Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Κατ' αρχάς θέλω να εκφράσω τη συμφωνία με τις Θέσεις της ΚΕ καθώς και την ικανοποίησή μου, γιατί αφενός αποτυπώνουν την ενίσχυση του επαναστατικού - κομμουνιστικού χαρακτήρα του ΚΚΕ και αφετέρου γιατί η διακίνησή τους βρήκε πλατιά αποδοχή από τον κόσμο. Με αυτήν τη στρατηγική, τον απολογισμό, τις αποφάσεις του 19ουΣυνέδριου, των Συνεδρίων που προηγήθηκαν και όπως θα διαμορφωθούν το νέο Πρόγραμμα και Καταστατικό του ΚΚΕ, πιστεύω ότι το Κόμμα θα καταφέρει με επιτυχία να οδηγήσει την εργατική τάξη με τους συμμάχους της στην κατάκτηση των συγκεντρωμένων επιστημονοτεχνικών μέσων της κοινωνικοποιημένης παραγωγής και διανομής εμπορευμάτων, της πολιτικής εξουσίας, στην επαναστατική νίκη και την ανατροπή της κεφαλαιοκρατίας, την ανύψωση της εργατικής τάξης σε άρχουσα τάξη.

Μέσα από αυτόν τον προσυνεδριακό διάλογο θα ήθελα να αναφερθώ σε μία σειρά από αστικές θεωρίες, στον τρόπο που αυτές δένονται σε μια αλυσίδα ιδεολογημάτων που κρατάει δέσμιους τους εργάτες και το κίνημά τους. Αν και η κοσμοθεωρία και πολιτική γραμμή του ΚΚΕ είναι αήττητη και η κομμουνιστική ιδεολογία έχει συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στην αστική όπως πολλές φορές ομολογήθηκε από αστούς πολιτικούς όταν το χρησιμοποιούσαν ως δικαιολογία για την καθυστέρηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Με αυτές τις σκέψεις, θέλω να συμβάλω στη συλλογική επεξεργασία των Θέσεων της ΚΕ και των Αποφάσεων του 19ου Συνεδρίου.

Η μια άκρη της αλυσίδας των αστικών ιδεολογημάτων που καθημερινά αντιμετωπίζουμε είναι η θέση για «το τέλος των ιδεολογιών». Εχει μεν τη βάση της στην πραγματικότητα ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκό μείγμα διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, είτε σοσιαλδημοκρατική είτε νεοφιλελεύθερη, όπως και να βαφτιστεί το εκάστοτε μείγμα διαχείρισης από τους ιεροκήρυκες του καπιταλισμού δεν αναιρούνται οι σιδερένιοι νόμοι του κέρδους, της ελευθερίας της αγοράς κ.τ.λ. Βέβαια, εδώ συντελείται η εξής λαθροχειρία: Επιβάλλουν στη λαϊκή συνείδηση κάθε λογής εκβιαστικά διλήμματα, ώστε η τρομοκρατία να διαδέχεται την αυταπάτη και αντίστροφα και έτσι επιτυγχάνεται μια συστηματοποιημένη χειραγώγηση των μαζών στο μονόδρομο της υποταγής. Μια ακόμη λαθροχειρία βρίσκεται στην άλλη άκρη της αλυσίδας και αφορά στο ότι δεν είναι εφικτή μια εκτός συστήματος λύσης, η δημιουργική λαϊκή παρέμβαση για την απόσπαση δικαιωμάτων με την κινητοποίηση μαζών αποκηρύσσεται ως «αναποτελεσματικότητα των αγώνων», η προσπάθεια των αστών να ποινικοποιήσουν την ταξική πάλη για να επιβεβαιώσουν το θεώρημά τους για το «τέλος της Ιστορίας» θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την προσπάθεια των μεταλλαγμένων οπορτουνιστών (ΣΥΡΙΖΑ) να οικοδομήσουν έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.

