Το νέο δόγμα και ταυτόχρονα «εθνικό στόχο» αναφανδόν υπέρ της ομοσπονδιοποίησης της ΕΕ - ποτέ στη δεύτερη ταχύτητα -, επιχειρεί να επιβάλει η κυβέρνηση σαν νομοτέλεια στην ελληνική κοινωνία. Στην κατεύθυνση αυτή, επιστρατεύει τα μεγάλα και κούφια λόγια και τα γυαλιστερά, αλλά ταξικά, «οράματα» για «πορεία προς την ευημερία», δε διστάζει να κινδυνολογεί ασύστολα (αν δεν προχωρήσουμε θα περιθωριοποιηθούμε»), κυρίως όμως αποκρύπτει από τις λαϊκές μάζες ότι ο στόχος για ένταξη στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ συνεπάγεται πρωτοφανείς σε σκληρότητα αντιλαϊκές επιλογές (απελευθέρωση αγορών, ιδιωτικοποιήσεις, ανατροπή εργασιακών σχέσεων και κατεδάφιση κατακτήσεων και δικαιωμάτων, κ.ο.κ.) και ταυτόχρονα πλήρη εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων στα νέα υπερεθνικά και ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Η κυβέρνηση Σημίτη έσπευσε την περασμένη Παρασκευή να πάρει, πριν από κάθε άλλη χώρα της ΕΕ, με κάθε επισημότητα θέση τασσόμενη με θέρμη υπέρ της ομοσπονδιοποίησης της ΕΕ, απορρίπτοντας, ταυτόχρονα, ακόμα και το μοντέλο της «ενισχυμένης συνεργασίας». Η σπουδή αυτή της κυβέρνησης των εκσυγχρονιστών δεν είναι τυχαία και υποδηλώνει αφ' ενός την επίδειξη υποτέλειας απέναντι στην παγκοσμιοποίηση και τα αφεντικά της, και από την άλλη την αγωνία που τη διακατέχει, μήπως στη νέα δομή της ΕΕ δε βρίσκεται τουλάχιστον τυπικά στο «κλαμπ των ισχυρών και της πρώτης ταχύτητας». Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση δραστηριοποιείται έντονα, ενώ δεν παραλείπει να αξιοποιήσει και τον τεχνητό διχασμό και αντιθέσεις που δημιούργησε συνειδητά, με αφορμή το τριτεύον θέμα των ταυτοτήτων, ώστε να κερδίσει εύσημα «προοδευτικότητας»!.

Ρόλο πρωταγωνιστή στη νέα προπαγανδιστική εκστρατεία έχει αναλάβει ο ίδιος ο Κ. Σημίτης , ο οποίος τις τελευταίες βδομάδες με σειρά παρεμβάσεων, ομιλιών και άρθρων βάζει το πλαίσιο και τον πυρήνα της γραμμής πλεύσης της κυβέρνησης. Με το τελευταίο άρθρο του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» επιχειρεί να δικαιολογήσει τη σπουδή της κυβέρνησής του να τοποθετηθεί υπέρ της ομοσπονδιοποίησης καταφεύγοντας - παλαιά μου τέχνη κόσκινο...- στην κινδυνολογία. «Στη συζήτηση που έχει ανοίξει - τονίζει - πρέπει να είμαστε παρόντες. Οι υπεκφυγές θα έχουν ως μόνο αποτέλεσμα την περιθωριοποίησή μας. Οι προσπάθειες των τελευταίων χρόνων να κατακτήσουμε μια θέση στην πρώτη ταχύτητα θα ανατραπούν με ανυπολόγιστο πολιτικό κόστος». Ισχυρίζεται ότι οι απαντήσεις στα ζητήματα και τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης «μπορούν να βρεθούν μόνο στην αναγκαία εμβάθυνση της ενοποιητικής διαδικασίας της ΕΕ, στη δρομολόγηση της μετεξέλιξής της σε γνήσια πολιτική ένωση». Ταυτόχρονα, εξηγώντας γιατί η Ελλάδα οφείλει να συμμετέχει παραπέμπει στο νέο μεγαλοϊδεατικό στόχο της άρχουσας τάξης για συμμετοχή στον πολιτικό πυρήνα της ΕΕ. «Η εθνική υπόσταση- γράφει- το όραμά μας για την αυριανή Ελλάδα θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα καταφέρουμε η Ελλάδα να είναι στην πρωτοπορία αυτών των εξελίξεων, να μετάσχει στον υπό εκκόλαψη αυριανό πολιτικό πυρήνα της ΕΕ». Γι' αυτό, προσθέτει, σύνθημα και οδηγός μας από 'δω και μπρος πρέπει να είναι ποτέ πια στη δεύτερη ταχύτητα». Στο πλαίσιο αυτό τάσσεται υπέρ της κατάργησης του βέτο και της επέκτασης της «ενισχυμένης συνεργασίας» και στα θέματα της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, ενώ ταυτόχρονα ισχυρίζεται ότι μια ομοσπονδιοποιημένη Ευρώπη θα «χαράξει κοινά σύνορα και θα αναλάβει την υπεράσπισή τους», γεγονός, που όπως υποστηρίζει, θα επιτρέψει στην Ελλάδα να «διεκδικήσει διπλωματική και στρατιωτική στήριξη ουσιαστικότερη απέναντι στους γνωστούς κινδύνους» (σ.σ. εννοεί τον «από ανατολάς κίνδυνο»!).

