Ενα ακόμα επεισόδιο στην αντικομμουνιστική εκστρατεία και στην επιχείρηση ξαναγραψίματος της Ιστορίας με βάση τις σύγχρονες απαιτήσεις του καπιταλισμού, ήρθε να προστεθεί στις συντονισμένες προσπάθειες, που εδώ και χρόνια εξαπολύει ο ιμπεριαλισμός.

Πρόκειται για τη συγκρότηση της ομάδας «Συμφιλίωση των Ευρωπαϊκών Ιστοριών» στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία έχει ομολογημένο στόχο: «Να αναπτύξουμε μια κοινή προσέγγιση σχετικά με τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων, μεταξύ άλλων του κομμουνιστικού καθεστώτος της ΕΣΣΔ, για να διασφαλιστεί η συνέχεια της διαδικασίας της αξιολόγησης των ολοκληρωτικών εγκλημάτων και η ίση μεταχείριση και μη διάκριση των θυμάτων ολοκληρωτικών καθεστώτων».

Η συγκρότηση της εν λόγω - άτυπης, όπως την αποκαλούν - ομάδας παρουσιάζεται ως «πρωτοβουλία» 13 ευρωβουλευτών (χριστιανοδημοκρατών και συντηρητικών), με επικεφαλής τον Γερμανό πρώην πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, Χανς Γκετ Πέτερινγκ, που καλούν τους συναδέλφους τους απ' όλες τις ευρωομάδες σε ιδρυτική συνάντηση στις 21 Απρίλη στο Στρασβούργο, παράλληλα με τη συνεδρίαση της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Το γεγονός ότι παρουσιάζεται ως πρωτοβουλία συγκεκριμένων ευρωβουλευτών δεν αθωώνει τον ίδιο τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό της ΕΕ, καθώς στους κόλπους της εκκολάπτονται πάμπολλα τέτοιου είδους εγχειρήματα παραχάραξης της Ιστορίας και διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας, πάντα με την πολιτική στήριξη και κάλυψη του ευρωενωσιακού οικοδομήματος.

Δίνοντας άμεση απάντηση στις άθλιες μεθοδεύσεις, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, με επιστολή του προς τους 13 ευρωβουλευτές - την οποία έχει κοινοποιήσει σε όλους τους ευρωβουλευτές - αποκαλύπτει τις στοχεύσεις του εν λόγω εγχειρήματος και παραθέτει τα πραγματικά εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, με ηθικό και φυσικό αυτουργό τον καπιταλισμό και τις πολιτικές δυνάμεις που διαχρονικά τον υπηρετούν.

Το πρόσχημα - ιδεολόγημα που επικαλούνται οι πρωταγωνιστές του εγχειρήματος είναι ότι «η επανένωση της Ευρώπης χρειάζεται τη συμφιλίωση των κυρίαρχων ιστορικών εξιστορήσεων από τα διάφορα μέρη της ηπείρου» και στο πλαίσιο αυτό «αντιμετωπίζουμε την πρόκληση να συμπεριλάβουμε την εμπειρία πρώην κομμουνιστικών κρατών στην κοινή εξιστόρηση της ευρωπαϊκής ιστορίας».

Με στόχο να δείξουν τον αντικομμουνιστικό πυρήνα της πρωτοβουλίας τους, υπογραμμίζουν: «Οι Ευρωπαίοι πρέπει να καταλάβουν πως το Σιδηρούν Παραπέτασμα δεν απέκλεισε μόνο τα δέσμια κράτη εκτός της κοινής ευρωπαϊκής οικίας μας, αλλά απέκλεισε και τα 50 χρόνια της αληθινής μας Ιστορίας από την Ευρωπαϊκή Ιστορία».

Από τα ίδια τους τα λόγια, φαίνεται ότι η ομάδα «Συμφιλίωση των Ευρωπαϊκών Ιστοριών», όπως και ανάλογου τύπου εγχειρήματα, στέκεται απέναντι στην Ιστορία των λαών που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό μόνο και μόνο για να τη βαφτίσει «αμφισβητήσιμη» και να την παραγράψει κατά τα μέτρα και τα σταθμά του κεφαλαίου. Αλλωστε, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, έχουμε δει πολλές τέτοιες επιχειρήσεις, όπως, για παράδειγμα, η επαναφορά της γκαιμπελικής έμπνευσης ναζιστικής προπαγάνδας για τη σφαγή των Πολωνών αξιωματικών στο Κατίν.

Η ομάδα που βρίσκεται υπό συγκρότηση θα αναλάβει εργολαβικά να παρέχει «μια πλατφόρμα για τους ευρωβουλευτές», ώστε να αναλάβουν ενεργό ρόλο στην επιχείρηση ξαναγραψίματος της Ιστορίας. Στο πλαίσιο αυτό, θα αναπτύξει το «θεάρεστο» έργο της, εκδίδοντας «δηλώσεις και άρθρα απόψεων, κάνοντας περιοδικές συζητήσεις και χορηγώντας εκδηλώσεις. Αυτό θα δημιουργήσει ευκαιρίες για μια θετική και δημιουργική επικοινωνία σχετικά με τις πιο αμφισβητούμενες πλευρές της ευρωπαϊκής ιστορίας» και θα προωθήσει «την ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων σε επίπεδο ΕΕ».

Δεν είναι η πρώτη φορά που υπό τη σκέπη της ΕΕ και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών προωθείται η πλαστογράφηση της Ιστορίας, με στόχο την εξίσωση του κομμουνισμού με τον φασισμό - ναζισμό και τη συκοφάντηση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε.

Σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται η προσπάθεια θεσμοθέτησης του σύγχρονου αντικομμουνισμού, με την ψήφιση στις 25 Γενάρη 2006 στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης του «Αντικομμουνιστικού Μνημονίου», υπό τον τίτλο: «Για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».

Χάρη στη δραστηριοποίηση του ΚΚΕ και άλλων Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, το «Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο» υπερψηφίστηκε από 85 μέλη της Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, έναντι 50 που το καταψήφισαν και 11 λευκών ψήφων. Ετσι, δε συγκέντρωσε τα απαιτούμενα 2/3 των 146 ψηφισάντων, ώστε να προωθηθεί για συζήτηση στο Συμβούλιο των υπουργών, ωστόσο έχει ιστορική σημασία γιατί σηματοδότησε τις επερχόμενες μεθοδεύσεις και σε άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως η ΕΕ.

Στο ίδιο μοτίβο, η Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου ενέκρινε στις 2 Απρίλη 2009 το ψήφισμα «σχετικά με την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό», με το οποίο προτείνεται η καθιέρωση της 23ης Αυγούστου ως «ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων», με την ταύτιση του σοσιαλισμού με το ναζισμό - φασισμό.

Είχε προηγηθεί η διάσκεψη της Πράγας, υπό τον τίτλο «Συνείδηση της Ευρώπης και κομμουνισμός» στις 2 - 3 Ιούνη 2008, υπό την αιγίδα της τσέχικης Γερουσίας. Εκεί, αντικομμουνιστές από ευρωπαϊκές και άλλες χώρες κατέληξαν σε κείμενο - μπούσουλα για πρακτικά μέτρα στην κατεύθυνση της παραχάραξης της Ιστορίας, ανάμεσά τους: Η αναμόρφωση των σχολικών βιβλίων, η απαγόρευση κομμουνιστικών συμβόλων, η κατάρτιση νομοθεσίας για τη δίωξη του κομμουνισμού για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή για τις μελλοντικές γενιές», καταδίκη κομμουνιστών ως εγκληματιών κ.λπ.

Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει πλήθος άλλων πρωτοβουλιών των αστικών κυβερνήσεων ευρωπαϊκών χωρών προς την ίδια ακριβώς κατεύθυνση, όπου γκρεμίζονται μνημεία για τους αγωνιστές και την αντιφασιστική πάλη, ενώ «αποκαθίστανται» και αθωώνονται οι συνεργάτες των ναζί, καθώς και κράτη - μέλη της «ελεύθερης» και «δημοκρατικής» ΕΕ, όπου Κομμουνιστικά Κόμματα τίθενται εκτός νόμου και κομμουνιστές φυλακίζονται και διώκονται.

Είναι φανερό ότι στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού μπαίνει η παραχάραξη και το ξαναγράψιμο, με τα πόδια επάνω και το κεφάλι κάτω, της Ιστορίας των κρατών που επί δεκαετίες οικοδομούσαν το σοσιαλισμό.

Ο ιμπεριαλισμός περνάει από κόσκινο τις λαμπρές σελίδες της Ιστορίας των λαών που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό, τα ίδια τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Οχι, βέβαια, επειδή ενδιαφέρεται για την αλήθεια, αλλά επειδή επιδιώκει να την ξαναγράψει διαστρεβλωμένη, με τους όρους που η σύγχρονη επιθετικότητα του κεφαλαίου και οι ανάγκες για αύξηση της κερδοφορίας του επιτάσσουν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ειδικά αυτήν την περίοδο της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, όπου ο ιμπεριαλισμός δείχνει όλο και πιο έντονα ότι είναι ένα σύστημα που σαπίζει και αυξάνει ραγδαία την ένταση και το εύρος της επίθεσης προς τους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα, η πλουτοκρατία παίρνει τα μέτρα της και οχυρώνεται απέναντι σε αυτό που φοβάται: Την οργανωμένη ταξική αντεπίθεση των εργατοϋπαλλήλων και των συμμάχων τους.

Ετσι, ο θύτης μετατρέπεται σε θύμα. Ο ιμπεριαλισμός θέτει εαυτόν στο βήμα του κατηγόρου και βομβαρδίζει λάβρος το σοσιαλισμό, αντί να απολογείται για παλιά και νέα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας: Από τους δυο παγκόσμιους πολέμους, τη ρίψη ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, τη σφαγή του λαού της Γιουγκοσλαβίας, την εισβολή στο Ιράκ, αλλά και αμέτρητα καθημερινά εγκλήματα σε βάρος της εργατικής τάξης προς όφελος της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Ουσιώδες στοιχείο της όξυνσης της επιθετικότητας του κεφαλαίου προς τους λαούς και του κατάφωρου χτυπήματος των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των λαϊκών στρωμάτων είναι ο αντικομμουνισμός και η συκοφάντηση του σοσιαλισμού, η παραχάραξη και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας. Γιατί ανομολόγητος στόχος του κεφαλαίου είναι να παρέμβει στις εργατικές, λαϊκές και νεανικές συνειδήσεις, να τις δηλητηριάσει με τον αντικομμουνισμό, να τις εμποτίσει με την κυρίαρχη ιδεολογία, να καταδικάσει στις λαϊκές συνειδήσεις την ταξική πάλη για την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς.

Τελικά, εκείνο που επιδιώκει ο ιμπεριαλισμός είναι να ποινικοποιήσει τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, ιδεολογία και πολιτική, ακριβώς γιατί αυτό που φοβάται είναι η αμφισβήτηση της εξουσίας των μονοπωλίων από τον οργανωμένο λαό που θα διεκδικεί τον πλούτο που του ανήκει, που θα εκθρονίσει την πλουτοκρατία από την εξουσία και θα διεκδικήσει για τον εαυτό του την εξουσία, για μια λαϊκή οικονομία προς όφελος των αναγκών των εργατοϋπαλλήλων και των λαϊκών στρωμάτων.