ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 22 Αυγούστου 2010
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ» ΕΛΛΑΔΑΣ - ΙΣΡΑΗΛ
Κομμάτι στο παζλ των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών

Επικίνδυνες συνέπειες για το λαό και την υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή προμηνύει η εμβάθυνση της πολιτικοστρατιωτικής συνεργασίας

Η πολεμική μηχανή του Ισραήλ αποτελεί την εμπροσθοφυλακή στην εμπέδωση της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων στη Μέση Ανατολή. Το ρόλο και την αποστολή αυτού του κράτους - δολοφόνου αθωώνει και σιγοντάρει η ελληνική κυβέρνηση
Η πολεμική μηχανή του Ισραήλ αποτελεί την εμπροσθοφυλακή στην εμπέδωση της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων στη Μέση Ανατολή. Το ρόλο και την αποστολή αυτού του κράτους - δολοφόνου αθωώνει και σιγοντάρει η ελληνική κυβέρνηση
Οι συμφωνίες στρατιωτικής και οικονομικής συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ, που επισφράγισε η επίσκεψη στην Αθήνα του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπ. Νετανιάχου, την περασμένη Δευτέρα Τρίτη (16 - 17/8), έρχονται σε εφαρμογή των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Το περιεχόμενο των επαφών με τον Ελληνα πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου επιβεβαιώνει το βάθεμα της ελληνικής εμπλοκής σ' αυτούς τους σχεδιασμούς και ενισχύει τους κινδύνους για τον ελληνικό λαό αλλά και την υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή. Πρόκειται για την πρώτη επίσημη επίσκεψη στην Ελλάδα πρωθυπουργού του κράτους του Ισραήλ από τη σύστασή του, περίπου ένα μήνα μετά την αντίστοιχη επίσκεψη στο Τελ Αβίβ του Ελληνα πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου.

Αυτό που, από την ελληνική κυβέρνηση, εμφανίζεται ως «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο πλήρης εναρμονισμός και ενσωμάτωση στους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εμπλέκει βαθύτερα τη χώρα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που έχουν οξυνθεί στο τρίγωνο ΗΠΑ - Τουρκία - Ισραήλ, προσφέροντας «γην και ύδωρ» στην πολεμική μηχανή του κράτος του Ισραήλ, αθωώνοντας συνειδητά το ρόλο του ως κράτος - τρομοκράτη σε βάρος του παλαιστινιακού λαού.

Ταυτόχρονα, στη βάση του ενδοϊμπεριαλιστικού καταμερισμού, η Ελλάδα αναλαμβάνει να συμβάλει αποφασιστικά στη διασύνδεση του Ισραήλ με τις ευρωΝΑΤΟικές δομές, προσφέροντας όχι μόνο το έδαφος, τη θάλασσα και τον αέρα για την πολεμική προετοιμασία των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων, αλλά και το πεδίο, τη γεωγραφική συνέχεια, πάνω στο οποίο το Ισραήλ θα αναπτύξει τις σχέσεις του με το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ολα αυτά, βέβαια, στη βάση των σχεδίων περί «νέας Μέσης Ανατολής», του νέου στρατηγικού δόγματος του ΝΑΤΟ για διεύρυνση των ορίων προς τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, αλλά και των ήδη δρομολογημένων διαδικασιών σύνδεσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης με το Ισραήλ, στην προοπτική της δημιουργίας ενός καθεστώτος ειδικής σχέσης, με ανοιχτό ακόμα και το ενδεχόμενο της μελλοντικής ένταξης.

Σημειώνεται πως το Ισραήλ συμμετέχει εδώ και χρόνια σε πολλές ευρωπαϊκές δομές και διοργανώσεις (αθλητικές, τηλεοπτικές κ.λπ.), ως «ευρωπαϊκή» χώρα. Το Ισραήλ, όντας σ' ένα μη φιλικό περιβάλλον στη Μέση Ανατολή, όπως η ίδια η πολιτική του το έχει διαμορφώσει, βλέπει την Ελλάδα να του καλύπτει με προθυμία την ανάγκη του για «ζωτικό χώρο» προς τα δυτικά και μάλιστα χωρίς κανένα κόστος για την εγκληματική πολιτική του.

Το «ζουμί» της στρατηγικής συνεργασίας

Κοντολογίς, οι «στρατηγικής σημασίας» συμφωνίες μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ:

  • Συνθέτουν το πλαίσιο στήριξης της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ και του βρώμικου σχεδίου του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών για μια «νέα Μέση Ανατολή», που διακηρύχθηκε στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη το 2004.
  • Αθωώνουν, από τη μεριά της ελληνικής κυβέρνησης, την πολιτική της ηγεσίας του Ισραήλ για τις δολοφονικές επιθέσεις κατά των Παλαιστινίων, το χτίσιμο του τείχους του αίσχους, για την κατοχή και τον εποικισμό που συνεχίζεται. Αθωώνουν και σιγοντάρουν την απόφαση του Ισραήλ να δημιουργήσει επιπλέον προβλήματα στο Λίβανο και να εξαπολύσει νέα επίθεση, με στόχο τα τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου που βρίσκονται στα όρια της υφαλοκρηπίδας του Λιβάνου. Νομιμοποιεί τα επιθετικά σχέδια του Ισραήλ, υπό την κάλυψη των ΗΠΑ, κατά του Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.
  • Με την εμβάθυνση της οικονομικής συνεργασίας, εξάλλου, η Ελλάδα μετατρέπεται σε πύλη εισόδου των ισραηλινών επιχειρηματικών ομίλων στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Τα όσα έγιναν γνωστά, σχετικά με τη στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας - Ισραήλ, ειδικά μετά τη συνάντηση Παπανδρέου - Νετανιάχου στον Πόρο, παρουσία και των υπουργών Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών, συνθέτουν μια γενικευμένη και σε βάθος στρατιωτική συνεργασία των δύο χωρών.

Συγκεκριμένα, συμφωνήθηκε:

-- Η διεύρυνση των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων ανάμεσα στις δύο χώρες. Η Ελλάδα προσφέρεται να καλύψει την ανάγκη του Ισραήλ (περιβάλλεται από αραβικά κράτη) για αεροπορικές ασκήσεις σε μεγάλες αποστάσεις, παραχωρώντας τον εναέριο και το θαλάσσιο χώρο της. Για τις 11 - 15 Οκτώβρη 2010 προγραμματίστηκε η νέα φάση της άσκησης «Μίνωας». Συμφωνήθηκε και το πρόγραμμα ασκήσεων για το 2011 που αφορά ασκήσεις και των τριών όπλων στο έδαφος και των δύο χωρών.

-- Συνεργασία των Ενόπλων Δυνάμεων στη βάση ετήσιου προγράμματος. Πράγμα που σημαίνει διασύνδεση σε επίπεδο στρατιωτικών επιτελείων και των αντίστοιχων προγραμμάτων εκπαίδευσης των δύο χωρών με ανταλλαγές στρατιωτικού προσωπικού και εκπαιδευτών. Η συνεργασία αφορά και επιχειρησιακά θέματα αλλά και εκπαίδευση Ισραηλινών πιλότων στο Αιγαίο.

-- Συνεργασία των πολεμικών βιομηχανιών των δύο χωρών που θα περιλαμβάνει και ανταλλαγή τεχνολογίας και τεχνογνωσίας. Σημειώνεται πως το Ισραήλ σε μόνιμη βάση ασκεί πιέσεις για την πώληση οπλικών συστημάτων (συστήματα αυτοπροστασίας μαχητικών αεροσκαφών, πύραυλοι αέρος - εδάφους, άρματα μάχης, αντιαεροπορικά συστήματα κλπ).


Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ

Επικίνδυνη κολεγιά με προϊστορία

Τα γενικότερα πλάνα των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την περιοχή καθορίζουν διαχρονικά τις σχέσεις Ελλάδας - Ισραήλ

Οι συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ έχουν προϊστορία και συμβαδίζουν με την εξέλιξη της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής περί «νέας Μέσης Ανατολής».

Η στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας - Ισραήλ, όπως και αυτή της Τουρκίας - Ισραήλ, ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του '90 και αποτελεί ένα κομμάτι του παζλ της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Εντάσσεται και υπηρετεί το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ που αναμένεται να επικυρωθεί το Νοέμβρη στη Λισαβόνα, με κύριο χαρακτηριστικό την παγκοσμιοποίηση του ρόλου της λυκοσυμμαχίας.

Η «Συμφωνία Αμυντικοτεχνικής Συνεργασίας Ελλάδος - Ισραήλ» υπογράφηκε αρχικά το 1994 από τον τότε υπουργό Εθνικής Αμυνας Γ. Αρσένη, ανανεώθηκε στη συνέχεια το 1999 από τον Α. Τσοχατζόπουλο και το 2005 από τον Σπ. Σπηλιωτόπουλο.

