Δε θα κουραστούμε να εξηγούμε στον ελληνικό λαό, στα φτωχά λαϊκά στρώματα που υποφέρουν, στη νεολαία, που από τη φύση της έχει όνειρα και υψηλούς στόχους, ότι δεν υπάρχουν παρά δύο μόνο επιλογές:

• `Η να προσαρμοστούν, σκύβοντας το κεφάλι, στη σημερινή πολιτική, δηλαδή την πολιτική που υπερχειλίζει τις τσέπες και τα ταμεία της πλουτοκρατίας με κέρδη, έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε πρόθυμο βοηθό των ΗΠΑ, της Γερμανίας και των άλλων εταίρων για τις πιο βρώμικες δουλιές στην περιοχή.
• `Η να βγουν στο προσκήνιο, να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, όπως, π.χ., το δικαίωμα στη δουλιά, το κοινωνικό σύστημα ασφάλισης και υγείας. Οχι μόνο αυτά που κατάχτησαν, αλλά και να διεκδικήσουν νέα σύγχρονα δικαιώματα, με βάση τον πλούτο που παράγουν, την πρόοδο της επιστήμης, τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Να βάλουν στόχο να διαμορφωθεί μια μαχόμενη λαϊκή πλειοψηφία, ικανή να φέρει αλλαγές ως το επίπεδο της εξουσίας. Σ' αυτό το δρόμο μπορεί να αποσπώνται κατακτήσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες, να μετριάζονται τα προβλήματα, να παρεμποδίζονται τα χειρότερα που έρχονται και θα έρχονται όσο ο λαός δε βρίσκεται στο προσκήνιο σε όλα τα μέτωπα του αγώνα.

Είναι σχήμα λόγου, αλλά ταιριάζει ως συμβολισμός στην περίπτωση: ή τώρα ή ποτέ. ΤΩΡΑ οι εργαζόμενοι, συσπειρωμένοι σαν μια γροθιά, πρέπει να μετατρέψουν κάθε χώρο δουλιάς, σε ταμπούρι αντίστασης, εναντίον του νέου πακέτου μέτρων που ετοιμάζει η κυβέρνηση, για τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης, την παράταση του εργάσιμου χρόνου, τους μισθούς πείνας, την ανατροπή του συστήματος ασφάλισης -συνταξιοδότησης - υγείας. ΤΩΡΑ πρέπει να πάρει ένα μάθημα η καπιταλιστική εργοδοσία και η κυβέρνηση.

Ενωμένοι οι εργάτες και οι εργάτριες, οι υπάλληλοι και οι υπάλληλες να μην αφήσουν να περάσουν στους τόπους δουλιάς. Τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο.

Οι πυρκαγιές που πλήττουν το μεγαλύτερο μέρος του τόπου μας, τα δάση, τις περιουσίες λαϊκών οικογενειών, δεν είναι τυχαίο σύμπτωμα, ούτε βεβαίως θα πρέπει να κάτσει στο σκαμνί του κατηγορουμένου ο καιρός και ο άνεμος. Είναι το ώριμο φρούτο μιας πολιτικής, που όλα τα μετράει με κέρδη και τα δικαιώματα της ολιγαρχίας του πλούτου. Είναι άμεση και έμμεση συνέπεια, προϊόν και παραπροϊόν του καπιταλιστικού συστήματος, που καίει, όχι μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και τη φύση, τα δάση. Προέχει σήμερα να σβήσουν οι πυρκαγιές, αλλά αλίμονο αν ο ελληνικός λαός δε βγάλει συμπεράσματα, για την πολιτική απέναντι στη γη και τα δάση που έχει ακολουθηθεί τόσα χρόνια, για το γεγονός ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει ολοκληρωμένη υποδομή . Σε ένα βράδυ παίρνουν αποφάσεις για το ξεπούλημα του πλούτου της χώρας, αλλά θέλουν χρόνια για να αποφασίσουν τις προμήθειες των απαραίτητων «εργαλείων» για την Πυροσβεστική, προκειμένου να κανονιστούν είτε οι μίζες, ή να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των φίλων και εταίρων επιχειρηματιών. ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΔΡΑΧΜΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΖΗΜΙΩΝ, ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ, ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ.

