τη βοήθεια - καθοδήγηση της πρωτοπορίας. Το ΑΑΔΜ, λόγω της πολύ συγκεκριμένης δομής με την οποία προσδιοριζόταν, κινδύνευε να εξελιχθεί σε γραφειοκρατικό μόρφωμα.

Οσον αφορά την αντιπαράθεση για τον ιμπεριαλισμό γίνεται πραγματική λαθροχειρία. Οι Θέσεις πολύ σωστά, με βάση τη θεωρία του ιμπεριαλισμού του Λένιν, αναλύουν τη σύγχρονη πραγματικότητα. Αντίθετα, οι επικριτές των Θέσεων χρησιμοποιούν τη θεωρία του ιμπεριαλισμού για να ερμηνεύσουν μια πραγματικότητα που βρίσκεται μόνο στη φαντασία τους και μοιάζει με τον κόσμο του 1916, όταν γράφτηκε η ομώνυμη μπροσούρα του Λένιν! Εναν κόσμο αποικιοκρατικών δυνάμεων και πολυεθνικών αυτοκρατοριών! Δυστυχώς είναι φανερό, για όσους γνωρίζουμε πρόσωπα και πράγματα, ότι κάποιοι που πια δεν συνδέονται «υλικά» με το Κόμμα ψάχνουν ιδεολογική φόρμουλα για τη μεγάλη έξοδο. Στο καλό! Ας βγει και κάτι θετικό από την οικονομική κρίση! Οι σύντροφοι, όμως, που εκφράζουν ειλικρινείς προβληματισμούς ας αναλογιστούν μήπως ασυνείδητα στο «αιώνιο» ερώτημα απαντούν ...μεταρρύθμιση. Και, μάλιστα, σε μια εποχή που ο καπιταλισμός δεν έχει περιθώριο να δώσει ούτε ένα ψίχουλο χωρίς σκληρούς, αιματηρούς, ταξικούς αγώνες.

Β) Για τις θέσεις 66 και 67

Στις Θέσεις της ΚΕ, στην Ενότητα «Τα βασικά καθήκοντα του Κόμματος έως το 20ό Συνέδριο» μπαίνει ο στόχος της συγκρότησης της Λαϊκής Συμμαχίας (ΛΣ) ως βασικής πολιτικής επιλογής για τη συσπείρωση δυνάμεων για την πραγμάτωση των στρατηγικών επιδιώξεων του Κόμματος. Στην υποενότητα «Το ΚΚΕ και η Λαϊκή Συμμαχία», στις θέσεις 66 και 67 προσδιορίζεται η σχέση της ΛΣ με άλλα κόμματα εκτός ΚΚΕ, καθώς και η στάση του ΚΚΕ απέναντι σε αυτά τα κόμματα. Θεωρώ προβληματική τη διαπραγμάτευση του παραπάνω θέματος σε δύο ενότητες και τον επακόλουθο διαχωρισμό σε δύο κατηγορίες των κομμάτων που μπορεί να προσεγγίσουν τη ΛΣ ή να προσεγγιστούν από το ΚΚΕ για να συμμετέχουν σε αυτή.

Τα χαρακτηριστικά που αποδίδονται στα κόμματα της θέσης 66 (ή κάποια από αυτά) θα μπορούσαν να ταιριάξουν σε κόμματα της θέσης 67 και το αντίθετο. Ποιος μπορεί, για παράδειγμα, να αποκλείσει στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς διασπάσεις, λόγω της συριζοποίησης της ηγεσίας των γκρουπών αυτών, και δημιουργία νέων δυνάμεων που να διάκεινται ευνοϊκά στη ΛΣ; Ποιος, επίσης, μπορεί να αμφιβάλει ότι τα κόμματα που περιγράφονται στη θέση 66 θα έχουν οπορτουνιστικές τάσεις ως μικροαστικά, χαρακτηριστικό που αποδίδεται στα κόμματα της θέσης 67.

Προτείνω σε μια ενότητα να παρατίθενται τα χαρακτηριστικά των κομμάτων (θετικά και αρνητικά) τα οποία μπορεί να στηρίξουν τη ΛΣ, χωρίς να προσδιορίζονται οι καταβολές τους.

Επίσης, στη θέση 67 γίνεται αναφορά στην επαναστατική κατάσταση και τις πολιτικές συνεργασίες με κόμματα. Πέρα από τις γενικές νομοτέλειες, η τακτική που θα ακολουθηθεί στη συγκεκριμένη πολιτική, διεθνή, στρατιωτική συγκυρία δεν μπορεί να προβλεφθεί. Προτείνω να απαλειφθεί η συγκεκριμένη αναφορά.

