Τζούφιος ο καυγάςγι' αυτό ή εκείνο το σκάνδαλο, καυγάς που θέλει να κρύψει ότι σκάνδαλο είναι όλο το σύστημα.

Τζούφιες και οι προτάσεις επί προτάσεων για την εξυγίανση αυτής ή της άλλης πλευράς του συστήματος, όταν η σαπίλα όλου του συστήματος πια ξεχειλίζει.

Σάλοςμεγάλος χτες για τη «δανειακή διευκόλυνση», όπως σάλος μεγάλος προχτές για την «αναδιαπραγμάτευση του χρέους», όπως σάλος παραπροχτές για το μνημόνιο σωτηρίας της οικονομίας.

Η αστική τάξη, οι πολιτικοί της εκπρόσωποι και η δημοσιογραφία τους αποφεύγουν σαν ο διάολος το λιβάνι να κοιτάξουν το πρόβλημα. Γιατί ακριβώς οι ίδιοι είναι μέρος του προβλήματος.

Κάθε μέτροπου έχουν πάρει ως τώρα, κάθε λύση που προτείνουν για τη συνέχεια έχει έναν και μόνο παρονομαστή: Την τρομακτική συμπίεση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης. Το πώς, δηλαδή, η εργατική τάξη θα πληρώσει ακόμα πιο ακριβά μια αξεπέραστη βασική αντίθεση του συστήματος: Την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και της εργασίας και στην ατομική, καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.

Κρύβουν συστηματικά το γεγονός ότι οι αντιφάσεις του συστήματος προκαλούν σοβαρές διαχειριστικές δυσκολίες. Για παράδειγμα: Η διάθεση τεράστιων ποσών για τη στήριξη των επιχειρήσεων οδηγεί σε αύξηση του χρέους και των ελλειμμάτων. Αποδίδοντας την κρίση σε διαχειριστικές πολιτικές αποσιωπούν τη δράση των νόμων του εκμεταλλευτικού συστήματος, κρύβουν ότι η ιστορία των κρίσεων αποδεικνύει ότι αυτές εκδηλώνονται στην πορεία του χρόνου ανεξάρτητα από τη σοσιαλδημοκρατική ή φιλελεύθερη διαχείριση, ως όξυνση των αντιθέσεων του συστήματος, της αναρχίας και της ανισομετρίας που χαρακτηρίζει την καπιταλιστική παραγωγή, της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που συγκεντρώθηκαν στη φάση ανόδου της οικονομίας από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και δεν μπορούν να βρούνε διέξοδο με όρους εξασφάλισης υψηλού ποσοστού κέρδους, λόγω υπερπαραγωγής εμπορευμάτων, δηλαδή παραγωγής πάνω απ' αυτό που μπορεί να καταναλώσει η κοινωνία στη δοσμένη στιγμή και σε μέσα παραγωγής και σε αντικείμενα κατανάλωσης.

Επειδήέχουν γνώση ότι τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια της κρίσης, οργανώθηκε συστηματική επίθεση κατά των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, με σκοπό τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου και ότι αυτή η επίθεση έχει συσσωρεύσει εκρηκτικών διαστάσεων λαϊκή οργή, σπεύδουν να συκοφαντήσουν εκ των προτέρων τις λαϊκές αντιδράσεις, να τις εμφανίσουν ως εκτός νόμου.

Ούτε ένα, ούτε δύο, τρία τα σχετικά άρθρα στον κυριακάτικο αστικό Τύπο που ήρθαν να συμπληρώσουν τα ουκ ολίγα που είχαν προηγηθεί. Με μια δήθεν «μη μου άπτου» συζήτηση μεταξύ ακαδημαϊκών και δημοσιογράφων περί νομιμότητας, επιχειρούν να εμφανίσουν το αστικό σύστημα ως θύμα της ανομίας.

Δε μιλάνεγια το αίσχος της εκμετάλλευσης χιλιάδων παιδιών που σκοτώνονται στο δρόμο για 300 και 400 ευρώ. Δε μιλάνε για τους ξεζουμισμένους εργάτες που μετά από 30 και 35 χρόνια δουλειάς πετιούνται στο δρόμο για να ζήσουν με τα 300 ευρώ του ΟΑΕΔ. Δε μιλάνε για τη ληστεία στις ασφαλιστικές εισφορές εκατομμυρίων εργατών που αφού πλήρωσαν όλη τη ζωή τους καλούνται στα γηρατειά να βγουν στη ζητιανιά.

Ολα αυτά είναι νόμιμα και ευλογημένα.

Για ποια ανομία μιλάνε;Δεν τη λένε με το όνομά της, την περιγράφουν, τη λασπώνουν βάζοντας δίπλα της στοιχεία από τη δική τους σαπίλα και τις ανάλογες προβοκάτσιες, ώστε να μένει ως διά ταύτα ο στόχος: Να χτυπιέται στη γέννησή της κάθε αντίσταση.