Ηδη από το 1997, Ελλάδα και Τουρκία, σε εφαρμογή του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ για διεύρυνση των ορίων του και προς τη Μέση Ανατολή, ανακοίνωσαν η μία μετά την άλλη τη διεξαγωγή κοινών στρατιωτικών γυμνασίων με το Ισραήλ στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Η έξοδος του Ισραήλ προς τη Μεσόγειο, αλλά και ταυτόχρονα η εξάπλωση του ΝΑΤΟ προς τις αραβικές χώρες, σηματοδοτήθηκε με την πρώτη κοινή στρατιωτική άσκηση που πραγματοποίησε το ΝΑΤΟικό παραμάγαζο του λεγόμενου Μεσογειακού Διαλόγου (ΜΔ), στο διάστημα 30 Οκτώβρη - 1 Νοέμβρη 2005. Ηταν μια άσκηση με το μανδύα της παροχής «Ανθρωπιστικής Βοήθειας - Ερευνας και Διάσωσης», με την επωνυμία «DOLPHIN-2005» που διεξήχθη στη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης. Πήραν μέρος οι έξι χώρες του ΜΔ, δηλαδή Ελλάδα, Αίγυπτος, Αλγερία, Ιορδανία, Ισραήλ, Μαρόκο και Τυνησία. Η άσκηση επαναλήφθηκε και το 2006.

Σε μεγάλη κλίμακα, οι Πολεμικές Αεροπορίες Ελλάδας - Ισραήλ συνεκπαιδεύτηκαν, για πρώτη φορά, στην άσκηση «Glorious Spartan 2008», (Ενδοξος Σπαρτιάτης) το διάστημα 28 Μάη - 12 Ιούνη 2008. Το σενάριο προέβλεπε την προσβολή στόχων σε μεγάλες αποστάσεις, φωτογραφίζοντας ένα ενδεχόμενο πλήγμα κατά του Ιράν.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, στη διάρκεια της άσκησης πραγματοποιήθηκαν 120 έξοδοι ελληνικών μαχητικών και άλλες 120 έξοδοι ισραηλινών. Η απόσταση που διάνυσαν τα μαχητικά του Ισραήλ, για να έρθουν στον ελληνικό εναέριο χώρο, αντιστοιχεί στην απόσταση των 1.450 χιλιομέτρων μεταξύ Ισραήλ και Νατάζ, περιοχής του Ιράν, όπου βρίσκονται οι στοχοποιημένες από τους Ισραηλινούς πυρηνικές εγκαταστάσεις.

Συνέχεια αυτής της συνεργασίας αποτελεί η άσκηση «Μίνωας 2010», που έγινε το Μάη και υποτίθεται διακόπηκε μετά την ισραηλινή επίθεση στο στολίσκο που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στην αποκλεισμένη Γάζα. Η δεύτερη φάση αυτής της άσκησης θα λάβει χώρα στον ελληνικό εναέριο χώρα τον Οκτώβρη.

Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει;

Τα αστικά ΜΜΕ προσπάθησαν, τις προηγούμενες μέρες, να παρουσιάσουν σαν μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης το βάθεμα των στρατιωτικοπολιτικών σχέσεων με το Ισραήλ, υπερτονίζοντας τα στρατηγικά οφέλη που προκύπτουν δήθεν για τη χώρα μας από μια «ρεαλιστική» εξωτερική πολιτική. Οι αναλύσεις τους γίνονται από τη σκοπιά των συμφερόντων της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας και καμιά σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα του ελληνικού και των άλλων λαών της περιοχής. Για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά τις διμερείς σχέσεις με την Τουρκία, «ρεαλιστικό», για την αστική τάξη της Ελλάδας και τα κόμματά της, είναι αυτό που είπε ο ειδικός απεσταλμένος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, αρμόδιος για θέματα ενέργειας, Richard Morningstar, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα, συστήνοντας σε Ελλάδα και Τουρκία «να καταλήξουν σε μια επιχειρηματική λύση (...) στο Αιγαίο ή σε κάποια άλλη αμφισβητούμενη περιοχή, όπου το οικονομικό όφελος είναι και για τις δύο χώρες τόσο μεγάλο (...) ακόμη και εάν δε συμφωνούν στα συγκεκριμένα σύνορα». Με άλλα λόγια, «ρεαλιστικό» είναι να απεμπολήσει η Ελλάδα τα κυριαρχικά της συμφέροντα στο Αιγαίο, τα οποία σχετίζονται άμεσα με την άμυνα της χώρας, στο όνομα του να κάνει ανεμπόδιστα τις μπίζνες του στην περιοχή το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.