Γνωρίζουμε καλά και από πρώτο χέρι τις δυσκολίες, το δυσμενή διεθνή συσχετισμό, το πνεύμα υποχώρησης, συμβιβασμού και μοιρολατρίας που μεθοδικά καλλιεργείται. Δε δεχόμαστε ότι τίποτε δεν αλλάζει, ότι τίποτε δε θα αλλάξει. Υπολογίζουμε, επίσης, τη δύναμη του αντίπαλου, την πολιτική «του μαστιγίου», δηλαδή της καταστολής, της βίας και των όπλων, της προληπτικής απειλής, της ιδεολογικής τρομοκρατίας, τη δύναμη του νόμου, που δίνει δίκαιο στην καπιταλιστική εργοδοσία, στον επιδρομέα και εισβολέα. Τη σύγχρονη πολιτική «του καρότου», δηλαδή της εξαγοράς, της διαφθοράς, της συνενοχής, της εξαπάτησης, των ψευδαισθήσεων, των ελιγμών χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.

Αλλά εμείς μάθαμε και δεν πρόκειται να ξεμάθουμε ότι και ο λαός έχει δύναμη, όταν το αποφασίσει, και θα το αποφασίσει στην πορεία, ότι μπορεί να ανατρέψει τη σημερινή κατάσταση. Μάθαμε και δε θα ξεμάθουμε ότι υπάρχει ρεαλισμός και «ρεαλισμός».

Με τις ροζ και σομόν σελίδες των εφημερίδων ασχολούνται κυρίως όσοι ενδιαφέρονται για το Χρηματιστήριο, για τις συγχωνεύσεις και τις εξαγορές επιχειρήσεων. Για τον εργάτη, τον απλό άνθρωπο του λαού, τον αγρότη και τον βιοπαλαιστή, οι οικονομικές σελίδες είναι απλησίαστες. Μια ματιά να ρίξει κανείς, βλέπει ότι η αγωνία είναι αρκετά μεγάλη, καθώς το καπιταλιστικό σύστημα, ισχυρό οπωσδήποτε έναντι των λαών, δεν έχει πάρα πολλά περιθώρια να ελέγξει τις αντιφάσεις και αντινομίες του, τους ανταγωνισμούς και τις έχθρες ανάμεσα στις ηγετικές δυνάμεις. Ηδη, γίνεται ευρύτατη συζήτηση, μήπως το φάντασμα μιας παγκόσμιας κρίσης δεν είναι και τόσο φάντασμα. Φανερή και η αγωνία τους μπροστά στην αφύπνιση των λαών.

Το σίγουρο είναι, στην καλύτερη για την ώρα περίπτωση, ότι μικρότερες ή μεγαλύτερες κρίσεις συμβαίνουν, μόνο που βαριά πληρώνουν οι λαοί, όταν αυτοί δεν αντιστέκονται έγκαιρα και κυρίως δεν ενεργοποιούν τη δύναμή τους, τις συμμαχίες που θα παρέμβουν. Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα, χώρα εξαρτημένη, σε ενδιάμεση υποδεέστερη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, βρίσκεται και θα βρίσκεται περισσότερο εκτεθειμένη στον κύκλο της κρίσης. Περισσότερο εκτεθειμένη στις νέες υποβόσκουσες, αλλά και ανοιχτές εντάσεις στα Βαλκάνια. Τα επιτελεία στις ΗΠΑ προβλέπουν, σύμφωνα με δημοσιευμένες εκθέσεις, ότι η επόμενη πενταετία θα είναι πολύ δύσκολη στην περιοχή. Η κυβέρνηση γνωρίζει τις συνέπειες που μπορεί να προκύψουν από τον μεγαλοϊδεατισμό της ηγεσίας της Αλβανίας, τα αποσταθεροποιητικά σχέδια στην περιοχή. Η ολιγαρχία του τόπου ανησυχεί επίσης, αλλά για τις επενδύσεις της στις περιοχές έντασης. Ο λαός πρέπει να ανησυχεί για λογαριασμό του. Να βγάζει συμπεράσματα για τους σκυλοκαβγάδες ανάμεσα στις ηγετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για το πώς θα μοιράσουν μεταξύ τους τον πλούτο που δημιουργούν οι λαοί, τη λαϊκή, δηλαδή, περιουσία. Από τις συγκρούσεις για το αν η ΕΕ θα γίνει ομοσπονδία ή θα τριχοτομηθεί σε κύκλους διαφορετικής ταχύτητας, υπέρ του κυρίαρχου - σκληρού πυρήνα.

