ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Γενικεύεται η αντιπαράθεση

Τα καλά νέα είναι πως ακόμα και στην Κίνα υπάρχουν εργάτες που απεργούν. Το ενδιαφέρον είναι πως απεργούν ενάντια σε μειώσεις μισθών για τις οποίες οι εκεί καπιταλιστές επικαλούνται την παγκόσμια οικονομική κρίση. Τουλάχιστον εκεί δεν μιλάνε για κρίση χρέους.

Κατά τ' άλλα τα πρώτα θέματα σε διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία μιλάνε μόνα τους: «Οικονομικός τυφώνας σαρώνει την Ευρώπη», «επερχόμενος αρμαγεδδώνας», «είναι στ' αλήθεια το τέλος;», «ως τα Χριστούγεννα η ζωή του ευρώ», «η κρίση έφτασε στην Κίνα», είναι μερικά απ' αυτά.

Τους έρχεται δύσκολο ακόμα να το πούνε καπιταλιστική κρίση, αλλά γενικά είναι σε καλό δρόμο. Θα το πιούνε το πικρό ποτήρι ως τον πάτο.

***

Προς το παρόν, ξεχωρίζουμε τις εικόνες: Το μικρό παιχνίδι είναι αυτό που συμβαίνει στον κάθε χώρο δουλειάς. Οπου ξεμοναχιασμένοι εργάτες προσπαθούν να αποκρούσουν την επιθετικότητα του εργοδότη τους. Το μεγάλο παιχνίδι είναι ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών κέντρων που μαίνεται.

Πρέπει να βλέπεις το μεγάλο παιχνίδι για να δώσεις αποτελεσματικά τη μάχη στο μικρό. Και για να μπορέσεις να κάνεις αυτόν τον διαχωρισμό είναι κρίσιμο από πού αντλείς πληροφόρηση.

Ενιαία δημοσιονομική πολιτική, ζήτησε ο Σόιμπλε, πριν από άλλα μέτρα. Δηλαδή, ένα ακόμα βήμα προς την οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ, ώστε να ισχυροποιηθεί έναντι των αντιπάλων της. Μόνο που η ΕΕ και ο πυρήνας της η Γερμανία δεν παίζουν μόνοι στη σκακιέρα. Μέτρα για την ισχυροποίησή τους παίρνουν και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Από τα αστικά κανάλια, η οικονομική διακυβέρνηση στην ΕΕ, πλασάρεται σαν λύση. Για τον εργάτη το κρίσιμο είναι να μην πάρει το μέρος αυτού ή του άλλου καπιταλιστή. Αντίθετα, να αξιοποιήσει την κρίση και τα ρήγματα που παρουσιάζονται στο σύστημα για να κάνει το δικό του βήμα μπροστά.

Οσο κι αν δεν είναι εύκολα όλα αυτά να παρακολουθούνται από τον εργάτη καθημερινά, η εμπειρία από εκείνους τους χώρους, όπου οι ταξικές δυνάμεις έχουν τον πρώτο λόγο δείχνει πως η εργατική τάξη την ώρα της κίνησής της στο καμίνι της ταξικής πάλης, και καταλαβαίνει ποιος είναι τελικά ο αντίπαλος και συνείδηση αλλάζει έτσι που να παλεύει πια όχι μόνο για το επιμέρους αλλά για λύση στο συνολικό πρόβλημα. Αυτήν την κίνηση προσπαθεί να παρακολουθεί το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» και η συνοδευτική αρθρογραφία του.

***

Τόσος ντόρος είχε γίνει για τις «ελεύθερες διαπραγματεύσεις». Και τώρα με μια κυβερνητική απόφαση καθορίζεται ο μισθός προς τα κάτω.

Τόσος ντόρος έγινε για τους «καλοπληρωμένους» εργαζόμενους στο δημόσιο. Κι αφού έστρεψαν ένα μέρος της εργατικής τάξης ενάντια στο άλλο, τώρα με μια κυβερνητική απόφαση μειώνονται οι μισθοί στον ...ιδιωτικό τομέα.

Ο στόχος ήταν εξαρχής ένας. Η συμπίεση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης παντού. Και μόνο στον «Ριζοσπάστη» παρουσιάστηκε καθαρά η στρατηγική του κεφαλαίου, ώστε να ανοίξει έγκαιρα το μέτωπο, να χτιστούν οι απαραίτητες άμυνες και συμμαχίες για να υπάρξει αντεπίθεση.

***

Πέρα κι έξω από τις αγωνίες της αστικής τάξης, εργάτες στον ένα μετά τον άλλο χώρο δουλειάς απεργούν, κινητοποιούνται με κάθε τρόπο. Κι όταν εκεί λένε απεργία εννοούν απεργία. Δεν πληρώνονται. Απειλούνται με απόλυση, μερικές φορές και με τραμπουκισμούς. Αλλά επιμένουν.

