ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΚΕΝΗ

Προκλητικός ο Ετσεβίτ

Γρηγοριάδης Κώστας

Αποκαλυπτικότατος και, ταυτόχρονα, προκλητικότατος ήταν ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Μπ. Ετσεβίτ, στη διάρκεια της κοινής συνέντευξης Τύπου των αρχηγών κρατών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Παρόντος του Κ. Σημίτη και χωρίς να του απευθυνθεί σχετική ερώτηση από δημοσιογράφο, αλλά παίρνοντας αφορμή από ερώτηση, που είχε απευθυνθεί στον Ελληνα πρωθυπουργό, σημείωσε: «Η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι ένα πρόβλημα υπάρχει και το οποίο πρέπει να επιλυθεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Εμείς σκεπτόμαστε, όταν βλέπουμε το χάρτη, ότι το Αιγαίο έχει πολύπλοκη δομή που δημιουργεί προβλήματα οικονομικά, οικολογικά, κ.ά. Δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι η κρίση ενός δικαστηρίου θα μπορούσε να λύσει αυτές τις διαφορές. Θα ήταν προς το συμφέρον και των δύο κρατών, εάν εγκαθιδρύσουν διάλογο, ο οποίος θα συμπεριλαμβάνει χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα, εναέριο χώρο, κ.ά.».

Κι όλ' αυτά, ελάχιστες μέρες, μετά απ' όσα απαράδεκτα συνέβησαν στη διάρκεια της ΝΑΤΟικής άσκησης «Destined Glory»...

Με... μάνατζερ τον Στρατούλη;

Το διαβάσαμε στη «Θεσσαλία» της Τετάρτης και το μεταφέρουμε αυτούσιο:

«Πάντως, δε φαίνεται να "περπατάει" η ιδέα να έρθει να μιλήσει στο Βόλο και συγκεκριμένα στο Εργατικό Κέντρο ο κ. Μήτσος Κωστόπουλος. Ο κ. Δημ. Στρατούλης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού, που συντονίζει και κλείνει τις ημερομηνίες για ομιλίες του κ. Μήτσου Κωστόπουλου, σε διάφορα εργατικά κέντρα της χώρας, έκανε τις απαραίτητες κρούσεις και στο προεδρείο του Εργατικού Κέντρου του Βόλου. Ομως, η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ που δε θέλει να οξύνει τα πράγματα αυτή την περίοδο, ενόψει του 15ου συνεδρίου του ΕΚΒ, διαφωνεί με την ιδέα να έρθει να μιλήσει στο Εργατικό Κέντρο ο κ. Μήτσος Κωστόπουλος, πριν τις 10 Νοέμβρη, ημέρα πραγματοποίησης του συνεδρίου. Ετσι, εκτιμάται ότι ο κ. Μήτσος Κωστόπουλος θα μιλήσει στο Βόλο μετά τις 10 Νοέμβρη όταν πλέον θα έχει εκλεγεί και η νέα διοίκηση του ΕΚΒ».

Παράγοντες συνδαύλισης

Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά, που η ηγεσία της Αγκυρας προχωρά σε προκλητικές δηλώσεις και ενέργειες. Και, ίσως, η σοβαρότερη και πλέον επικίνδυνη πλευρά της όλης υπόθεσης δεν είναι αυτή καθ' αυτή η συνεχής τουρκική προκλητικότητα, όσο οι παράγοντες, που συνεχώς την τροφοδοτούν και τη συνδαυλίζουν.

