Κανένας δεν μπορεί να σβήσει μια φωτιά που ήδη τον σκοτώνει.

Κρίσιμο πάντα πριν ξεσπάσει μια τέτοια φωτιά, να έχει ακυρωθεί με χτύπημα στην αιτία που τη γέννησε.

Ενα παιδί, παιδί είναι με τα σημερινά δεδομένα, ένας 28χρονος πυροσβέστης, χάθηκε χτες στη μάχη με τη φωτιά πριν καν προλάβει να καταλάβει ότι τον έχουν στείλει ξυπόλυτο στ' αγκάθια.

Τι να πεις στους δικούς του; Οτι ο άνθρωπός τους έπεσε υπέρ κερδών των καπιταλιστών για τους οποίους το κρατικό ταμείο είναι απλόχερο και για να 'ναι απλόχερο για τους καπιταλιστές στερεί από τους πυροσβέστες - και από τους πυροσβέτες, όπως και από πάρα πολλούς άλλους που φτύνουν καθημερινά αίμα - τ' αναγκαία για να επιβιώσουν;

Οταν χάνεις άνθρωπο, χρειάζεται εξαιρετικά υψηλό επίπεδο συνείδησης και κουράγιο για να ψάξεις την αιτία, ώστε να μη μείνει μέσα σου μόνιμα αναπάντητη η απορία: «γιατί;».

Χιλιάδες εργάτες καθημερινά μένουν με την απορία του «γιατί» και σαν τον πνιγμένο που αρπάζεται απ' τα μαλλιά, καταφεύγουν τελικά στην εύκολη απάντηση, όποια απάντηση ο εκμεταλλευτής τους πλασάρει. Λίγοι βλέπουν την αιτία, λίγοι τη θλίψη τους την κάνουν οργανωμένη οργή - ικανή να χτυπήσει τον αντίπαλο.

Να, και εδώ, ο αναντικατάστατος ρόλος του ΚΚΕ, που δείχνει την αιτία, κάνει όσα περνούν απ' το χέρι του για να γίνει η γνώση της αιτίας κοινό χτήμα, να μεταλλαχτεί η γνώση σε απόφαση και οργάνωση αποτελεσματική για έγκαιρο χτύπημα του αντίπαλου.

Για ένα δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε την αστική τάξη: ότι δεν διαθέτει εφεδρείες.

Η συγκρότηση της νέας κυβέρνησης βεβαιώνει ότι έχει και παραέχει εφεδρείες η αστική τάξη. Οταν στο «πιτς φιτίλι» κατορθώνει να συγκροτεί κυβέρνηση με στήριξη ΝΔ - ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνουν έτοιμα από καιρό να καταθέσουν για το «κοινό καλό» την 15ετή εμπειρία τους, ε, είναι προφανές πως η αστική τάξη πριν πεινάσει έχει μαγειρέψει. Το γεγονός ότι οι του ΣΥΡΙΖΑ σπεύδουν να δηλώσουν «παρών» για τη στελέχωση του ...κράτους, παραπέμπει σ' αυτό που λέει ο λαός μας «πρώτα φεύγει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι».

Ας καταγραφεί στα υπόψη των εργατών κι αυτό.

Αν τα πράγματα ήταν εύκολα, αν η σκέψη του ανθρώπου ήταν αυτονομημένη από το «είναι» του, θα αρκούσε να παραθέσουμε τα στοιχεία για να βγάλει καθένας τα συμπεράσματά του. Τα στοιχεία από τις μητροπόλεις του καπιταλισμού που μαρτυρούν ότι τα κέρδη των καπιταλιστών πατάνε πάνω σε πτώματα εργατών.

