Eurokinissi

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Αντικείμενο εξέτασης για το κόμμα μας θα ήταν το εξής: Αν βελτιωνόταν συνεχώς το βιοτικό επίπεδο του λαού, αν ο λαός ήταν ευχαριστημένος και εμείς γκρινιάζαμε ότι ο λαός υποφέρει, αν δηλαδή επικοινωνώντας με το λαό και μέσα στους αγώνες αντιμετωπίζαμε ανθρώπους που έλεγαν «μα τι θέλετε, εμείς είμαστε ευχαριστημένοι». Τότε πραγματικά έπρεπε το κόμμα να κάνει έκτακτο συνέδριο και να αλλάξει τη γραμμή του.

Eurokinissi

Δεύτερον. Ως Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, που έχουμε μια ιστορία 91 χρόνων συνεχή και αδιάλειπτη, ξέρουμε πάρα πολύ καλά πόσο σύνθετο και δύσκολο ζήτημα είναι αυτό που λέμε να γίνει πλειοψηφική άποψη μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία η θέληση για ριζική αλλαγή και ανατροπή.

Δεν υποτιμούμε καθόλου το σύστημα που ζούμε. Πότε με το καρότο, πότε με το μαστίγιο, μπορεί ακριβώς και ενσωματώνει μερικές μάζες, ανακόπτει και χτυπάει το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Είναι πολυσύνθετος ο δρόμος που έχουν διαλέξει.

Αλλά εμείς, παρότι είμαστε πάρα πολύ ανυπόμονοι, γιατί ξέρουμε ότι όσο χάνεται χρόνος τα πράγματα θα είναι χειρότερα, έχουμε την μεγάλη υπομονή και την εμπιστοσύνη στο λαό ότι τελικά θα κάνει αυτός την ανατροπή, θα κάνει την πραγματική του εξέγερση. Δεν θα το αποφασίσει το ΚΚΕ. Ούτε έχουμε τον τρόπο, τον οποιονδήποτε τρόπο, ούτε με καρότο, ούτε με μαστίγιο, να το επιβάλουμε αυτό.

Θα σας πω το εξής - και μη νομίζουμε ότι τέτοιες εποχές δεν θα ξανάρθουν. Το 1940 όταν ξεκίνησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και είχαμε την εισβολή στην Ελλάδα, την ιταλική και μετά τη γερμανική κατοχή, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος ήταν το περισσότερο στις φυλακές και στις εξορίες, παράνομο και πάρα πολύ αδυνατισμένο από την Μεταξική δικτατορία. Αυτό το κίνημα της μεγάλης ΕΑΜικής αντίστασης που έγινε και ήταν μία από τις τρεις μεγάλες αντιστάσεις στην Ευρώπη - η σοβιετική αντίσταση, η γιουγκοσλάβικη και η ελληνική, όλοι οι άλλοι οι λαοί ήταν σε μεγάλη απόσταση - πώς έγινε με καθοδηγητή και αιμοδότη το ΚΚΕ;

Για να μη σας πω τους κατοπινούς αγώνες. Σκεφτείτε, μετά το '74 στην Ελλάδα, αν δεν υπήρχε ΚΚΕ. Ενα μεγάλο μέρος των λαϊκών αγώνων και το γεγονός ότι έχουν μείνει κατακτήσεις, οφείλονται και στο ΚΚΕ βεβαίως. Εμείς πάντα λέμε ότι έχουμε εμπιστοσύνη στον λαό. Επομένως εμείς καλούμε τον λαό να σκεφτεί.

Ο λαός δεν είναι τσιφλίκι μας. Και αν θέλετε, ούτε μπορούμε εμείς να λογοδοτήσουμε για λογαριασμό ολόκληρου του λαού. Εμείς του λέμε ότι θα κάνει λάθος αν δεν αξιοποιήσει στις 4 του Οκτώβρη την εκλογική μάχη. Και θα κάνει λάθος σε βάρος του. Θα είναι σε χειρότερη θέση.

Και τέλος, μιλώντας για την ελληνική πραγματικότητα. Ποιος έχει τη μεγάλη ευθύνη για την άμβλυνση του ριζοσπαστισμού που υπήρχε στην Ελλάδα μετά το '74; Την πρώτη και τη μεγάλη ευθύνη την έχει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Γιατί, δεν μπορεί κανείς να έχει απαίτηση από ένα κόμμα μόνο του, έστω και όταν είναι κομμουνιστικό, να σηκώσει το βάρος, όταν το κόμμα εκείνο που μετά το '74 συνέβαλε στην ανάπτυξη του ριζοσπαστισμού πέταξε όλες τις σημαίες και έγινε το δεύτερο κόμμα της αστικής τάξης. Και ακριβώς πρόδωσε ένα μεγάλο μέρος και της ίδιας της λαϊκής βάσης και η προδοσία αυτή οδήγησε στην απογοήτευση. Και ξέρετε, η απογοήτευση δεν φεύγει εύκολα μέσα από τον λαό. Οταν μάλιστα προδίδει η ηγεσία ενός κόμματος που έβγαλε το λαό στους δρόμους μαζί με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος.

Από ένα σημείο και μετά, έχουν ευθύνη και όλοι αυτοί που με τη δήθεν ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό εμποδίζουν το κίνημα να προχωρήσει.

Και τέλος, δεν έχουν ευθύνη οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι οποίες, ένα κίνημα διεκδίκησης το μετέτρεψαν σε ένα κίνημα να παζαρέψουμε τι θα χάσουμε και να παλέψουμε τι θα κερδίσουμε;

Επομένως, ακριβώς επειδή εμείς τον λαό δεν τον βλέπουμε ακροατήριό μας, που πείθεται ή δεν πείθεται από εμάς, λέμε ότι αυτός ο λαός που έχει μεγάλες δυνάμεις μέσα του, αυτός είναι που θα κάνει τη μεγάλη ανατροπή. Ταυτόχρονα, πρέπει να αναμετρήσει και τη δική του την ευθύνη.

Και βεβαίως και εμείς, στις 5 Οκτώβρη, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, οφείλουμε να γίνουμε καλύτεροι, μαχητικότεροι, ευστοχότεροι, πιο σταθεροί, ακόμα περισσότερο μαχητικοί στη γενική μας γραμμή και πιο ικανοί και στην προσέγγιση, και στην επικοινωνία με το λαό.

Αλλά, μη μου πείτε ότι ο λαός ψηφίζει Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ γιατί έχουν επικοινωνιακή πολιτική ικανή και έξυπνη. Εχουν τα μέσα να εκβιάζουν κλπ. κλπ.

Β. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ («ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ»): Κυρία Παπαρήγα όλο και περισσότερο ακούω τις τελευταίες ημέρες μια φράση: Το αποτέλεσμα κλείδωσε. Θα μου επιτρέψετε να κάνω μια προσπάθεια ξεκλειδώματος. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι την Κυριακή δεν είναι το λεγόμενο πάρτι και ότι δεν υπάρχει αυτοδυναμία, ούτε του ΠΑΣΟΚ, ούτε της Νέας Δημοκρατίας, μια και ένας από αυτούς τους δύο θα κερδίσει. Ειρήσθω εν παρόδω, πολιτικοί κύκλοι τονίζουν συνεχώς ότι αν πάμε σε μια δεύτερη μεγάλη εκλογική αναμέτρηση, τότε ο χώρος του ΚΚΕ θα συρρικνωθεί, γιατί ένα μεγάλο μέρος θα στηρίξει ενδεχομένως το ΠΑΣΟΚ. Μήπως είναι καλύτερα να υπάρξει λοιπόν από τώρα μια αυτοδυναμία και ένα ισχυρό ποσοστό για το ΚΚΕ;

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Αυτός είναι ωμός εκβιασμός που γίνεται. Και ξαναλέω, μας απασχολεί ο καθημερινός εκβιασμός που δέχονται οι εργαζόμενοι παντού, η λαϊκή οικογένεια, οι νέοι άνθρωποι. Θα σας πω ένα πολύ απλό εκβιασμό, που είναι παράγωγο όμως του πολιτικού εκβιασμού, του εργοδοτικού εκβιασμού. Ξέρετε πόσα παιδιά πάνε να συμπληρώσουν το χαρτί, ποια σχολή θα βάλουν πρώτη στις εξετάσεις και συμπληρώνουν, όχι αυτό που θα ήθελαν να σπουδάσουν, αλλά αυτό που του λένε ότι μπορείς να βρεις δουλειά γρήγορα και να βγάλεις και λεφτά; Και ξέρετε πόσα παιδιά μπαίνουν σε αυτή τη σχολή και μετά δεν τους εμπνέει, δεν τους ενδιαφέρει, την παρατάνε, δεν είναι όλοι από τεμπελιά.

