Η ένταξη της χώρας μας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και την ΟΝΕ όχι μόνο δεν έφερε καλύτερες μέρες στο λαό, όπως προπαγάνδιζαν οι θιασώτες του άγριου μονοπωλιακού καπιταλισμού, αλλά το αντίθετο. Υπάρχει υπερσυσσώρευση και υπερσυγκέντρωση αμύθητου πλούτου στην ολιγαρχία, και μεγάλη φτώχεια, ανεργία, ξεκλήρισμα μικρομεσαίων στρωμάτων σε χωριά και πόλεις. Το «νομικοπολιτικό εποικοδόμημα» της χώρας αντιδραστικοποιείται συνεχώς.

Η αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική, η άγρια εκμετάλλευση, το ξεζούμισμα των εργαζομένων, συνοδεύεται από την πολιτική αντίδραση, την καταπίεση και καταστολή, την τρομοκρατία των λαών της ΕΕ, την επιθετική ιμπεριαλιστική δράση της ΕΕ σε άλλες χώρες έξω από αυτήν. Οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ.

Κρατικοί οργανισμοί και επιχειρήσεις ιδιωτικοποιούνται, βασικές ανάγκες του λαού σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία εμπορευματοποιούνται με τις αναδιαρθρώσεις στην οικονομία.

Το μονοπωλιακό κεφάλαιο για να αποζημιωθεί για τις απώλειες που είχε στην παγκόσμια αγορά από την περίοδο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, αντεπιτίθεται μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και μειώνει το μερίδιο των εργαζομένων από το προϊόν της εργασίας τους. Αφαιρεί κοινωνικές κατακτήσεις ολόκληρου του προηγούμενου αιώνα, που αποκτήθηκαν με παραχωρήσεις από τους καπιταλιστές. Κάτω από σκληρούς και ματωμένους αγώνες με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και από το φόβο της ανατροπής, μην έρθει ο κομμουνισμός, δίνανε παροχές για τη βελτίωση του βιοτικού, μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου του λαού. Εντείνεται η άγρια καθολική επίθεση με τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις σε εργασιακές σχέσεις, Ασφάλιση, Υγεία, Παιδεία, κλπ.

Βρισκόμαστε σε συνθήκες που οι χώρες της ΕΕ μπορούν να αναπτύσσουν συνεχώς τη βιομηχανική παραγωγή τους. Από την άλλη όμως η ζήτηση της παγκόσμιας αγοράς βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα και χειροτερεύουν για την εργατική τάξη οι πραγματικοί όροι ζωής της. Η ζήτηση παραμένει σε χαμηλά επίπεδα, λόγω μείωσης της οικονομικής αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και λόγω μείωσης της ζήτησης μέσων παραγωγής ακριβώς γιατί υπάρχουν στην αγορά τεράστια απούλητα αποθέματα εμπορευμάτων. Αυτή είναι η οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Δεν είναι χρηματοπιστωτική όπως λένε διάφοροι.

Την ίδια ώρα τα αστυνομικά μέτρα, ο αυταρχισμός και η καταπίεση θα ενταθούν και θα αυξηθούν σε βάρος του αγωνιζόμενου λαού.

Την περίοδο του Σοσιαλισμού και πριν την ένταξη της χώρας μας στην ΕΕ: Η αγοραστική δύναμη του μισθού και της σύνταξης, το βιοτικό επίπεδο του λαού και των εργαζομένων και η παροχή «κοινωνικών υπηρεσιών» από το κράτος ήταν σχετικά ικανοποιητικά, το έλλειμμα ισοζυγίων πληρωμών και συναλλάγματος ήταν σε χαμηλά επίπεδα, ενώ είχε έσοδα η χώρα από την εξαγωγή αγροτικών προϊόντων.

Μετά την ανατροπή του Σοσιαλισμού και την ένταξη της χώρας στην ΕΕ: Η αγοραστική δύναμη του μισθού και της σύνταξης, το βιοτικό επίπεδο του λαού συρρικνώνονται συνεχώς. Το έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών εκτινάχτηκε στα ύψη, πάνω από 270 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ η χώρα κάνει εισαγωγές αγροτικών προϊόντων και οι μικρομεσαίοι αγρότες ξεκληρίζονται, από 30% που ήταν έφτασαν στο 11% και μειώνονται συνεχώς.

Βλέπουμε ότι από τα έσοδα του κράτους, στην ανακατανομή της πίτας του ΑΕΠ, το μεγαλύτερο μερίδιο δίνεται από τις αστικές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην ολιγαρχία του πλούτου. Την ίδια ώρα αυξάνεται η ανεργία, η ακρίβεια, η φτώχεια, η εξαθλίωση. Οταν είναι γνωστό ότι το 73% των εσόδων του κράτους προέρχονται από τους εργαζόμενους, συνταξιούχους και μικροεπαγγελματίες και μόλις το 27% των εσόδων προέρχονται από την ολιγαρχία του πλούτου.

Παράλληλα, σε ηθικό κοινωνικό επίπεδο, επειδή η ολιγαρχία του πλούτου σαν κοινωνική τάξη είναι εκμεταλλεύτρια τάξη και μειοψηφία μέσα στο λαό, προκειμένου να διατηρεί το καπιταλιστικό σύστημα και να ελέγχει την κατάσταση προς όφελός της και σε βάρος της ανυποψίαστης πλειοψηφίας του λαού, διαφθείρει τις συνειδήσεις των ανθρώπων, ευτελίζει και εκφυλίζει τις ανθρώπινες αξίες, με τη συμβολή και της αντιδραστικής διανόησης.

Σήμερα ενισχύεται πολιτικά και οικονομικά η ολιγαρχία του πλούτου, η αστική τάξη και η διαπλοκή της με το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Το αστικό κράτος ενισχύεται, εντείνει την καταστολή σε βάρος του «τρομοκράτη λαού» μέσα από το πολιτικό και νομοθετικό πλαίσιο της χώρας και της ΕΕ.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση οξύνει στο έπακρο όλα τα προβλήματα και επιδεινώνει τη ζωή του λαού.

Οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που καταλήγουν σε πολέμους (βλέπε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Γεωργία, Παλαιστίνη κλπ.).

Αυξάνονται τα φαινόμενα σήψης και διαφθοράς με την ασυδοσία και τη διαπλοκή σε σκάνδαλα της κεντρικής εξουσίας: Πολιτικής, δικαστικής, εκκλησιαστικής με μίζες του κεφαλαίου.

Αυξάνεται το εξωτερικό χρέος της χώρας.

Ισοπεδώνονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πολιτιστικής κληρονομιάς του λαού (η πολιτεία επιχορηγεί με ελάχιστα ποσά το λαϊκό πολιτισμό).

Καταστρέφεται το περιβάλλον σε όλη την έκταση της χώρας.

Αυξάνονται οι στρατιωτικές δαπάνες για εξοπλιστικά προγράμματα που δεν εξυπηρετούν την ασφάλεια της χώρας, αλλά τα σχέδια του ΝΑΤΟ.

Εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Η ένταξη της χώρας στη ΕΕ επιδρά αρνητικά στη ζωή των εργαζομένων σε όλα τα επίπεδα: Πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό, όπως:

-- Με την αφαίρεση των κατακτήσεων των εργαζομένων που αποκτήθηκαν με σκληρούς και ματωμένους αγώνες.

-- Με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 προς τα πάνω.

-- Με την αύξηση σε ποσοστά και σε απόλυτους αριθμούς των ημιαπασχολούμενων και ανέργων.

-- Με την αύξηση της φτώχειας. Ο πλούσιος γίνεται πλουσιότερος και ο φτωχός φτωχότερος.

-- Με τις συνεχείς ανατιμήσεις σε βασικά είδη διατροφής του λαού.

-- Με την έλλειψη ουσιαστικού ελέγχου της ποιότητας της διατροφικής αλυσίδας και προστασίας του λαού από την ασυδοσία (της νοθείας των προϊόντων) του κεφαλαίου.

-- Με την αύξηση της καταπίεσης, της τρομοκρατίας, της κρατικής καταστολής και της ανασφάλειας του λαού.