Οσον αφορά την αστική θέση ότι «όλα τα κόμματα είναι ίδια», που στην πραγματικότητα είναι μια αναμασημένη για λόγους λαϊκής κατανάλωσης εκδοχή της πρώτης για το «τέλος των ιδεολογιών», εκτιμώ ότι συνδέεται με τη διόγκωση της αποχής από τις κάλπες αλλά και την ολοκλήρωση της συντηρητικοποίησης των προηγούμενων γενεών μέσω της αποστράτευσης από το εργατικό - λαϊκό κίνημα και της προσπάθειας να χειραγωγηθεί η ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής συνείδησης μέσα και έξω από κινηματικές διαδικασίες. Φυσικά, η ουσία του ζητήματος είναι να κρατήσουν το λαό μακριά από το ΚΚΕ και από τάσεις «αποσταθεροποίησης» - ανατροπής του συστήματος, να εκμεταλλευτούν το λαό ως πολιτικό εξάρτημα στις ενδοϊμπεριαλιστικές διαπραγματεύσεις - ανταγωνισμούς - συμμαχίες - πολέμους, να τον αναγκάσουν να σκάψει το λάκκο του, δηλαδή.

Το αίτημα «έξω τα κόμματα» που συναντήσαμε στις συγκεντρώσεις των πλατειών είναι συνέχεια της προηγούμενης θέσης και συμπλήρωμα των κοινωνικών διαλόγων, αφού καλλιεργείται εδώ και χρόνια από τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού κυρίως στα αμφιθέατρα, είναι στη λογική των «κοινωνικών εταίρων», στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας που μουδιάζει την ταξική συνείδηση και παραλύει το εργατικό λαϊκό κίνημα. Στόχο έχουν να διαχωρίσουν τις ευθύνες τους από τα κόμματά τους, να μη χρεωθούν έτσι το πολιτικό κόστος της αστικής διαχείρισης, να πετύχουν το συμβιβασμό των εργατών με την εργοδοσία, ώστε να μετατρέψουν την τάξη μας σε πολιτικό εξάρτημα των εκμεταλλευτών μας. Επομένως, το «έξω τα κόμματα» έχει στόχο το ΚΚΕ ως κόμμα - πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης που εκφράζει γνήσια τα συμφέροντά της και πραγματοποιεί έτσι την πολιτική της αυτονόμησης, την οδηγεί στη σύγκρουση μέσα από την ταξική πάλη, στην αντίσταση στον πόλεμο που της κάνει η συγκυβέρνηση που πήρε τη σκυτάλη από τις προηγούμενες.

Το «έξω τα κόμματα» φαινομενικά μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με την αστική θέση «όλοι μαζί» (συνεργασία όλων των κομμάτων είτε στο κίνημα είτε στην κυβέρνηση), όμως ακούγεται από τα ίδια χείλη με διπλό στόχο: α) την αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού συστήματος σε μια περίοδο πολιτικής ρευστότητας και β) την ενσωμάτωση του εργατικού λαϊκού κινήματος, μεταθέτοντας στο λαό για λύση τα δικά τους αδιέξοδα προβλήματα διαχείρισης της κρίσης, εξαναγκάζοντας τον χρεοκοπημένο λαό δηλαδή να σπαζοκεφαλιάζεται για τη χρεοκοπία των αφεντικών του ή για την υποτιθέμενη «ακυβερνησία».

Στη συνέχεια έχουμε τα συνεπακόλουθα του «όλοι μαζί» όπως η «εθνική ενότητα», η «ενότητα της αριστεράς», η αγωνία για την καπιταλιστική ολοκλήρωση της «ενωμένης Ευρώπης», τόνοι ενότητας δηλαδή, προκειμένου να διασπαστεί η ενότητα της εργατικής τάξης σε Ελληνες - μετανάστες, αριστερούς - δεξιούς κ.τ.λ. Εδώ χρειάζεται να εξηγηθούμε ως ΚΚΕ σε όσους μας κατηγορούν ότι λέμε «όχι σε όλα», σύμφωνα με τη δική μας φιλοσοφία υπάρχει άρρηκτη διαλεκτική σχέση μεταξύ θέσης και αντίθεσης που επιβεβαιώνεται από την πραγματικότητα της ενότητας και της πάλης των αντιθέτων, η θέση μας υπέρ της ταξικής ενότητας των εργατών, της Λαϊκής Συμμαχίας επιβάλλει την αντίθεσή μας σε κάθε είδους κυβερνητικού ή αντιπολιτευτικού σχηματισμού που αντικειμενικά μόνο να στηρίζει το σύστημα μπορεί, καταπιέζοντας το λαό.

