Οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν πια με φρενήρη ρυθμό. Και είναι αποκαλυπτικές.

ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ ομολογούν μια απροκάλυπτη συμπαιγνία: Δίνουν καθημερινά όρκο και οι τρεις στη στρατηγική της ΕΕ, του κεφαλαίου, ενώ παράλληλα στήνουν καβγά για το είδος του μπαλτά που θα κόψει το κεφάλι των εργατών.

Ειδικά οι του ΣΥΡΙΖΑ και της λοιπής «αριστεράς» αναδεικνύονται καθημερινά σε πρωταγωνιστές μιας επιχείρησης που έχει στόχο να προλάβει τη λαϊκή αντίδραση, να την ευνουχίσει.

Την ίδια ώρα που μιλάνε στα τηλεοπτικά πάνελ για πάγωμα των εφαρμοστικών νόμων του Μνημονίου και προβάλλουν τον Ρουπακιώτη της ΔΗΜ.ΑΡ. να υιοθετεί κάτι τέτοιο, ενώ δεν έχει ούτε καν αρμοδιότητα για να το επιβάλει, την ίδια ώρα σε συνδικαλιστικό επίπεδο συζητάνε με τους καπιταλιστές για μείωση μισθών! Οι εξελίξεις γύρω από τη σύμβαση των ιδιωτικών υπαλλήλων εκπέμπουν σήμα κινδύνου για το σύνολο της εργατικής τάξης, έρχονται να προστεθούν στις εξελίξεις γύρω από τη σύμβαση της ΔΕΗ όπου επίσης η ίδια πολιτική συνομοταξία προωθεί τσάκισμα των εργατών.

Δεν είναι κεραυνός εν αιθρία αυτές οι εξελίξεις. Στρατηγική αυτών των δυνάμεων είναι η εξυπηρέτηση του κεφαλαίου και το αναγκαστικό με τέτοια γραμμή τσάκισμα των εργατών, γι' αυτό διαγωνίζονται με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για το ποιος είναι πιο αξιόπιστος συνομιλητής με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου.

Το κάλεσμα του ΚΚΕ προς τους ψηφοφόρους να διορθώσουν την ψήφο της 6ης Μάη, αποκτά χαρακτήρα επείγοντος καθώς μπροστά στη νέα κάλπη της 17 Ιούνη, οι υπερασπιστές της ΕΕ και της κυριαρχίας του κεφαλαίου κάνουν καθαρό ότι με «ένα το κρατούμενο» τη μέχρι τώρα υποκλοπή της ψήφου στο ποσοστό που αναλογεί στον καθένα τους, τώρα επείγονται να διατηρήσουν και να βελτιώσουν αυτόν το συσχετισμό και να τον χρησιμοποιήσουν ως έγκριση της μιας και ενιαίας πολιτικής που όλοι μαζί υπηρετούν. Κάθε μέρα πια η αντιπαράθεση μεταξύ τους αφορά όλο και περισσότερο στο ποιος από τους τρεις είναι καλύτερος εκφραστής της κεντρικής ευρωπαϊκής πολιτικής, ενώ και οι τρεις έχουν σβήσει από το χάρτη το γεγονός ότι και οι πολιτικές εξελίξεις έχουν άμεση συνάρτηση με την όλο και πιο βαθιά εξελισσόμενη καπιταλιστική κρίση.

ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες δυο μέρες διαγωνίζονται πολύ συγκεκριμένα για το ποιος είναι καλύτερος εκφραστής της στρατηγικής της Λισαβόνας, ποιος είναι καλύτερος εκφραστής της πολιτικής της ΕΕ που έχει ορίζοντα το 2020, ποιος υπηρετεί καλύτερα το σύμφωνο σταθερότητας, το πλαίσιο -δηλαδή- που ορίζει πώς οι καπιταλιστές θα ξεπεράσουν την κρίση.

