Μια συζήτηση μανάδων, λίγο πριν ξεκινήσει στο νηπιαγωγείο η γιορτή για την 25η Μάρτη, θέτει μέσα σε ένα μισάωρο όλα τα «θηρία» με τα οποία αναμετρούνται καθημερινά οι εργατικές λαϊκές οικογένειες. Η μία, άνεργη εδώ κι ένα χρόνο, ψάχνει παντού, τα πάντα, αλλά τίποτα. Η δεύτερη, εργαζόμενη υπό καθεστώς τρόμου, καθώς είναι καθημερινές πια οι απολύσεις, οι δυσμενείς μεταθέσεις και οι αυστηρές παρατηρήσεις με το «καλημέρα». Ακόμα κι ένας σύντομος διάλογος, με πελάτη του καταστήματος «σηκώνει» αυστηρές παρατηρήσεις, την ίδια στιγμή που η επιχείρηση απαιτεί απ' τους εργαζόμενους να είναι απέναντι στους πελάτες ευγενικοί και εξυπηρετικοί. Η τρίτη εξομολογείται ότι τα φέρνουν τόσο δύσκολα βόλτα που αδυνατεί να πληρώσει τη δεύτερη δόση του ποσού που μας ζητήθηκε απ' το νηπιαγωγείο για τα αναλώσιμα υλικά που θα χρησιμοποιήσουν τα παιδιά στη διάρκεια της χρονιάς. Η τέταρτη χρειάζεται επειγόντως μια ιατρική εξέταση. Κοστίζει γύρω στα 200 ευρώ. Το ταμείο της καλύπτει τα 35. Απευθύνθηκε σε δημόσια νοσοκομεία, το ένα - έπειτα από πολύωρη προσπάθεια να «πιάσει» γραμμή και να μιλήσει με κάποιον αρμόδιο - την προέτρεψε να τηλεφωνήσει ξανά τον Απρίλη, γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμα ραντεβού και το δεύτερο της απάντησε ότι δεν πραγματοποιεί την εξέταση παρά μόνο σε εσωτερικούς ασθενείς του. Η πέμπτη δηλώνει ότι στο πτυχίο, το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό αντικρίζει πια μόνο χαμένα χρόνια και χαμένες σκληρές προσπάθειες δικές της και της οικογένειάς της.

Μέσα σε όλα αυτά «βραχνάς» και το σπίτι των 50 τετραγωνικών για να στεγαστεί μια τετραμελής οικογένεια, το ενοίκιο ή η δόση του στεγαστικού, βάρος ασήκωτο που πέφτει εξολοκλήρου στις δικές τους πλάτες η φροντίδα παιδιών ή/και ηλικιωμένων άρρωστων γονιών κι ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Νέες γυναίκες, δυνατές, με θέληση και ικανότητες που όμως ο καπιταλισμός τις σακατεύει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κι όμως σε ένα άλλο σύστημα, που στο κέντρο του θα είχε τον άνθρωπο, θα μπορούσαν και να προσφέρουν πολλά και να απολαύσουν όσα αξίζουν και δικαιούνται. Η συζήτησή μας αντικειμενικά καταλήγει εκεί απ' όπου όλα αρχίζουν. Στην ανάγκη να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, να αγωνιστούμε γι' αυτήν. Εύκολο; Οχι. Ευκολότερο όμως απ' την καθημερινή, χωρίς σταματημό, αναμέτρηση με τους εφιάλτες του καπιταλισμού.