Ακόμη, πρεμιέρα έχει και η ταινία του Κύπριου Ηλία Δημητρίου «FISH' NCHIPS» παραγωγής 2011, με πρωταγωνιστή έναν Κύπριο μετανάστη που έχει περάσει όλη του τη ζωή τηγανίζοντας fish' nchips στο Λονδίνο και αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του και να ανοίξει δική του επιχείρηση...

Το αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο και ενδιαφέρον τεχνικά αισθηματικό θρίλερ γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στο μικρό ατελιέ των στούντιο Islington, που ο Χίτσκοκ ανέλαβε τη διεύθυνση το 1938, με μια κάμερα πάνω σε τροχούς, ενώ οι υπόλοιπες λύσεις πραγματοποιήθηκαν με «προβολές» και «μοντέλα». Ο ίδιος ο Χίτσκοκ, που ως είθισται κάνει κι εδώ ένα πέρασμα, αναφέρει ότι κάθε φορά που πήγαινε να δει την ταινία αποφάσιζε, δεδομένου ότι γνώριζε την «υπόθεση», να επικεντρώσει την προσοχή του στην τεχνική που χρησιμοποίησε για να αποδώσει το θέμα. Ποτέ όμως δεν τα κατάφερε, γιατί κάθε φορά, η ιστορία τον συνάρπαζε τόσο που καθιστούσε την τεχνική «αόρατη».

Μυθοπλασία με δομή αστυνομικού μυστηρίου η ταινία ξετυλίγεται στο εσωτερικό του θρυλικού Οριάν Εξπρές και παίρνει σάρκα και οστά από ένα εξαίρετο καστ ηθοποιών και χαρισματικό χιούμορ, σασπένς και κοφτούς διαλόγους. Επιστρέφοντας από τις διακοπές της, η Ιρις, μια νεαρή Αγγλίδα που ετοιμάζεται να παντρευτεί κάποιον που δεν αγαπά, γνωρίζει στο τρένο μια γηραιά κυρία, που, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, εξαφανίζεται. Η κοπέλα ψάχνει να τη βρει. Οι συνταξιδιώτες όμως αρνούνται ότι την έχουν ποτέ συναντήσει και ένας ψυχίατρος προσπαθεί να την πείσει ότι έχει παραισθήσεις. Στην πραγματικότητα, το τρένο είναι σφηκοφωλιά παράλογα ηρωικών και ψύχραιμων πρακτόρων και η γηραιά «εξαφανισμένη» κυρία ονόματι Μις Φρόι - και αυτή μυστικός πράκτορας - είναι δεμένη και φιμωμένη. Η Ιρις κοντεύει να πιστέψει ότι τρελάθηκε. Κι όλοι οι υπόλοιποι, κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους ώστε να το πιστέψει. Ευτυχώς, όμως, τις έρευνές της συνδράμει ο νεαρός μουσικολόγος ερευνητής Γκίλμπερτ. Οταν το τρένο παγιδεύεται κοντά στα σύνορα και δέχεται ένοπλη επίθεση, η μις Φρόι κάτω από τους επιδέσμους μιας ψευδο-άρρωστης κατορθώνει να αποδράσει. Ξανασυναντιούνται όλοι μαζί στην Σκότλαντ Γιαρντ, όπου η μις Φρόι αφήνει το μήνυμα - για το οποίο διακινδύνευσε τη ζωή της - κλεισμένο στις εισαγωγικές φράσεις μιας μουσικής μελωδίας ... Η χαρά είναι πάντα ιδιαίτερη όταν βλέπει κανείς στο σινεμά Χίτσκοκ, πόσο μάλλον την ταινία που χάρισε στον μαιτρ το βραβείο σκηνοθεσίας του Κύκλου Κριτικών Κινηματογράφου της Ν. Υόρκης!

Παίζουν: Μέι Γουίτυ, Μάικλ Ρέντγκρέιβ, Μάργκαρετ Λόκγουντ, Πολ Λούκας, κ.ά.

Παραγωγή: Μ. Βρετανία (1938).

