ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μια συζήτηση μανάδων, λίγο πριν ξεκινήσει στο νηπιαγωγείο η γιορτή για την 25η Μάρτη, θέτει μέσα σε ένα μισάωρο όλα τα «θηρία» με τα οποία αναμετρούνται καθημερινά οι εργατικές λαϊκές οικογένειες. Η μία, άνεργη εδώ κι ένα χρόνο, ψάχνει παντού, τα πάντα, αλλά τίποτα. Η δεύτερη, εργαζόμενη υπό καθεστώς τρόμου, καθώς είναι καθημερινές πια οι απολύσεις, οι δυσμενείς μεταθέσεις και οι αυστηρές παρατηρήσεις με το «καλημέρα». Ακόμα κι ένας σύντομος διάλογος, με πελάτη του καταστήματος «σηκώνει» αυστηρές παρατηρήσεις, την ίδια στιγμή που η επιχείρηση απαιτεί απ' τους εργαζόμενους να είναι απέναντι στους πελάτες ευγενικοί και εξυπηρετικοί. Η τρίτη εξομολογείται ότι τα φέρνουν τόσο δύσκολα βόλτα που αδυνατεί να πληρώσει τη δεύτερη δόση του ποσού που μας ζητήθηκε απ' το νηπιαγωγείο για τα αναλώσιμα υλικά που θα χρησιμοποιήσουν τα παιδιά στη διάρκεια της χρονιάς. Η τέταρτη χρειάζεται επειγόντως μια ιατρική εξέταση. Κοστίζει γύρω στα 200 ευρώ. Το ταμείο της καλύπτει τα 35. Απευθύνθηκε σε δημόσια νοσοκομεία, το ένα - έπειτα από πολύωρη προσπάθεια να «πιάσει» γραμμή και να μιλήσει με κάποιον αρμόδιο - την προέτρεψε να τηλεφωνήσει ξανά τον Απρίλη, γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμα ραντεβού και το δεύτερο της απάντησε ότι δεν πραγματοποιεί την εξέταση παρά μόνο σε εσωτερικούς ασθενείς του. Η πέμπτη δηλώνει ότι στο πτυχίο, το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό αντικρίζει πια μόνο χαμένα χρόνια και χαμένες σκληρές προσπάθειες δικές της και της οικογένειάς της.

Μέσα σε όλα αυτά «βραχνάς» και το σπίτι των 50 τετραγωνικών για να στεγαστεί μια τετραμελής οικογένεια, το ενοίκιο ή η δόση του στεγαστικού, βάρος ασήκωτο που πέφτει εξολοκλήρου στις δικές τους πλάτες η φροντίδα παιδιών ή/και ηλικιωμένων άρρωστων γονιών κι ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Νέες γυναίκες, δυνατές, με θέληση και ικανότητες που όμως ο καπιταλισμός τις σακατεύει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κι όμως σε ένα άλλο σύστημα, που στο κέντρο του θα είχε τον άνθρωπο, θα μπορούσαν και να προσφέρουν πολλά και να απολαύσουν όσα αξίζουν και δικαιούνται. Η συζήτησή μας αντικειμενικά καταλήγει εκεί απ' όπου όλα αρχίζουν. Στην ανάγκη να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, να αγωνιστούμε γι' αυτήν. Εύκολο; Οχι. Ευκολότερο όμως απ' την καθημερινή, χωρίς σταματημό, αναμέτρηση με τους εφιάλτες του καπιταλισμού.

Η «Ωρα» της υποκρισίας

Με την «εθελοντική» συμμετοχή της κυβέρνησης και αρκετών επιχειρήσεων, πραγματοποιείται και φέτος, με το σβήσιμο των φώτων για μια ώρα, η καμπάνια για τη λεγόμενη «Ωρα της Γης». Πρόκειται για μια εκδήλωση με περιεχόμενο που έχει διπλό στόχο:

Από τη μια, επιχειρεί να συγκαλύψει και να «ξεπλύνει» την αποκλειστική ευθύνη του μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών για τις κλιματικές αλλαγές και τα άλλα περιβαλλοντικά προβλήματα του πλανήτη. Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, ότι την υλοποίηση της καμπάνιας αυτής στη χώρα μας την ανέλαβε «εργολαβικά» η λεγόμενη Μη Κυβερνητική Οργάνωση WWF, γνωστή για τη συνάφειά της με το μεγάλο κεφάλαιο και τις συνεργασίες της με διάφορες πολυεθνικές.

Από την άλλη, επιχειρεί να χρεώσει «συνευθύνη» για τα περιβαλλοντικά προβλήματα στους εργαζόμενους, πολλοί από τους οποίους κλείνουν υποχρεωτικά πλέον τους διακόπτες για πολλές ώρες, λόγω των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης, αλλά και επειδή δεν έχουν να πληρώσουν τα πανάκριβα τιμολόγια της ΔΕΗ.

Κι ας μη σταθούμε στο πρακτικό μέρος της υπόθεσης. Στο γεγονός, δηλαδή, ότι το Σάββατο στις 8.30 το βράδυ, οι περισσότερες από τις ενεργοβόρες επιχειρήσεις που δηλώνουν συμμετοχή είναι έτσι κι αλλιώς κλειστές, όπως βέβαια και τα υπουργεία...

Το ταξικό κίνημα και οι εργαζόμενοι ξέρουν σίγουρα πολύ καλά ότι ένοχος για τις κλιματικές αλλαγές είναι η άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη, με γνώμονα το κέρδος, την οποία υπηρετούν και οι διακηρύξεις περί «πράσινης ανάπτυξης», τόσο της κυβέρνησης, όσο και των εμπνευστών της συγκεκριμένης καμπάνιας. Γι' αυτό και κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα, αντιπαλεύουν τις αιτίες και τους ενόχους, αγωνίζονται για μια κοινωνία χωρίς πλουτοκράτες και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Περί κοινοτικού δικαίου

Με ανακοίνωσή του (23.3) ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος (ΠΦΣ) εκφράζει την έκπληξή του, γιατί ο υπουργός Ανάπτυξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης εξήγγειλε ότι προγραμματίζει την έκδοση απόφασης, σύμφωνα με την οποία τα βρεφικά γάλατα πρώτης βρεφικής ηλικίας (0 - 6 μηνών), θα διατίθενται από τα σούπερ μάρκετ, «με στόχο», όπως είπε, «να πέσει η τιμή του στο μισό από τα 26 ευρώ σήμερα».

Και «προς αποκατάσταση της αλήθειας» όπως αναφέρει ο ΠΦΣ, σημειώνει ότι η «διάθεση από τα φαρμακεία των βρεφικών γαλάτων για τη διατροφή των νεογνών γίνεται μετά από σχετική απόφαση του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, με στόχο, όπως αναφέρεται στην απόφαση, την προστασία της Δημόσιας Υγείας». Και προσθέτει ότι από ένα βρεφικό γάλα που πωλείται από τα φαρμακεία στην τιμή των 26 ευρώ το κέρδος του φαρμακοποιού είναι μόνο 3 ευρώ και ο ΦΠΑ είναι 3 ευρώ.

Η αλήθεια είναι τούτη: Πως με κοινοτικές εντολές - μαζί με την τρόικα - απελευθερώθηκε το επάγγελμα του φαρμακοποιού και η ανακοίνωση του Χρυσοχοΐδη για τα γάλατα είναι προάγγελος για προώθηση και των φαρμάκων προς τα ράφια των σούπερ - μάρκετς. Τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε στην υπηρεσία του κεφαλαίου να αυξήσει τα κέρδη του.

Κοροϊδεύουν το λαό...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ, του ...χρόνου (δηλαδή το 2012) τέτοια μέρα, ο Γιώργος Παπανδρέου, με την ελληνική σημαία ανά χείρας, θα μας δείχνει το τέλος του σκοτεινού τούνελ.

Το ξεκαθάρισε ο άνθρωπος, το 2012 θα αρχίσει η ανάπτυξη και μετά πήγε στο αεροδρόμιο για να αναχωρήσει για το Συμβούλιο Κορυφής, όπου θα φροντίσει να γίνουν πράξη όσα υποσχέθηκε.

Γιατί, δηλαδή, να τον αμφισβητήσουμε; Επεσε ποτέ έξω στους υπολογισμούς του; Μήπως υποσχέθηκε ποτέ πράγματα που δεν έγιναν; Μήπως κορόιδεψε κανέναν; Μήπως παρουσίασε το μαύρο ως άσπρο;

Φυσικά, υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια: Το τι εννοεί ο Γ. Παπανδρέου με τη λέξη «ανάπτυξη». Πάντως, σίγουρα, όχι κάτι που να αφορά τους μισθούς, την Κοινωνική Ασφάλιση, την ακρίβεια και την ανεργία.

Αυτά θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, αφού ως γνωστόν και με βάση τις αποφάσεις της ΕΕ οι εργαζόμενοι έχουν καταντήσει το βαρίδι των οικονομιών. Πληρώνονται πολλά, δουλεύουν λίγο, θέλουν 8ωρα και ελεύθερο χρόνο.

Ενίοτε (άκουσον, άκουσον) ζητάνε και ...αυξήσεις ή καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Αν είναι δυνατόν. Σε συνθήκες έντονου, παγκοσμιοποιημένου ανταγωνισμού να λένε τέτοια πράγματα.

Ποιοι θα αναπτυχθούν το 2012; Μα, αυτοί που ...αναπτύσσονται πάντα. Συμπεριλαμβανομένου και του 2011 κι ας θεωρείται έτος κρίσης.

Μήπως ακούσατε εσείς αυτούς τους «δύσκολους για την πατρίδα καιρούς» να επιβλήθηκαν τίποτε φόροι στους τραπεζίτες ή τους εφοπλιστές; Μια χαρά είναι τα έσοδά τους και τα κέρδη των μετόχων, σας βεβαιώνουμε.

Αν δεν ήταν, θα μας είχαν ...αποχαιρετήσει από καιρό. Αλλωστε, έχουν να «την βγάλουν», ας είναι καλά η Ελβετία και οι τράπεζές της.