Στο πλευρό της κυβέρνησης σε αυτή την πορεία έχει τοποθετηθεί ήδη η ηγεσία της ΝΔ, διεκδικώντας ρόλο πρωταγωνιστή και αυθεντικού εκφραστή του ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Ηδη ο Κ. Καραμανλής έχει αναθέσει στο κόμμα ρόλο υπηρέτη της ευρωπαϊκής ενοποίησης και υπερθεματίζει υπέρ της ομοσπονδιακής δομής της ΕΕ. Η υπεύθυνη τομεάρχης για θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας Ντ. Μπακογιάννη, σε άρθρο της στην ίδια εφημερίδα, υποστηρίζει πως «η εθνική μας στρατηγική πρέπει να επιδιώκει τη συμμετοχή της στο σκληρό πυρήνα των διεργασιών», καθώς και ότι «η ομοσπονδιοποίηση μπορεί να στηριχτεί στην ιδέα που υποστήριξε πρόσφατα ο Ζακ Ντελόρ για μια «ομοσπονδία εθνικών κρατών» με διακριτούς ρόλους μεταξύ των ομοσπονδιακών θεσμών και των κυβερνήσεων των κρατών - εθνών».

Το ΚΚΕ έχει προειδοποιήσει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα ότι η πορεία της ΕΕ προς την ομοσπονδιοποίηση θα είναι μια διαδικασία που θα συνοδεύεται από παραπέρα αντιδραστικοποίησή της σε όλα τα επίπεδα, ενώ οι επιπτώσεις για τις λαϊκές μάζες θα είναι καταστροφικές, οδηγώντας ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα στη φτώχεια, την περιθωριοποίηση και εξαθλίωση. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα ανέφερε στο άρθρο του στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη», ο Δ. Γόντικας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.: «Η ΕΕ δεν μπορεί να συνεχίσει την πορεία της όπως είναι σήμερα, πολύ περισσότερο με τη διεύρυνσή της με νέα μέλη. Είναι διαπίστωση πανθομολογούμενη. Οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της μεγαλώνουν. Οι προοπτικές είναι πολύ συγκεκριμένες. Είτε θα οδηγηθεί προς διάλυση, είτε θα μετεξελιχθεί προς μια άλλης μορφής ένωση με την κυριαρχία του γερμανογαλλικού άξονα, δηλαδή θα πάρει ακόμα πιο αντιδραστικό χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση τα μαντάτα δεν είναι καθόλου αισιόδοξα ειδικά για χώρες σαν την Ελλάδα. Η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΟΝΕ δε θα είναι μια εύκολη υπόθεση. Η οικονομία της (βιομηχανία, αγροτική οικονομία, υπηρεσίες κλπ.) θα βρεθεί μπροστά σε πολύ μεγαλύτερα προβλήματα. Θα έχει να αντιπαλέψει τα μεγαθήρια των πολυεθνικών, αλλά και τις υποχρεωτικές δεσμεύσεις που απορρέουν από την πλήρη συμμετοχή της στην ΟΝΕ, (σύμφωνο σταθερότητας κλπ.). Οι παράγοντες αυτοί οδηγούν σε επιτάχυνση των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων (απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, ασφαλιστικό, περιορισμός κοινωνικής πολιτικής κλπ.). Μπροστά σε αυτή την κατάσταση εντείνουν την προετοιμασία του εδάφους για την εξουδετέρωση των αντιδράσεων του μαζικού λαϊκού κινήματος. Οι βιομήχανοι δεν αρκούνται πια με μια ΓΣΕΕ που θα κηρύσσει και θα υπηρετεί την ταξική συνεργασία και συναίνεση. Απαιτούν το συνδικαλιστικό κίνημα να θέσει ως πρώτη και κύρια επιδίωξή του τη στήριξη της «ανταγωνιστικότητας» των ελληνικών επιχειρήσεων. Η ελληνική κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός δεν εφησυχάζουν με το σημερινό επίπεδο χειραγώγησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος».