- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Επωνύμως
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Σάββατο 1 Οχτώβρη 2011
Κόντρα στο τελικό χτύπημα
Το τελικό χτύπημα που ετοιμάζεται να καταφέρει η κυβέρνηση ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους, με τις απολύσεις και το λεγόμενο ενιαίο μισθολόγιο, ήταν καλοσχεδιασμένο από την αρχή. Βάση του ήταν η δυσφήμιση, η συκοφαντία και η διαβολή όσων απασχολούνται στο δημόσιο τομέα, λόγω της μονιμότητας που είχαν εξασφαλισμένη και των μεγαλύτερων σε ορισμένες περιπτώσεις τους αποδοχών, συγκριτικά με τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Στηρίχθηκε σε μια πρωτοφανή επιχείρηση διαχωρισμού και διάκρισης των εργαζομένων, οι οποίοι, διασπασμένοι σε πολλά μέτωπα, αποτελούν ευκολότερα θύματα για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις που το υπηρετούν.
Οι κομμουνιστές δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να πάρουν πάνω τους το δημόσιο τομέα, όπως τον έστησαν και τον κατάντησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ισα ίσα. Γνωρίζουν ότι πρόκειται για έναν κρατικό μηχανισμό, μηχανισμό ιδεολογικής χειραγώγησης και καταστολής, προσανατολισμένο αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Μηχανισμό τον οποίο τα κόμματα εξουσίας θεωρούν δικό τους φέουδο, κρατώντας σε ομηρία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους για να στηρίζουν τη δική τους κυβερνητική εξουσία. Πρόκειται για ένα Δημόσιο, το οποίο λειτουργεί για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, ενώ είναι όλο και πιο εχθρικό για τα λαϊκά στρώματα που καταφεύγουν στις υπηρεσίες του.
Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν έχουν καμιά άμεση σχέση με την εικόνα που αυτό παρουσιάζει. Πολύ περισσότερο, καμιά σχέση με τη πραγματικότητα δεν έχει η άποψη που λέει ότι για τα δεινά της κοινωνίας και για τα ελλείμματα φταίνε «οι ακριβοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι». Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Για παράδειγμα, οι μισθοί και οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων το 1990 αποτελούσαν το 14,1% του ΑΕΠ, ενώ για φέτος το σχετικό κονδύλι έχει συρρικνωθεί στο 8,7% του ΑΕΠ.
Αλλού ξοδεύονται τα λεφτά του Δημοσίου. Πρώτα και κύρια για τη χρηματοδότηση των εκπροσώπων του κεφαλαίου και την οικονομική ενίσχυση των επιχειρήσεων για να κάνουν επενδύσεις. Οι πόροι του Δημοσίου, οι φόροι, δηλαδή, που συγκεντρώνονται από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, εξατμίζονται επίσης σε εκατοντάδες φοροαπαλλαγές που ισχύουν για τις επιχειρήσεις, στην εξευτελιστικά χαμηλή φορολόγηση των κερδών, στην πλήρη φοροαπαλλαγή που ισχύει για το εφοπλιστικό κεφάλαιο, τις τεχνικές εταιρείες με έδρα το εξωτερικό, τους παίχτες του Χρηματιστηρίου κ.λπ.
Το κλείσιμο δεκάδων οργανισμών και υπηρεσιών, η αποψίλωση του Δημοσίου από δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και οι σχεδιαζόμενες μεγάλες περικοπές των εισοδημάτων τους δε θα λύσουν κανένα απολύτως δημοσιονομικό πρόβλημα, ενώ θα επιδεινωθούν οι συνθήκες ζωής για ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων, πολλοί από τους οποίους θα αναγκαστούν να ζήσουν σε συνθήκες φτώχειας και ανέχειας. Μαζί, θα αποτελέσουν τη βάση για μια νέα επίθεση στους μισθούς και τις συντάξεις του ιδιωτικού τομέα, θα οδηγήσουν στην ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση στις παρεχόμενες υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας.
Η επίθεση στα εργασιακά - μισθολογικά δικαιώματα των μισθωτών και του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα είναι ενιαία και μπορεί να την αποκρούσει μόνο ένα πανεργατικό - παλλαϊκό κίνημα, με στόχο την οριστική ανατροπή αυτής της πολιτικής. Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο έχουν τη δική τους ευκαιρία να δώσουν το «παρών» στην απεργιακή μάχη της ερχόμενης Τετάρτης, μαζί με τα συνδικάτα, τις ταξικές δυνάμεις, που από την πρώτη στιγμή αποκάλυψαν και κατάγγειλαν στους εργαζόμενους τα σχέδια της κυβέρνησης.
Λυσσαλέα επίθεση κατά των κινητοποιήσεων
Γρηγοριάδης Κώστας |
Να πληρώσει η «συντεχνία» της πλουτοκρατίας
«Από τη στιγμή που αναλάβαμε την πολιτική υποχρέωση να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση, περιορίζοντας το εισόδημα εκατομμυρίων Ελλήνων, αποτελεί χρέος ηθικό να μην υποκύψουμε στις συντεχνιακές απαιτήσεις για διατήρηση προνομίων άλλης εποχής». Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από τη δήλωση που έκανε ο υπουργός Μεταφορών Γ. Ραγκούσης μετά τη συνάντηση που είχε χτες με την τρόικα. Τον κυνισμό, τα ψέματα, τον «κοινωνικό αυτοματισμό» ή την επίδειξη πυγμής απέναντι στο λαό; Τέτοιες δηλώσεις πρέπει να γυρίζουν μπούμερανγκ σε αυτούς που τις κάνουν, πρέπει να φουσκώνουν το ποτάμι της λαϊκής οργής. Κανένας δεν πρέπει πλέον να ανέχεται την κοροϊδία, κανείς να μην πιστεύει τα παραμύθια τους και πολύ περισσότερο ότι με τα βάρβαρα μέτρα «θα σώσουν την πατρίδα». Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να συνειδητοποιήσουν ότι η κυβέρνηση θέλει να «βγάλει τη χώρα από την κρίση» πατώντας πάνω στα ερείπια των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων, μετατρέποντας τη χώρα σε «ειδική ζώνη» φτηνής εργατικής δύναμης, φτώχειας και εξαθλίωσης του λαού. Προκειμένου να διευκολυνθεί η επέλαση των μονοπωλίων και να ανοίξουν οι δίοδοι για νέα πεδία κερδοφορίας για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαιά τους, συντρίβονται τα λεγόμενα «κλειστά επαγγέλματα», που εξωθούνται στην ανεργία και την ανέχεια με το στίγμα της «συντεχνίας». Ομως ο λαός πλέον γνωρίζει ότι οι μόνες συντεχνίες που όχι μόνο διατηρούν αλλά και ενισχύουν εν μέσω κρίσης τα προνόμιά τους είναι οι συντεχνίες των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των μεγαλοξενοδόχων, των μεγαλεμπόρων, των βιομηχάνων κ.ο.κ. Ακριβώς εκεί πρέπει να στρέψει την πάλη του, να πληρώσει η πλουτοκρατία την κρίση και να ανατραπεί η εξουσία της.
«Εκκωφαντική» συνενοχή
Εδώ και δύο βδομάδες, δηλαδή από τη ΔΕΘ, ο πρόεδρος της ΝΔ δεν έχει κάνει ούτε μία δήλωση, δεν έχει αρθρώσει ούτε μία λέξη (!) για τα άγρια μέτρα που προωθούν κυβέρνηση και τρόικα που χρεοκοπούν και εξαθλιώνουν το λαό. Φυσικά, δεν πρόκειται για τυχαία παράλειψη, αλλά για μια συνειδητή επιλογή που είχε στόχο να στείλει μήνυμα συναίνεσης και συστράτευσης στον πόλεμο που διεξάγει η πλουτοκρατία κατά του λαού. Φυσικά, στο διάστημα αυτό η ηγεσία της ΝΔ δεν έμεινε μόνο σε συμβολικές κινήσεις, αλλά έβαλε γερές πλάτες στην πράξη είτε καλώντας το λαό να πληρώσει τα χαράτσια είτε διακηρύσσοντας το σεβασμό της στους αντιλαϊκούς νόμους και τους στόχους του μεσοπρόθεσμου είτε προτείνοντας μια πιο αποτελεσματική εφαρμογή της εργασιακής εφεδρείας... Χτες, λοιπόν, ο Αντ. Σαμαράς «έσπασε τη σιωπή του» και μίλησε. Τι είπε; Οτι «φτάσαμε στο σημείο ο κόσμος να μην ξέρει τι του ξημερώνει αύριο και δυστυχώς αυτή η κυβέρνηση να μην καταλαβαίνει τι τραβάει ο κόσμος» (!). Για την ταμπακιέρα, δηλαδή για τα βάρβαρα μέτρα, και πάλι λέξη. Στην πραγματικότητα η «εκκωφαντική σιωπή» μαρτυράει την έμπρακτη συναίνεση και συνενοχή στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, και ειδικά αυτοί που έως τώρα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν αλλάζουν, πρέπει να τα εγκαταλείψουν αποφασιστικά και διά παντός και να συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπάρχει ούτε λύση, ούτε σωτηρία για το λαό χωρίς αντιπαράθεση με το μεγάλο κεφάλαιο και τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.
