Τα συμφέροντα των μονοπωλίων είναι αυτά που καθορίζουν τη στρατηγική της ΝΔ και σ' αυτό ταυτίζεται απόλυτα με το ΠΑΣΟΚ

Σύσσωμα τα στελέχη της ΝΔ, ανεξάρτητα από εσωκομματικό στρατόπεδο και τη μεταξύ τους διαμάχη για τη νομή της εξουσίας, δίνουν καθημερινά συντονισμένη μάχη σε δύο μέτωπα ταυτόχρονα: Πρώτον, να διαφυλάξουν και ενισχύσουν το κλίμα συναίνεσης και συστράτευσης μεταξύ των κομμάτων του κεφαλαίου, πατώντας πάνω στη δεδομένη ταξική συναίνεση υπέρ της πλουτοκρατίας, ώστε να δώσουν το «σωστό μήνυμα» στους από κάτω, δηλαδή «όλοι μαζί» (θύτες και θύματα) για να σώσουμε την πατρίδα από τη χρεωκοπία.

Δεύτερον, να συμβάλει στην προβολή - διάβαζε την προπαγάνδιση - του «κατάλληλου μείγματος πολιτικής» που πρέπει να εφαρμοστεί το επόμενο διάστημα. Ενα μείγμα πολιτικής που αρχίζει και τελειώνει με τη φράση «πάρτε μέτρα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας». Με άλλα λόγια, «βάλτε ταφόπλακα στα εναπομείναντα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα».

Σ' αυτό το πνεύμα, η ηγεσία της ΝΔ κάνει ό,τι περνάει από τη χέρι της για να μη χαλάσει το κλίμα συναίνεσης που έχει κατακτηθεί στο εσωτερικό του μαύρου μετώπου των κομμάτων της αστικής τάξης, θυσιάζοντας για το σκοπό αυτό μικροκομματικά οφέλη. Αποδεικνύει καθημερινά στην πράξη ότι σε συνθήκες πολέμου, τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της πλουτοκρατίας μπαίνουν πάνω από το «στενό» κομματικό συμφέρον και ότι η (δικομματική) διαμάχη για την κυβερνητική εξουσία μπορεί να περιμένει.

Συμβολή σ' αυτήν τη συναίνεση αποτέλεσε η τρίτη κατά σειρά συνάντηση που είχε ο Α. Σαμαράς με τον Γ. Παπανδρέου, την περασμένη Τετάρτη. Εξερχόμενος του Μεγάρου Μαξίμου, ο Α. Σαμαράς απέφυγε να επαναλάβει δημόσια την κατηγορηματική αντίθεσή του στο ΔΝΤ και στις «εξωευρωπαϊκές λύσεις» που εξέφραζε όλες τις προηγούμενες μέρες. Ακόμα και στη συνεδρίαση της ΚΕ της ΝΔ την περασμένη Κυριακή έλεγε «όχι» στο ΔΝΤ επειδή «υπάρχει ο κίνδυνος να μας δοθεί βοήθεια από θέση αδυναμίας και να μας ζητηθούν νέα σκληρότερα μέτρα».

Ξεχνάει, βέβαια, ότι αυτά τα νέα σκληρότερα μέτρα τα έχουν ήδη συναποφασίσει και συνυπογράψει οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από κοινού με την ΕΕ και δεν είναι άλλα από αυτά που και ο ίδιος προτείνει ως μέτρα τόνωσης της αγοράς και της επιχειρηματικότητας. Ξεχνάει επίσης ότι η ΕΕ ήταν αυτή που έβαλε το ΔΝΤ στο μηχανισμό στήριξης, ακριβώς για να είναι πιο αποτελεσματική η εφαρμογή των άγριων αντιλαϊκών μέτρων.

Αυτά τα μέτρα συνιστούν και την ουσία του «κατάλληλου μείγματος» της πολιτικής που προτείνει ως τάχα λιγότερο επώδυνη διέξοδο από την κρίση η ηγεσία της ΝΔ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το «μείγμα πολιτικής» δε διαφέρει παρά μόνο ίσως στα χρονοδιαγράμματα, από τη συνταγή ΕΕ - ΔΝΤ.

Αλλωστε, τα στελέχη του ΔΝΤ έχουν διαβεβαιώσει ότι έχουν εγκρίνει τα μέτρα που προβλέπονται στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και τα οποία προέκυψαν με συναποφάσεις στα όργανα της ΕΕ, ενώ δηλώνει ότι συμφωνεί και με τις ανατροπές που έχουν ήδη συναποφασιστεί στο Γιουρογκρούπ.

Από την πλευρά της, η ηγεσία της ΝΔ έχει καταστήσει σαφές ότι στηρίζει όλα τα μέτρα που ενθαρρύνουν την επιχειρηματικότητα και διασφαλίζουν την κερδοφορία του κεφαλαίου. Και, βέβαια, δεν περιορίζεται μόνο στα λόγια, αλλά βάζει πλάτες κάθε μέρα είτε ψηφίζοντας τα νομοσχέδια που καταθέτει η κυβέρνηση, είτε ασκώντας πιέσεις για επιτάχυνση στην υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών.

Φτάνει, μάλιστα, στο σημείο να πανηγυρίζει και να θεωρεί δική της «πολιτική νίκη» την απόσυρση διατάξεων που «θίγουν» τις επιχειρήσεις, όπως έκανε πρόσφατα με την τροπολογία για την παρακράτηση του 8% του τζίρου των επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών.

Πράσινο φως για κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων αποτελεί στην πραγματικότητα η μονότονη έκκλησή της για «άμεση λήψη μέτρων κατά της ανεργίας». Πίσω από αυτήν τη δημαγωγική έκκληση κρύβεται η προτροπή για λήψη όλων των μέτρων που συμπιέζουν στο έπακρο την τιμή της εργατικής δύναμης για να προστατευτεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Πρώτα απ' όλα τα μέτρα για γενίκευση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, όπως η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του βασικού μισθού, η απελευθέρωση των απολύσεων, η εκ περιτροπή εργασία, η μείωση των μισθών, η κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, κ.ο.κ.

Ταυτόχρονα, η ΝΔ αγωνίζεται για απαλλαγή των μεγάλων επιχειρήσεων από κάθε φορολογική ή άλλη «κρατική» επιβάρυνση, στο όνομα της προσέλκυσης των επενδύσεων, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, για να μπουν πιο δυναμικά τα μονοπώλια, κ.ο.κ.