Τουναντίον, οι φοροαπαλλαγές τους μεγαλώνουν την «τρύπα» των εσόδων που ταλαιπωρούν τον Γ. Παπακωνσταντίνου. Αυτή ντε, που καλύπτει από τη φορολογία των μισθωτών και των μικρομεσαίων...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σοβαρό περιστατικό

Το περιστατικό με το ιταλικό ερευνητικό πλοίο «Explora», το οποίο έλαβε και πήρε άδεια από τις τουρκικές αρχές για να διεξάγει έρευνα σχετικά με την πόντιση οπτικής ίνας σε θαλάσσια περιοχή που περιλαμβάνεται στην ελληνική υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ (νότια του Καστελόριζου, της Ρόδου, της Καρπάθου και της Κρήτης), προσθέτει έναν ακόμα κρίκο στη διαχρονική αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνει τον επικίνδυνο χαρακτήρα των ελληνοτουρκικών επαφών, έξω από τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, τους οποίους η Τουρκία ευθέως αμφισβητεί, με συνευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων, που έχουν επιλέξει στρατηγικά αυτή την οδό για τη διευθέτηση των διμερών σχέσεων, με γνώμονα το συμφέρον της ντόπιας πλουτοκρατίας. Ζήτημα που είναι σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων και του λαού, εγκυμονεί κινδύνους, αλλά ωφελεί τα μέγιστα τα μονοπώλια.

Μια ακόμα παράμετρος, δείχνει την ιδιαίτερη σημασία αυτού του περιστατικού: Το ιταλικό ερευνητικό δούλευε για λογαριασμό του Ισραήλ. Στις 12 του Μάρτη, έχοντας εξασφαλίσει άδεια για έρευνες από τις ελληνικές αρχές, εμποδίστηκε από τουρκικά πολεμικά, τα οποία ζήτησαν την απομάκρυνσή του, με το αιτιολογικό ότι ερευνούσε σε νερά που ανήκουν στη δικαιοδοσία της Τουρκίας. Λίγες μέρες μετά, το πλοίο επέστρεψε στην ίδια περιοχή, έχοντας αυτή τη φορά άδεια από την Τουρκία, μετά τον προσωρινό ελλιμενισμό του στο Ισραήλ! Μέχρι στιγμής, δεν έχει ξεκαθαριστεί ο ρόλος του Ισραήλ στην εξέλιξη του περιστατικού. Φαντάζει, όμως, απίθανο να μην είναι ενήμερο για τις κινήσεις του πλοίου που έχει ναυλώσει.

Σε κάθε περίπτωση, το σοβαρό περιστατικό είναι ενδεικτικό του πλέγματος των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών που δημιουργεί στην περιοχή η στρατηγική Ελλάδας - Ισραήλ - Τουρκίας, με δεδομένη την προσπάθεια της αστικής τάξης σε καθεμιά από τις παραπάνω χώρες να διασφαλίσει στο μέγιστο βαθμό τα συμφέροντά της στο Αιγαίο και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Οσο έντονοι είναι οι ανταγωνισμοί, άλλο τόσο επικίνδυνες είναι οι κολεγιές που συνάπτουν μεταξύ τους οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις, αφού στόχος τους δεν είναι η υπηρέτηση του λαϊκού συμφέροντος, αλλά το κέρδος των πολυεθνικών. Τα γεγονότα, μάλιστα, αποκτούν άλλη διάσταση, αν ισχύουν οι πληροφορίες που θέλουν το Ισραήλ, μέσω του ιταλικού πλοίου να διεξάγει έρευνες για τη διαδρομή που θα ακολουθήσει ένας ενδεχόμενος αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου από το κοίτασμα Λεβιάθαν στην Ευρώπη.

Η ελληνική κυβέρνηση απάντησε με ένα τυπικό διάβημα στην Τουρκία για την παραχώρηση άδειας ερευνών σε περιοχή που δεν της ανήκει. Η αντίδραση αυτή δεν είναι αποκαλυπτική μόνο των συμβιβασμών που κυοφορούνται στο παρασκήνιο του ελληνοτουρκικού διαλόγου, αλλά και της υποκρισίας με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να δικαιολογήσει τη συμμετοχή της στην επέμβαση ενάντια στην Λιβύη. Ισχυρίζεται ότι η συμβολή στο έγκλημα, της δίνει πλεονέκτημα σε ό,τι αφορά τον ανταγωνισμό με την Τουρκία για τον έλεγχο της θαλάσσιας περιοχής νότια της Κρήτης, μιας ελληνικής δηλαδή περιοχής (!) Την ίδια ώρα, όμως, απλά παρακολουθεί με διαβήματα την καραμπινάτη αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων σε μια παραπλήσια περιοχή. Τα συμφέροντα των ντόπιων μονοπωλίων είναι αυτά που καθορίζουν τη στάση της στη μια και την άλλη περίπτωση. Οι δρόμοι του πετρελαίου όμως είναι στρωμένοι με αίμα, και αυτό είναι που πρέπει να καθορίσει την αντιιμπεριαλιστική πάλη του λαού.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