Παρασκευή 8 Φλεβάρη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 14
19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ - ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Να σπάσουμε τα ιδεολογικά δεσμά της λαϊκής συνείδησης

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Κατ' αρχάς θέλω να εκφράσω τη συμφωνία με τις Θέσεις της ΚΕ καθώς και την ικανοποίησή μου, γιατί αφενός αποτυπώνουν την ενίσχυση του επαναστατικού - κομμουνιστικού χαρακτήρα του ΚΚΕ και αφετέρου γιατί η διακίνησή τους βρήκε πλατιά αποδοχή από τον κόσμο. Με αυτήν τη στρατηγική, τον απολογισμό, τις αποφάσεις του 19ουΣυνέδριου, των Συνεδρίων που προηγήθηκαν και όπως θα διαμορφωθούν το νέο Πρόγραμμα και Καταστατικό του ΚΚΕ, πιστεύω ότι το Κόμμα θα καταφέρει με επιτυχία να οδηγήσει την εργατική τάξη με τους συμμάχους της στην κατάκτηση των συγκεντρωμένων επιστημονοτεχνικών μέσων της κοινωνικοποιημένης παραγωγής και διανομής εμπορευμάτων, της πολιτικής εξουσίας, στην επαναστατική νίκη και την ανατροπή της κεφαλαιοκρατίας, την ανύψωση της εργατικής τάξης σε άρχουσα τάξη.

Μέσα από αυτόν τον προσυνεδριακό διάλογο θα ήθελα να αναφερθώ σε μία σειρά από αστικές θεωρίες, στον τρόπο που αυτές δένονται σε μια αλυσίδα ιδεολογημάτων που κρατάει δέσμιους τους εργάτες και το κίνημά τους. Αν και η κοσμοθεωρία και πολιτική γραμμή του ΚΚΕ είναι αήττητη και η κομμουνιστική ιδεολογία έχει συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στην αστική όπως πολλές φορές ομολογήθηκε από αστούς πολιτικούς όταν το χρησιμοποιούσαν ως δικαιολογία για την καθυστέρηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Με αυτές τις σκέψεις, θέλω να συμβάλω στη συλλογική επεξεργασία των Θέσεων της ΚΕ και των Αποφάσεων του 19ου Συνεδρίου.

Η μια άκρη της αλυσίδας των αστικών ιδεολογημάτων που καθημερινά αντιμετωπίζουμε είναι η θέση για «το τέλος των ιδεολογιών». Εχει μεν τη βάση της στην πραγματικότητα ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκό μείγμα διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, είτε σοσιαλδημοκρατική είτε νεοφιλελεύθερη, όπως και να βαφτιστεί το εκάστοτε μείγμα διαχείρισης από τους ιεροκήρυκες του καπιταλισμού δεν αναιρούνται οι σιδερένιοι νόμοι του κέρδους, της ελευθερίας της αγοράς κ.τ.λ. Βέβαια, εδώ συντελείται η εξής λαθροχειρία: Επιβάλλουν στη λαϊκή συνείδηση κάθε λογής εκβιαστικά διλήμματα, ώστε η τρομοκρατία να διαδέχεται την αυταπάτη και αντίστροφα και έτσι επιτυγχάνεται μια συστηματοποιημένη χειραγώγηση των μαζών στο μονόδρομο της υποταγής. Μια ακόμη λαθροχειρία βρίσκεται στην άλλη άκρη της αλυσίδας και αφορά στο ότι δεν είναι εφικτή μια εκτός συστήματος λύσης, η δημιουργική λαϊκή παρέμβαση για την απόσπαση δικαιωμάτων με την κινητοποίηση μαζών αποκηρύσσεται ως «αναποτελεσματικότητα των αγώνων», η προσπάθεια των αστών να ποινικοποιήσουν την ταξική πάλη για να επιβεβαιώσουν το θεώρημά τους για το «τέλος της Ιστορίας» θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την προσπάθεια των μεταλλαγμένων οπορτουνιστών (ΣΥΡΙΖΑ) να οικοδομήσουν έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.

Οσον αφορά την αστική θέση ότι «όλα τα κόμματα είναι ίδια», που στην πραγματικότητα είναι μια αναμασημένη για λόγους λαϊκής κατανάλωσης εκδοχή της πρώτης για το «τέλος των ιδεολογιών», εκτιμώ ότι συνδέεται με τη διόγκωση της αποχής από τις κάλπες αλλά και την ολοκλήρωση της συντηρητικοποίησης των προηγούμενων γενεών μέσω της αποστράτευσης από το εργατικό - λαϊκό κίνημα και της προσπάθειας να χειραγωγηθεί η ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής συνείδησης μέσα και έξω από κινηματικές διαδικασίες. Φυσικά, η ουσία του ζητήματος είναι να κρατήσουν το λαό μακριά από το ΚΚΕ και από τάσεις «αποσταθεροποίησης» - ανατροπής του συστήματος, να εκμεταλλευτούν το λαό ως πολιτικό εξάρτημα στις ενδοϊμπεριαλιστικές διαπραγματεύσεις - ανταγωνισμούς - συμμαχίες - πολέμους, να τον αναγκάσουν να σκάψει το λάκκο του, δηλαδή.

