Με ταξική ενότητα και πάλη οι εργάτες μπορούν να βάλουν εμπόδια στην αντεργατική θύελλα(φωτ. από απεργιακή περιφρούρηση)

-- Δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους τους ανέργους και τις οικογένειές τους, με κάλυψη της δαπάνης από τον κρατικό προϋπολογισμό.

-- Δωρεάν βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί για τα παιδιά των ανέργων. Κατάργηση των τροφείων και χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.

-- Αναστολή πληρωμών των δανείων και απαγόρευση κατάσχεσης και πλειστηριασμού της κύριας και δευτερεύουσας κατοικίας μέχρι 150 τ.μ. για την τετραμελή οικογένεια, την περίοδο της ανεργίας και επιδότηση του ενοικίου.

-- Μείωση των τιμολογίων στο ηλεκτρικό ρεύμα, στο νερό και το σταθερό τηλέφωνο κατά 50% και απαγόρευση διακοπής της σύνδεσής τους την περίοδο της ανεργίας.

Tο διεκδικητικό πλαίσιο πάλης που προβάλλει το ΚΚΕ, το οποίο μόλις πριν τρεις μέρες η Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, κατέθεσε με Επίκαιρη Ερώτηση ξανά στη Βουλή, αποτελεί στις σημερινές δύσκολες συνθήκες ένα σημαντικό εφόδιο για τους εργαζομένους και ανέργους στην κατεύθυνση της συσπείρωσης, οργάνωσης και ανάπτυξης της πάλης τους ενάντια στην αύξηση της ανεργίας, στην ακραία φτώχεια και εξαθλίωση όπου οδηγεί η κυβέρνηση τα εργατικά, συνολικά τα λαϊκά στρώματα. Η ραγδαία αύξηση των ανέργων - μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης - αναδεικνύει ακριβώς την ανάγκη να δυναμώσει η ενιαία πάλη εργαζομένων και ανέργων. Αναδεικνύει τη μοναδική επιλογή που έχουν να κάνουν οι άνεργοι: Οργάνωση με τα ταξικά συνδικάτα και πάλη για άμεσα μέτρα προστασίας των ανέργων, ασπίδα στη συνεχιζόμενη επίθεση σε βάρος συνολικά της ζωής τους. Ταυτόχρονα, αναδεικνύει ότι η μάχη για τα άμεσα μέτρα προστασίας των ανέργων πρέπει να συνδέεται με την πάλη για βαθύτερες, ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας.

Η οργάνωση ανέργων κι εργατών ενάντια στην πλήρη εγκατάλειψη των οικογενειών που είναι σήμερα αντιμέτωπες με τραγικά αδιέξοδα (π.χ., αδυνατούν να πληρώσουν ακόμα και το νερό ή να κάνουν εξετάσεις υγείας) επιβάλλει την ένταση της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης με τους μηχανισμούς της αστικής τάξης, που πολύμορφα καλλιεργούν έδαφος ανοχής και στήριξης της σημερινής κατάστασης. Φτάνουν ακόμα και να κατηγορούν τους ανέργους για το ότι δεν έχουν δουλειά. Κρύβουν ότι άνεργοι δεν είναι μόνο οι απολυμένοι, ότι η ανεργία δεν είναι πρόσκαιρο και μεμονωμένο φαινόμενο. Οτι ο άνεργος δε θα λύσει το πρόβλημά του μόνο αναζητώντας εναγωνίως δουλειά, αλλά και ότι το όποιο «λαβωμένο» σήμερα και ευκαιριακό μεροκάματο δε θα του φτάνει αύριο για την εξασφάλιση της επιβίωσης του ίδιου και της οικογένειάς του.

Τα ίδια τα επίσημα στοιχεία κάνουν λόγο για αλματώδη αύξηση της ανεργίας, που το 2011 υπολογίζεται στο 14,5% και το 2012 στο 15%. Οι άνεργοι υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσουν (σύμφωνα πάντα με τα επίσημα στοιχεία) το ένα εκατομμύριο. Σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία το β' τρίμηνο του 2010 οι άνεργοι έφτασαν τους 594.032 (ποσοστό 11,8%), ενώ σύμφωνα με την επίσημη καταγραφή των ανέργων στον ΟΑΕΔ οι άνεργοι τον Αύγουστο του 2010 έφτασαν τους 648.032.

Ομως, η κυβέρνηση όχι μόνο δε λύνει αλλά αξιοποιεί την αγωνία και τα αδιέξοδα των ανέργων ως ευκαιρία για να στηρίξει με κάθε τρόπο τη μεγαλοεργοδοσία. Ετσι, ανακοίνωσε την εκ νέου γενναία χρηματοδότηση μέσω του ΟΑΕΔ (δηλαδή από τις εισφορές των εργαζομένων, που αποτελούν και το 63,66% των εσόδων του Οργανισμού για το 2010) της μεγαλοεργοδοσίας ύψους 1 δισεκατομμυρίου ευρώ και η οποία αφορά σε προγράμματα επιδότησης των ασφαλιστικών εισφορών και μάλιστα για τη «διατήρηση» (!) των θέσεων εργασίας. Η μεγαλοεργοδοσία τρίβει τα χέρια της για τις νέες παχυλές επιδοτήσεις που θα εισπράξει και μάλιστα απαλλαγμένη από «εμπόδια» και περιορισμούς (ένα 6μηνο μετά τη λήξη του προγράμματος μπορούν να κάνουν απολύσεις).

Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι άνεργοι καλούνται να ζήσουν με το πενιχρό και καθηλωμένο στα 454 ευρώ επίδομα ανεργίας. Επίδομα που μάλιστα εισπράττει μόλις το 1/3 από το σύνολο των ανέργων που είναι εγγεγραμμένοι στις λίστες του ΟΑΕΔ.

Οι άνεργοι δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποδεχτούν τη σημερινή κατάσταση. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποδεχτούν να σπρώχνονται εκατομμύρια στα χέρια των εργοδοτών και οι ίδιοι να ανακυκλώνουν τη φτώχεια τους μέσα από τα διάφορα προγράμματα που προσφέρουν λίγους μήνες δουλειάς και με μεροκάματα πείνας. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να προσδοκούν τίποτα από μια κυβέρνηση που στηρίζει με κάθε τρόπο το κεφάλαιο και σπρώχνει μαζικά τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες στη φτώχεια και στην εξαθλίωση.

Η πάλη για προστασία των ανέργων πρέπει ν' αποτελέσει ένα από τα ζητήματα προτεραιότητας για τα ταξικά συνδικάτα. Είναι ζήτημα συνολικά των εργαζομένων καθώς η επίθεση που δέχονται σε εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, στο οικογενειακό τους εισόδημα με τις καθημερινές αυξήσεις ακόμα και στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, την επιβολή νέων άμεσων και έμμεσων φόρων, την περιστολή των ούτως ή άλλως ανεπαρκών κρατικών δαπανών σε κρίσιμους τομείς, όπως στην Παιδεία και την Υγεία, καθιστά όλο και πιο δύσκολη την επιβίωση της οικογένειάς τους. Γι' αυτό ο αγώνας εργαζομένων και ανέργων πρέπει να είναι ενιαίος και κοινός. Γι' αυτό η συσπείρωση στο ΠΑΜΕ είναι απαραίτητη.

Αγώνας, όμως, που για να είναι νικηφόρος πρέπει να αποκτήσει πολιτικά χαρακτηριστικά. Αγώνας που πρέπει να συνδέει την πάλη για άμεσα μέτρα προστασίας των ανέργων, της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, με την πάλη για ανάπτυξη που στοχεύει στην ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της, στη συνεχή διεύρυνση των δικαιωμάτων της.

Η ανεργία θα αντιμετωπιστεί ουσιαστικά και οριστικά όταν η αναρχία στην παραγωγή θα αντικατασταθεί από την οικονομία που θα σχεδιάζεται κεντρικά, πανεθνικά με στόχο να ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες. Οχι όπως γίνεται σήμερα που μια εταιρεία ανοίγει, κλείνει, συρρικνώνεται, μεταφέρεται αν, όπου και όπως ο ιδιοκτήτης της εκτιμά ότι θα δυναμώσει την «ανταγωνιστικότητά» της. Αδιαφορώντας για το αν οι αποφάσεις του αφήνουν χωρίς μεροκάματο ένα σωρό κόσμο, αλλά και για το αν οι λαϊκές οικογένειες δυσκολεύονται να προμηθεύονται βασικά προϊόντα. Για παράδειγμα, τα εργοστάσια στην κλωστοϋφαντουργία που κλείνουν εδώ και χρόνια και την ανεργία αυξάνουν και χτυπούν το δικαίωμα της λαϊκής οικογένειας να έχει φτηνό και καλό ένδυμα.

Η ανεργία θα αντιμετωπιστεί ουσιαστικά και οριστικά όταν ανατραπεί η εξουσία των μονοπωλίων και καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αυτά κοινωνικοποιηθούν. Οταν, δηλαδή, το πόσες και ποιες μονάδες παραγωγής δημιουργούνται δε θα εξαρτάται από τις επιλογές των βιομηχάνων, εφοπλιστών, τραπεζιτών κτλ., αλλά θα καθορίζεται από το πώς καλύτερα θα εξασφαλίζονται στη λαϊκή οικογένεια διατροφή, στέγη, ένδυση, νοσοκομεία, σχολειά, πρόνοια, φάρμακο, έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης και αντισεισμικής προστασίας και ό,τι άλλο έχει ανάγκη για τη ζωή της.

Γι' αυτό και η οργάνωση της πάλης για μέτρα άμεσης στήριξης των ανέργων μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, στην πολιτικοποίηση των αγώνων, στη χειραφέτηση πλατιών λαϊκών μαζών από το μονόδρομο των μονοπωλίων και στην αγωνιστική τους στράτευση στην οργανωμένη πάλη για την ανάπτυξη που θα υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα.