Είχαμε αφήσει την εξέλιξη του ιμπεριαλισμού στις αρχές του εικοστού αιώνα. Θα κάνουμε όμως ένα άλμα, κύρια γιατί μας πιέζει ο χρόνος, για να φτάσουμε στο σήμερα.

Ο ιμπεριαλισμός δεν άλλαξε φύση, αντίθετα βάθυνε πιο πολύ. Μπροστά μας εξελίσσεται το νέο μοίρασμα των εδαφών. Στην Ελλάδα σχηματίστηκαν μονοπώλια. Η συσσώρευση αυξήθηκε. Η ανάπτυξη αυξάνει σε ποσοστά για τα οποία η κυβέρνηση κομπάζει. Παρ' όλα αυτά, το φόρο στο πετρέλαιο δεν μπορεί να τον ρίξει και η πετρελαϊκή κρίση και η αύξηση του πληθωρισμού κινδυνεύουν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα.

Βάθυνε ο καπιταλιστικός καταμερισμός. Αυξήθηκε θεαματικά η κοινωνικοποίηση της εργασίας και της παραγωγής. Δύο μονοπώλια ελέγχουν ολοκληρωτικά τη γαλακτοκομική βιομηχανία στη χώρα μας. Δυο άνθρωποι αποφασίζουν αν θα πίνουμε γάλα κάθε πρωί και σε ποιες τιμές. Μειώθηκε θεαματικά επίσης ο χρόνος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Εργατική δύναμη υπάρχει σε αφθονία. Αγορές επίσης. Ομως αυξάνεται η εξαθλίωση, θρηνούμε 80 νεκρούς, δε μειώνεται ο εργάσιμος χρόνος - αντίθετα αυξάνεται, τα ποσοστά της ανεργίας εκτινάσσονται σε επικίνδυνα επίπεδα, τα δημοκρατικά δικαιώματα αφαιρούνται, οι κοινωνικές κατακτήσεις παίρνονται πίσω η μια μετά την άλλη, ζούμε σε καθεστώς μειωμένης εθνικής ανεξαρτησίας, όπως απέδειξε η τελευταία άσκηση του ΝΑΤΟ, η εκπαιδευτική αντιμεταρρύθμιση στέλνει τη νεολαία στα αζήτητα, οι εργαζόμενοι θα παίρνουν σύνταξη μετά την προπόνηση για πτώματα, όπως έλεγε ο μακαρίτης Ν. Τσιφόρος.

Το ερώτημα είναι: Πώς πρέπει να σκεφτούμε; Θα ξεκινήσουμε από τις σχέσεις των τάξεων στη χώρα μας;

Σ' αυτή την περίπτωση έχουμε την απάντηση: Η εργατική τάξη, όλοι οι εργαζόμενοι, οι διανοούμενοι, οι επιστήμονες, η νεολαία, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι μικρομεσαίοι της πόλης, ΤΩΡΑ πρέπει να πάρουν κριτική θέση απέναντι στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Εξηγήσαμε προηγουμένως ότι ιμπεριαλισμός σημαίνει το μεταβατικό στάδιο από τον ελεύθερο συναγωνισμό στην πλήρη κοινωνικοποίηση. Αυτό σημαίνει Σοσιαλισμός.

Το ερώτημα είναι: Θα κοιτάμε την ιστορία με την πλάτη; Υπάρχει περίπτωση να προχωρήσουμε προς τα εμπρός, εάν ταυτόχρονα δεν ανοίγουμε το δρόμο στην πλήρη κοινωνικοποίηση;

Θα προσπαθούμε να γίνεται «τίμια» μοιρασιά ανάμεσα στους πλουτοκράτες και αυτό θα το βαφτίζουμε μεταρρύθμιση, τη στιγμή που η καπιταλιστική ανάπτυξη υπακούει στην ανισομέρεια; Την ίδια στιγμή που όλοι, δεκάδες τώρα χρόνια, χωρίς να έχουμε διαβάσει Λένιν, διαπιστώνουμε ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν αλλάζουν τα βασικά χαρακτηριστικά του μονοπωλιακού καπιταλισμού, αλλά αντίθετα συντελούν στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων;

Θα απορούμε γιατί κυβερνητικά στελέχη μεταπηδούν στη χρυσοφόρα αγκαλιά της πλουτοκρατίας ή άλλοι κόβουν βόλτες στο Αιγαίο πάνω στα κότερα, όταν γνωρίζουμε ότι η σύμφυση κράτους και μονοπωλίων αποτελεί μια νέα βαθμίδα ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ένα σκαλοπατάκι πριν την πλήρη κοινωνικοποίηση, πριν το σοσιαλισμό;