Επίσης, στη θέση 67 αναφέρεται ότι η ΛΣ δεν παίρνει μέρος σε εκλογές, ευρωεκλογές, δημοψηφίσματα. Και πάλι θεωρώ ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί αυτό το ενδεχόμενο στο πλαίσιο ιστορικών συγκυριών που δεν μπορούμε από τώρα να προβλέψουμε. Προτείνω να απαλειφθεί η συγκεκριμένη αναφορά.

Γ) Προπαγάνδα ως προς το ζήτημα της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας.

Η συσπείρωση δυνάμεων για την επίτευξη του στρατηγικού στόχου επιβάλλει διαφώτιση των μαζών σε σχέση με τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού. Η προπαγάνδα ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα πρέπει να ξεκινά από την εμπειρία και στη συνέχεια να εμβαθύνει στην ουσία της εκμετάλλευσης (απόσπαση υπεραξίας). Ενώ, όμως, μέσα από ανακοινώσεις, αρθρογραφία κ.λπ. φανερώνουμε τις επιπτώσεις αυτής της αντίθεσης στους εργαζόμενους και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης, δεν προβάλλουμε στο βαθμό που θα έπρεπε την άλλη όψη του νομίσματος: Οτι η αστική τάξη της χώρας ζει μέσα στη χλιδή και απολαμβάνει αμύθητο πλούτο σε βάρος των εργαζομένων. Πρέπει να καλλιεργήσουμε το «ταξικό μίσος» στους εργαζόμενους της χώρας μας και μάλιστα σε αντίθεση προς το τυφλό, πρωτόγονο και χειραγωγήσιμο από τους ναζί και την άρχουσα τάξη εθνικιστικό - ρατσιστικό μίσος. Επίσης, οι εκπρόσωποι του Κόμματος σε κάθε ευκαιρία παρουσίας τους στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ πρέπει να τονίζουν τη διαπλοκή των υψηλόμισθων δημοσιογράφων με τα αφεντικά τους. Οι εργαζόμενοι του μεροκάματου πρέπει να καταλάβουν πως τα δικά τους συμφέροντα δεν μπορεί να τα εκπροσωπούν άνθρωποι που βγάζουν το μήνα τόσα όσα οι απλοί εργαζόμενοι βγάζουν σε δύο χρόνια.

Δ) Προπαγάνδα και Εμπειρία.

Πολύ σωστά διαπιστώνεται ότι οι μάζες πείθονται από την εμπειρία τους. Αυτό όμως που πρέπει να συνειδητοποιήσουν το Κόμμα και οι φίλοι του είναι πως η προσέλκυση των μαζών δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα μιας μαθηματικής πράξης: προσωπική εμπειρία (φτώχεια, εκμετάλλευση κ.λπ.) συν ο επεξηγηματικός - καθοδηγητικός λόγος του Κόμματος. Χρειάζονται τολμηρές πολιτικές κεντρικές πρωτοβουλίες που να αγκαλιάζουν όλη την κοινωνία. Πρωτοβουλίες που να προσθέτουν - εγχαράζουν στην προσωπική εμπειρία των εργαζομένων, δίπλα στις αντικειμενικές συνθήκες φτωχοποίησής τους, την πρωτοπόρα δράση σε πρακτικό επίπεδο του Κόμματος και της Λαϊκής Συμμαχίας. Θεωρώ ότι υστερήσαμε σε αυτόν τον τομέα. Ενώ κατά κλάδο εργαζομένων υπήρξαν τέτοιου είδους πρωτοβουλίες (μαχητικές απεργίες, δράσεις αλληλεγγύης) σε κεντρικό επίπεδο είχαμε μόνο δύο τέτοιου είδους πρωτοβουλίες: το κίνημα ενάντια στα χαράτσια και τη συγκρότηση Λαϊκών Επιτροπών. Καλό θα ήταν ενόψει και του Συνεδρίου να ανοίξει αυτή η κουβέντα και να πέσουν προτάσεις στο τραπέζι.

Προτείνω:

«Στα κριτήρια για την επιλογή των στελεχών δεν μπαίνουν οι αντίθετες απόψεις τους από την τελική απόφαση, που προβλήθηκαν κατά τη διάρκεια της συζήτησης στα πλαίσια του Καταστατικού».