Στη βάση αυτής της αρχής, επιταχύνεται σήμερα η λεγόμενη «ελληνοτουρκική προσέγγιση». Με γνώμονα αυτόν το «ρεαλισμό», το ΝΑΤΟ ζητάει από την Ελλάδα να συνδιαχειριστεί το Αιγαίο με την Τουρκία και ο Πάγκαλος προτείνει η υφαλοκρηπίδα της χώρας να ορίζεται από πυθμένα βάθους μικρότερου των 200 μέτρων. Ο «ρεαλισμός» στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας ήταν αυτός που άνοιξε τα λιμάνια, τον εναέριο χώρο, το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο στα ΝΑΤΟικά στρατεύματα, για να διαμελίσουν τη Γιουγκοσλαβία, δημιουργώντας κράτη - προτεκτοράτα, δυναμίτες για την ασφάλεια και την ειρήνη στην περιοχή και βέβαια ισχυρό αρνητικό προηγούμενο για ζητήματα όπως το Κυπριακό. Η «ρεαλιστική εξωτερική πολιτική» είναι αυτή που επέβαλε την παράδοση Οτσαλάν στο τουρκικό κράτος, καταφέρνοντας ανεπανόρθωτο πλήγμα στο δίκαιο αγώνα του κουρδικού λαού. Ο ίδιος «ρεαλισμός» οδηγεί τώρα τη σύσφιξη των σχέσεων με το Ισραήλ, σε μια περίοδο που οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εμφανίζονται δυσαρεστημένες από την προσπάθεια της Τουρκίας να παίξει κυρίαρχο ρόλο στη Μέση Ανατολή, ανταγωνιστικά προς το Ισραήλ, και να αυξήσει την επιρροή της στο μουσουλμανικό κόσμο.

Αυτή είναι η μοναδική σταθερά της «ρεαλιστικής» εξωτερικής πολιτικής: Χρήσιμο, σωστό και επιβεβλημένο είναι ό,τι συμφέρει κάθε φορά το κεφάλαιο και τα κέρδη του. Και κάθε χώρα καλείται να διαμορφώσει τις εξωτερικές της σχέσεις με αυτόν το γνώμονα και με δεδομένη τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και τους ευρύτερους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις. Να στοιχηθεί, δηλαδή, πίσω από τη μια ή την άλλη ισχυρότερη στρατιωτικά και οικονομικά χώρα, διεκδικώντας κομμάτι της πίτας για τη δική της αστική τάξη, προκαλώντας έτσι κόστος και κινδύνους για το λαό. Με αυτές τις «αρχές» αναπτύσσει την εξωτερική της πολιτική και η ελληνική κυβέρνηση, διεκδικώντας πιο ενεργητικό ρόλο στην περιοχή. Η στρατηγική της στρέφεται ενάντια στους λαούς και ενάντια στα συμφέροντα του ελληνικού λαού, ο οποίος δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τους γείτονες, ανάμεσά τους και με το λαό του Ισραήλ. Για τον ελληνικό λαό, ένα είναι το κριτήριο με το οποίο θα πρέπει να προσεγγίζει τις διμερείς και πολυμερείς σχέσεις της χώρας: Το κατά πόσο αυτές συμβάλλουν στην απόκρουση κάθε μορφής επίθεσης του ιμπεριαλισμού, στην προκειμένη περίπτωση της πολιτικής του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ. Με δεδομένο το αυξημένο ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστών για τη γειτονιά μας και την ευρύτερη περιοχή, αυτό που σήμερα έχει διπλή και τρίδιπλη σημασία για το λαό, είναι να αντιπαλέψει τις εμφανείς ή υποβόσκουσες μελλοντικές στρατιωτικές αναμετρήσεις, καταδικάζοντας την πολιτική εμπλοκής της χώρας βαθύτερα στους ανταγωνισμούς και τα σχέδια του παγκόσμιου κεφαλαίου. Οι εξελίξεις είναι βέβαιο ότι για μια ακόμη φορά θα επιβεβαιώσουν και θα δικαιώσουν το ΚΚΕ.


Π.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