Πώς δημιουργήθηκε το χρέος; Το χρέος οφείλεται στην παρέμβαση του κράτους για την ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι βασικό στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Μόνο που στην περίοδο ανάπτυξης δε φαίνεται ως πρόβλημα. Διογκώνεται και τινάζεται στη φάση της κρίσης. Το χρέος οφείλεται: Στις παροχές, στα κίνητρα στο μεγάλο κεφάλαιο, στις φοροαπαλλαγές. Το κράτος δανείστηκε για το κεφάλαιο και τώρα καλεί τους εργαζόμενους να το πληρώσουν. Το χρέος οφείλεται στις συνέπειες από την ένταξη και ενσωμάτωση στην EE και την Ευρωζώνη, στις συνέπειες της απελευθέρωσης της αγοράς. Οφείλεται στις ΝΑΤΟικές - στρατιωτικές δαπάνες για τους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς και τη συμμετοχή σε πολέμους όπως σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Λιβύη, κ.α. Οφείλεται στο κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων. Το χρέος οφείλεται στους όρους δανεισμού από το κράτος για την αποπληρωμή του με τα ληστρικά επιτόκια. Η κρίση συνέβαλε στην αύξηση του δημόσιου ελλείμματος και χρέους.

Το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει κανένα χρέος, γιατί δεν το δημιούργησε ο λαός. Το θέμα είναι ποια κυβέρνηση, ποια εξουσία μπορεί να πει δεν πληρώνω το χρέος και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης υπέρ του λαού. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει η αστική εξουσία. Αρα, ούτε μια οποιαδήποτε κυβέρνηση, αντιμνημονιακή, αριστερή κ.λπ., που διαχειρίζεται αυτή την εξουσία, με τα μονοπώλια να έχουν την ιδιοκτησία στα χέρια τους και η Ελλάδα να είναι μέσα στην ΕΕ ή ακόμη και έξω από την ΕΕ, δηλαδή η οικονομία να είναι καπιταλιστική. Γιατί οι αιτίες που δημιούργησαν το χρέος συνεχίζουν να υπάρχουν, όπως και οι σχέσεις και συναλλαγές της καπιταλιστικής οικονομίας και του αστικού κράτους με τους δανειστές. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο η εργατική, λαϊκή εξουσία, που θα αποδεσμεύσει την Ελλάδα από την EE και το NATO, θα διαγράψει το χρέος και θα αναπτύξει διεθνείς σχέσεις προς όφελος του λαού.

Υπήρξαν προτάσεις από διάφορες δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η ΣΠΙΘΑ, για διαγραφή μέρους του χρέους. Οδηγούν σε διέξοδο από την κρίση και σε όφελος τίνος;

Το χρέος είναι αποτέλεσμα, δεν είναι αιτία της κρίσης. Η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης, λόγω της τεράστιας αύξησης του κεφαλαίου από τα τεράστια κέρδη που αποκόμισαν οι καπιταλιστές από την υπερεκμετάλλευση, που όμως δεν μπορούν να επενδυθούν γιατί δεν μπορούν να συνεχίζουν να δίνουν κέρδη. Η κρίση συνέβαλε στη διόγκωση υπερχρέωσης του κράτους. Π.χ. μόνο τα κρατικά πακέτα διάσωσης των κερδών των τραπεζών ξεπέρασαν τα 150 δισ. ευρώ. Η κρίση συνέβαλε σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες στη διόγκωση του δημόσιου χρέους. Το ΔΝΤ αναφέρει ότι το χρέος των αναπτυγμένων οικονομιών από 75% του ΑΕΠ προ κρίσης θα φτάσει με την κρίση το 2014 στο 110%.

Αν, λοιπόν, δε δούμε την αιτία της καπιταλιστικής κρίσης, τότε ανοίγει ο δρόμος για λύσεις που οδηγούν στη διαχείριση του χρέους, άρα στο δρόμο υπέρ των μονοπωλίων, κατά συνέπεια της πτώχευσης του λαού. Τέτοιες προτάσεις αποσυνδέουν τη λύση από το πρόβλημα της ιδιοκτησίας και της εξουσίας. Και βεβαίως σ' αυτή την περίπτωση ο λαός θα πρέπει να πληρώσει το χρέος. Δεν υπάρχει αγωνιστική αναδιάρθρωση του χρέους, ούτε λύση υπέρ του λαού χωρίς να θιγούν τα μονοπώλια και η εξουσία τους, χωρίς να χτυπηθεί η EE. Το χρέος δεν πρέπει να το πληρώσει ο λαός, είναι των καπιταλιστών.

Η στάση πληρωμών, λέει τώρα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για μερικά χρόνια, θα φέρει ανάπτυξη και έτσι θα αποπληρωθεί το χρέος στη συνέχεια. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και άλλοι, μιλά για στάση πληρωμών, έξοδο από την ΟΝΕ, ως λύση. H αποδέσμευση από την EE κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί να αποβεί συμφέρουσα για το λαό;

Η τελευταία πρόταση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι ανεδαφική γιατί ακόμη και αν γίνει μιλά για καπιταλιστική ανάπτυξη, τη βλέπει μέσα στην ΕΕ, άρα είναι αντιλαϊκή. Επιπλέον, συνεχίζει να λέει για αποπληρωμή του χρέους, άρα να το πληρώσει ο λαός. Ταυτόχρονα, η στάση πληρωμών για το λαό γίνεται ήδη (το κράτος δεν πληρώνει τα ασφαλιστικά ταμεία, τα νοσοκομεία, κ.λπ.). Η στάση πληρωμών έγινε στην Αργεντινή, είχε καπιταλιστική ανάπτυξη που έφτασε στο 8% του ΑΕΠ, αλλά η ανεργία και η φτώχεια αυξήθηκαν. Η θέση διαφόρων αυτοαποκαλούμενων αριστερών, αντικαπιταλιστών για έξοδο από την Ευρωζώνη ή για επανίδρυση της EE κ.λπ. δεν περιέχουν ίχνος ελπίδας για το λαό. Η έξοδος από την Ευρωζώνη, την EE, δεν αρκεί από μόνη της για να είναι προς όφελος του λαού. Χρειάζεται αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία, για να βάλει τα θεμέλια για τη λαϊκή ευημερία, ακριβώς γιατί η εργατική τάξη θα πάρει την εξουσία, θα πάρει τα κλειδιά της οικονομίας και θα τη θέσει σε όφελος όλου του λαού.