MotionTeam

Η επιτυχία της 48ωρης απεργίας του ΠΑΜΕ επιβεβαιώνεται και από τον τρόπο με τον οποίο προσπάθησαν να τη συκοφαντήσουν η αστική τάξη και τα παπαγαλάκια της

-- «Το δικαίωμα στην απεργία είναι συνταγματικό, αλλά δεν μπορεί να μπλοκάρονται υγιείς επιχειρήσεις, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να κλείσουν», λένε. «Υγιείς επιχειρήσεις» για ποιον; Και με ποια κριτήρια; Είναι προφανές ότι όταν αναφέρονται σε «υγιείς επιχειρήσεις», μιλάνε από τη σκοπιά του εργοδότη και της κερδοφορίας του. Ισχύει, όμως, το ίδιο για τους εργαζόμενους; Για παράδειγμα, στα ξενοδοχεία: Υπάρχουν σήμερα μεγάλες τουριστικές μονάδες που καταγράφουν υψηλή κερδοφορία και για τους εργοδότες είναι «υγιέστατες». Για τους εργαζόμενους, όμως; Οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις τσακίζουν κόκαλα, τα «έξτρα» και οι συμβάσεις μιας μέρας είναι καθεστώς. Τα απλήρωτα μεροκάματα δίνουν και παίρνουν. Σπουδαστές τουριστικών σχολών λιώνουν στη δουλειά απλήρωτοι, κάνοντας δήθεν την πρακτική τους άσκηση και πάει λέγοντας. Οι εργαζόμενοι βγαίνουν στη σύνταξη σακατεμένοι και στα βαθιά γεράματα, όπως σε όλους τους κλάδους. Πάνω σε τέτοια «θεμέλια» χτίζονται τα επιχειρηματικά υπερκέρδη και οι «υγιείς επιχειρήσεις». Γι' αυτά και άλλα σοβαρά ζητήματα απεργούν οι εργαζόμενοι στον τουρισμό και περιφρουρούν τον αγώνα τους, έχοντας κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Ακόμα παραπέρα: Τι λένε τα ίδια παπαγαλάκια της εργοδοσίας για τις «μη υγιείς επιχειρήσεις», εκείνες, δηλαδή, που τα οικονομικά τους δεν πάνε καλά; Οτι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να απεργούν, γιατί το πρόβλημα επιτείνεται και μπορεί να χάσουν τη δουλειά τους μια ώρα αρχύτερα. Δηλαδή, είτε «υγιής», είτε «μη υγιής» η επιχείρηση, ο εργαζόμενος δεν πρέπει να απεργεί, πολύ περισσότερο να περιφρουρεί τον αγώνα του. Αντίθετα, πρέπει να είναι και ευχαριστημένος που έχει έστω και μισό μεροκάματο, ακόμα και αν δουλεύει σαν δούλος. Να μην ενοχλεί τον εργοδότη του, γιατί αυτός του δίνει ένα κομμάτι ψωμί να φάει και πρέπει να τον ευγνωμονεί. Ετσι θέλουν τον εργαζόμενο, γονατισμένο. Με τη φωνή του εργοδότη μιλάνε.