Θα προσπαθούμε να βάλουμε τάξη στην κερδοσκοπία όταν ο Λένιν από το 1915 προειδοποιεί: «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού έφτασε στο σημείο που, αν και η εμπορευματική παραγωγή "βασιλεύει" όπως και πριν και θεωρείται η βάση όλης της οικονομίας, στην πραγματικότητα όμως έχει πια υποσκαφτεί και τα κυριότερα κέρδη πάνε στις "μεγαλοφυΐες" των χρηματιστικών μηχανορραφιών. Αυτές οι μηχανορραφίες, οι κατεργαριές έχουν για βάση τους την κοινωνικοποίηση της παραγωγής. Η τεράστια όμως πρόοδος της ανθρωπότητας, που με τη δουλειά της έφτασε έως αυτή την κοινωνικοποίηση, πάει προς όφελος των κερδοσκόπων. Θα δούμε παρακάτω πως "πάνω σ' αυτή τη βάση" η μικροαστική αντιδραστική κριτική του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού ονειρεύεται την επιστροφή προς τα πίσω, προς τον "ελεύθερο", "ειρηνικό", "τίμιο" συναγωνισμό». Και συμπληρώνει: «Το να προσπαθεί κανείς να βρει "στέρεες αρχές και συγκεκριμένο σκοπό" για να "συμφιλιώσει" το μονοπώλιο με τον ελεύθερο συναγωνισμό, είναι φυσικά χαμένος κόπος».

Το ερώτημα τώρα μετατίθεται στο: ποιος είναι ο δρόμος;

Και η απάντηση είναι σαφής: ΜΕΤΩΠΟ.

- ΜΕΤΩΠΟ ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

- ΜΕΤΩΠΟ ενάντια στα μονοπώλια.

- ΜΕΤΩΠΟ για τη δημοκρατία, γιατί σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας η πολιτική αντίδραση και γενικότερα η αντίδραση είναι μπροστά μας, παντού.

- ΜΕΤΩΠΟ των κοινωνικών δυνάμεων των εργαζομένων, των μικρομεσαίων του χωριού και της πόλης.

- ΜΕΤΩΠΟ των πολιτικών δυνάμεων που ανοίγουν το δρόμο για ριζικές αλλαγές μέσα στην κοινωνία.

- ΜΕΤΩΠΟ της νεολαίας, των γυναικών, των επιστημόνων, των καλλιτεχνών, των μαθητών, των σπουδαστών.

- ΜΕΤΩΠΟ σε συντονισμό με όλους τους εργαζόμενους μέσα και έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Κλείνουμε με δύο ακόμα σημεία.

Για ορισμένους που έχουν το προνόμιο να σκέφτονται ανανεωτικά και εκσυγχρονιστικά και πιθανόν να μας ρωτήσουν και με την ΕΕ τι;

Απαντάμε: Μετά από τόσα χρόνια ύπαρξης της ΕΟΚ και της ΕΕ μπορεί να υπάρξει καμιά αμφιβολία ότι πρόκειται για μια ένωση κρατών, αντιδραστική, που στόχο έχει τη με καλύτερους όρους αντιπαράθεση με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις;

Η ΕΕ βρίσκεται στη Δύση, αλλά μοιράζει τις σφαίρες επιρροής με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ κ.ά. στην Ανατολή.

Ενώ για εκείνους που δέχονται την οικονομική λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, αλλά όχι την πολιτιστική, τους υπενθυμίζουμε ότι μάλλον θέλουν να ξεχνάνε ότι από τη στιγμή που υποστηρίζουν την οικονομική παγκοσμιοποίηση θα 'ρθει νομοτελειακά και η πολιτιστική. Ουσιαστικά, δηλαδή είναι υπέρ του εκδυτικισμού της χώρας.

ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΨΗΛΑ

«Για τη χώρα μου, την Ελλάδα, το αμπέλι έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού αποτελεί αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της φυσιογνωμίας του τοπίου της και συνδέεται άρρηκτα, από αιώνες, με τον πολιτισμό και την οικονομία της. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος - μέλος που παράγει και εξάγει σταφίδα». Τα παραπάνω σημείωσε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Στρατής Κόρακας, παρεμβαίνοντας στη συζήτηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τον αγενή πολλαπλασιασμό της αμπέλου. Και συνέχισε:

«Το πολλαπλασιαστικό υλικό αμπελιού πρέπει να είναι τόσο από πλευράς φυτοϋγείας όσο και πιστοποίησης της ποικιλίας ή του κλώνου, υψηλών προδιαγραφών, αφού αποτελεί το αρχικό υλικό εγκατάστασης του αμπελώνα, για τον αμπελουργό που θέλει να παράγει αμπελουργικά προϊόντα καλής ποιότητας και να εξασφαλίσει το εισόδημά του.

Αναμφίβολα η οδηγία για το πολλαπλασιαστικό υλικό του αμπελιού έπρεπε να τροποποιηθεί, αφού 32 χρόνια μετά την κατάρτισή της έχουν συντελεστεί τεράστιες αλλαγές, τόσο όσον αφορά την αγορά, αλλά και τα θέματα τεχνικής και επιστήμης. Οι υπαγορευόμενες από την πραγματικότητα και τις ανάγκες του τομέα αλλαγές έπρεπε να γίνουν, πάντα όμως στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης του παραγωγού και του καταναλωτή, κατεύθυνση στην οποία δεν κινείται η έκθεση.

Πιο συγκεκριμένα, δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι οι γενετικά τροποποιημένες ποικιλίες αμπελιού είναι ασφαλείς για την υγεία του καταναλωτή και το περιβάλλον και δεν αποτελεί δικλείδα ασφαλείας το ότι θα δίνεται έγκριση, αφού έχουν ληφθεί όλα τα κατάλληλα μέτρα για να αποφευχθούν οι κίνδυνοι. Δε διευκρινίζεται όμως πουθενά ούτε ποιος θα δίνει την έγκριση ούτε ποιοι έλεγχοι θα διεξάγονται. Με δεδομένο δε ότι η έρευνα για τα γενετικά τροποποιημένα έχει αναπτυχθεί και βρίσκεται υπό τον έλεγχο ορισμένων μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, οι οποίες δεν ενδιαφέρονται παρά για την αύξηση των υπερκερδών τους, αδιαφορώντας για την προστασία της υγείας και του περιβάλλοντος, εντείνονται οι φόβοι για το επισφαλές και διάτρητο των υποτιθέμενων εγκρίσεων και ελέγχων.

Προτείνεται να επιτρέπεται η εμπορία πολλαπλασιαστικού υλικού αμπέλου μειωμένων προδιαγραφών, όταν εμφανιστούν προσωρινές δυσκολίες, χωρίς όμως να προσδιορίζεται ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές. `Η, ακόμη, κατά παρέκκλιση να διατίθεται πολλαπλασιαστικό υλικό standard, όταν οι ανάγκες δε δύνανται να καλυφθούν από άλλες κατηγορίες. Το κύριο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι πολλαπλασιαστικό υλικό μειωμένων προδιαγραφών δίνει υποβαθμισμένο αμπελώνα, ο αμπελουργός διακινδυνεύει το εισόδημά του, ενώ ο έμπορος δεν έχει απώλειες αφού πουλάει ακόμα και υποβαθμισμένο προϊόν.

Σε ό,τι αφορά τον ορισμό του κλώνου δεν είναι επαρκής, γιατί ουσιαστικά ο κλώνος είναι υποδιαίρεση της ποικιλίας με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που πρέπει να γίνονται γνωστά, γεγονός που δεν καλύπτει ο ορισμός που δίνεται. Σημειώνουμε, δε, ότι έχει δοθεί νεότερος, πληρέστερος ορισμός από την επιτροπή εμπειρογνωμόνων αμπέλου.

Για τις νέες επιστημονικές τεχνικές, όπως τον μικροπολλαπλασιασμό (in vitro), θα έπρεπε να αναφέρεται εξαίρεση της παραγωγής υλικού με in vitro καλλιέργεια από μεριστώματα, αφού είναι γνωστό από πολυετή εμπειρία και πειράματα ινστιτούτων ότι από αυτά τα σημεία του φυτού έχουμε μεταλλάξεις».

Να πληροφορήσει τους αγροτοκτηνοτρόφους ότι ο νέος κύκλος του Συμβουλίου Αγροτικής Πολιτικής (ΣΑΠ) αρχίζει τον προσεχή Γενάρη και θα ολοκληρωθεί τον Ιούνιο του 2001, έσπευσε να ανακοινώσει χτες ο υπουργός Γεωργίας. Μάλλον ο Γ. Ανωμερίτης θα... οσμίστηκε πως η μόνη αγωνία που έχουν οι αγροτοκτηνοτρόφοι αυτό το διάστημα είναι... πότε θα γίνει το νέο ΣΑΠ. Και το θέμα που αποφάσισε ο υπουργός Γεωργίας να συζητηθεί στο επικείμενο ΣΑΠ, είναι το μισό του χιλιοειπωμένου απατηλού κυβερνητικού σλόγκαν: «Ποιότητα και ανταγωνιστικότητα».

Ετσι τα νομαρχιακά, τα περιφερειακά και το κεντρικό ΣΑΠ θα ασχοληθούν για ένα εξάμηνο περίπου με το θέμα «Ποιότητα: από το πολλαπλασιαστικό υλικό στο τελικό προϊόν». Το σίγουρο πάντως είναι ότι η ποιότητα που ευαγγελίζονται οι «εκσυγχρονιστές» κυβερνώντες θα εξακολουθεί να μην πληρώνεται και οι παραγωγοί θα συνεχίσουν να υφίστανται την κερδοσκοπική ασυδοσία των εμποροβιομηχάνων, που στηρίζει η πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης. Για παράδειγμα, μήπως μπορεί να εξηγήσει ο Γ. Ανωμερίτης:

• Πώς γίνεται η τιμή παραγωγού στο έξτρα παρθένο λάδι να έχει πέσει κάτω από 600 δραχμές το κιλό, όταν πριν δύο χρόνια ξεπερνούσε τις 1.250 δραχμές το κιλό;
• Γιατί η τιμή παραγωγού στα χυμοποιήσιμα πορτοκάλια είναι κάτι δίφραγκα;
• Μήπως... θα πρέπει να περιμένουν οι αγροτοκτηνοτρόφοι τον υπουργό Γεωργίας να τους το εξηγήσει... τον Ιούνη του 2001;