Γνωρίζουν ότι ως σύστημα έχουν πλέον και πρόβλημα νομιμοποίησης στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων κι αυτό το γεγονός είναι που τους κινητοποιεί και μιλούν για ανομία. Καταφεύγουν σε απαράδεκτες ταυτίσεις για να φορτώσουν τις εργατικές συνειδήσεις με ενοχές πριν ακόμα διεκδικήσουν.

Τα δεδομένα, όμως, είναι συγκεκριμένα: Την ώρα που δείχνουν με το δάχτυλο την ανομία, αποφασίζουν νέα επίθεση στα εργατικά δικαιώματα: Θέλουν και δεν το κρύβουν πλήρη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων. Θέλουν τον εργάτη ξεμοναχιασμένο. Θέλουν να βγάζουν κέρδος και από την Υγεία και από την Πρόνοια και από την Παιδεία. Θέλουν κι άλλη αύξηση στα όρια συνταξιοδότησης. Θέλουν νέες μειώσεις στο ποσό της σύνταξης. Θέλουν να πατήσουν στο κεφάλι την εργατική τάξη.

Αυτό που θέλει η αστική τάξη δεν είναι μονόδρομος για το λαό. Ολα δείχνουν πως ο λαός δεν πρέπει να πληρώσει την καπιταλιστική κρίση. Πολλά δείχνουν πως ο λαός έχει κι άλλο δρόμο. Το βεβαιώνει ένα ογκούμενο ταξικό κίνημα που αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων, γίνεται με τη δράση του εφιάλτης για την αστική τάξη, αυτό ακριβώς είναι και η αισιόδοξη πλευρά των εξελίξεων.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΘΥΣΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ στα κέρδη των μονοπωλίων

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Νέα σκληρά μέτρα για επικουρικές - μισθούς

ΤΑ ΝΕΑ: Επικουρικές συντάξεις, πώς θα γίνουν οι περικοπές

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «ΚΟΥΡΕΜΑ» ΚΑΙ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΦΕΡΝΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΔΑΝΕΙΑ με όρους ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ

ΕΘΝΟΣ: ΚΛΕΙΔΩΣΑΝ 6 αλλαγές στη φορολογία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: 9 απαντήσεις για τα ακίνητα σε Natura

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Φορολογικός «χαφιές» για όλους

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Οργή για την αδυναμία κάθαρσης

Η ΑΥΓΗ: Ολοι μαζί τα φάγανε

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Ανω - κάτω το ΠΑΣΟΚ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ χρέους και Συντάγματος

ΑΥΡΙΑΝΗ: Ο ΣΗΜΙΤΗΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΜΑΓΚΕΣ ΟΙ ΙΡΛΑΝΔΟΙ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Από εκκλησία και πιάνο στο εδώλιο για τους Πυρήνες

«Ενα από τα ζητήματα που θα βρεθούν στην κορυφή των συζητήσεων είναι τα εργασιακά, αφού η τρόικα δείχνει να είναι ιδιαίτερα δυσαρεστημένη (...) σε ό,τι αφορά τις επιχειρησιακές συμβάσεις (...) η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, πιστεύουν στην τρόικα πως περνά μέσα από πιο ευέλικτες μορφές εργασίας σε όλα τα επίπεδα. Αλλωστε δεν είναι ικανοποιημένοι μέχρι τώρα από τα αποτελέσματα της εφαρμογής του νόμου για τις επιχειρησιακές συμβάσεις» (το θέμα στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

«Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος επιβεβαιώνουν με τρόπο απόλυτο την ορθότητα της παρέμβασης με το κάλεσμα των Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και του ΠΑΜΕ για πανεργατική πανελλαδική απεργία (...) Ως απαρχή του νέου κύκλου των απεργιακών εκδηλώσεων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Οι εργαζόμενοι της χώρας μας, τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται αντιμέτωποι με τη χειρότερη, την πιο αντιδραστική κυβέρνηση των τελευταίων 10ετιών, η οποία, επικεφαλής του μετώπου των δυνάμεων του κεφαλαίου, της τρόικας και των άλλων αστικών κομμάτων, χαλκεύει νέα δεσμά για τα λαϊκά στρώματα παράλληλα με τα πρόσθετα προνόμια και διευκολύνσεις που εξασφαλίζει στο ντόπιο και ξένο μεγάλο κεφάλαιο (...) Είναι ανάγκη το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, συνολικά τα λαϊκά στρώματα να παρέμβουν τώρα, χωρίς να χαθεί χρόνος, και να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις, οι οποίες αποτελούν μια νέα φάση κλιμάκωσης του γενικού πολέμου που η κυβέρνηση και το κεφάλαιο έχουν εξαπολύσει ενάντια στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Από την άποψη αυτή η απεργία (...) αποχτά το χαρακτήρα μιας σημαντικής πολιτικής πρωτοβουλίας, μιας σημαντικής παρέμβασης στις εξελίξεις και την κατεύθυνσή τους, από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και συνολικά από την εργατική τάξη της χώρας μας και ευρύτερα από τα λαϊκά στρώματα» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).