Β©2011 Five Continents Imports

Η ωραία και άφοβη Μάλορι δουλεύει για κάποιον Κένεθ, ιδιοκτήτη ιδιωτικής εταιρείας που αναλαμβάνει την βρώμικη δουλειά σε διεθνείς αποστολές που της αναθέτουν διάφοροι εργοδότες, μεταξύ άλλων και οι νόμιμες και δημοκρατικές κυβερνήσεις! Η Μάλορι, από τους καλύτερους επαγγελματίες στο χώρο, με το που επιστρέφει από την τελευταία της επιτυχημένη αποστολή στην Βαρκελώνη, αποστέλλεται από τον εργοδότη της Κένεθ στο Δουβλίνο για την επόμενη, και ύστατη, επιχείρηση πριν αλλάξει εργοδότη, θα πάει σε αντίστοιχη υπηρεσία του κράτους. Από το πρώτο ήδη βράδυ συνειδητοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά, όταν στο Δουβλίνο, ανακαλύπτει δολοφονημένο τον όμηρο που η ίδια απελευθέρωσε και παρέδωσε ζωντανό στην Βαρκελώνη. Γνωρίζοντας καλά το παιχνίδι καταλαβαίνει ότι στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την ίδια, ότι κάποιοι προσπαθούν να την βγάλουν από την μέση. Ετσι η εκδίκησή της προς όλους, είναι ανελέητη.

Ο σκηνοθέτης Στίβεν Σόντεμπεργκ που δεν είναι γνωστός για ταινίες δράσης τέτοιου είδους δίνει την αίσθηση ότι ο ίδιος κρατά αποστάσεις από το υλικό του παρά τις εμφανείς του προσπάθειες να δώσει μια αυθεντικότητα στην σκηνοθεσία. Η ταινία δεν καταφέρνει να γραπώσει τον θεατή για διάφορους λόγους. Κύρια λόγω της διασποράς, της αναμφισβήτητης δυναμικής της ιστορίας. Και λόγω ενός υπεράριθμου καστ σούπερ δημοφιλών σταρ που λειτούργησε αρνητικά παρά τις ευχάριστες παρουσίες του αναγνωρισμένου Μάικλ Φασμπέντερ σε έναν μάλλον ισχνό ρόλο δολοφόνου ή του μεφιστοφελικού Γιούαν ΜακΓκρέγκορ ή του πάντα καλοδεχούμενου Αντόνιο Μπαντέρας ... Οι χαρακτήρες αυτοί είναι εξαιρετικά υποτονικοί ώστε να μπορέσουν να υποστηρίξουν μια ίντριγκα που θα έπρεπε να σφύζει από ξαφνιάσματα. Ηδη, στο πρώτο μέρος της ταινίας όταν οδηγώντας η πρωταγωνίστρια αφηγείται στιγμές - κλειδιά της ζωής της σε flash back, πολύ λίγο ξεκαθαρίζουν τα πράγματα αλλά κυρίως δεν εντάσσονται και δεν πλαισιώνονται αρμονικά στο σενάριο. Ετσι η μοναδική διάσταση που φαίνεται να μετρά στην ταινία είναι μάλλον τα αδιαμφισβήτητα γυμναστικά χαρίσματα της Καράνο : Τρέξιμο, μυς, ιδρώτας, κλωτσιές, μπουνιές και κεφαλοκλειδώματα, κάτι που μάλλον ικανοποιεί το πλατύ κοινό της τηλεοπτικής σταρ. Ο Σόντεμπεργκ είναι γνωστός για τις αναφορές του σε γυναικείες φιγούρες και για την διερεύνηση του τρόπου που η αποφασιστικότητά τους τις οδηγεί - μέσα από ασυνήθεις πορείες - να πάρουν τα ηνία των καταστάσεων και της ζωής τους, στα χέρια τους. Δεν μας έχει συνηθίσει σε δυνατές μυικά γυναίκες αλλά μάλλον σε γυναίκες που τα βάζουν με τους πάντες και τα πάντα και πραγματώνουν την θέλησή τους με τρόπο που δεν συνάδει ή σέβεται τους κανόνες...

Η «ΤΙΜΩΡΟΣ» του Σόντεμπεργκ δεν διαφοροποιείται δυστυχώς από συγγενείς ταινίες του μέτριου αμερικάνικου σινεμά των τελευταίων δεκαετιών. Μοιάζει υβρίδιο ανίκανο να εισβάλει και να παραμείνει στην μνήμη του θεατή...

Παίζουν: Τζίνα Καράνο, Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Αντόνιο Μπαντέρας, Μάικλ Ντάγκλας, Τσάνινγκ Τέιτουμ, Ματιέ Κασοβίτς, Μάικλ Φασμπέντερ κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ, Ιρλανδία (2011).

Επιμένουν σθεναρά οι διεθνείς χρηματιστικοί όμιλοι που πλέον κατακλύζουν την παραγωγή και διακίνηση των κινηματογραφόμορφων βιομηχανικών προϊόντων σε οπτικοακουστική fast food, πολύ χορταστική για το πεινασμένο θηρίο του κέρδους που καταστρέφει και εκχυδαΐζει ό,τι αγγίζει. Αλλά και στους συνένοχους «καλλιτέχνες» που κοσμούν αυτού του είδους τις παραγωγές, το καπιταλιστικό θηρίο, μαζί με τις τραπεζικές επιταγές, μοιράζει και πιστοποιητικά «καμένων χαρτιών»...

Το sequel λοιπόν του 2012 για την επιστροφή του Διαβόλου, που μετατράπηκε και σε χωρίς χρησιμότητα 3D, έχει γελοία επίπεδο σενάριο, καταιγιστική δράση για τη δράση, ασυνάρτητη περιπέτεια και απύθμενο ντελίριο, στοιχεία ικανά για επιτόπια, εντός αιθούσης, κατανάλωση συνοδεία κουβά ποπ κορν, «Κόκα Κόλα» και κάποιων μειδιαμάτων ...μια που η ταινία έχει τόνους γελοίους μάλλον, παρά κωμικούς. Εξαίρεση η ατάκα του πλαδαρού Κέιτζ για ένα μπουκάλι κρασί, παλαιότητας τουλάχιστον 2.000 ετών, προς τον αλκοολικό γευσιγνώστη Μορό: «Αυτό το κρασί, το πολύ - πολύ, να το χρησιμοποιήσεις στη σαλάτα...». Ο Μορό είναι ο επικεφαλής των εξεγερμένων μοναχών. Αυτός ανέθεσε στον Τζόνι Μπλέιζ τη σωτηρία του μικρού Ντάνι, με αντάλλαγμα τη δική του απαλλαγή από την κατάρα του Διαβόλου που τον κρατά δέσμιο ως φλεγόμενο εκδικητή Ghost Rider. Ο Τζόνι Μπλέιζ λοιπόν, ο σχοινοβάτης μοτοσικλετιστής που ο Δαίμονας μετέτρεψε σε πνεύμα εκδίκησης μέσα από ένα συμβόλαιο που υπέγραψε για να σώσει τον πατέρα του, ζει αποτραβηγμένος, αρνούμενος την κατάστασή του και την αποστολή του. Στη δράση τον ανακαλεί η Εκκλησία γιατί ο Διάβολος επανεμφανίστηκε στη Ρουμανία για να απελευθερώσει νέα τσιράκια και να τα ρίξει στην έρευνα για να βρει τον πολύτιμο μικρό.

Χωρίς να έχει υπάρξει αστέρας δημοφιλέστατων κόμικς όπως ο Iron-Man ή ο Spider-Man, φημολογείται ότι ο έντυπος Ghost Rider διαθέτει μπόλικους θαυμαστές. Να δούμε αν ο κινηματογραφικός θα μπορέσει να τους διατηρήσει. Κρίμα πάντως για τις επιλογές του εξαίρετου Ιρλανδού ηθοποιού Σάιραν Χάιντς και της Βιολάντε Πλάτσιντο που κουβαλά ένα βαρύ οικογενειακό όνομα... Σκέτη καταστροφή και καλά θα κάνουν να μην κάνουν και τρίτο!

Παίζουν: Νίκολας Κέιτζ, Βιολάντε Πλάτσιντο, Ιντρίς Ελμπά, Κριστόφ Λαμπέρ, Σάιραν Χάιντς κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (2012).