Η αστική τάξη κάνει ό,τι μπορεί για να μείνουν οι εργάτες μοιρασμένοι. Εχουν ξεχωριστή συμβολή σ' αυτό οι εργατοπατέρες.

Ομως, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Φροντίζουν γι' αυτό πρόσθετα οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, ώστε αυτό που σήμερα μοιάζει με ξεχωριστά ρυάκια να γίνει ορμητικό ποτάμι.

Σ' αυτή τη μάχη, στιγμή δεν πρέπει να ξεχνιέται το κύριο: Η αστική τάξη σε παγκόσμιο επίπεδο προχωρά με γρήγορα βήματα την επίθεση. Κι ανάλογα με τη θέση που κατέχει η κάθε χώρα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα σπεύδει να προλάβει τα χειρότερα μπροστά στην επελαύνουσα καπιταλιστική κρίση, τσακίζοντας την εργατική τάξη και τοπικά.

Για το ταξικό κίνημα το άμεσο είναι να μην πληρώσει τις συνέπειες της κρίσης η εργατική τάξη, να βρει τρόπο ώστε και το σύστημα να χτυπηθεί ακριβώς τώρα που είναι σε κρίση και παράλληλα να σηκώσουν κεφάλι οι εργάτες.

Εδώ είμαστε. Ο λόγος του ΚΚΕ, οι θέσεις του, πρέπει να απλώσουν πλατιά σε χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, παντού όπου πρέπει να χτίζεται καθημερινά η λαϊκή συμμαχία για την αντεπίθεση, τη ρήξη και ανατροπή.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΤΡΩΝΕ ΤΙΣ ΣΑΡΚΕΣ ΤΟΥΣ

ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ: «Χιλιάδες εργάτες εργοστασίων απεργούν στην Κίνα εδώ και μια εβδομάδα, αντιδρώντας στις μειώσεις των μισθών τους. Οι εργοδότες προχώρησαν σε περικοπές επειδή μειώθηκαν οι εξαγωγές λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης (...) Οι εργαζόμενοι ζητούν να μην σταματήσει η καταβολή υπερωριών, καθώς χάρη σε αυτά τα χρήματα λάμβαναν έναν αξιοπρεπή μισθό. Με το πάγωμα των υπερωριών που προωθούν πολλά εργοστάσια, ο μισθός τους μειώνεται κατακόρυφα» (το θέμα στα ΝΕΑ/ ηλεκτρονική έκδοση).

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΚΟΝΑ: «Η γερμανική αλαζονεία κορυφώθηκε τόσο απέναντι στις ΗΠΑ όσο και απέναντι στη Γαλλία τον περασμένο Μάρτιο, όταν το Βερολίνο αρνήθηκε να συμπαραταχθεί σχετικά με την επέμβαση στη Λιβύη με την Ουάσιγκτον, το Παρίσι και το Λονδίνο απέχοντας από την ψηφοφορία και συντασσόμενο έτσι στο πλευρό της Μόσχας και του Πεκίνου (...) Οι επιλογές της Μέρκελ έχουν υψηλό κόστος (...) Τώρα η σύρραξη μεταφέρθηκε στο γερμανικό έδαφος» (από άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

Ο ΤΥΦΩΝΑΣ: «Εχει φτάσει η στιγμή των αποφάσεων για την Ευρώπη και κυρίως για τη Γερμανία. Είναι προφανές ότι θα χρειασθούν δραστικές αποφάσεις από την πλευρά του Βερολίνου προκειμένου να διασωθεί το ευρώ και το εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης (...) Η Ευρώπη έχει εισέλθει πια σε έναν απρόβλεπτο και επικίνδυνο "τυφώνα"» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΠΟΔΙ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΜΟ: «Δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και ενάμιση μετά τη λήψη του πρώτου πακέτου μέτρων λιτότητας, οι προβλέψεις για την κατάσταση στην Ελλάδα είναι δυσοίωνες. Αλλά και το γενικότερο ευρωπαϊκό περιβάλλον, από το οποίο εξαρτάται η πορεία της, δεν μπορεί να εμπνεύσει καμιά αισιοδοξία (...) υπάρχει τίποτα χειρότερο από όλα αυτά; Υπάρχει. Και είναι η ιδεοληπτική εμμονή της ηγεσίας της ευρωζώνης (ουσιαστικά, δηλαδή, της Γερμανίας) (...) η οποία σήμερα, όσο εντείνεται η κρίση, αποτελεί μια εν δυνάμει βόμβα στα θεμέλια του ευρώ. Μόνο που κανείς δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει πότε θα εκραγεί (...) από σύνοδο σε σύνοδο η Ε.Ε. βρίσκεται σχεδόν μία φάση πίσω από τις εξελίξεις. Με αποτέλεσμα η κρίση να βαθαίνει, η ανασφάλεια να εντείνεται και ειδικά οι πιο αδύναμες χώρες να βρίσκονται διαρκώς με το ένα πόδι στον γκρεμό» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΝΕΑ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ με τη νέα δανειακή σύμβαση

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Το Βερολίνο πιέζεται για αποφάσεις

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Στον «αέρα» 22 δισ.

