ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Νέα «θύελλα» για Ταμεία και παροχές

Γρηγοριάδης Κώστας

Νέο γύρο επίθεσης σε βάρος Ταμείων και μιας σειράς παροχών που είχαν οι εργαζόμενοι από κρατήσεις του δικού τους μόχθου προαναγγέλλει η απαλλαγή των εργοδοτών για εισφορές στους Οργανισμούς Εργατικής Εστίας και Εργατικής Κατοικίας. Αυτό ήταν το πρώτο μόνο βήμα από ένα σχέδιο που συνολικά προβλέπει μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 5%, με στόχο «την τόνωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας», όπως φρόντισε να διευκρινίσει και το δελτίο Τύπου του υπουργείου Εργασίας.

Η μείωση αυτή - για την οποία ήδη πανηγυρίζουν τα αστικά ΜΜΕ - θα δώσει νέο οδυνηρό χτύπημα στα Ταμεία που είναι ούτως ή άλλως βυθισμένα στα χρέη που δεν αποδίδουν εδώ και χρόνια και το κράτος και οι εργοδότες. Ηδη, ο νέος «μποναμάς» που τσέπωσε η πλουτοκρατία ανέρχεται στα 240 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, ενώ όταν η απαλλαγή ολοκληρωθεί, τα έσοδα για τη συνταξιοδοτική - ασφαλιστική και ιατροφαρμακευτική κάλυψη των εργαζομένων θα είναι μειωμένα κατά 1 ολόκληρο δισεκατομμύριο το χρόνο (σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ίδιου του ΙΚΑ)! Φυσικά, αυτό θα πυροδοτήσει νέα βάρη για τις πλάτες των ασφαλισμένων, αφού η λογική λέει το εξής: Τη μείωση των εσόδων θα κληθούν να πληρώσουν και πάλι οι ίδιοι. `Η θα δουν τις δικές τους εισφορές (και τους ήδη πενιχρούς μισθούς τους να εξανεμίζονται ακόμα πιο γρήγορα) να αυξάνονται ή θα δουν τις (ούτως ή άλλως ανεπαρκείς με βάση τις σύγχρονες ανάγκες) παροχές τους να πετσοκόβονται κι άλλο.

Αυτές είναι οι συνέπειες της «μείωσης του μη μισθολογικού κόστους» και της «τόνωσης της ανταγωνιστικότητας». Αποδείξεις κι αυτές, για το ότι δε γίνεται να κερδίζει και η πλουτοκρατία και οι εργαζόμενοι. Από τη μεριά της, η πλουτοκρατία δεν μπορεί παρά να οξύνει τη σύγκρουση με τους εργάτες, γιατί μόνο έτσι θα μπορεί να διασφαλίζει τη σωτηρία της, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης. Αυτό που μένει είναι οι εργάτες να συνειδητοποιήσουν την αναπόφευκτη αυτή σύγκρουση και να της δώσουν ως τάξη το περιεχόμενο που επιβάλλουν τα δικά τους συμφέροντα: Περιεχόμενο ανειρήνευτης πάλης μέχρι την ανατροπή.

Αφθονες ιδέες για την επιβάρυνση των εργατών...

Την πρότασή της για «καθιέρωση κοινωνικού πόρου υπέρ της Κοινωνικής Ασφάλισης» επαναφέρουν οι δυνάμεις που βρίσκονται στην ηγεσία της ΓΣΕΕ (όπως αναφέρεται και στο ψήφισμα που έθεσαν προς έγκριση στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο). Πρόταση που συνοδεύει γενικές διακηρύξεις για «υπεράσπιση του ΙΚΑ και του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος», τις οποίες κατά καιρούς έχουν επαναλάβει όλοι όσοι έχουν ρημάξει την Ασφάλιση. Για την ακρίβεια, κάθε φορά που ετοιμαζόταν νέα επιδρομή στην Κοινωνική Ασφάλιση (ΚΑ) γινόταν στο όνομα της... υπεράσπισής της.