Τα περιθώρια αυτής της πολιτικής φαίνονται στο γεγονός ότι τα πυρηνικά όπλα αυξάνονται και διαχέονται, οι εξοπλιστικοί ανταγωνισμοί επίσης. Κορόιδευαν τους λαούς ότι ο πυρηνικός κίνδυνος και ο πόλεμος υπάρχει μόνο και μόνο γιατί το σοσιαλιστικό σύστημα ανά πάσα στιγμή θα δώσει την εντολή για πυρ. Ο εχθρός και πριν και τώρα είναι πάντα ο λαός!

Δεν υπάρχει πιο επίκαιρο ζήτημα σήμερα από την πολιτική των συμμαχιών. Το ΚΚΕ έχει ανοιχτά χαρτιά μπροστά στο λαό, προτείνοντας τη συγκρότηση της συμμαχίας του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης. Μια πρόταση, που δίνει ρεαλιστική απάντηση στο ερώτημα: Πώς ο λαός θα αποκτήσει δύναμη και ικανότητα να αντισταθεί, να αντεπιτεθεί.

Δεν είναι τυχαίο που επιλέξαμε να προσδιορίσουμε το Μέτωπο ως ΑΝΤΙμονοπωλιακό, ΑΝΤΙιμπεριαλιστικό, δηλαδή με αρνητικούς, για την κοινή λογική, όρους. Δε δείξαμε προτίμηση σε κάποια άλλα προσδιοριστικά, που όντως ακούγονται πιο όμορφα όπως: Αριστερό Μέτωπο, προοδευτικό Μέτωπο, φιλολαϊκό - φιλειρηνικό Μέτωπο, πατριωτικό -διεθνιστικό Μέτωπο, σύγχρονο Μέτωπο, ή ακόμα Μέτωπο εξουσίας. Εμείς δίνουμε βάρος κατ' αρχήν να προσδιοριστεί εναντίον ποιων στρέφεται το Μέτωπο, προκειμένου να καθοριστούν τα αντικειμενικά κριτήρια, στη βάση των οποίων επιδιώκεται η συμμαχία. Τα συστατικά της, δηλαδή οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, που μπορεί να το συγκροτήσουν. Δε βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο, αλλά την κατεύθυνση και τα κριτήρια της συμμαχίας, που με βάση αυτά καθορίζονται τα υποκείμενά της, σήμερα, αύριο, με τη δυναμική των εξελίξεων, τις αναδιατάξεις που θα προκύπτουν ως αποτέλεσμα της λαϊκής πάλης.

Η πολιτική που προτείνουμε δε συμφέρει όλους, κάποιοι θα χάσουν. Δηλαδή η ολιγαρχία, τα διεθνικά μονοπώλια. Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική αρμονίας και ισορροπίας συμφερόντων, ή κοινωνικής συνοχής, με την έννοια της ταξικής συνεργασίας. Το δικό μας ΑΝΤΙ προσδιορίζει και το ΥΠΕΡ.

Δεν κοροϊδεύουμε το λαό, ότι μπορεί να λύσει τα προβλήματά του, να δει καλύτερες μέρες, χωρίς να βάλει σε αμφισβήτηση, να απειλήσει τα κέρδη και τα κεφάλαια, να αμφισβητήσει και να νικήσει στην πορεία, κατά συνέπεια, τους φυσικούς και πολιτικούς φορείς τους. Δεν κοροϊδεύουμε, λέγοντάς του ότι η ΟΝΕ είναι εθνική ανάγκη, η ΕΕ μονόδρομος, το ΝΑΤΟ οργανισμός ασφάλειας για τους λαούς. Δε γίνεται και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα γερή.