Ομως η σκέψη των ανθρώπων είναι νύχι - κρέας με την πραγματικότητα που βιώνουν. Κι αυτό σημαίνει πως καθένας λειτουργεί - σκέφτεται μ' αυτό που βιώνει. Κι αυτό που βιώνει δεν είναι μόνο η εξαθλίωση, η πίεση για το αν θα υπάρχει την επόμενη μέρα, αλλά βιώνει κι έναν φράχτη απέναντί του, τους συσχετισμούς που του δείχνουν πως η αιτία για το κακό δεν βρίσκεται στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αλλά στη λάθος διαχείρισή τους. Η ανατροπή αυτών των συσχετισμών είναι προϋπόθεση για άλλο βίωμα, άλλη σκέψη, άλλη απόφαση. Να, ένας ακόμα λόγος για ισχυρό ΚΚΕ.

«Με τον καιρό να 'ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς» λέει το τραγούδι που μας θύμισε το σύνθημα των διαδηλωτών στη χτεσινή πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη»: «δεν χρωστάμε σε κανέναν, την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία».

Ελα, όμως, που ο «κυρίαρχος λαός» ψήφισε αλλιώς: να πληρώσει αυτά που δεν χρωστά, ψήφισε, δηλαδή, αυτό που ένα πολυπλόκαμο δίχτυ προπαγάνδας τον έπεισε ότι είναι αναγκαίο... Κι εδώ αναδεικνύεται, επίσης, ο κρίσιμος ρόλος του ΚΚΕ, η επιμονή στο να γίνει κοινό χτήμα η πραγματική ανάγκη των παραγωγών του πλούτου, να ανατρέψουν, δηλαδή, τους εκμεταλλευτές τους.

Διά ταύτα: Τι θα κάνουμε; Θα υποταχτούμε σ' αυτό που ο αντίπαλος κατορθώνει να διαμορφώνει ως «κοινή γνώμη»; Ασφαλώς όχι. Οταν τα αστικά μέσα ενημέρωσης δεν συμφωνούν με την πραγματικότητα και διαμορφώνουν ως ψευδή συνείδηση για την πραγματικότητα αυτό που συμφέρει τα αφεντικά τους, δεν φταίει η πραγματικότητα.

Αυτή η πραγματικότητα έρχεται να επιβεβαιώσει μία προς μία τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ (δεν μας παρηγορεί από μόνο του αυτό, είναι όμως χρήσιμο για να ξέρουμε πού πατάμε).

Η πραγματικότητα, λοιπόν, τρίβει στη μούρη όσων μιλάνε για δημοκρατική διαχείριση του καπιταλισμού, το γεγονός ότι στην Αμερική του Ομπάμα η εξαθλίωση καλπάζει. Οχι πια ανάμεσα στους χτεσινούς εξαθλιωμένους, αλλά σ' αυτούς που επειδή τους είπαν «μεσαία τάξη», δηλαδή μισθωτούς που έχουν σταθερή δουλειά, πίστευαν πως η κρίση δεν τους αφορά.

«Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται», έγραφε ο Μπρεχτ πριν 80 χρόνια!

Αλλά και στην εκτός ευρώ Ευρώπη, στην Αγγλία, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Τα πεινασμένα παιδιά στις γειτονιές της Αθήνας, είναι τα ίδια, στην καρδιά του λαμπερού Λονδίνου.

Να η δουλειά που έχουμε να κάνουμε: να δείξουμε όλην την απανθρωπιά και τον δρόμο για την κατάργησή της.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΘΕΙ Ο ΛΑΟΣ με την όποια επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Αλλαγή κλίματος με μειώσεις φόρων

Η ΝΙΚΗ: Ποιους δανειολήπτες καλύπτει η ευρωσαμπρέλα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Ανοίγουν παράθυρο

ΤΑ ΝΕΑ: Λύνουν τα σταυρόλεξα της νέας κυβέρνησης

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Σκληρό πόκερ για τους υπουργούς

ΕΘΝΟΣ: Υπουργοί με σφραγίδα συναίνεσης

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Κλειδώνει η συμφωνία για κυβέρνηση

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Εδωσαν τα χέρια για κυβέρνηση

