ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η νέα «νουθεσία» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ...

Γρηγοριάδης Κώστας

Αλλη μια «σύντομη πλην σαφή» οδηγία πλεύσης έδωσε χτες το Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς τη σερβική αντιπολίτευση. «Ενωθείτε, βρείτε μια κοινή στρατηγική, συγκροτήστε ενιαίο μέτωπο κατά του Μιλόσεβιτς, για να επέλθει δημοκρατική αλλαγή στη Σερβία», διεμήνυσε χτες, με λίγα λόγια, ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Ρίτσαρντ Μπάουτσερ. Η προτροπή του Μπάουτσερ δεν είναι καινοφανής, ούτε άστοχη, αφού όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πως μετά και από την εκδήλωση τριών διαφορετικών υποψηφιοτήτων, που έχουν ως στιγμής ανακοινώσει διάφορα σερβικά κόμματα, ουδείς δύναται να αναμετρηθεί τελεσφόρα έναντι της υποψηφιότητας Μιλόσεβιτς στις ομοσπονδιακές προεδρικές του Σεπτέμβρη. Ωστόσο, η χτεσινή σαφής, αν και για ευνόητους λόγους, λιτή «προτροπή» Μπάουτσερ, ήταν πολιτικά άσφαιρη. Οι κατοικούντες στο Βελιγράδι συνομιλητές της Ολμπράιτ έχουν παραλάβει εδώ και πολύ καιρό τις «οδηγίες» με στόχο την ανατροπή του σημερινού καθεστώτος... Φαίνεται όμως, πως αδυνατούν να εκτελέσουν τη «συνταγή». Κυρίως, γιατί ένα από τα κύρια συστατικά της συνταγής περί της περιβόητης «εκδημοκρατικοποίησης στη Σερβία», είναι ένας παράγοντας που δύσκολα μπορεί να «προβλεφθεί» και να «ποδηγετηθεί» από τα στρατιωτικά και πολιτικά επιτελεία της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών. Κι αυτός είναι ο σερβικός και γιουγκοσλαβικός λαός, ο οποίος είναι εν τέλει και ο μόνος που θα καθορίσει και θα αποφασίσει την τύχη του στις 24 Σεπτέμβρη...

Οξύνει τα προβλήματα ο καπιταλισμός

Στην έκθεση που είχε παρουσιάσει ο Φιντέλ Κάστρο, στην 7η Διάσκεψη Κορυφής των Αδεσμεύτων Χωρών στο Νέο Δελχί, το Μάρτη του 1983, αναφέρθηκε εκτεταμένα στα κύρια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα στις συνθήκες της παρατεταμένης κρίσης που μαστίζει τον καπιταλιστικό κόσμο. Ανάμεσα στα άλλα, έδωσε και ορισμένα στοιχεία από πηγή της UNESCO, συνοδευόμενα και από τα παρακάτω σκίτσα και σχόλια, τα οποία αναδημοσιεύουμε από το βιβλίο που κυκλοφόρησε η «Σύγχρονη Εποχή» το 1986 και τα οποία, όπως είναι φανερό, όχι μόνο επαληθεύονται, αλλά και είναι, στην πραγματικότητα, πιο τραγικά από ό,τι τότε προβλεπόταν.

Στα αμπάρια της «παγκοσμιοποίησης»

Πόσο αξίζει η ανθρώπινη ζωή; Φαίνεται ρητορικό το ερώτημα και τόσο εύκολη η «απάντηση», που ενίοτε η συζήτηση για το θέμα καθίσταται ...ανιαρή. Τότε, λόγω της ...πλήξης, επιλέγεται για την περαίωση της «αμπελοφιλοσοφίας», ως μέθοδος διαφυγής, εκείνο το στερεότυπο «μα, σε τι κόσμο ζούμε;». Κατόπιν, αφού ο εκφέρων την παραπάνω «ανησυχία» περί της ποιότητας του κόσμου μας θεωρήσει πως διακήρυξε επαρκώς ότι ανήκει κι αυτός στους κατανοούντες το αξιακό φορτίο του ερωτήματος, μπορεί με ανάλαφρη συνείδηση να περάσει σε άλλα θέματα, και να εκφράσει το ...θαυμασμό του (όχι την οργή του) που ο ποδοσφαιριστής Φίγκο της Ρεάλ έκλεισε συμφωνία να αμείβεται (ημερησίως) με 8 εκατομμύρια δραχμές!

Παρεμπιπτόντως: Τόσα περίπου παίρνει και ένας δουλέμπορος, για να στοιβάξει μια οικογένεια μεταναστών στα αμπάρια του, με κατεύθυνση τη «Γη της επαγγελίας».... Στη μια περίπτωση του «παγκοσμιοποιημένου» κόσμου μας, το ότι κάποιος δίνει 8 εκατομμύρια την ημέρα σε κάποιον άλλον, για να παίζει μπάλα, γίνεται είδηση που προβάλλεται επί μήνες. Στην άλλη περίπτωση, το ότι μια οικογένεια πληρώνει 8 εκατομμύρια στον δουλέμπορο για να αγοράσει «ελευθερία» και «ελπίδα», γίνεται το μονόστηλο ή το μελό της ημέρας.

Και η ζωή συνεχίζεται...

Ναι, αλλά πώς συνεχίζεται η ζωή; Ποιου η ζωή και πώς συνεχίζεται; Του Φίγκο ή των δεκάδων λαθρομεταναστών, που καθημερινά στοιβάζονται στα αμπάρια για την αναζήτηση της ελπίδας και τις περισσότερες φορές βρίσκουν το θάνατο; Τι γίνεται με τη ζωή; Οχι των ιδιοκτητών των 3 πολυεθνικών, που συγκεντρώνουν πλούτο ίσο με το εισόδημα του 50% της ανθρωπότητας, αλλά με τη ζωή των 334 ανθρώπων, που «ξέβρασε» προχτές το δουλεμπορικό στην Ιεράπετρα;

Οταν η «αμπελοφιλοσοφία» ξεκόβει από τη φιλοσοφία, τότε δεν μπορεί να κρυφτεί η αλήθεια: Αυτές οι δυο ζωές είναι οι δυο πλευρές της ίδιας ζωής, που, όμως, η ύπαρξη της πρώτης προϋποθέτει όλο και πιο μεγάλα δουλεμπορικά, για να χωρούν τα εκατομμύρια πληβείων που στοιβάζονται στα αμπάρια της δεύτερης, της χαμοζωής.

Αλλά είπαμε: Το 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι που ζουν με εισόδημα 1 δολάριο την ημέρα (!) είναι το ...«αναγκαίο» τίμημα, που πρέπει να πληρωθεί σε έναν κόσμο, όπου ο ποδοσφαιριστής Ριβάλντο αμείβεται με 2,5 δισεκατομμύρια δραχμές και ο Β. Βαρδινογιάννης εμφανίζεται, μόνο στη ΔΟΥ Κηφισιάς, να κατέχει περιουσία αντικειμενικής αξίας ύψους 2,3 δισεκατομμυρίων δραχμών...

Σε αυτόν τον κόσμο, λοιπόν, που, μεταξύ άλλων, απαρτίζεται από «φιλάνθρωπους» και δουλέμπορους, το προσδόκιμο όριο ζωής στις 25 φτωχότερες χώρες κυμαίνεται μεταξύ 37 και 53 χρόνια... Γιατί; Γιατί σε μια κοινωνία σαν αυτή, σε τούτη, τη δική «μας», την καπιταλιστική κοινωνία, που είναι οικοδομημένη πάνω στην αρχή της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο, που η εργατική δύναμη του ανθρώπου πουλιέται και αγοράζεται, το «πόσο αξίζει η ζωή του ανθρώπου» δεν καθορίζεται από τις ανάγκες του, αλλά από τα συμφέροντα εκείνων που τον «πουλούν» και τον «αγοράζουν».

Σ' αυτόν τον κόσμο, το «πόσο αξίζει η ζωή του ανθρώπου» δεν είναι μια κούφια ρητορεία. Οσο για την απάντηση, ότι σε πολλές περιπτώσεις «η ζωή του ανθρώπου δεν αξίζει φράγκο», δεν είναι μια απλή φλυαρία. Είναι μια τραγική αλήθεια. Μια αλήθεια, που σχεδόν καθημερινά έρχεται και από ένα ψήγμα της στον «αφρό» - όπως οι 334 μετανάστες, που «ξέβρασε» προχτές το δουλεμπορικό στην Ιεράπετρα - να αποδείξει ότι τούτος ο κόσμος είναι φτιαγμένος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση των «πειρατών», που κουρσεύουν ανθρώπινες ζωές και γεμίζουν τις τσέπες τους με τόσα περισσότερα χαρτονομίσματα, όσα περισσότερα είναι τα ανθρώπινα «ναυάγια», που διασφαλίζει η αρχή της «ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων» και της παράνομης ανακίνησης του θέματος της ανθρωπιάς...

Κερδοφορία εναντίον υγείας

Μεγάλη συζήτηση διεξάγεται τελευταία στο διεθνή Τύπο για το ζήτημα της κινητής τηλεφωνίας και των επιπτώσεων που αυτή έχει στην υγεία - τόσο λόγω της μήνυσης ενός καρκινοπαθούς Αμερικανού (που, κατά τραγική σύμπτωση, είναι γιατρός) εναντίον της αμερικανικής παραγωγού τηλεφώνων «Motorola», όσο και λόγω της οδηγίας του βρετανικού υπουργείου Παιδείας προς τους διευθυντές σχολείων να αποθαρρύνουν τη χρήση κινητών από τα (εξ ορισμού πιο ευπαθή) παιδιά. Υπάρχουν και διάφορες «έρευνες», συνήθως αλληλοαναιρούμενες. Ενα είναι το βέβαιο: ρίσκα υπάρχουν, ωστόσο θα αργήσουν να «βγουν» οριστικά επιστημονικά στοιχεία και συμπεράσματα. Αν μη τι άλλο, η κινητή τηλεφωνία είναι από τα πιο κερδοφόρα πεδία της διεθνούς (και «παγκοσμιοποιημένης» άλλωστε) αγοράς. Πώς είπατε; Γιατί δεν κάνει κάτι αντίστοιχο το ελληνικό υπουργείο Παιδείας; Α, μη γίνεστε κακοήθεις...