«Δεξιά - Αριστερά», ακούμε διακηρύξεις που στάζουν μέλι και συνεχείς υποσχέσεις για το λαό. Μόνο υποκρισία κρύβουν, όταν, μάλιστα, αυτές διατυπώνονται και από μαρξίζοντες αναλυτές - πολιτικούς, π.χ., για κοινωνική πολιτική, δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση, αναδιανομή του πλούτου, ενώ την ίδια ώρα γίνονται δεκτές και αποδεκτές οι γνωστές τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχ, η «Λευκή Βίβλος». Προτάσεις, που, υποτίθεται, κτυπούν την κοινωνική αδικία, την κερδοσκοπία του κεφαλαίου (λες και το κεφάλαιο μπορεί να υπάρξει δίχως αφετηρία και σκοπό το μονοπωλιακό κέρδος), όταν έχει προχωρήσει η πλήρης απελευθέρωση στην κίνησή του, με την κατάργηση και των τελευταίων ισχνών εμποδίων, που υπήρχαν στα πλαίσια του λεγόμενου εθνικού προστατευτισμού. Δεν κοροϊδεύουμε τους εργαζόμενους, υποστηρίζοντας ότι η «διαφάνεια» θα μειώσει τα κέρδη. Οτι ρυθμίσεις και ελιγμοί που πραγματοποιούσε το αστικό κράτος σε προηγούμενή του φάση, μπορεί να γίνουν σήμερα και, μάλιστα, να φέρουν γενική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού. Ακόμα και τέτοιου τύπου προτάσεις, που δεν απειλούν τα μονοπώλια (αντίθετα, τα υπηρετούν πολιτικά, αφού μπορεί να χρησιμοποιηθούν πυροσβεστικά απέναντι στο λαϊκό κίνημα) δεν πρόκειται να γίνουν πράξη, αν δεν υπάρξει απειλητική ρωμαλέα αντίσταση του λαού.

Αυτή η απλή, ίσως για πολλούς τυπική, ξερή φράση που υπάρχει στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ για «αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κοινωνικοπολιτική συμμαχία» ενοχλεί σήμερα, κυρίως φοβίζει για το αύριο.

Ενοχλεί η δική μας αντίληψη, σύμφωνα με την οποία στη συμμαχία δε θα έχουν θέση και ρόλο μόνο πολιτικές δυνάμεις και παράγοντες, αλλά και κοινωνικές δυνάμεις με τα κινήματά τους: Δηλαδή το οργανωμένο κίνημα, της εργατικής τάξης, των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου. Ενοχλεί ότι η συμμαχία θα οργανώνει και θα στηρίζει την ταξική πάλη, τους λαϊκούς αγώνες. Δε θα είναι μια συμμαχία σαν αυτές που πέφτουν στο τραπέζι, δηλαδή σε επίπεδο και μόνο κορυφών, για τη μερική αναδιανομή της κυβερνητικής πίτας, με συνθήματα. Η Συμμαχία που προτείνει το ΚΚΕ δε θα είναι εταίρος, αλλά αντίπαλος των κομμάτων εξουσίας, θα στηρίζει τους καθημερινούς αγώνες, θα καλεί το λαό να επιβάλει δραστικές αλλαγές στο επίπεδο της διακυβέρνησης.

Βεβαίως και το Μέτωπο θα παρεμβαίνει παντού, θα έχει παρουσία σε όλες τις μορφές του αγώνα, θα επιδιώκει αλλαγές και στο επίπεδο του Κοινοβουλίου. Αλλά δε θα είναι αυτοσκοπός η αντίσταση, η άμυνα, η κατάκτηση περισσότερων θέσεων. Το κύριο χαρακτηριστικό του θα είναι η δράση του για να οργανωθεί ο λαός, να ανεβεί η ταξική πάλη, να διαμορφώσει με τον αγώνα του τη λαϊκή πλειοψηφία, ώστε να υπάρξει αντίκρισμα στο επίπεδο της εξουσίας.