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Ποιοι θα πάρουν υπουργεία

Η ΑΥΓΗ: ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ χέρι χέρι σε κυβέρνηση Σαμαρά

Ο ΛΟΓΟΣ: Κυβέρνηση Αντώνη μακράς πνοής

ΑΥΡΙΑΝΗ: Η χώρα βουλιάζει

«Το ΚΚΕ εκτίμησε έγκαιρα ότι το αστικό σύστημα επιδιώκει να αντικαταστήσει το δικομματισμό με το διπολισμό της κεντροδεξιάς με πυρήνα τη ΝΔ και της κεντροαριστεράς με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ (...) Ο δικομματισμός εξάντλησε τη δυναμική του στη διαχείριση και στην ικανότητα να ενσωματώνει τη λαϊκή αγανάκτηση (...) Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μάη επιτάχυνε την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Το ΚΚΕ εκτίμησε τότε ότι, αν και μεταξύ των κομμάτων του ευρωμονόδρομου υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για το σχηματισμό συγκυβέρνησης, επιλέχθηκε σαν λύση η δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, με στόχο να εμπεδωθεί στις λαϊκές συνειδήσεις το νέο δίπολο. Η ΝΔ ήθελε να αφομοιώσει οτιδήποτε βρισκόταν στις παρυφές της, ενώ επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να αποδεκατίσει τα μικρότερα αυτοαποκαλούμενα "αντιμνημονιακά" ή "αριστερά" κόμματα και να συρρικνώσει όσο γίνεται το ΚΚΕ. Πάνω σ' αυτούς τους βασικούς στόχος ευθυγραμμίστηκε το σύνολο της αστικής προπαγάνδας.

(...) Η πίεση που ασκήθηκε στις λαϊκές συνειδήσεις από κέντρα μέσα και έξω από την Ελλάδα και ο συντονισμένος πόλεμος στο ΚΚΕ οδήγησαν στο να επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό η επιδίωξη του αστικού συστήματος. Κοινή επιδίωξη όλων ήταν και παραμένει να πνιγεί στον κυβερνητισμό και στη διαχείριση κάθε σκίρτημα ριζοσπαστισμού του λαού, με βασικά εργαλεία το φόβο που καλλιεργεί η κεντροδεξιά της ΝΔ και τις αυταπάτες που σπέρνει η κεντροαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Η τάση αυτή θα συνεχιστεί και θα ενισχυθεί το επόμενο διάστημα (...) διακηρυγμένος στόχος των αστών είναι να φτιάξουν τη νέα σοσιαλδημοκρατία και σ' αυτό το νέο μόρφωμα είναι βέβαιο ότι θα διεκδικήσει ρόλο ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ. Η καθιέρωση του διπολισμού είναι εξέλιξη αρνητική για τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα και γρήγορα θα αποδειχτεί εξίσου επιζήμια με τη δικομματική εναλλαγή.

Στο χέρι του λαού είναι να μην υποκύψει στην τρομοκρατία και τις αυταπάτες, στην προπαγάνδα για το δήθεν νέο που έρχεται να αντικαταστήσει το παλιό. Η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού γίνεται επειδή ο ίδιος ο λαός τάραξε με τους αγώνες του τα νερά της αστικής διαχείρισης. Αυτή του την παρέμβαση προσπαθεί τώρα να ενσωματώσει το σύστημα, πριν γίνει επικίνδυνη για τη σταθερότητά του. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την αστική τάξη και τους ξένους συμμάχους της να χειραγωγήσουν (...) την αγωνιστική ανάταση που εκφράστηκε το προηγούμενο διάστημα στους δρόμους και στους τόπους δουλειάς, με καθοριστική συμβολή του ταξικού κινήματος και του ΚΚΕ. Το επόμενο διάστημα, πολλά έχουμε να δούμε ακόμα. Η οργανωμένη παρέμβαση του λαού, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, μπορεί και πρέπει να σφραγίσει τις εξελίξεις, που θα είναι ραγδαίες» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).