Με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου στις 9 Νοέμβρη του 1989, οι καπιταλιστές οργανώνουν μια σειρά εκδηλώσεις, για να πανηγυρίσουν την αντεπανάσταση, να στείλουν στους λαούς όλου του κόσμου το επικίνδυνο μήνυμα υποταγής στο μονόδρομο του καπιταλισμού. Επιδίωξη των κυρίαρχων είναι να περάσουν στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης, του λαού ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιος και αξεπέραστος. Ολ' αυτά τα χρόνια μιλούν για τη «βαρβαρότητα» του σοσιαλισμού και της εργατικής εξουσίας, ακριβώς γιατί κατάργησε την τάξη των καπιταλιστών, γιατί κοινωνικοποίησε τα μέσα παραγωγής, γιατί άνοιξε το δρόμο, για να διαφεντεύουν οι λαοί τις τύχες τους χωρίς εκμεταλλευτές. Με λίγα λόγια, θα επιδιώξουν να υπερασπίσουν τον καπιταλισμό χτυπώντας το σοσιαλισμό.

Οι πλαστογράφοι της Ιστορίας από κοινού με το πολιτικό κατεστημένο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ λένε ότι νίκησε η δημοκρατία. Μιλούν για ελευθερία που δεν υπήρχε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Και όταν οι πολιτικοί ηγέτες των καπιταλιστικών κρατών μιλούν για δημοκρατία, δεν εννοούν τη δημοκρατία και την ελευθερία όπου κάνουν κουμάντο οι πολλοί, οι λαοί, αλλά αυτή όπου κάνει κουμάντο το κεφάλαιο. Γι' αυτό λένε ότι δε νίκησε σ' όλη την Ευρώπη η δημοκρατία μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού μια σειρά χώρες υποδουλώθηκαν στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό...

Πανηγυρίζουν για την «επανένωση της Ευρώπης» μετά την «πτώση του τείχους». Την επανένωση στις αξίες της ελευθερίας και δημοκρατίας, της ιμπεριαλιστικής ελευθερίας και δημοκρατίας, δηλαδή.

Γιατί η ελευθερία και η δημοκρατία έχουν ταξικό περιεχόμενο. Λένε πλέον, αφού η ίδια η ζωή στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες το απέδειξε, ότι είχαν κατακτήσεις, δεν υπήρχε ανεργία, φτώχεια, είχαν δωρεάν και υψηλού επιπέδου υγεία, παιδεία, πρόνοια, καλό βιοτικό επίπεδο (τα προηγούμενα χρόνια το αμφισβητούσαν και αυτό), αλλά δεν είχαν ελευθερία.

Πράγματι στον καπιταλισμό τυπικά υπάρχει ελευθερία. Αλλά αυτή σταματά εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Τι γίνεται, όταν οι εργάτες τολμούν σ' αυτό το τάχα ελεύθερο καθεστώς των επιχειρηματιών να μιλήσουν και να διεκδικήσουν καλύτερο μεροκάματο, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, πλήρη δικαιώματα, να αμφισβητήσουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία που είναι πηγή της εκμετάλλευσης μέσα στους τόπους δουλειάς; Η απειλή της απόλυσης κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια τους. Για ποια ελευθερία και ποια δημοκρατία μιλούν, λοιπόν; Πόσο ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που δεν έχει δουλειά; Που δεν μπορεί να ικανοποιήσει στοιχειωδώς τις ανάγκες της οικογένειάς του; Που δεν μπορεί να μορφώσει τα παιδιά του; Που κινδυνεύει να πάει στο μεροκάματο, αλλά επειδή δεν υπάρχουν ασφαλείς συνθήκες δουλειάς κινδυνεύει η υγεία και η ζωή του έως και το θάνατο; Πόσο ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που δεν μπορεί να κάνει διακοπές, να έχει ελεύθερο χρόνο για να γευτεί την καλλιτεχνική δημιουργία και τον αθλητισμό; Πόσο ελεύθεροι είναι οι άνθρωποι που με την πρώτη μικρή φυσική καταστροφή καταστρέφονται οι ίδιοι, ή και πεθαίνουν; Πόσο ελεύθεροι μπορούν να είναι οι άνθρωποι που για να ζήσουν στοιχειωδώς είναι υποχρεωμένοι να εξαρτώνται από τις υποσχέσεις και τα ρουσφέτια των πολιτικών που υπηρετούν τους καπιταλιστές και να υποτάσσονται στις ορέξεις τους; Πόσο ελεύθεροι μπορούν να είναι οι νέοι, όταν στα σχολεία και στα πανεπιστήμια διδάσκονται διαστρεβλωμένη την Ιστορία, διδάσκονται ότι αυτοί που νίκησαν το φασισμό ήταν όμοιοι με τους φασίστες, όταν ο σκοταδισμός των αντιεπιστημονικών θεωριών διοχετεύεται στις συνειδήσεις τους; Για ποια ελευθερία γίνεται λόγος, όταν η γνώση και η έρευνα είναι υποταγμένες στους επιχειρηματίες και το κέρδος;