Ενοχλεί ότι εμείς δε γλιστράμε σε επιφανειακούς, ιδιαίτερα με τα σημερινά δεδομένα, διαχωρισμούς, του τύπου «προοδευτικοί - συντηρητικοί», «δεξιοί - αριστεροί», «μοντέρνοι - παραδοσιακοί», «εκσυγχρονιστές - σκοταδιστές», θρησκευόμενοι ή άθρησκοι», «εραστές των νέων τεχνολογιών ή σκεπτικιστές». Θυμίζουμε για την ιστορία ότι ορισμένοι από τους σημερινούς κατηγόρους μας, μας έλεγαν, τη δεκαετία του '70 και του '80, ότι εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά. Εννοείται ότι αυτοί ήταν πάντα ταγμένοι με τον αγώνα κατά της μοναξιάς...

Προβάλλουμε τους ταξικούς - κοινωνικούς διαχωρισμούς, για να βοηθήσουμε τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση όλων εκείνων, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που έχουν αντικειμενικά συμφέρον και θέλουν να παλέψουν την εξουσία των μονοπωλίων, τις επιλογές τους στην οικονομία, στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική, στην εξωτερική πολιτική. Μια τέτοια συσπείρωση - συμμαχία θα συμβάλει - εκτός των άλλων - στην πραγματική ανανέωση των αντιλήψεων, στην αναζωογόνηση διαχρονικών αξιών και ιδανικών.

Για μας, το καλύτερο πεδίο διαλόγου και αντιμετώπισης προλήψεων και προκαταλήψεων, αναχρονιστικών ιδεών, είναι το πεδίο του συλλογικού, οργανωμένου αγώνα, της πολιτικής δράσης, της πάλης για την παιδεία, τον πολιτισμό, της διεθνιστικής αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης. Στο πεδίο του αγώνα θολώνουν και αδυνατίζουν οι αντιδραστικές απόψεις, επανεμφανίζονται δριμύτερες σε φάσεις υποχώρησης και οπισθοχώρησης. Η παλινδρόμηση συνείδησης είναι υπαρκτό πρόβλημα, όπως φαίνεται σήμερα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπου υποκινήθηκε βέβαια και φούντωσε ο εθνικισμός, η τάση αναζήτησης παρηγοριάς στη θρησκεία.

Δε θα κουραζόμαστε, ειδικά σήμερα, να λέμε ότι υπάρχει και το όπιον της ιδεολογίας του ιμπεριαλισμού, της μοιρολατρίας, του ραγιαδισμού. Οι περιφερόμενοι στα κανάλια εκσυγχρονιστές κουβέντα δεν κάνουν για τη σκοταδιστική αντίληψη, βάσει της οποίας ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος έχει στόχο «τα ανθρώπινα δικαιώματα», καθαγιάζοντας, έτσι, το βρώμικο πόλεμο στα Βαλκάνια και αλλού.

Ηδη, ενώπιον του λαού υψώνεται ένας μεγάλος κίνδυνος, υπαρκτός, πραγματικός, αφού οι διαδικασίες έχουν δρομολογηθεί: Η πλήρης ανατροπή του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης - συνταξιοδότησης, υγείας, η γενίκευση της μερικής απασχόλησης. Το θέμα είναι να προλάβουμε, να ενημερωθεί ο λαός, να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή συσπείρωση, η συνάντηση όλων των εργαζομένων στον κοινό αγώνα. Ο αγώνας πρέπει να είναι κοινός για να είναι δυναμικός και όσο επιτρέπουν οι συνθήκες και αποτελεσματικός. Δε θα βγει κανένα αποτέλεσμα, αν ο κάθε κλάδος, ανάλογα με το ταμείο ασφάλισης - υγείας που έχει, περιοριστεί στη διαπραγμάτευση με τη λογική του μικρότερου κακού, και μάλιστα χωρίς οργανωμένη αντεπίθεση. Ολοι μαζί εναντίον της κυβέρνησης, εναντίον της εργοδοσίας, εναντίον όλων εκείνων που σπέρνουν την ηττοπάθεια.