Ανάμεσα στους παράγοντες αυτούς, λοιπόν, ξεχωρίζουν δυο και αυτούς ακριβώς θέλουμε να υπογραμμίσουμε. Ο πρώτος έχει να κάνει με τη στάση και την πολιτική των ΗΠΑ. Οι τελευταίες, είτε για λόγους που έχουν ως αφετηρία τη γεωστρατηγική σημασία της Τουρκίας για τα αμερικανικά σχέδια, είτε γιατί έτσι εξυπηρετείται με τον καλύτερο τρόπο η ενίσχυση του επιδιαιτητικού και επικυρίαρχου ρόλου τους στην περιοχή, κάνουν για χρόνια τώρα «πλάτες» στις τουρκικές προκλητικές διεκδικήσεις και την επεκτατική πολιτική της Αγκυρας. Χαρακτηριστικές είναι οι σχετικές αποδείξεις των τελευταίων μόλις ημερών. Στα όσα απαράδεκτα προχώρησε η τουρκική ηγεσία, με αφορμή τη ΝΑΤΟική άσκηση, έγιναν με την ανοχή -τουλάχιστον - αν όχι τη σύμφωνη γνώμη και την καθοδήγηση της ηγεσίας της «λυκο-συμμαχίας», δηλαδή των ΗΠΑ. Αλλά και προχτές, τη στιγμή που ο Μπ. Ετσεβίτ έφερνε και πάλι στο προσκήνιο την πρόταση για «εφ' όλης της ύλης διάλογο», ανακοίνωση της Ουάσιγκτον υποδείκνυε τον ελληνοτουρκικό διάλογο -είτε σε διμερές επίπεδο είτε σε ΝΑΤΟικό- ως μέσο επίλυσης των διαφορών, που προέκυψαν από την άσκηση. Χωρίς, βέβαια, να πάρει την παραμικρή θέση, για την ουσία των διαφορών αυτών, δηλαδή, των προκλητικών και παράνομων απαιτήσεων της Αγκυρας.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης

Ο δεύτερος, βασικός παράγοντας τροφοδότησης της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής έχει να κάνει -δυστυχώς- με την πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης. Οταν, παρά την προαναφερόμενη στάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά και την αντίστοιχη -λίγο πολύ- στάση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι εγχώριοι κυβερνώντες επιμένουν μονότονα και δογματικά στην εναπόθεση της αντιμετώπισης του προβλήματος στους ιμπεριαλιστικούς αυτούς οργανισμούς, είναι φανερό στον καθένα, ότι η πολιτική αυτή δεν είναι μόνο αδιέξοδη, αλλά και επικίνδυνη, αφού τροφοδοτεί και ενισχύει αντικειμενικά τις «ορέξεις» της Αγκυρας και δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για να ξεδιπλώνεται η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» των «συμμάχων» μας.

Χαρακτηριστική απόδειξη των παραπάνω αποτέλεσε η προχθεσινή απάντηση του Κ. Σημίτη, στα όσα προκλητικά δήλωσε ο Τούρκος πρωθυπουργός. «Αργά ή γρήγορα η Τουρκία είτε το θέλει είτε όχι θα αντιμετωπίσει την αλήθεια. Θέλει την ευρωπαϊκή συνεργασία ή όχι; Το δίλημμα είναι πιεστικό», δήλωσε ο Κ. Σημίτης, αφού χαρακτήρισε την απόφαση του Ελσίνκι, ως μεγάλη επιτυχία. Λες και δεν υπάρχουν χειροπιαστές αποδείξεις για τη στάση των χωρών - μελών της ΕΕ. Λες και δεν είναι οι ίδιες ουσιαστικά χώρες και μέλη στο ΝΑΤΟ...

Η κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη»

Και όμως μπορούμε. Στο χέρι μας είναι να διαδώσουμε πλατιά τη φωνή του Κόμματος στην εργατική τάξη και το λαό. Να κάνουμε το «Ριζοσπάστη» αχώριστο σύντροφο των απλών ανθρώπων του μόχθου. Η ίδια η πράξη αποδεικνύει τις μεγάλες δυνατότητες, αφού ήδη ο «Ριζοσπάστης» έφτασε στην 6η θέση κυκλοφορίας, πανελλαδικά, ανάμεσα στις 19 εφημερίδες που κυκλοφορούν κάθε Κυριακή, σύμφωνα με τα στοιχεία κυκλοφορίας του πρώτου εξαμήνου του 2000. Ετσι, ο Κυριακάτικος «Ριζοσπάστης», με μέση κυκλοφορία 30.697 φύλλα, ανέβηκε από τη 10η και 11η θέση στην οποία βρισκόταν την τελευταία 10ετία στην 6η. Ικανοποίηση για το αποτέλεσμα; Σ' εμάς τους κομμουνιστές δε χωρά επανάπαυση. Πολύ περισσότερο που ο Κυριακάτικος «Ριζοσπάστης» μπορεί να προπορεύεται από πολλές άλλες εφημερίδες, αλλά τον ξεπερνούν στο καθημερινό φύλλο, όπου κατά μέσο όρο η κυκλοφορία του φθάνει τα 13.176 φύλλα.