-- Με την αύξηση των εμπρησμών δασικών εκτάσεων και την καταπάτηση δημόσιων εκτάσεων από τους αετονύχηδες του συστήματος.

-- Με την παραπληροφόρηση στην ενημέρωση του πολίτη και τον αποπροσανατολισμό του από τα πραγματικά προβλήματα επιβίωσής του που τον απασχολούν, με στόχο το κεφάλαιο να δρα ανενόχλητα και να εντείνει την εκμετάλλευση.

-- Με το χτύπημα των αξιών και την καλλιέργεια της ευτέλειας, με σκοπό την υποταγή του συλλογικού συμφέροντος στους νόμους της αγοράς και του κέρδους.

-- Με την αποξένωση της νεολαίας από τις λαϊκές ρίζες και αξίες, τη μύησή της στον ανορθολογισμό, στο μυστικισμό, στην υποκουλτούρα, στα ναρκωτικά, στην πορνεία, στο έγκλημα, στον ατομικισμό, στο εύκολο κέρδος, στην «προσωπική επιτυχία», στο «νόμο της ζούγκλας».

-- Με την αύξηση της έντασης της διαταραχής των ψυχοπαθητικών λειτουργιών του ανθρώπου.

Από τα παραπάνω διαπιστώνεται ποια είναι η κατεύθυνση των πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικών εξελίξεων και πώς θα πρέπει οι ταξικές δυνάμεις και τα καταπιεζόμενα στρώματα της κοινωνίας να αντιπαλέψουν συνδικαλιστικά και πολιτικά την πηγή, την αιτία που γεννά τις συνέπειες αυτών των εξελίξεων ως το τέλος.

Για να υπάρχει η ενίσχυση του χαρακτήρα της αποφασιστικής αντεπίθεσης χρειάζεται δράση για την ωρίμανση της ταξικής πολιτικής συνείδησης ώστε η πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της να κατευθύνεται στη λύση του προβλήματος της εξουσίας.

Οι κεφαλαιοκράτες γνωρίζουν την κατεύθυνση των πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικών εξελίξεων και προσπαθούν με διάφορους τρόπους να κρατήσουν τους εργαζόμενους μακριά από την επιρροή των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων και του ΚΚΕ, για να μην τους καθοδηγήσουν ιδεολογικά και πολιτικά. Να εμποδίσουν με τις ενέργειές τους τους εργαζόμενους να δουν καθαρά τον ταξικό εχθρό τους, την ολιγαρχία του πλούτου και αυτό το επιδιώκουν και μέσα από τη διαστρέβλωση της ιστορίας του ΚΚΕ, του λαϊκού κινήματος, την κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού, τον ωμό αντικομμουνισμό.

Συμβολή σ' αυτή την κατεύθυνση έχουν και οι οπορτουνιστικές, ρεφορμιστικές και αστικές πολιτικές και συνδικαλιστικές παρατάξεις, με την εργοδοτική - κυβερνητική συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, η προβολή θεωριών όπως η συνεργασία κεφαλαίου - εργασίας, γενικότερα διάφοροι μηχανισμοί χειραγώγησης του αστικού κράτους.

Ομως, η φτώχεια και η εξαθλίωση των εργαζομένων δεν εγκλωβίζεται, δε φυλακίζεται και προπαντός δεν τρομοκρατείται. Σπάει τις αλυσίδες και τους πασσάλους της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αυτός είναι ο δικαιολογημένος φόβος τους. Ακριβώς επειδή υπάρχει το ΚΚΕ και δρα αταλάντευτα για την ανατροπή του καπιταλισμού, υπάρχει ισχυρό ταξικό εργατικό κίνημα.

Σήμερα γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί φιλολαϊκή πολιτική από τις αστικές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Σήμερα γίνονται ολοένα και πιο διακριτοί οι δύο δρόμοι ανάπτυξης και βάζουν μπροστά στο λαό το πραγματικό δίλημμα. Με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό ή με το αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό μέτωπο πάλης για τη λαϊκή εξουσία.