Η άποψή μου είναι ότι η «συρρίκνωση» της εκλογικής μας δύναμης είναι στην ουσία συμπύκνωση των συγκεντρωμένων δυνάμεων της επικείμενης σοσιαλιστικής επανάστασης, ήταν μια αναγκαστική τακτική υποχώρηση με τις όποιες αδυναμίες είχε. Πολλοί σύντροφοι-ισσες κάνουν το λάθος να επικεντρώνουν την ευθύνη του εργατόκοσμου στην εκλογική του συμπεριφορά και ταυτίζουν την ψήφο με ελεύθερη επιλογή. Κατά τη γνώμη μου, αυτά τα λάθη είναι αποτέλεσμα κοινοβουλευτικών αυταπατών, αφήνουν στο απυρόβλητο απόψεις τύπου «όλοι μαζί τα φάγαμε» και παραγνωρίζουν το γεγονός ότι κυρίαρχη μπορεί να είναι μόνο ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης.

Τέλος, παρατηρούμε ότι ο ιμπεριαλισμός σύντροφοι-ισσες ακονίζει για άλλη μια φορά τα μαχαίρια, ξέρουμε ότι και πάλι θα τσακιστεί επάνω στην οργανωμένη δύναμη του διεθνούς προλεταριάτου.

Εμπρός για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος! Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ!

Μια μερίδα εργαζομένων αναρωτιέται συχνά για το πότε θα γίνει η Επανάσταση. Σκέφτονται: «Φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, γιατί δε γίνεται επανάσταση;».

Οσο, όμως, κι αν το Κόμμα σωστά τοποθετείται ότι οι αντικειμενικές συνθήκες, δηλαδή οι υλικές προϋποθέσεις, είναι ώριμες για το πέρασμα στο σοσιαλισμό και ότι αν το επιλέξει ο λαός μπορεί να τον οικοδομήσει και αύριο το πρωί, η συγκεκριμένη μερίδα εργαζομένων κάνει ένα άλμα. Ενα άλμα στην πορεία της ταξικής πάλης και στα άμεσα καθήκοντα του Κόμματος και του κινήματος. Το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί δεν είναι το πότε θα γίνει η Επανάσταση, αλλά αν ο υποκειμενικός παράγοντας είναι έτοιμος, όποτε και αν υπάρξει επαναστατική κατάσταση, να κάνει Επανάσταση. Γιατί γνωρίζουμε ότι για να έχεις Επανάσταση, απαιτείται επαναστατική κατάσταση. Ομως, η επαναστατική κατάσταση έχει μπροστά της τρία ενδεχόμενα: `Η ο λαός να μην παλέψει ποτέ για ανατροπή του καπιταλισμού, ή να παλέψει αλλά να ηττηθεί, ή να παλέψει και να νικήσει.

Στη Θ. 75 μπαίνει ξεκάθαρα το ζήτημα των καθηκόντων του Κόμματος σε επαναστατικές και σε μη επαναστατικές συνθήκες: «Το ΚΚΕ δρα στην κατεύθυνση της προετοιμασίας του υποκειμενικού (...) για την πραγματοποίηση των στρατηγικών καθηκόντων του».

Επιπλέον, ξεκαθαρίζεται στη Θ. 76, και έχει αποδειχθεί από τη θεωρία, αλλά και από την ίδια τη ζωή, ότι επαναστατική κατάσταση δεν έχεις όποτε το θέλεις, όποτε το επιλέξει το ΚΚΕ ή γενικά το όποιο κίνημα. Η επαναστατική κατάσταση «είναι παράγοντας που διαμορφώνεται αντικειμενικά» και Επανάσταση δε σημαίνει, όπως το βάζουν ορισμένοι, «να αποφασίσει το ΚΚΕ σήμερα το βράδυ να γίνει η Επανάσταση, να αρχίσουν τα μέλη του Κόμματος να χτυπάνε τις πόρτες του κόσμου, να μοιράζουν όπλα και να πούνε πάμε να καταλάβουμε τη Βουλή και να σχηματίσουμε εργατική κυβέρνηση». Οταν θα έρθει η ώρα της επαναστατικής κατάστασης ο λαός θα είναι ήδη στους δρόμους, σε απεργίες, σε καταλήψεις, σε εμφανή σύγκρουση με το αστικό κράτος και τους θεσμούς του, «θα αρχίσει να διαμορφώνει ως φύτρα τα όργανα της εργατικής εξουσίας».

Οπως η εργατική εξουσία δε θα είναι εξουσία του ΚΚΕ, αλλά εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, έτσι και την Επανάσταση δε θα την κάνει το ΚΚΕ μόνο του, αλλά η εργατική τάξη με τους συμμάχους της.