Ξέρω πως δεν είναι απλό, πως η Ιστορία δίδαξε με τους Τρότσκι, Μπουχάριν, Κρουτσιόφ, Γκορμπατσόφ, Παρτσαλίδη, Κωστόπουλο, πως δεν είναι αγνά τα πράγματα, πως γίνονται φράξιες, που ξεκινούν από την τάχα αγνή διαφωνία, πως υπάρχουν αριβίστες, οπορτουνιστές, που ξέρουν να καλύπτονται κλπ. Είναι λογικό να σκεφτείς: «Μα δεν μπορώ να ψηφίσω αυτόν που είχε αντίθετη άποψη από την τελική μας απόφαση, είναι δυνατόν να εφαρμόσει τη γραμμή μας; Καλύτερα δεν είναι να κάτσει στην άκρη; Ακόμα κι ο ίδιος δε θα θέλει να εκλεγεί, για να εφαρμόσει μια γραμμή που δεν πιστεύει».

Θεωρώντας λοιπόν φυσιολογική την έλλειψη της αρετής των στελεχών να εκτελούν το ίδιο καλά και την απόφαση που δεν ψήφισαν, πρέπει να τα παραμερίζουμε από το στελεχικό πόστο, ακόμα κι αν κατά τα άλλα κριτήρια το αξίζουν.

Και όμως. Δεν μπορώ να το χωνέψω. Και πώς το στέλεχος θα συμβάλλει στον προβληματισμό γενικά, αλλά κυρίως στην ώρα των λαθεμένων συλλογικών αποφάσεων, που καταλήγουν στον οπορτουνισμό, στους Γκορμπατσόφ; Πώς θα εφαρμοστεί η αναφορά της θέσης 100; Μήπως χωρίς αυτό το στοιχείο ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός είναι λειψός;

Τέλειος δεν είναι. Η Ιστορία για πρώτη φορά τον βλέπει. Μάλλον θα χαίρεται με τις προσωπικές λεβέντικες επιλογές των Λένιν, Στάλιν, Βελουχιώτη, Ζαχαριάδη, όπως παλιά του Σπάρτακου ή του Ροβεσπιέρου. Και θ' αποστρέφεται τις αντίστοιχες των Τρότσκι, Μπουχάριν, Χρουτσιόφ, Ζούκοφ, Παρτσαλίδη. Η διαφορά της σωστής ιστορικής επιλογής, ήταν μόνο ήθους και διορατικότητας; Μήπως οι πρώτοι πίστεψαν περισσότερο στις μάζες, στο Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό, στο νέο Συλλογικό Ανθρωπο και τον εφάρμοσαν, έστω και πρωτόλεια, πολύ μα πολύ περισσότερο από τους δεύτερους κι έτσι μείωσαν τις πιθανότητες λάθους;

Η στάση και σκέψεις του διαφωνούντα, που έβαλα στο προηγούμενο σημείωμα, είναι ηθικολογία ή βασικό γνώρισμα του Κομμουνιστή, που πρέπει να καλλιεργήσουμε; Μέχρι που να του λέμε: «Καλά ρε σύντροφε, σε τόσες σελίδες, τίποτα δε βρήκες να σκεφτείς αλλιώτικα ή να διαφωνήσεις;»...

Επίσης εκεί, στο άρθρο 3, να προστεθεί:

«Στη διαδικασία αυτή πρέπει να εξασφαλίζεται η αλληλεπίδραση Σώματος - Καθοδήγησης».

Η σωστή προετοιμασία, οι συνεργασίες, τα αποκτηθέντα πλεονεκτήματα γνώσης του χώρου, από την πλευρά της Καθοδήγησης, με τη δημιουργική επαφή της με τους «από κάτω», που αυτή κυρίως εξασφαλίζει την επαφή της με τις μάζες (και εδώ μόνο εντάσσεται το «προβάδισμα», που έχει τη λογική του για τις εύκολες περιόδους), συχνά καταλήγουν σε πλήρες πέρασμα της πρότασής της, χωρίς άλλους υποψηφίους (παρά το ότι συχνά ο Στάλιν πχ ανέφερε την ανάγκη για περισσότερους υποψηφίους, σε κείνους τους καιρούς μάλιστα). Δεν θα 'ταν καλύτερα η μυστική ψηφοφορία να επιβεβαίωνε τις επιλογές της; Αυτό γίνεται μόνο αν υπάρχουν κι άλλοι υποψήφιοι, που προτείνονται από το Σώμα. Να ευνοηθεί μάλιστα η διαδικασία για να 'ναι οι καλύτεροι κι όχι αποτέλεσμα επιπολαιότητας ή φραξιονιστικής δουλειάς. Και εδώ χρειάζεται πρόσθετη μνεία στο Καταστατικό: «Ειδικά την περίοδο πριν τις εκλογές, είναι αντικομματικό να γίνεται αναφορά για ικανότητα ή καταλληλότητα προσώπων, έξω από τα όργανα».