Το ΚΚΕ, επειδή ακριβώς δεν είναι ένα κόμμα της στιγμής, είπε και την επομένη των εκλογών της 6ης Μάη: «ΝΔ, ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζουν, άλλαξε εσύ». Και καθώς μπροστά στο λαϊκό κίνημα ορθώθηκε μια νέα απάτη, η παρουσίαση του ΣΥΡΙΖΑ σαν δύναμη αλλαγής, συμπλήρωσε: «μην εμπιστεύεσαι τον ΣΥΡΙΖΑ».

Η διακήρυξη είναι απόλυτη. Ετσι ακριβώς όπως αρμόζει στο Κόμμα της εργατικής τάξης, ένα Κόμμα που δεν κυνηγάει ευκαιριακά ψήφους, αλλά έχει ιστορική αποστολή: Να δείξει στην εργατική τάξη ποιο πρόβλημα πρέπει να λυθεί (η κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής), πώς αυτό θα γίνει (με την ανάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής). Και ότι σ' αυτή τη ρότα η πάλη μπορεί να βάλει εμπόδια, να φέρει κατακτήσεις. Αρα, να γιατί χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ και από την κάλπη.

Απέναντι στη ξεκάθαρη θέση του ΚΚΕ για το τι πρέπει να κάνει η εργατική τάξη, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει στο λαό ότι το θέμα είναι απλά να αντικατασταθεί το σημερινό μνημόνιο με ένα επόμενο.

Τι δε λέει: Οτι κάθε μνημόνιο είναι υποσύνολο μιας στρατηγικής, της στρατηγικής που υποτάσσει τις λαϊκές ανάγκες στις ανάγκες του κεφαλαίου να είναι όλο και πιο κερδοφόρο. Οτι μέσα από τα διάφορα μνημόνια επιχειρείται να δοθεί χρόνος στο μεγάλο κεφάλαιο ώστε να ανακάμψει μπροστά σε μια καπιταλιστική κρίση που όλα τα στοιχεία μαρτυρούν πως βαθαίνει.

Αυτή ακριβώς η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στην άμβλυνση της ταξικής συνείδησης είναι που ήδη συγκεντρώνει τα χειροκροτήματα του αστικού τύπου. Του αναγνωρίζουν ότι συμβάλει στο πώς η εργατική τάξη δε θα παλεύει για να βγάλει από πάνω της τα δεσμά, αλλά θα κάνει δικό της όραμα το πώς οι καπιταλιστές θα ξεπεράσουν την κρίση.

Για την εργατική τάξη είναι κρίσιμο -και σ' αυτό επιμένει το ΚΚΕ- να δει τη μεγάλη εικόνα.

Να δει ότι κανείς απ' όσους μιλάνε για το μνημόνιο δεν ακουμπάνε και τη στρατηγική της ΕΕ που έχει ορίζοντα το 2020, τα στοιχεία δηλαδή που είναι το κοινό υπόβαθρο της πολιτικής των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ που λέει πως θα καταργήσει αντεργατικούς νόμους. Και πώς να το πει αφού «θεό» του έχει την ΕΕ και την ευρωζώνη;

Για την εργατική τάξη είναι κρίσιμο να έχει μπροστά της την 18 Ιούνη. Και μ' αυτήν την εικόνα να δει ότι μόνο το ΚΚΕ είναι αυτό που θα βρίσκεται και μετά τις εκλογές στην πρώτη γραμμή των αγώνων για να μην περάσει η στρατηγική του κεφαλαίου, να μπουν εμπόδια σ' αυτήν, να ανοίγει ο δρόμος για την αποφασιστική αντιμετώπιση του δυνάστη.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΤΩΡΑ ΔΥΝΑΤΟ ΚΚΕ. ΝΔ - ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζουν. Μην εμπιστεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ασκήσεις επί χάρτου για έξοδο από το ευρώ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Η ΕΕ στηρίζει, αλλά ετοιμάζει σχέδιο Β

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: GREXIT σενάρια εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ

ΤΑ ΝΕΑ: Ραντεβού τον Ιούνη για ευρωομόλογο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Πρώτο ρήγμα στο τείχος της Μέρκελ