-- «Σεβαστό το δικαίωμα στην απεργία, αλλά κανείς δεν μπορεί να εμποδίζει τον άλλο να πάει να δουλέψει», λένε. Πρόκειται για χιλιοειπωμένο και ξοφλημένο επιχείρημα. Κρίνουν τη συλλογική εργατική πάλη, την αξία και τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην κίνηση της Ιστορίας, με μέτρο το ατομικό συμφέρον που θεοποιείται στον καπιταλισμό και στο αστικό Δίκαιο. Η απεργία και όλες οι μορφές πάλης που αποφασίζει το μαζικό εργατικό λαϊκό κίνημα δεν είναι επετειακό χάπενιγκ για να περνάει η ώρα. Είναι μάχη και αναμέτρηση σοβαρή με την εργοδοσία και την πολιτική της. Απαιτεί να παρθούν όλα εκείνα τα μέτρα που δε θα αφήσουν στον αντίπαλο το παραμικρό έδαφος να ακυρώσει τον αγώνα. Οι απολογητές των αστών παρουσιάζουν τους εργοδότες, το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς τους σαν «αγγελούδια», που αναγνωρίζουν στους εργαζόμενους το δικαίωμα να επιλέξουν τη συμμετοχή τους στην απεργία ή όχι. Κρύβουν ότι οι χώροι δουλειάς είναι γκέτο στην πλειοψηφία τους. Οτι η τρομοκρατία οργιάζει. Αναγνωρίζουν στην εργοδοσία το δικαίωμα να τρομοκρατεί, αλλά δεν μπορούν να χωνέψουν ότι η εργατική τάξη έχει κάθε δικαίωμα να πάρει όλα τα μέτρα για να ακυρώσει, να τσακίσει αυτήν την τρομοκρατία. Θεωρούν νόμιμη τη βία της εργοδοσίας και προσπαθούν να συκοφαντήσουν τη βία που στόχο έχει να υπερασπιστεί τα εργατικά συμφέροντα. Οσοι υπερασπίζονται την απεργοσπασία, στο όνομα δήθεν της ατομικής ελευθερίας, θέλουν να αποτύχει η απεργία, συνολικά οι αγώνες των εργαζόμενων. Ακόμα: Η πείρα της εργατικής τάξης δείχνει πως η περιφρούρηση μιας απεργίας είναι όρος αναγκαίος για την επιτυχία της. Γιατί βοηθάει δυνάμεις που θέλουν να απεργήσουν να ακυρώσουν την εργοδοτική τρομοκρατία. Γιατί αναδεικνύει την αξία της αλληλεγγύης, σφυρηλατεί άλλους, ανώτερους δεσμούς μεταξύ εργαζόμενων διαφορετικών κλάδων και ειδικοτήτων. Αυτό είναι που ανησυχεί περισσότερο την αστική τάξη και τα επιτελεία της. Γι' αυτό συκοφαντούν και χτυπούν την απεργιακή περιφρούρηση.

-- «Οι αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια. Το ΚΚΕ, που πρωτοστατεί στην οργάνωση της πάλης των εργαζομένων, έχει ευθύνη για τα λουκέτα», λένε. Το συγκεκριμένο «επιχείρημα» επαναλαμβάνεται τις τελευταίες μέρες από ολοένα και περισσότερα Μέσα, δείχνοντας πως η προπαγάνδα διοχετεύεται ενιαία. Τι λένε; Οτι ένα εργοστάσιο κλείνει όταν οι εργαζόμενοι ζητούν μεγαλύτερα μεροκάματα, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, δικαιώματα που για τον εργοδότη μεταφράζονται σε κόστος. Αρα, οι εργαζόμενοι καλά θα κάνουν να χαμηλώσουν τον πήχη των διεκδικήσεών τους, να δεχτούν να δουλεύουν μ' ένα κομμάτι ψωμί για να μην κλείσει το εργοστάσιο και χάσουν τη δουλειά τους. Πρόκειται για τον πιο άθλιο, τον πιο αισχρό και επικίνδυνο εκβιασμό, στον οποίο, αν υποκύψουν οι εργαζόμενοι, οι όροι δουλειάς και ζωής θα γυρίσουν δεκαετίες πίσω. Την ώρα που ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος, η τεχνολογική και κοινωνική εξέλιξη επιβάλλουν την αύξηση των μισθών, τη μείωση των ωρών εργασίας, τη μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, δωρεάν Υγεία και Παιδεία, τα παπαγαλάκια του κεφαλαίου καλούν τους εργαζόμενους όχι μόνο να μη διεκδικούν, αλλά να δώσουν και τα ελάχιστα που έχουν, στο όνομα τού να μην κλείσει δήθεν το εργοστάσιο. Χαρακτηριστική είναι η προπαγάνδα για τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Ισχυρίζονται ότι τα υψηλά μεροκάματα που αποσπούν οι εργαζόμενοι με τους αγώνες των ταξικών τους σωματείων, είναι η αιτία που δεν έρχονται δουλειές στη Ζώνη. Λένε ψέματα. Κρύβουν ότι ο ενδοϊμπεριαλιστικός καταμερισμός στο εσωτερικό της Ευρωζώνης είναι αυτός που νέκρωσε τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του κομπάζουν για τον ανεπτυγμένο κλάδο της ναυτιλίας. Σε κλάδους όπου δεν πλειοψηφούν συνδικαλιστικά οι ταξικές δυνάμεις και δεν αναπτύσσονται αγώνες, γιατί κλείνουν επιχειρήσεις; Ακόμα παραπέρα: Το κεφάλαιο κλείνει ένα εργοστάσιο ή επενδύει σε μια άλλη χώρα, επειδή επιδιώκει να επωφεληθεί από την ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη και αναζητά το μέγιστο κέρδος. Κριτήριο για τη λειτουργία μιας επιχείρησης στον καπιταλισμό είναι το κέρδος του ιδιοκτήτη της, όχι οι ανάγκες των εργαζομένων, συνολικά της κοινωνίας. Αρα, ακόμα και στην περίπτωση που μια επιχείρηση είναι κερδοφόρα, αν ο καπιταλιστής εκτιμήσει ότι μπορεί να αποσπάσει μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους επενδύοντας σε έναν άλλο κλάδο ή σε μιαν άλλη χώρα, θα το κάνει. Το ίδιο το αστικό κράτος, που δουλεύει για την κερδοφορία του καπιταλιστή και όχι για τα δικαιώματα του εργάτη, έρχεται να συνδράμει την εξαγωγή κεφαλαίου ή την επένδυση σε άλλους, πιο αποδοτικούς κλάδους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι κρατικές επιδοτήσεις για τη μετανάστευση επιχειρήσεων στα Βαλκάνια, την περασμένη δεκαετία. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να διασφαλίσει το δικαίωμα στην εργασία. Η αναρχία στην παραγωγή, το κυνήγι του ατομικού κέρδους από τον κάθε μεμονωμένο καπιταλιστή, μόνο την ανεργία μπορεί να αναπαράγει. Μόνον ο σοσιαλισμός, η κεντρικά σχεδιασμένη παραγωγή, με την αξιοποίηση όλων των παραγωγικών δυνάμεων και στόχο την ικανοποίηση του συνόλου των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, μπορεί να διασφαλίσει το δικαίωμα στη δουλειά για όλους. Αυτός είναι ο στόχος που πρέπει να ζυμώνεται με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα σήμερα στους καθημερινούς αγώνες για το μεροκάματο, τα όρια ηλικίας, την απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων.

-- «Η χώρα καταρρέει, πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη για να περάσει η κρίση. Οι αγώνες οδηγούν στην καταστροφή και δυσφημούν τη χώρα στο εξωτερικό», λένε. Ταυτίζουν το συμφέρον του καπιταλιστή με αυτό του εργαζόμενου. Θέλουν να προστατέψουν το κεφάλαιο από τη χρεοκοπία και γι' αυτό ζητάνε να πληρώσει την κρίση ο λαός, με νέες θυσίες. Οσες θυσίες κι αν κάνει ο λαός για να μειωθεί το έλλειμμα και το χρέος, κανένα συμφέρον δε θα έχει. Δεν πρόκειται να αυξηθούν οι μισθοί, να μειωθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, να αυξηθούν οι συντάξεις. Το αντίθετο θα γίνει. Το κεφάλαιο θα εξασφαλίσει ένα νέο μποναμά χρήματος και προνομίων, που θα το κάνουν πιο επιθετικό απέναντι στους εργαζόμενους. Θέλουν «υγιή» δημοσιονομικά για να περισσεύει περισσότερο κρατικό χρήμα για την πλουτοκρατία, όχι για το λαό. Το χρήμα αυτό θα αξιοποιηθεί για νέα υπερσυσσώρευση κερδών, που είναι η βασική αιτία της κρίσης. Στο χέρι των εργαζομένων είναι να σπάσουν αυτόν το φαύλο κύκλο. Να απαιτήσουν το κόστος της κρίσης να το πληρώσουν αυτοί που το δημιούργησαν, με αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου. Με αιτήματα σαν κι αυτά, να προετοιμάζονται για πιο ριζοσπαστικούς αγώνες, που θα τινάξουν από το σβέρκο τους την αιτία κάθε κρίσης: Τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και την καπιταλιστική κερδοφορία. Οσο για την απήχηση των εργατικών αγώνων στο εξωτερικό, είναι τίτλος τιμής για την εργατική τάξη και το ταξικό της κίνημα στη χώρα μας. Η πρωτοπόρα δράση του ΠΑΜΕ έχει πυροδοτήσει ένα πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης από όλο τον κόσμο, παραδειγματίζοντας και δημιουργώντας νέες παρακαταθήκες για την παγκόσμια εργατική τάξη και το κίνημά της. Αυτοί που ανησυχούν είναι οι καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό. Οραματίζονται συνδικάτα τύπου Ιρλανδίας, τα οποία δεν οργάνωσαν ούτε μια κινητοποίηση επί είκοσι και πλέον χρόνια, ρίχνοντας τους εργαζόμενους κατευθείαν στο στόμα του κεφαλαίου με το ξέσπασμα της κρίσης. Στην Ελλάδα, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ δε θα τους κάνουν τη χάρη.