Ο Αλκης Αλκαίος, ένας από τους σημαντικότερους ποιητές - στιχουργούς του πολιτικο-κοινωνικού τραγουδιού μας, που η παρουσία του λάμπρυνε τη μουσική σκηνή του τόπου μας, γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Το όνομά του το πήρε από τον θείο του ΕΛΑΣίτη, που σκοτώθηκε σε ηλικία 23 χρόνων. Ο αδελφός της μητέρας του Ντίνος Ζήκος ήταν Μακρονησιώτης, μέλος του ΚΚΕ του οποίου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του.

Ο Β. Λιάρος σπουδάζει στη Νομική Σχολή την περίοδο της χούντας και τον Αύγουστο του 1973 συλλαμβάνεται για τη δράση του και κρατείται για μήνες στην Ασφάλεια, πράγμα που επιδεινώνει την επιβαρυμένη του υγεία. Μετά τη μεταπολίτευση γίνεται μέλος του ΚΚΕ στην Οργάνωση των Δικηγόρων.

Από παιδάκι «πολιτογραφήθηκε» κάτοικος Πάργας, αφού τον περισσότερο καιρό έμενε εκεί, γράφοντας υπέροχους στίχους, έχοντας σαν «δάσκαλό» του την ποίηση του μεγάλου Κ. Καρυωτάκη.

Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1967, με την έκδοση ενός μικρού δοκιμίου για τον Κ. Γ. Καρυωτάκη. Το 1983 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΤ.ΝΕ.Μ. (ιδρυτής του ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος) το βιβλίο του «Εμπάργκο - Ποιήματα», το οποίο περιλαμβάνει και το εμβληματικό ποίημα «Πρωινό τσιγάρο», αφιερωμένο στη μνήμη του πρόωρα χαμένου Μάνου Λοΐζου: «Αδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή / και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση / και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση / και σαν Ανατολή».

Οι πρώτοι στίχοι του δημοσιεύτηκαν στον «Ριζοσπάστη»: «Μανουέλ Ντουάρτε απ' το Πράσινο Ακρωτήρι / ίσως ποτέ και να μην δω το πρόσωπό σου / ωστόσο αν κρίνω απ' το αιμάτινο γραφτό σου / θα πρέπει να 'ν' γιομάτο από λιοπύρι» ξεκινάει το ποίημα «1848», που δημοσιεύτηκε στα τέλη της δεκαετίας του '70. Ενα τραγούδι διεθνιστικό, κάλεσμα σε συντρόφους ποιητές. Αυτό το ποίημα διάβασε ο Θάνος Μικρούτσικος και το μελοποίησε αμέσως, ενώ αργότερα το ερμήνευσε η ανεπανάληπτη Μαρία Δημητριάδη.

Η γνωριμία του με τον συνθέτη έφερε μία από τις μακροβιότερες και σπουδαιότερες συνεργασίες δημιουργών στο ελληνικό τραγούδι, με δίσκους - ορόσημα, όπως το «Εμπάργκο» (1982) και «Στου αιώνα την παράγκα» (1996). Στο χώρο της δισκογραφίας, άλλες σημαντικές συνεργασίες του ήταν για δίσκους των Νότη Μαυρουδή, Σωκράτη Μάλαμα, Μίλτου Πασχαλίδη, Μάριου Τόκα, Διονύση Τσακνή, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Συνεργάστηκε επίσης με τον Μπάμπη Στόκα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και άλλους δημιουργούς.

Ο Γιώργος Παππάς γεννήθηκε στο Αίγιο. Σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο και στις Μουσικές Ακαδημίες της Βιέννης και του Μονάχου. Πρωτοεμφανίστηκε στο Μίνστερ της Γερμανίας, ως Ραϊμόντο στη «Λουτσία». Εκτοτε τραγούδησε σε περισσότερα από 70 κορυφαία λυρικά θέατρα (Σκάλα Μιλάνου, Κόβεν Γκάρντεν, Μόναχο, Βιέννη, Ντίσελντορφ, Στουτγάρδη, Κολονία, Δουβλίνο, Γενεύη, Βασιλεία, Λοζάνη, Μπολόνια, Παλέρμο, Γένοβα, Τεργέστη, Ρώμη, Βενετία, Μασσαλία, Λιόν, Στρασβούργο, Μπορντό, Τουλούζη, Μαδρίτη, Λας Πάλμας, Καράκας, Σάο Πάολο, Πράγα, Παρίσι, κ.ά.).

Κέρδισε συνολικά επτά διεθνή βραβεία, εκ των οποίων το Α' βραβείο στους διεθνείς διαγωνισμούς σε Πάρμα, Γενεύη, Τουλούζη, Βερβιέ. Επίσης, βραβεία στους διαγωνισμούς Μονάχου, Βαρκελώνης, Πράγας.

Τραγούδησε σε όλη την Ευρώπη ολόκληρο σχεδόν το κλασικό ρεπερτόριο, συνοδευόμενος από διάσημες ορχήστρες και φημισμένους αρχιμουσικούς. Εκανε ηχογραφήσεις σε πολλές χώρες. Το ρεπερτόριό του περιελάμβανε δεκάδες δραματικούς, αλλά και κωμικούς ρόλους. Τραγούδησε όλο τον Βέρντι και τον Μότσαρτ. Πρωτοσυνεργάστηκε με την Εθνική Λυρική Σκηνή μετά τη μεταπολίτευση. Το 1976, πρωτοστάτησε στη δημιουργία της Οπερας Θεσσαλονίκης, ερμηνεύοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους στις όπερες «Φιντέλιο», «Μαγικός αυλός» και «Ο κουρέας της Σεβίλης». Επαινέθηκε για τα έξοχα φωνητικά και τεχνικά προσόντα του, αλλά και για τις ερμηνείες του σε ανόμοια «στιλ».

Μετείχε στους δίσκους: «Κασσάνδρα» του Γ. Σισιλιάνου (1985) και «Εθνική Λυρική Σκηνή: Μοναδικές εκτελέσεις» (1987). Το 1999 κυκλοφόρησε ο διπλός δίσκος (με 38 άριες, τραγούδια και καντσονέτες) «George Pappas - 40 Years Beldanto».

Ο Γιώργος Παππάς ενδιαφερόταν ταυτόχρονα για τα προβλήματα του λαού. Παραμονές των τελευταίων εκλογών, δήλωνε στον «Ρ»: «Ζούμε σε εποχή που ο καπιταλισμός διαλύεται, οι λαοί ξεσπάνε ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η Ελλάδα, χώρα του πολιτισμού, δεν μπορεί να μένει δέσμια ενός συστήματος, που αποδεδειγμένα πλέον δεν οδηγεί πουθενά. Ας ανοίξουμε τα μάτια σε μια άλλη, διαφορετική προσέγγιση και προοπτική, στηρίζοντας με την ψήφο μας το ΚΚΕ».