ΕΘΝΟΣ: Εβγαλαν τα μαχαίρια στο δείπνο

Ο ΛΟΓΟΣ: Διάλογος για μετενέργεια και μείωση 22%

ΑΥΡΙΑΝΗ: Ολοταχώς για αυτοδυναμία

Η ΑΥΓΗ: Κι όμως, ξηλώνονται οι αντεργατικοί νόμοι

Η ΝΙΚΗ: Προετοιμάζονται για το κανόνι που έρχεται

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Τρελές μίζες

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Απίστευτα επιδόματα

«Γιατί ήθελαν και θέλουν το ΚΚΕ σε μια λεγόμενη "κυβέρνηση της αριστεράς"; (...) Υπάρχει πλέον η εμπειρία των διερευνητικών εντολών (...) όσα έγιναν είναι μια χρήσιμη για το λαό εμπειρία (...) Το ΚΚΕ το ήθελαν και το θέλουν σε μια τέτοια κυβέρνηση γιατί στοχεύουν σε κάτι άλλο. Επιχειρούν - με ευκαιρία ένα συγκεκριμένο καθαρά εκλογικό συσχετισμό - να μαντρώσουν το Κόμμα της εργατικής τάξης στο μαντρί της αστικής πολιτικής διαχείρισης των προβλημάτων (...) Φαντάζεστε μια κυβέρνηση με το ΚΚΕ να συμβιβάζεται με τη στρατηγική "Ευρώπη 2020" για την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή που απαιτεί αντεργατικά μέτρα για να κάνουν επενδύσεις οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι; (...) Μα τότε το ΚΚΕ θα είχε απεμπολήσει όχι μόνο τη γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με τους αντιπάλους, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, αλλά και τις άμεσες διεκδικήσεις των εργαζομένων για ανακούφιση, βελτίωση της ζωής τους, θα απεμπολούσε το ίδιο το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Καραμπινάτη προδοσία του λαού.

(...) είναι χαρακτηριστικά τα όσα λέει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει των εκλογών του Ιούνη (...) "Ας έρθει η κ. Παπαρήγα με τα ποσοστά που θα έχει εισπράξει μετά τις εκλογές και θα δούμε τι θα κάνουν" (Αλ. Μητρόπουλος στο MEGA). Επιβεβαιώνουν, δηλαδή, ότι στόχος τους είναι να πλήξουν εκλογικά το ΚΚΕ, προσδοκώντας επί ματαίω ότι έτσι θα καταφέρουν να το βάλουν στο μαντρί της διαχείρισης για λογαριασμό του αστικού πολιτικού συστήματος. Δηλαδή, λένε: Θα επιβάλουμε με τα συνθήματά μας τη μείωσή σας, θα σας μειώσουμε με τα όσα λέμε για προοπτική της κυβερνώσας αριστεράς και αφού μειώσουμε τη δύναμή σας, θα έρθετε ηττημένοι στην αυλή μας. Είναι στρατηγικός του στόχος να πλήξει το ΚΚΕ, τη στρατηγική του. Το έχουν πει πολλές φορές στο παρελθόν. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ο Αλ. Τσίπρας το 2008: "Για να μπορέσει το ΚΚΕ να μπει σε μια τροχιά συζήτησης με την υπόλοιπη αριστερά, θα πρέπει να αισθανθεί ότι ο δρόμος που ακολουθεί είναι αδιέξοδος. Με άλλα λόγια, για να αλλάξει το ΚΚΕ στρατηγική, πρέπει να ηττηθεί πολιτικά". Ο Αλ. Αλαβάνος το 2009: "Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν ήττα γιατί αποτύχαμε στον στόχο (...) της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων εντός της αριστεράς". Εχουν διαψευστεί διαχρονικά. Θα το πάθουν ακόμα μια φορά. Η προσπάθειά τους να παραπλανήσουν δεν πρόκειται να αναγκάσει το ΚΚΕ να εγκαταλείψει το μετερίζι της πάλης για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).