Εκατοντάδες συνδικαλιστές στη σύσκεψη του ΠΑΜΕ

Οχι τυχαία, η εισήγηση της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ στη σύσκεψη σημείωνε: «Καθοριστικό ζήτημα για το επόμενο διάστημα είναι: Να οργανώνονται και να συγκεντρώνονται συνεχώς νέες δυνάμεις, να διαμορφωθεί μια μάχιμη και συγκροτημένη δύναμη κατά κλάδο που θα παλεύει με σχέδιο. Η δουλειά μας έχει συνέχεια και μαζικότητα εκεί που από μέσα σε σταθερή βάση έχουμε έναν άνθρωπο ή ομάδα, πυρήνα να δουλεύουν.

Η επιτροπή αγώνα, η σωματειακή επιτροπή ή ο πυρήνας που δημιουργούμε θέλει να δούμε ποια είναι η συνέχειά του. Δεν φτάνει μόνο η δημιουργία του. Τι περιεχόμενο του δίνουμε, τι σχέδιο έχει, τι πρόγραμμα. Συνεδριάζει για να συζητήσει; Δίνουμε ολόπλευρη ιδεολογικοπολιτική βοήθεια; Είμαστε απάνω κατά πάνω;» Και πρόσθετε: «Σταθεροποίηση δυνάμεων σε κάθε τόπο δουλειάς, κατάκτηση νέων θέσεων».

Σε αυτή την προσπάθεια εξίσου σημαντική είναι η ικανότητα των ταξικών δυνάμεων να «ακούνε» τα ζητήματα που βάζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Να αφουγκράζονται τους προβληματισμούς τους, να δίνουν πειστικές απαντήσεις στα ιδεολογήματα που διακινεί η άρχουσα τάξη, αλλά και στις πραγματικές δυσκολίες που ορθώνονται μπροστά στην εργατική λαϊκή οικογένεια. Δεν είναι κρυφό ότι στους χώρους δουλειάς οι εκβιασμοί της εργοδοσίας με διάφορα προσχήματα έχουν φτάσει σε σημείο παροξυσμού. Οπως δεν είναι κρυφό ότι συνολικά η πλουτοκρατία επιδιώκει να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία για να απαλλαγεί από τα βαρίδια - εργατικά δικαιώματα - παλαιότερων εποχών. Οι απειλές στους εργάτες να αποδεχτούν μείωση μισθών, εκ περιτροπής εργασία, να απεμπολήσουν δικαιώματα, διαφορετικά θα βρεθούν στο δρόμο, είναι πλέον καθημερινές. Σε αυτή την πίεση, η οποία θα μεγαλώνει όσο μεγαλώνει ο ανταγωνισμός μεταξύ των επιχειρήσεων, όσο βαθαίνει η κρίση, τα ταξικά συνδικάτα πρέπει να εξοπλιστούν και ταυτόχρονα να εξοπλίσουν τους εργάτες. «Δηλαδή - όπως υπογράμμισε και η Εκτελεστική Γραμματεία - πρέπει να ξεκαθαρίζει ο κόσμος στο μυαλό του τις αιτίες της κατάστασης που ζει για να οργανώνεται. Να ξεκαθαρίζει ότι κυβέρνηση, εργοδοσία, ΕΕ επιδιώκουν να υπάρχει ατομική σύμβαση, ατομική υγεία, ασφάλιση, παιδεία. Να καταλαβαίνει τι κίνημα χρειάζεται. Συνδικάτα αποφασισμένα, οργανωμένα, απαλλαγμένα από τους εκπροσώπους της εργοδοσίας και της κυβέρνησης... Να ξεκαθαρίζει ότι προετοιμαζόμαστε για μακροχρόνιο αγώνα». Γιατί χωρίς ξεκάθαρη αντίληψη για το στρατηγικό χαρακτήρα της αντεργατικής επίθεσης, δίχως στέρεη γνώση για τις αιτίες της, που είναι η επιδίωξη μεγαλύτερης κερδοφορίας για τα μονοπώλια και βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργατιάς, μπορεί να χαθεί ο προσανατολισμός και τελικά να κυριαρχήσει η απογοήτευση για την αποτελεσματικότητα των αγώνων. Να αντιμετωπιστεί δηλαδή και η ιδεολογική επίθεση της πλουτοκρατίας, στην οποία συμβάλλουν τα μέγιστα οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Γι' αυτό «ο απεγκλωβισμός δυνάμεων από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τον οπορτουνισμό είναι βασικό στοιχείο άμυνας, αλλά και αποτελεσματικότητας των αγώνων της εργατικής τάξης».

Η εμπειρία που κατατέθηκε και στη σύσκεψη από πολλούς ομιλητές επιβεβαιώνει ακριβώς αυτή την ανάγκη. Εργαζόμενοι, συνδικαλιστές, σωματεία, μέσα από δυσκολίες, πολλές φορές βασανιστικά, προσεγγίζουν τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, εντάσσονται στον κοινό ταξικό αγώνα. Χαρακτηριστική απ' αυτή την άποψη είναι και η παρέμβαση του Γ. Αντωνόπουλου, προέδρου της Ενωσης Μαγείρων Εμπορικού Ναυτικού, ο οποίος μίλησε για τον κίνδυνο να διωχτούν από την ακτοπλοΐα 4.500 Ελληνες ναυτικοί, για την «καραμέλα της ανταγωνιστικότητας», που, όπως είπε, την πλήρωσαν ακριβά οι ναυτικοί στον κλάδο της ποντοπόρας ναυτιλίας όταν από το 1980 χάθηκαν περίπου 100.000 θέσεις εργασίας. Για τον αγώνα τους όταν, παρά την πολιτική επιστράτευση, με δύο απεργίες την ακύρωσαν στην πράξη. Αλλά και για την αξία της ταξικής αλληλεγγύης που βρήκαν μόνο στο πρόσωπο των συνδικάτων ΠΕΜΕΝ - ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, του ΠΑΜΕ, όταν το σωματείο τους εγκλωβισμένο ακολουθούσε την ΠΑΣΚΕ, για να προσθέσει πως «οδηγηθήκαμε στο τέλμα». Γι' αυτό, κατέληξε, «δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η συμπόρευση με το ΠΑΜΕ. Ενότητα, οργάνωση, αγώνες, γιατί οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες».

Αυτό όμως που σήμερα απαιτείται όσο ποτέ άλλοτε είναι οι ταξικές δυνάμεις πιο θαρρετά, πιο επίμονα, πιο πειστικά, να βάλουν στην ημερήσια διάταξη τη συνολική διέξοδο που προτείνουν μπροστά στα φανερά πλέον αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος. Τώρα που «ο βασιλιάς είναι γυμνός» όχι μόνο στα μάτια μιας μειοψηφίας, αλλά σε πολύ μεγαλύτερα εργατικά και λαϊκά στρώματα, τώρα που η αμφιβολία τρώει σαν το σαράκι τα αστικά δόγματα που κυριαρχούσαν σε πλατύτερες λαϊκές μάζες, για το μονόδρομο του καπιταλισμού, της ΕΕ κλπ., τώρα είναι η στιγμή το ταξικό κίνημα να περάσει και σε ιδεολογική αντεπίθεση. «Για να συνειδητοποιείται - όπως τονίστηκε και στη σύσκεψη - όσο γίνεται από περισσότερα τμήματα εργαζομένων ότι χωρίς βαθύτερες αλλαγές, χωρίς σύγκρουση με τα μονοπώλια, τη μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, δεν υπάρχει έδαφος, όχι μόνο για νέες κατακτήσεις, αλλά ούτε καν για τη διάσωση των σημερινών κατακτήσεων. Οτι χωρίς την προοπτική που έχει στόχο την ανάπτυξη που θα υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες μας, την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δεν υπάρχει διέξοδος. Η συζήτηση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης πρέπει να πάρει μαζικά χαρακτηριστικά, με συζητήσεις, συσκέψεις, κατά κλάδο, κατά σωματείο, επιχείρηση, δένοντάς την με τις εξελίξεις στους κλάδους».

Εξελίξεις που, αν η εργατική τάξη δε δώσει μαζική αγωνιστική απάντηση, θα είναι ακόμα πιο επώδυνες για τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους. Η εργοδοσία, μετά το κλείσιμο των ισολογισμών μέσα στο Μάρτη, με μεγαλύτερο μένος θα επιτεθεί στις κλαδικές συμβάσεις, ετοιμάζει λίστες απολύσεων. Η κυβέρνηση ήδη «μετράει» τα επιδόματα και ετοιμάζεται να συνθλίψει τους ανέργους και εκατοντάδες χιλιάδες εργατικές οικογένειες που λαμβάνουν κάποια κοινωνικά επιδόματα. Οι μελέτες για τα επικουρικά ταμεία «τρέχουν» για να επιβληθούν νέες μειώσεις στις συντάξεις. Ο πόλεμος κατά των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων παίρνει ολοκληρωτικές διαστάσεις. Και σε έναν τέτοιον πόλεμο, για να βγει όρθια η εργατική τάξη και όχι γονατιστή, απαιτείται λαϊκή επιστράτευση, οργάνωση, αξιόμαχο δυναμικό, συντεταγμένο που θα αγωνίζεται με σχέδιο, με «λογισμό», αλλά και «μ' όνειρο» κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.