Επομένως, αυτό που πρέπει να μας απασχολεί σήμερα, σε μη επαναστατικές συνθήκες (και αφορά και την ίδια την Επανάσταση), είναι η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα (Κόμμα, εργατική τάξη, σύμμαχοι). Και εδώ πρέπει να στοχεύουν όλες οι δυνάμεις μας.

Προετοιμασία σημαίνει να συμβάλουμε ώστε τα φτωχά λαϊκά στρώματα να συνειδητοποιήσουν ότι ο κοινός αντίπαλος κάθε στρώματος είναι ο καπιταλισμός και τα μονοπώλια. Και να συμβάλουμε επίσης στην κοινή δράση όλων αυτών των δυνάμεων απέναντι στον κοινό αντίπαλο. Μέσα από αυτή τη στόχευση θα δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας με χαρακτήρα αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό. Η συνειδητοποίηση του αντιπάλου δεν είναι αυτονόητη, ούτε αυτόματη διαδικασία επειδή ο λαός φτωχαίνει καθημερινά. Επειδή οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες το έχουν καθαρό, δε σημαίνει ότι το έχει καθαρό όλος ο εργατόκοσμος. Από αυτό το σκεπτικό προκύπτει ότι δεν αρκεί «να βγει ο κόσμος στους δρόμους». Εχει πρώτιστη σημασία για ποιο λόγο βγαίνει στους δρόμους. Γιατί και όλες οι πλατείες να γεμίσουν από κόσμο που θα έχει αιτήματα για μεταρρύθμιση και όχι για ανατροπή, το αποτέλεσμα θα είναι μια άλλη διαχείριση του καπιταλισμού.

Πώς όμως καταφέρνεις να πετύχεις την προετοιμασία;

Πρώτα απ' όλα προετοιμάζεσαι ο ίδιος. Αυτό σημαίνει μια σειρά από πράγματα όπως: Γνώση της στρατηγικής του Κόμματος και ικανότητα γενίκευσης, εξειδίκευσης, εκλαΐκευσης. Σύνδεση της Πολιτικής με την Οικονομία. Αντικειμενική εκτίμηση των συνθηκών (όχι μόνο για να πατάς στην πραγματικότητα, αλλά και για να μην απογοητεύεσαι χωρίς λόγο, όταν αυτό που δεν πετυχαίνεις βρίσκεται πάνω από τα όρια των αντικειμενικών συνθηκών). Επίτευξη του συνόλου των δυνατοτήτων (στο 100%) που μας δίνουν οι αντικειμενικές συνθήκες. Σιγουριά και εμπιστοσύνη από τη μία στη στρατηγική του Κόμματος και από την άλλη στις δυνάμεις μας και στο δρόμο που ακολουθούμε. Παράλληλα, απαιτείται υπομονή στη δουλειά μας με τις μάζες.

Στη συνέχεια, προετοιμάζεις τις μάζες. Βέβαια, η σχέση προετοιμασίας Κόμματος - προετοιμασίας μαζών είναι διαλεκτική. Οσο δρας ως Κόμμα και συμβάλλεις στην προετοιμασία των μαζών, τόσο προετοιμάζεσαι και ο ίδιος ακόμα καλύτερα. Προετοιμασία των μαζών σημαίνει ότι όπως ο αντίπαλος δρα ενιαία ως τάξη (αστική), οργανωμένα, με τους συμμάχους του και διεξάγει πάλη οικονομική - πολιτική - ιδεολογική, έτσι και η εργατική τάξη πρέπει να δράσει ενιαία ως τάξη, οργανωμένα, με τους συμμάχους της, και να διεξάγει πάλη οικονομική - πολιτική - ιδεολογική από τη σκοπιά των δικών της συμφερόντων. Αυτό όμως δεν επιτυγχάνεται μόνο με διάβασμα ή μόνο με λόγια. Απαιτείται δράση απ' τον κάθε εργαζόμενο, συμμετοχή στο σωματείο του, σύγκρουση με την εργοδοσία εκεί που ξεκινάει η εκμετάλλευση, στον τόπο δουλειάς. Η δράση έχει ανεκτίμητη αξία, και μαζί με την καθοδήγηση από τον κομμουνιστή συνάδελφο, συμβάλλει να αποκαλυφθεί στον εργαζόμενο η ουσία των αντιθέσεων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Οσο κι αν η Επανάσταση φαίνεται και είναι μια διαδικασία που κινητοποιεί τις μάζες συνολικά σε επίπεδο χώρας, η απαρχή της βρίσκεται στο κάθε άτομο ξεχωριστά. Είναι λάθος να περιμένουμε ότι κάποιος «φωτισμένος» ηγέτης θα βγει στην τηλεόραση ή σε κάποια πλατεία, θα ξεσηκώσει τις μάζες, θα πει, «ας γίνει επανάσταση» και αυτή θα γίνει. Οι ηγέτες της εποχής μας θα είναι λαϊκοί ηγέτες και θα ξεφυτρώνουν ένας ένας μέσα από τους τόπους δουλειάς, μέσα από τα σωματεία. Είναι αυτοί που θα συμβάλουν με κάθε τρόπο, δρώντας μέσα στον τόπο δουλειάς, στην ταξική συνειδητοποίηση - οργάνωση - διαπαιδαγώγηση - προετοιμασία του κάθε συναδέλφου τους, με προοπτική την ανατροπή του καπιταλισμού.