Το αίτημα «έξω τα κόμματα» που συναντήσαμε στις συγκεντρώσεις των πλατειών είναι συνέχεια της προηγούμενης θέσης και συμπλήρωμα των κοινωνικών διαλόγων, αφού καλλιεργείται εδώ και χρόνια από τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού κυρίως στα αμφιθέατρα, είναι στη λογική των «κοινωνικών εταίρων», στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας που μουδιάζει την ταξική συνείδηση και παραλύει το εργατικό λαϊκό κίνημα. Στόχο έχουν να διαχωρίσουν τις ευθύνες τους από τα κόμματά τους, να μη χρεωθούν έτσι το πολιτικό κόστος της αστικής διαχείρισης, να πετύχουν το συμβιβασμό των εργατών με την εργοδοσία, ώστε να μετατρέψουν την τάξη μας σε πολιτικό εξάρτημα των εκμεταλλευτών μας. Επομένως, το «έξω τα κόμματα» έχει στόχο το ΚΚΕ ως κόμμα - πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης που εκφράζει γνήσια τα συμφέροντά της και πραγματοποιεί έτσι την πολιτική της αυτονόμησης, την οδηγεί στη σύγκρουση μέσα από την ταξική πάλη, στην αντίσταση στον πόλεμο που της κάνει η συγκυβέρνηση που πήρε τη σκυτάλη από τις προηγούμενες.

Το «έξω τα κόμματα» φαινομενικά μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με την αστική θέση «όλοι μαζί» (συνεργασία όλων των κομμάτων είτε στο κίνημα είτε στην κυβέρνηση), όμως ακούγεται από τα ίδια χείλη με διπλό στόχο: α) την αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού συστήματος σε μια περίοδο πολιτικής ρευστότητας και β) την ενσωμάτωση του εργατικού λαϊκού κινήματος, μεταθέτοντας στο λαό για λύση τα δικά τους αδιέξοδα προβλήματα διαχείρισης της κρίσης, εξαναγκάζοντας τον χρεοκοπημένο λαό δηλαδή να σπαζοκεφαλιάζεται για τη χρεοκοπία των αφεντικών του ή για την υποτιθέμενη «ακυβερνησία».

Στη συνέχεια έχουμε τα συνεπακόλουθα του «όλοι μαζί» όπως η «εθνική ενότητα», η «ενότητα της αριστεράς», η αγωνία για την καπιταλιστική ολοκλήρωση της «ενωμένης Ευρώπης», τόνοι ενότητας δηλαδή, προκειμένου να διασπαστεί η ενότητα της εργατικής τάξης σε Ελληνες - μετανάστες, αριστερούς - δεξιούς κ.τ.λ. Εδώ χρειάζεται να εξηγηθούμε ως ΚΚΕ σε όσους μας κατηγορούν ότι λέμε «όχι σε όλα», σύμφωνα με τη δική μας φιλοσοφία υπάρχει άρρηκτη διαλεκτική σχέση μεταξύ θέσης και αντίθεσης που επιβεβαιώνεται από την πραγματικότητα της ενότητας και της πάλης των αντιθέτων, η θέση μας υπέρ της ταξικής ενότητας των εργατών, της Λαϊκής Συμμαχίας επιβάλλει την αντίθεσή μας σε κάθε είδους κυβερνητικού ή αντιπολιτευτικού σχηματισμού που αντικειμενικά μόνο να στηρίζει το σύστημα μπορεί, καταπιέζοντας το λαό.

Η άποψή μου είναι ότι η «συρρίκνωση» της εκλογικής μας δύναμης είναι στην ουσία συμπύκνωση των συγκεντρωμένων δυνάμεων της επικείμενης σοσιαλιστικής επανάστασης, ήταν μια αναγκαστική τακτική υποχώρηση με τις όποιες αδυναμίες είχε. Πολλοί σύντροφοι-ισσες κάνουν το λάθος να επικεντρώνουν την ευθύνη του εργατόκοσμου στην εκλογική του συμπεριφορά και ταυτίζουν την ψήφο με ελεύθερη επιλογή. Κατά τη γνώμη μου, αυτά τα λάθη είναι αποτέλεσμα κοινοβουλευτικών αυταπατών, αφήνουν στο απυρόβλητο απόψεις τύπου «όλοι μαζί τα φάγαμε» και παραγνωρίζουν το γεγονός ότι κυρίαρχη μπορεί να είναι μόνο ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης.

Τέλος, παρατηρούμε ότι ο ιμπεριαλισμός σύντροφοι-ισσες ακονίζει για άλλη μια φορά τα μαχαίρια, ξέρουμε ότι και πάλι θα τσακιστεί επάνω στην οργανωμένη δύναμη του διεθνούς προλεταριάτου.

Εμπρός για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος! Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ!


Νίκος Τσαρουχάς
ΚΟΒ Μεταμόρφωσης


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