ΛΟΓΟΣ: Βαρέλι δίχως πάτο η κρίση

ΝΕΑ: Τρικυμία σε δύο μέτωπα

ΕΘΝΟΣ: Μειώσεις-σοκ στις εισηγμένες ΔΕΚΟ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Μείωση 35% σε μισθούς ΔΕΚΟ

ΝΙΚΗ: Ανώμαλη προσγείωση στις ΔΕΚΟ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Πληρώστε τώρα τα λάθη και οι... διορθώσεις με το χαράτσι του 2012!

ΑΥΓΗ: Ηλεκτρο-σοκ για το χαράτσι

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: «Κούρεμα» των μισθών κατά 25%

ΒΡΑΔΥΝΗ: Εργασία για 300.000 ανέργους και αναστολή πλειστηριασμών

ΑΥΡΙΑΝΗ: Κατοχή και νέος άξονας από Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία

Για την ισχυροποίηση των μονοπωλίων

«Οι προτάσεις για την οικονομική διακυβέρνηση, που παρουσίασε προχτές η Κομισιόν, ανεξάρτητα από τη μορφή που θα πάρουν ύστερα από τις διαβουλεύσεις και τους συμβιβασμούς στα ευρωενωσιακά όργανα, συνιστούν ποιοτικό βήμα στην επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στο λαό. Η οικονομική διακυβέρνηση στόχο έχει να δεσμεύσει τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της Ευρωζώνης και της ΕΕ να προωθήσουν με μεγαλύτερη ταχύτητα και αποτελεσματικότητα τις προαποφασισμένες ανατροπές που περιέχονται στη Στρατηγική ΕΕ 2020 και στο Σύμφωνο για το Ευρώ. Δηλαδή, να προχωρήσουν μέτρα και περικοπές στα κράτη - μέλη, που ισχυροποιούν τα μονοπώλια στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, ρίχνοντας ακόμα πιο κάτω την τιμή της εργατικής δύναμης.

Για το τσάκισμα των εργατών

(...) η σκοτούρα της Κομισιόν και κατ' επέκταση των μονοπωλίων της ΕΕ δεν είναι μόνο να επιβάλουν δημοσιονομική σταθερότητα, προκειμένου να περισσεύουν λεφτά από τον κρατικό κορβανά για επιδοτήσεις και προνόμια στην πλουτοκρατία. Αλλά να αποτελέσουν τα δημοσιονομικά το όχημα για να περάσουν μέτρα και ανατροπές που συμπιέζουν κι άλλο την τιμή της εργατικής δύναμης και ανοίγουν νέα κερδοφόρα πεδία δράσης για το κεφάλαιο. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, όπως η Γερμανία, ζητάνε πιο ολοκληρωμένο πλαίσιο διακυβέρνησης, με κριτήρια που θα ξεπερνούν τα δημοσιονομικά και θα αφορούν απευθείας στις ανατροπές που σχετίζονται άμεσα με την ανταγωνιστικότητα.

Σ' άλλο δρόμο η διέξοδος

(...) Σε κάθε περίπτωση, καμιά σύγκλιση δεν πρόκειται να επιτευχθεί με την οικονομική διακυβέρνηση, όπως δεν έγινε και με την υιοθέτηση του ευρώ. Οι ανισότητες και οι αντιθέσεις ανάμεσα στις διαφορετικές καπιταλιστικές οικονομίες θα συνεχίσουν να υπάρχουν και θα οξύνονται, στο πλαίσιο της ανισομετρίας που είναι αγιάτρευτη στον καπιταλισμό. Ο λαός δεν έχει τίποτα καλό να περιμένει από την «πολιτική ενοποίηση» της ΕΕ, πλευρά της οποίας είναι η οικονομική διακυβέρνηση, που στηρίζουν τα αστικά κόμματα και ο οπορτουνισμός. Αντικειμενικό του συμφέρον είναι να παλέψει με ισχυρό ΚΚΕ για αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία, με λαϊκή εξουσία, για μονομερή διαγραφή του χρέους» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).