Ακόμη και αν προσθέσουμε στην κυκλοφορία, τόσο του κυριακάτικου όσο και του καθημερινού φύλλου, τα 1.350 φύλλα των συνδρομητών, πάλι έχουμε δρόμο μπροστά μας. Δρόμο που συμπορεύεται με την απαίτηση να γίνει λαϊκή υπόθεση η πολιτική του ΚΚΕ, η συγκρότηση του κοινωνικοπολιτικού μετώπου για τη λαϊκή εξουσία. Και είναι στο χέρι μας να το κάνουμε, αν συναισθανθούμε πώς απέναντι σ' αυτό το μεγάλο όπλο στην ταξική πάλη, όπως η δική μας εφημερίδα, η άρχουσα τάξη διαθέτει πολλαπλάσια Μέσα Ενημέρωσης.

Ο«Ριζοσπάστης» σαν όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ αναδείχνει και προβάλλει, από ταξικές θέσεις, τα προβλήματα, τους καημούς και τους αγώνες της εργατικής τάξης, όλων των εργαζόμενων. Αποκαλύπτει τις αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης, των άλλων κομμάτων της αστικής τάξης, την αδίστακτη ιμπεριαλιστική πολιτική σε βάρος του λαού μας και των άλλων λαών. Προβάλλει τις λύσεις στα προβλήματα και την πολιτική διέξοδο για την υλοποίησή τους, προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Ενημερώνει για όλα, όσα τα άλλα αστικά ΜΜΕ κρύβουν από το λαό, γιατί έτσι συμφέρει την άρχουσα τάξη. Διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και τις θέσεις, όχι μόνο του ΚΚΕ, αλλά και κάθε αγωνιστικής φωνής που αντιπαλεύει τις αντιλαϊκές πολιτικές.

Είναι λοιπόν προς το συμφέρον όχι μόνο των κομμουνιστών, αλλά όλων των εργαζομένων να ενημερώνονται για τα δικά τους ζητήματα από το «Ριζοσπάστη», αλλά ταυτόχρονα η διάδοσή του αποτελεί καθήκον πρώτης γραμμής. Οχι μόνο γιατί αποφασιστικό στοιχείο στην αύξηση της κυκλοφορίας του Κυριακάτικου «Ριζοσπάστη» είναι οι μαζικές εξορμήσεις που έγιναν, το Α' εξάμηνο του 2000, και η διακίνησή του από τους συντρόφους, φίλους και οπαδούς του Κόμματος. Αλλά γιατί ο κομμουνιστής μπορεί να δρα αποτελεσματικά μόνο αν είναι ιδεολογικοπολιτικά εξοπλισμένος σε καθημερινή βάση. Ετσι που η υπεροχή της πολιτικής μας να γίνεται πραγματικότητα μέσα από τη διάδοσή της στην εργατική τάξη και το λαό. Ετσι που η άνοδος της πολιτικής επιρροής του ΚΚΕ να αντανακλάται στην αύξηση της κυκλοφορίας του «Ριζοσπάστη». Γιατί χωρίς πλατιά κυκλοφορία της μόνης εφημερίδας του λαού, δεν μπορεί να διεξάγεται αποφασιστικά η ταξική πάλη, δεν μπορεί να ανεβαίνει η πολιτική επιρροή του ΚΚΕ, δεν μπορεί να χτίζεται το λαϊκό μέτωπο.

Το στοίχημα λοιπόν των κομμουνιστών, των φίλων και οπαδών του Κόμματος, πρέπει και μπορεί να είναι η συνέχιση και η γενίκευση των εξορμήσεων αυτών -και για τον κυριακάτικο αλλά και για τον καθημερινό «Ριζοσπάστη». Για να φθάσει η εφημερίδα μας σε κάθε τόπο δουλιάς, γειτονιά, μαγαζί, σπίτι το σπίτι σε κάθε εργαζόμενο, εκεί που χτυπά η καρδιά των απλών ανθρώπων, για να γίνεται ο χτύπος της δύναμη της αντεπίθεσης.

«Εθνικές» εκδηλώσεις

Παραμονή

της εορτής του έπους

του σαράντα

κι απ' τα μπαλκόνια

κρέμεται η «ζώνη»

σαν... γιρλάντα,

ενώ το μαρς

«υποταγή»

παίζει του ΝΑΤΟ

η μπάντα!

* * *