Αυτοί οι ηγέτες είναι, σε τελική ανάλυση, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι φίλοι και οπαδοί του Κόμματος, οι συνδικαλιστές του ταξικού κινήματος, είναι αυτοί οι συνάδελφοί μας που σήμερα έχουν σκυμμένο το κεφάλι, αλλά σύντομα (με τη δική μας βοήθεια) θα αναλάβουν ενεργό ρόλο στη διεξαγωγή του ταξικού πολέμου.

Προετοιμασία, λοιπόν, δικιά μας, της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Το άγχος μας δεν πρέπει να είναι πώς θα φέρουμε μια ώρα νωρίτερα την Επανάσταση, αλλά πώς την ώρα που θα υπάρξουν οι συνθήκες θα είμαστε ικανοί να οδηγήσουμε το λαό σε μια νικηφόρα Επανάσταση.

Η εκδήλωση της γενικευμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης έφερε στο προσκήνιο το ξεπερασμένο χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος, ανέδειξε τα ιστορικά του όρια και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Η καπιταλιστική κρίση ανέδειξε τις αντιφάσεις και τις δυσκολίες της αστικής διαχείρισης και συνέβαλε στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Το εργατικό κίνημα βρέθηκε αδύναμο και απροετοίμαστο μπροστά στις νέες εξελίξεις. Η χρόνια απομαζικοποίηση των συνδικάτων εξαιτίας της κυριαρχίας του εργοδοτικού συνδικαλισμού συνετέλεσε να μην έχουν οι εργαζόμενοι καθαρό ποιες είναι οι αιτίες της κρίσης και τι παλεύουν. Ετσι το εργατικό κίνημα έγινε εύκολη λεία του ρεφορμισμού που καλλιέργησε διαχειριστικές αυταπάτες.

Είναι γεγονός πως από την πρώτη στιγμή της εκδήλωσης της κρίσης μόνο το ΚΚΕ πρόβαλε μια συνολική πρόταση διεξόδου από την κρίση χωρίς να καλλιεργεί αυταπάτες και να ψηφοθηρεί, όπως έκαναν δυνάμεις που προσδιορίζονται ως αριστερές. Αυτές οι δυνάμεις καλλιεργώντας τη λογική του αυθόρμητου και του ξεσπάσματος οδήγησαν τον κόσμο σε λογικές «πλατείας» απαξιώνοντας τον οργανωμένο αγώνα.

Οι εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 πέρα από το ότι ανέδειξαν αδυναμίες και ελλείψεις που είναι υπαρκτές στη δουλειά του Κόμματος ανέδειξαν και την αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα να προσανατολιστεί σωστά, να δει τα πραγματικά αίτια που γεννούν τις κρίσεις και να δει την πραγματική διέξοδο. Ανέδειξαν το γεγονός πως δεν έχουμε καταφέρει να οικοδομήσουμε σε μεγάλους χώρους δουλειάς, και μέχρι το επόμενο Συνέδριο η δουλειά μας πρέπει να προσανατολιστεί προς αυτό το καθήκον. Η ΚΕ σωστά προσανατόλισε τη δουλειά του Κόμματος στην οικοδόμηση και στη δουλειά στην εργατική τάξη μέσω της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης και της αναδιάταξης των κομματικών δυνάμεων εναρμονιζόμενων με τις νέες συνθήκες. Είναι ανάγκη οι ΚΟΒ να αποκτήσουν ολοκληρωμένο σχέδιο κομματικής οικοδόμησης χαρτογραφώντας την ακτίνα δράσης τους σε κάθε χώρο, αποκτώντας δεσμούς με τους εργαζομένους και ξεχωρίζοντας τους πρωτοπόρους. Πρέπει να πάψει η δουλειά μας να έχει καμπανιακά χαρακτηριστικά, να μην περιμένουμε την απεργία ή την κινητοποίηση για να έρθουμε σε επαφή με τον κόσμο. Πολύ βασικό επίσης είναι η δουλειά με τον «Ριζοσπάστη». Δεν έχει καταστεί σε όλο το κομματικό δυναμικό βασικό εργαλείο της δουλειάς μας, τον βλέπουμε αποσπασματικά και μόνο σε μεγάλες εξορμήσεις τον χρησιμοποιούμε. Δεν θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε αν δεν κάνουμε τον «Ρ» αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινής μας επαφής. Ο κομμουνιστής δεν μπορεί να πηγαινεί στη δουλειά ή στη γειτονιά χωρίς τον «Ρ». Βασικό καθήκον από δω και στο εξής θα πρέπει να είναι ο διπλασιασμός της κυκλοφορίας του με καθημερινό έλεγχο από τα καθοδηγητικά όργανα της διακίνησής του. Επίσης πρέπει να ληφθούν μέτρα για την ανάπτυξη του μορφωτικού ρεύματος μέσα στην οργάνωση με διάδοση της ΚΟΜΕΠ και στον περίγυρό μας με συγκεκριμένο προγραμματισμό και μέτρα επιμόρφωσης και αυτομόρφωσης των μελών και των στελεχών. Αν δεν κατακτήσουμε ολόπλευρα τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία δε θα μπορέσουμε να διαφωτίσουμε την εργατική τάξη και δε θα μπορούμε να οικοδομήσουμε σωστά.

Συμφωνώ επίσης με το σχέδιο Προγράμματος όπως διατυπώνεται στις Θέσεις. Από το 15ο Συνέδριο μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στ' αυλάκι. Δεν εγκαταλείπεται κανένας στόχος απλά γίνεται καλύτερα επεξεργασία των αναγκαίων προϋποθέσεων για την υλοποίηση της στρατηγικής μας. Η εποχή μας, παρά τις δυσκολίες, τα πισωγυρίσματα και την απογοήτευση μέρους της εργατικής τάξης, είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Στην Ελλάδα υπάρχουν όλες εκείνες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Εκείνο που απομένει είναι η ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα. Το σχέδιο Προγράμματος δίνει απάντηση στο ζήτημα πώς θα συγκεντώσουμε δυνάμεις, πώς θα οικοδομηθεί η συμμαχία εκείνη που θα δώσει την πραγματική λύση στα αδιέξοδα του σημερινού συστήματος. Σωστά εγκαταλείπεται η λογική των σταδίων που έδινε λαβή για συγχύσεις και καλλιεργούσε κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Στο σημερινό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού δε χωράνε λογικές «σκαλοπατιού» για την εργατική εξουσία. Αυτά είναι πλέον ξεπερασμένα από την ίδια τη ζωή και την πείρα του κινήματος. Καθήκον των κομμουνιστών είναι να συζητήσουν το Πρόγραμμα με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και να γίνει υπόθεση όλων. Το νέο πρόγραμμα θα δώσει νέα ορμή σε εμάς για να παλέψουμε για την υλοποίησή του.

Επίσης πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως δυνάμεις που έφυγαν από το Κόμμα ή διαγράφηκαν δε χωράνε μέσα σ' αυτό. Δεν μπορείς να πολεμάς το Κόμμα με όλες σου τις δυνάμεις, να δίνεις λαβές στον αντίπαλο και μετά να εμφανίζεσαι εκ του ασφαλούς τιμητής και υπερασπιστής.

Τέλος, συμφωνώ με το σχέδιο Καταστατικού που προτείνεται. Το νέο Καταστατικό επαναεπιβεβαιώνει το ρόλο του ΚΚΕ ως ανώτατη μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης και θέτει σε ακόμη πιο στέρεα βάση τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά. Καθήκον των κομμουνιστών είναι η συνειδητή και αποφασιστική υπεράσπιση των αρχών λειτουργίας του Κόμματος ως επαναστατικού κόμματος νέου τύπου.