Ολ' αυτά είναι η ελευθερία και η δημοκρατία στον καπιταλισμό, στην ταξική κοινωνία της εκμετάλλευσης. Ελευθερία και δημοκρατία για τους καπιταλιστές, τους πολιτικούς τους εκπροσώπους είναι να τσακίζονται τα λαϊκά δικαιώματα, να ληστεύουν την εργατική τάξη, να διαιρούν λαούς, να κάνουν ιμπεριαλιστικούς πολέμους και να αλλάζουν τα σύνορα, ανάλογα με τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Μιλούν για ελευθερία και δημοκρατία που κατέκτησαν οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες με την αντεπανάσταση και την ίδια ώρα εντείνονται οι διώξεις σ' αυτές τις χώρες κατά των κομμουνιστών (κομμουνιστικά κόμματα είναι στην παρανομία, ενώ οι συνεργάτες των Γερμανών, όπως στις βαλτικές χώρες, αναδεικνύονται εθνικοί ήρωες). Αυτά τα τείχη σήκωναν και σηκώνουν ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς, γι' αυτό πανηγυρίζουν με το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου.

Αυτή η τεράστια συκοφαντική προπαγανδιστική εκστρατεία ανυπαρξίας ελευθερίας και δημοκρατίας είναι γέννημα των ιμπεριαλιστικών κέντρων και παρουσιάζεται ως Ιστορία, ως αλήθεια, από τα αστικά ΜΜΕ. Και αξιοποιείται από τον ιμπεριαλισμό ως όπλο κατά της πάλης των λαών για το δικό τους μέλλον, του αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στο σοσιαλισμό, για την κομμουνιστική κοινωνία.

Στόχος είναι να διαμορφώνουν τέτοιες συνειδήσεις, ιδιαίτερα στους νέους, ώστε να αποτρέψουν τις λαϊκές δυνάμεις από το να κινήσουν την Ιστορία προς την πρόοδο, προς τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, χύνοντας το δηλητήριο της ιμπεριαλιστικής ψευτιάς για την Ιστορία. Το διδάσκουν και στα σχολεία, με τα βιβλία Ιστορίας του υπουργείου Παιδείας που δεν είναι αληθινά. Και χρειάζεται επαγρύπνηση και συνειδητή δράση για να αντιμετωπίζεται η συκοφαντία και το ψέμα για την Ιστορία αυτής της περιόδου. Για να μαθαίνουν ιδιαίτερα οι νέοι και οι νέες την πραγματική Ιστορία, που γράφτηκε με το αίμα και τη θυσία των λαϊκών ανθρώπων, οι οποίοι πολέμησαν για ένα δίκαιο κόσμο, χωρίς πόλεμο πια.

Η αληθινή Ιστορία, βεβαίως, έχει γραφτεί στην πράξη από εκείνους που πρωταγωνίστησαν, τους λαούς. Οφείλουμε να τη μαθαίνουμε, να διδασκόμαστε. Και, βεβαίως, να αποκτούμε την ικανότητα να κρίνουμε.

Ο ιμπεριαλισμός θέλει να σβήσει το παρελθόν, για να προστατευτεί από την ανατρεπτική δύναμη των λαών και τώρα, και στο μέλλον. Φοβάται το ιστορικό παρελθόν, επειδή φοβάται και σήμερα τη δύναμη της εργατικής τάξης και των λαών. Οι κυβερνήσεις του και τα κόμματά του γνωρίζουν πως υπερασπίζουν και στηρίζουν ένα άδικο σύστημα, που κατατρώγεται από τις αντιθέσεις του και ζει από τη σαπίλα του. Ξέρουν πως ο καπιταλισμός είναι ένα ιστορικά ξεπερασμένο σύστημα. Πως δε γίνεται να εξανθρωπιστεί, όπως υποστηρίζουν οι σύγχρονοι οπορτουνιστές, που παλεύουν δήθεν για «έναν άλλο κόσμο εφικτό», με τον άνθρωπο τάχα πάνω από τα κέρδη. Γιατί δε γίνεται και τα κέρδη να υπάρχουν και να αυγαταίνουν και οι εργάτες να ζουν καλά. Οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου, όπως και οι οπορτουνιστές, γνωρίζουν πολύ καλά πως οι ταξικές αντιθέσεις, οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα μονοπώλια και τους λαούς δεν καταργούνται. Κάνουν, λοιπόν, αυτήν την ολομέτωπη επίθεση γιατί η πάλη των λαών, η αντίσταση θα δυναμώσει, θα γίνει αντεπίθεση που θα σαρώσει το εκμεταλλευτικό τους σύστημα.