Ψευδεπίγραφη είναι όμως και η υπεράσπιση που προσφέρει στους ασφαλισμένους η συγκεκριμένη πρόταση της ΓΣΕΕ αφού ούτε λίγο ούτε πολύ προτείνει νέο χαράτσωμα των ασφαλισμένων για να βρουν πόρους τα Ταμεία. Κι αυτό όταν οι εργαζόμενοι είναι οι μόνοι που με συνέπεια πληρώνουν τις δικές τους εισφορές από μισθούς, μάλιστα, που δε φτάνουν να καλύψουν ούτε βασικές τους ανάγκες. Αντί όμως η ΓΣΕΕ να εμφανιστεί αντίθετη σε κάθε επιβάρυνση των ασφαλισμένων, εκείνη δίνει νέες ιδέες στην κυβέρνηση και στη μεγαλοεργοδοσία, τους προσφέρει καταφύγιο. Λέει «χρηματοδότηση και ενίσχυση του ΕΟΠΥΥ» αλλά δε λέει από ποιον πρέπει να χρηματοδοτηθεί και να ενισχυθεί ο ΕΟΠΥΥ.

Δείγμα του πώς εννοούν αυτές οι δυνάμεις τη «στήριξη» του ΕΟΠΥΥ είναι όσα ακούστηκαν τον περασμένο Ιούλη, στο Γενικό Συμβούλιο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία. Η ΔΑΚΕ είχε φτάσει να προτείνει «να μπει νέος φόρος σε τσιγάρα, ποτά, καύσιμα, τζόγο... υπέρ της Υγείας» (όπως τόνιζε το σχετικό ρεπορτάζ του «Ρ» στις 6/7). Ενώ ο συνάδελφός του από την ΠΑΣΚΕ «ζήτησε να διευρυνθεί η φορολογική βάση»...

... από όσους μιλούν για ανατροπή

Σε τέτοιους αγώνες καλούν τους εργαζόμενους αυτές οι συνδικαλιστικές δυνάμεις. Σε «αγώνες» που ουσιαστικά βρίσκουν τρόπους στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου και του κράτους του. Σε «αγώνες» για διαφορετικούς τρόπους διαχείρισης μιας πολιτικής που θα συνεχίσει να φορτώνει «τα σπασμένα» στις λαϊκές οικογένειες. Με αυτό το περιεχόμενο θα εντείνουν την παρέμβασή τους το επόμενο διάστημα, πατώντας στο έδαφος της ηττοπάθειας και των αυταπατών που έκαναν τα πάντα, για να κυριαρχήσει στους τόπους δουλειάς τα προηγούμενα χρόνια. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να εγκλωβιστούν σε τέτοια μονοπάτια, που μόνο μακριά από τις αιτίες των προβλημάτων τους δεν οδηγούν. Γιατί δεν αρκεί να ζητάς «ανατροπή της πολιτικής» ή «ανατροπή της κυβέρνησης» όπως αυτές οι δυνάμεις λένε σε διάφορους χώρους. Για παράδειγμα, στην Υγεία, πώς θα ανατραπεί η πολιτική που σμπαραλιάζει την ασφάλιση, τα δημόσια νοσοκομεία και τσακίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων; Γίνεται να υπάρξει ανατροπή της πολιτικής αυτής χωρίς πάλη ενάντια στο κεφάλαιο; Γίνεται να ανατραπεί αυτή η πολιτική χωρίς κατάργηση των μνημονίων και των σχετικών νόμων τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την αποδέσμευση από την ΕΕ; Δε γίνεται, αλλά αυτές οι δυνάμεις στηρίζουν την πολιτική που αυξάνει αμείωτα τα μνημόνια, την πολιτική που θέλει ενίσχυση και ανάπτυξη των μεγαλοεπιχειρηματιών. Τέτοιες πλευρές πρέπει να προβληματίσουν τους εργαζόμενους, ειδικά μπροστά στη μάχη για προετοιμασία γενικής απεργίας. Να οργανωθεί η ιδεολογικοπολιτική συζήτηση και η διαφώτιση στους τόπους δουλειάς. Να γίνουν βήματα στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, να συσπειρωθούν νέες δυνάμεις στα ταξικά συνδικάτα, στο ΠΑΜΕ.

Το κουμάντο να το 'χει ο λαός

Παρακολουθώντας τα «απόνερα» που προκάλεσε και στην Ελλάδα η απόφαση της ΕΚΤ για παρέμβαση στη δευτερογενή αγορά ομολόγων, βγάζει μάτι η προσπάθεια των αστικών επιτελείων να καλλιεργήσουν την ψευδαίσθηση ότι «κάτι αλλάζει» στην ΕΕ. Μερίδα του αστικού Τύπου παρουσιάζει την απόφαση της ΕΚΤ σαν «νίκη του Νότου σε βάρος του Βορρά», άλλοι σαν ελιγμό της Γερμανίας, για να κερδίσει χρόνο στο πεδίο των εσωτερικών ανταγωνισμών. Αλλοι, πάλι, μιλούν για τον «σούπερ Μάριο», προσδίδοντας διαστάσεις ήρωα στον σημερινό επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Μόντι. Ολοι μαζί, όμως, αστικά κόμματα και ΜΜΕ, προσπαθούν να παρουσιάσουν τις αποφάσεις της Ευρωτράπεζας σαν «αλλαγή σελίδας» σε ό,τι αφορά τον τρόπο διαχείρισης της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, ανεξάρτητα από το πόσο ικανοποιημένος αισθάνεται ο καθένας, ανάλογα με τα συμφέροντα που εκπροσωπεί.

Στην Ευρωζώνη, πράγματι γίνεται «πόλεμος», ο οποίος μάλιστα χοντραίνει όσο βαθαίνει η κρίση. Είναι πόλεμος κυρίως ανάμεσα στα ισχυρότερα οικονομικά κράτη - μέλη για το ποιος θα χάσει λιγότερα ή θα κερδίσει περισσότερα στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης της κρίσης. Από αυτήν τη σκοπιά, κάθε συμβιβασμός έχει περισσότερο και λιγότερο χαμένους, ανάλογα με το πώς διαμορφώνονται κάθε φορά οι συσχετισμοί. Η διαφορά, όμως, έγκειται στο εξής: Οταν τα αστικά επιτελεία μιλάνε για κέρδη και ζημιές, δεν εννοούν τις συνέπειες που έχει ο κάθε συμβιβασμός στη ζωή του λαού. Αυτήν την έχουν ξεγραμμένη, στο βαθμό που το ξεπέρασμα της κρίσης για λογαριασμό των μονοπωλίων, τα οποία υπηρετούν, προϋποθέτει την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία του λαού.

Αυτή τη στρατηγική υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις, προωθώντας μέτρα όπως αυτά που παίρνονται σε όλη την ΕΕ, με ή χωρίς μνημόνια, και τα οποία μάλιστα έχουν αποφασιστεί πολλά χρόνια πριν την εμφάνιση της κρίσης. Που σημαίνει για τους λαούς αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα χωρίς τελειωμό. Οι αποφάσεις της ΕΚΤ σώζουν τους τραπεζικούς ομίλους και τα μονοπώλια που εκπροσωπούν και βουλιάζουν τους λαούς πιο πολύ στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Το ίδιο θα συμβεί και με οποιοδήποτε άλλο μείγμα διαχείρισης αποφασίσουν, είτε αυτό συμπληρωθεί με «επεκτατικά», είτε με «περιοριστικά» μέτρα. Αλλαγή σελίδας προς όφελος του λαού εντός της ΕΕ και με τα μονοπώλια ακούνητα στην οικονομία και την εξουσία, δε γίνεται. Οσο ο λαός σε κάθε χώρα δεν αποφασίζει να σπάσει με την πάλη του το φαύλο κύκλο της αστικής διαχείρισης, η ζωή του θα γίνεται κόλαση. Λύση για το λαό είναι μόνο η αποδέσμευση από την ΕΕ και η μονομερής διαγραφή του χρέους, με τον ίδιο αφέντη στην οικονομία και την εξουσία της χώρας του.