Ελπίζω το Κόμμα μας από το 19ο Συνέδριο να βγει πιο δυνατό, Κόμμα παντός καιρού για πολιτική και κοινωνική ανατροπή. Να απαντήσει στις προκλήσεις και να μην αποκλίνει από το στρατηγικό του στόχο, το σοσιαλισμό. Μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές του 1989-91 πολλοί έβλεπαν το τέλος του ΚΚΕ και της ιδεολογίας του. Σήμερα, όμως, περισσότερο από ποτέ ο σοσιαλισμός καθίσταται αναγκαίος και επίκαιρος.

Πριν μερικά χρόνια, είχε προβληθεί ένα ντοκιμαντέρ για το στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή το 1973. Ενα πραξικόπημα που έγινε με τη βοήθεια των ΗΠΑ - ακόμη και νεοναζί τρομοκρατικές ομάδες είχαν ενθαρρυνθεί και χρηματοδοτηθεί από τη CIA. Στο ντοκιμαντέρ, είδαμε το βρώμικο ρόλο που έπαιξε τότε η Διεθνής Ομοσπονδία των «Ελεύθερων συνδικάτων» (μέλος της είναι η ΓΣΕΕ), η οποία οργάνωσε απεργίες και διαδηλώσεις ενάντια στην κυβέρνηση του Σαλβαντόρ Αλλιέντε. Σ' αυτό το ντοκιμαντέρ ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Χιλή την περίοδο του στρατιωτικού πραξικοπήματος ομολόγησε με κυνισμό « ...τι περίμεναν αυτοί οι ανόητοι σοσιαλιστές, ότι η αστική τάξη της Χιλής θα αυτοκτονούσε χαμογελώντας...».

Σήμερα, που συμπληρώνονται 40 χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή, νομίζω ότι θα είναι ανοησία να εξακολουθεί να πιστεύει κάποιος ότι η αστική τάξη της χώρας μας θα ανεχόταν ένα μοντέλο διαχείρισης του καπιταλισμού που δε θα κέρδιζε. Η αστική τάξη δε θα αυτοκτονούσε.

Οι καπιταλιστές, δεν πειραματίζονται, δε χρονοτριβούν σε μεταβατικές περιόδους. Το κεφάλαιο θέλει να ξεπεράσει την κρίση τώρα, θέλει κέρδος, θέλει περισσότερο κέρδος, τα θέλει όλα τώρα. Και γι' αυτό βυθίζει τους λαούς στη βαρβαρότητα και δε διστάζει ακόμα και να σκοτώσει.

Με τον ηρωικό θάνατό του ο Σαλβαντόρ Αλλιέντε, μέσα στο προεδρικό μέγαρο, πριν 40 χρόνια, κρατώντας στο χέρι το όπλο που του είχε κάνει δώρο ο Φιντέλ, έστελνε ένα μήνυμα, σε όσους είχαν την ψευδαίσθηση για το ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Ενα μήνυμα που εξακολουθεί και σήμερα να είναι επίκαιρο.

Αγαπητοί σύντροφοι, Πιστεύω ότι οι Θέσεις της ΚΕ του Κόμματός μας για το 19ο Συνέδριο, ανταποκρίνονται στις σημερινές εξελίξεις με τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα που θέτουν, για ποιον σοσιαλισμό παλεύουμε και τι Κόμμα θέλουμε να οικοδομήσουμε.

Θέλω να συμβάλω στον προσυνεδριακό διάλογο με το ζήτημα του προλεταριακού διεθνισμού.

Από την ίδρυσή του, το Κόμμα μας έχει ως βασική αρχή τον προλεταριακό διεθνισμό. Ο διεθνισμός μας δεν έχει καμιά σχέση με τον κοσμοπολιτισμό των σοσιαλδημοκρατών και των οπορτουνιστών και τον «κινηματικό τουρισμό» τους.

Κάποτε ένας προοδευτικός Αμερικανός είχε πάει στη Νότια Αφρική να εκφράσει την αλληλεγγύη του στον αγώνα ενάντια στο απαρτχάιντ. Και οι Νοτιοαφρικάνικοι αγωνιστές, αφού τον ευχαρίστησαν για τον κόπο και τα έξοδα που έκανε γι' αυτό το ταξίδι, του είπανε ότι η μεγαλύτερη προσφορά στον αγώνα τους θα είναι, όταν γυρίσει στην πατρίδα του να συμβάλει στον αγώνα να ανατρέψει το σύστημα της χώρας του.

Οι κομμουνιστές έχουν εκφράσει ποικιλοτρόπως τη διεθνιστική αλληλεγγύη τους. Εχουν πάρει μέρος σε εκατοντάδες αποστολές αλληλεγγύης, κάποιες από αυτές σε επικίνδυνες περιοχές.