Και στο πλαίσιο αυτής της διαπάλης, τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία και οι οπορτουνιστές φροντίζουν, ώστε οι εργατικές - λαϊκές νίκες του 20ού αιώνα να θαφτούν, να σβηστούν από την ιστορική μνήμη, αφού αποτελούν πηγή ταξικής συνειδητοποίησης. Μόνο έτσι μπορούν να υποτάξουν τους λαούς ολοκληρωτικά. Για να μη σηκώσουν κεφάλι! Στόχος σ' αυτήν την αντιδραστική επίθεση είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα. Δεν είναι καινούργιο ζήτημα. Και οι αντεπαναστάτες στην Κροστάνδη, ένα χρόνο μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, έριξαν το σύνθημα «Σοβιέτ χωρίς Μπολσεβίκους».

Στο πλαίσιο αυτής της διαπάλης, κατηγορούν το ΚΚΕ ότι είναι κόμμα ξεπερασμένο, δογματικό, δεν μπορεί να εκσυγχρονιστεί γιατί έχει ως στρατηγικό σκοπό του το σοσιαλισμό που κατέρρευσε. Ετσι λένε.

Αυτοί θέλουν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα χωρίς επαναστατική στρατηγική. Ενα Κομμουνιστικό Κόμμα στα μέτρα του συστήματος και χρήσιμο στη χειραγώγηση των εργατικών και λαϊκών μαζών, στις αναζητήσεις για την εφαρμογή πολιτικής διαχείρισης που θα εξανθρωπίζει τον καπιταλισμό. Δε θα τους κάνουμε το χατίρι.

Πασχίζουν να αποτρέψουν την πάλη των τάξεων, αλλά αυτή δεν τέλειωσε, ούτε η επαναστατική προοπτική για την κοινωνική απελευθέρωση. Δεν ήρθε το τέλος της Ιστορίας, όπως προπαγανδίζουν διάφοροι ιδεολογικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης.

Ομως η ιστορική εξέλιξη τραβά μπροστά, παρά τα όποια προσωρινά αντεπαναστατικά πισωγυρίσματα. Γιατί αντεπαναστατικά πισωγυρίσματα δεν έχουμε μόνο στην εποχή μας, με την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού. Εμφανίστηκαν και σ' άλλες ιστορικές περιόδους, που η ανθρωπότητα πάλευε να περάσει από μια κατώτερη κοινωνία σε μια ανώτερη. Τα ίδια γνώρισε και ο καπιταλισμός, όταν αναμετριόταν με την αντιδραστική φεουδαρχία, για να φέρει τη νέα ανώτερη, για την εποχή εκείνη, αστική κοινωνία. Η Γαλλική αστική Επανάσταση, ορόσημο στην ιστορική εξέλιξη, ανατράπηκε σε μερικά χρόνια από τότε που έγινε. Αλλά, έβαλε τα θεμέλια ώστε να ακολουθήσουν νέες αστικές επαναστάσεις και να επικρατήσει οριστικά τότε η αστική τάξη, που ήταν ακόμη προοδευτική. Σήμερα, η αστική τάξη έχει περάσει ολοκληρωτικά και χωρίς επιστροφή στην αντίδραση. Τώρα, ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος. Γυρεύει την αντικατάστασή του.

Η κοινωνία, δεν μπορεί, δε γίνεται αλλιώς, θα περάσει στο σοσιαλισμό και στον κομμουνισμό. Οσο και αν πασχίζει η αντίδραση να εμποδίσει την εξέλιξη της κοινωνίας, αυτή θα πάει μπροστά. Με τη συνεπή δράση του επαναστατικού εργατικού κινήματος. Αλλωστε, η εποχή μας ήταν και είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Σ' αυτήν την αντικειμενικά ιστορική κίνηση, οι κομμουνιστές είναι μοχλοί της, με την πεποίθηση πως η εποχή των κοινωνικών επαναστάσεων είναι εδώ, μπροστά μας και πως ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός, που είναι το μέλλον μας, θα έρθει στα σίγουρα.