Μέχρι χτες το βράδυ οι βουλευτές των αστικών κομμάτων που - έστω και με τις όποιες αιτιολογήσεις - είχαν δηλώσει ότι δε θα ψηφίσουν τη δανειακή σύμβαση ήταν λιγότεροι απ' όσους απαιτούνται για να μην περάσει από τη Βουλή. Δηλαδή η κυβέρνηση εμφανιζόταν να έχει κάτι περισσότερο από δυο εκατοντάδες βουλευτές πρόθυμους να ψηφίσουν τη σύμβαση που γυρνά την εργατική τάξη πίσω στα χρόνια που τ' αφεντικά κοίταγαν τους εργάτες στα δόντια - σαν να 'τανε μουλάρια - κι ανάλογα τους έπαιρναν στη δουλειά.

Ολοι αυτοί πρέπει, μέχρι να φτάσουν στη βουλή για να ψηφίσουν, να έχουν νιώσει την αγανακτισμένη ανάσα των ψηφοφόρων τους στο σβέρκο τους. Πρέπει να τους έχει γίνει καθαρό, από τους ίδιους εκείνους που στέλνουν στο εκτελεστικό απόσπασμα, ότι αυτή τη φορά δε θα βρουν μόνο κλειστό το δρόμο για το χωριό ή τη γειτονιά... Πρέπει να τους έχει γίνει ακόμα πιο καθαρό ότι αυτή η μάχη δε σταματά με την ψήφιση της δανειακής σύμβασης από τη βουλή. Οτι αυτή η μάχη πια είναι μια κεντρική μάχη του ταξικού πολέμου που είναι σ' εξέλιξη, με έκβαση που θα κριθεί στους συσχετισμούς.

Παράδειγμα: Ποιοι είναι οι βουλευτές του κάθε Μάνεση που θα πάνε στη βουλή να ψηφίσουν για τ' αφεντικό τους; Βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του ΛΑ.Ο.Σ. Πώς θα νιώσουν στο σβέρκο τους την ανάσα του κόσμου; Με το να νιώσουν ότι οι εργάτες είναι αποφασισμένοι αργά η γρήγορα να χάσει ο κάθε Μάνεσης. Πώς θα χάσει ο κάθε Μάνεσης; Με το να κινητοποιηθούν οι εργάτες στα άλλα εργοστάσια όπως ήδη κινητοποιούνται οι εργάτες του στον Ασπρόπυργο. Πώς θα κινητοποιηθούν οι εργάτες που τους έχουν κάτσει στο σβέρκο οι εργατοπατέρες - τσιράκια του κάθε Μάνεση; Με το να ενταθεί στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές η ασφυκτική πίεση όλων των άλλων εργατών μέχρι που να καταλάβουν ένας προς έναν και οι εργάτες του κάθε Μάνεση ότι η θέση τους είναι με το σύνολο της εργατικής τάξης ενάντια στον Μάνεση, τον κάθε Μάνεση και την κυβέρνησή του, την εξουσία του. Εκεί, με τους εργάτες κυρίαρχους του εργοστασίου, θα ξεδοντιαστούν και ο κάθε Μάνεσης και οι βουλευτές του κάθε Μάνεση. Η αφαίρεση της πολιτικής εξουσίας από την αστική τάξη γκρεμίζει και τ' αφεντικό. Οσο πιο γρήγορα το μάθουν, τόσο καλύτερα.

Ο,τι ισχύει για τη Μαγνησία, ισχύει και για τα Οινόφυτα και για τη Θήβα και για τη Λάρισα και για την Ελευσίνα και για τη Θεσσαλονίκη, για κάθε περιοχή όπου είναι συγκεντρωμένη η παραγωγή. Εκεί ακριβώς είναι η ώρα που οι γειτονιές πρέπει αποφασιστικά να σταθούν στο πλάι του εργατικού κινήματος. Πώς; Με την εμπειρία που έχει ήδη αποκτηθεί όπου στήθηκαν λαϊκές επιτροπές με πυρήνα τους το ΠΑΜΕ.

Οι πικετοφορίες και διαδηλώσεις που γίνονται σήμερα σε εκατοντάδες σημεία σ' όλη τη χώρα αποσκοπούν στην ενημέρωση, αλλά και στην οργάνωση των λαϊκών ανθρώπων έτσι που να βρουν τη θέση τους στο μεγάλο λαϊκό ποτάμι που μπορεί να σαρώσει και τους καπιταλιστές και την κυβέρνησή τους. Και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί: Με το ΠΑΜΕ οι εργάτες, με την ΠΑΣΥ οι αγρότες, με την ΠΑΣΕΒΕ οι επαγγελματοβιοτέχνες, με το ΜΑΣ σπουδαστές και φοιτητές, με την ΟΓΕ οι γυναίκες και όλοι μαζί στο λαϊκό μέτωπο που απαιτεί η στιγμή, μπορούμε να σαρώσουμε τους καπιταλιστές και την εξουσία τους!