Ομως, ο προλεταριακός διεθνισμός δεν είναι μόνο οι μαχητικές διαδηλώσεις μας έξω από τις πρεσβείες π.χ. των ΗΠΑ ή του Ισραήλ ή στα γραφεία της ΕΕ.

Δεν είναι μόνο τα ψηφίσματα αλληλεγγύης των διοικήσεων ή των συνελεύσεων μαζικών μας οργανώσεων.

Δεν φτάνει αυτό.

Η διαπαιδαγώγηση όλων των συντρόφων και στα ζητήματα του προλεταριακού διεθνισμού, μέσα από την ΚΟΒ που ανήκουν, με τη μελέτη και την αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη» και των άλλων εκδόσεων του Κόμματος, με τη συστηματική παρακολούθηση των εξελίξεων στο διεθνές εργατικό κίνημα, συμβάλει στο να μπορέσει η ίδια η ΚΟΒ στο χώρο ευθύνης της, μέσα στο εργοστάσιο, μέσα στην επιχείρηση, εκεί να ανεβάσει το αίσθημα της διεθνούς αλληλεγγύης.

Να οξυνθεί η ιδεολογική αντιπαράθεσή μας με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού, που δρουν στα διάφορα ευρωπαϊκά και εναλλακτικά φόρουμ, στη συνομοσπονδία ευρωπαϊκών συνδικάτων και συνεργάζονται με τα διάφορα «ιδρύματα» της σοσιαλδημοκρατίας.

Να γίνει η διεθνιστική αλληλεγγύη υπόθεση της εργάτριας και του εργάτη μέσα στο χώρο δουλείας και να συνδεθεί με την αλληλεγγύη στους αγώνες που δίνονται στη χώρα μας.

Τα τελευταία χρόνια αποκτήθηκε πλούσια πείρα στους εργάτες, από την αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε στις πολυήμερες και πολύμηνες απεργίες που στηρίχθηκαν από το Κόμμα μας (Χαλυβουργία, Ανακύκλωση, Καζίνο Πάρνηθας, Phone Marketing, Νοβοτέλ κ.λπ.).

Μέσα και από αυτή τη δράση του Κόμματός μας, ανεβαίνει το πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό επίπεδο της εργατικής τάξης, συμβάλλει στον αγώνα της για τη μετατροπή της από «τάξη καθ' εαυτή» σε «τάξη για τον εαυτό της».

Μας έλεγε ένας βετεράνος σύντροφος ότι, όταν το 1934 έστησαν κομματική οργάνωση στο χωριό του, σ' ένα μικρό χωριό της Κεφαλονιάς, στην πρώτη της συνεδρίαση έστειλαν μήνυμα αλληλεγγύης στους εργάτες της Κίνας που έκαναν απεργία και το μοίρασαν σε όλο το χωριό.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Με αυτές τις σκέψεις εύχομαι επιτυχία στο 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας.

Προτείνω μια πιο λεπτομερή, δυναμική προγραμματική ανάλυση και περιγραφή της διαδικασίας του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, που να περιγράφει διαχρονικά την εξελικτική επαναστατική πορεία, δίνοντας πιο σαφή απάντηση στο ερώτημα «από πού θα αρχίσουμε, πώς θα προχωρήσουμε» για να διασφαλίσουμε μια βιώσιμη σχεδιασμένη οικονομία και έμφαση στο πώς αυτή θα ανταποκριθεί άμεσα στην ανάγκη για βελτίωση των όρων εργασίας και ζωής των λαϊκών στρωμάτων. Και στο πλαίσιο αυτό, να δοθεί η πρέπουσα έμφαση στην αναγκαιότητα της συγκρότησης συμμαχίας των εργατών με το διανοητικό προλεταριάτο και γενικότερα με τη διανόηση που τάσσεται επαναστατικά στο πλευρό τους.

Προτείνω τροπολογία στο άρθρο 6 του σχεδίου του νέου Καταστατικού ως εξής: «μέλη του ΚΚΕ γίνονται κατά κύριο λόγο εργάτες και εργάτριες. Επίσης, πρωτοπόροι εργαζόμενοι από τα λαϊκά στρώματα, αγρότες, διανοούμενοι καθώς και φοιτητές, σπουδαστές, νοικοκυρές, που συμμετέχουν ενεργά στην ταξική πάλη».