Τι είναι αυτό που πράγματι φοβάται η αστική τάξη; Το εργατικό κίνημα, δηλαδή τη δράση του για το χτύπημα των καπιταλιστών εκεί που τους πονάει, στα κέρδη, στην άρνηση των εργατών να παραδώσουν στον καπιταλιστή την υπεραξία της δουλειάς τους, στην αμφισβήτηση της ιδιοκτησίας των καπιταλιστών στα μέσα παραγωγής. Γι' αυτόν τον κίνδυνο προειδοποιούν οι «New York Times».

Τι άλλο είναι αυτό που φοβούνται; Οτι αναγκαστικά θα θερίσουν θύελλες. Το ομολογεί ο «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ». Τι είναι αυτό που γνωρίζουν; Οτι όποια μέτρα και αν πάρουν, η χρεοκοπία είναι δεδομένη. Θα καταστραφεί, δηλαδή, αναγκαστικά κεφάλαιο. Βεβαίως, η εργατική τάξη έχει καταστραφεί. Τι θέλουν να προλάβουν; Τη γνώση και κατά συνέπεια την απόφαση των εργατών να μην πληρώσουν τα χρέη των καπιταλιστών. Αυτός είναι ο φόβος που κάνει τους πιο ψύχραιμους από τους καπιταλιστές να ψάχνουν λύση που να μην οδηγεί σε «κοινωνική έκρηξη» όπως τη λένε.

Γι' αυτό και επιμένουν: Ενοχοποιούν τους εργαζόμενους ότι ξοδεύουν περισσότερα απ' όσα παράγουν για να τους εκβιάσουν ότι αν δεν πληρώσουν το χρέος, χάνοντας κάθε δικαίωμά τους, θα χαθεί ο ειρηνικός βίος τους. Λένε μεγάλα ψέματα σε λίγες λέξεις: Ούτε ένα σεντς από το κρατικό χρέος δεν προέρχεται από τους εργάτες. Οι εργάτες καταναλώνουν λιγότερα απ' όσα χρειάζονται για να ζήσουν σαν άνθρωποι. Η ζωή των εργατών μόνο ειρηνική δεν είναι. Καθημερινά υφίστανται ένα βομβαρδισμό αντιλαϊκών - αντεργατικών μέτρων, στον οποίο βομβαρδισμό μέχρι τώρα οι εργάτες μόνο αμύνονται.

Η αστική τάξη ξέρει πως τα δύσκολα γι' αυτήν αρχίζουν την ώρα που πράγματι η εργατική τάξη περνά στην αντεπίθεση... Το ΚΚΕ έχει ήδη καλέσει σε αντεπίθεση!

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Ο λαός να κάνει όλη την Ελλάδα άπαρτο κάστρο του αγώνα

ΝΕΑ: Μιλούν οι πολίτες

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Ο,τι πει ο λαός

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Σκληροί όροι από έξω, πολιτικό θέατρο μέσα

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Η νύχτα της μεγάλης σφαγής

ΕΘΝΟΣ: Μαρτύριο της σταγόνας για τη συμφωνία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Συνεχής εκβιασμός με υπογραφή Σόιμπλε

ΑΥΓΗ: Παιδιά, σηκωθείτε

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Πρώτα τα μέτρα

ΛΟΓΟΣ: Προσεχώς μέτρα 11 δισ. ευρώ ως το 2015

ΝΙΚΗ: 4.000 άνεργοι την ημέρα

ΑΥΡΙΑΝΗ: Τα εγκλήματα του Γιωργάκη

ΒΡΑΔΥΝΗ: Αυθαίρετα πώς θα διαγράφεται το πρόστιμο

«Καλούμε το λαό να μετατρέψει κάθε τόπο δουλειάς, κάθε γραφείο, κάθε πολυκατάστημα, κάθε Πανεπιστήμιο, ΤΕΙ και σχολείο σε άπαρτο κάστρο των εργαζομένων, όλη η Ελλάδα να γίνει μια Χαλυβουργία, ώστε να μην ψηφιστεί η συμφωνία, να ανατραπεί η κυβέρνηση, να ξετυλιχτεί το κουβάρι προς τα εμπρός.

-- Οι εργάτες, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι νέοι, οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων να μετατρέψουν σε θύματα τους καπιταλιστές και εκείνο το τμήμα των μεσαίων στρωμάτων που έχουν συμφέρον από τη συνεργασία με τα μονοπώλια. Αυτή είναι η πραγματική διαχωριστική γραμμή στην κοινωνία και στο πολιτικό επίπεδο.

-- Να πληρώσουν ακριβά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ., οι καπιταλιστές που ευθύνονται για την κρίση και το χρέος που είναι όλο δικό τους. Να παραμερίσουν τους προδότες, συμβιβασμένους και εξαγορασμένους συνδικαλιστές, είναι δήμιοι του λαού, συνεργοί των βιομηχάνων.

Η μάχη κρίνεται σε κάθε τόπο δουλειάς, στον κλάδο, εκεί βρίσκεται ο ταξικός αντίπαλος που πρέπει με τον ασταμάτητο πολιτικό αγώνα να ηττηθεί. Ο αγώνας θα είναι συνεχής, με εναλλαγές μορφών πάλης, εργατικός, λαϊκός και μόνο τέτοιος. Μαχητικός και ανυποχώρητος, με επαγρύπνηση παντού απέναντι στην προβοκάτσια, στην υπονόμευση, στην κρατική και εργοδοτική καταστολή» (από το πρώτο θέμα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).