Ο λαός, όταν συνειδητοποιήσει σε βάθος τη δύναμή του, θα απορρίψει αυτούς τους εκβιασμούς. Και δεύτερον, γιατί πια αυτή η εκλογική μάχη, η εκλογική διαδικασία για το Κοινοβούλιο είναι τρόμος και φόβος; Κάθε διαδικασία στην οποία μπορεί ο λαός να πάει στην κάλπη και να ψηφίσει, δίνει και μια ευκαιρία. Εμείς το λέμε καθαρά: Αν χρειαστεί να γίνει δεύτερη εκλογική μάχη, ακόμα περισσότερο πρέπει να τους τσακίσεις.

Θα φτιάξουν κυβέρνηση. Εβδομήντα δισ. ευρώ αυτή τη στιγμή είναι έτοιμα για να τα πάρουν οι επιχειρηματίες. Τα 28 τα έχουν πάρει, είναι και τα υπόλοιπα ΕΣΠΑ κλπ., χώρια όλα τα άλλα. Τι λέτε; Εδώ τώρα ετοιμαζόμαστε να στείλουμε, εκπαιδεύουμε στελέχη για το Αφγανιστάν. Μα αν είναι δυνατόν! Κυβέρνηση θα φτιάξουν. Ευκαιρία είναι, ας γίνει και δεύτερη εκλογική μάχη. Δεν σκέφτεται ο εργαζόμενος; Δηλαδή τι θέλει ο εργαζόμενος; Μια ισχυρή κυβέρνηση, να μη γίνουν δεύτερες εκλογές; Και την άλλη ημέρα, τι θα κάνει όταν θα πληρώσει περισσότερους έμμεσους φόρους, όταν η εργοδοσία ξεσαλωμένη κυριολεκτικά θα λέει «ελάτε Σάββατο να δουλέψετε χωρίς αμοιβή, δουλέψτε 4 ημέρες ή θα παίρνω 4ωρίτες ή 3 μέρες τη βδομάδα θα δίνω δουλειά». Αυτό δεν το φοβάται ο εργαζόμενος; Τι φοβάται, μην δεν έχει υπουργό Εργασίας; Θα έχει.

`Η, μην τυχόν έρθουν μια ώρα αρχύτερα οι ξένοι σύμβουλοι. Ακουσα ο κ. Παπανδρέου θα φέρει, λέει, τους γιάπηδες απ' έξω, τους τεχνοκράτες. Αυτοί ξέρετε τι κάνουν. Αυτοί είναι άνθρωποι των γραφείων. Σπούδασαν, θα κάθονται εκεί στο πρωθυπουργικό γραφείο, θα ελέγχουν τους υπουργούς και θα στέλνουν τις ρετσέτες. Αυτοί και αν είναι εντελώς μακριά..., δεν έχουν ιδέα από μια λαϊκή κινητοποίηση. Το δέρμα τους είναι εντελώς χοντρόπετσο.

Είχαμε ένα Σπράο επί Σημίτη και τώρα θα έχουμε εκατοντάδες Σπράους παντού. Από την Παγκόσμια Τράπεζα, ειδικευμένοι στο Περού, θα έρχονται τώρα απευθείας. Τώρα σωθήκαμε. Θα τους φέρουμε αυτούς. Οι οποίοι δεν βγαίνουν στην τηλεόραση. Κορόιδα είναι, να βγουν; Μπορεί μερικοί από αυτούς να γίνουν και υπουργοί, κορόιδα είναι να βγουν στην τηλεόραση και να λένε η διέξοδος από την κρίση θα γίνει με το νοικοκύρεμα του κράτους και με το χτύπημα της ρουσφετολογίας; Μα είναι αστεία πράγματα αυτά.

Περιμένουν οι επιχειρηματίες να πάρουν τα χρήματα από την κατάργηση των ρουσφετιών; Δηλαδή τα Stage με τα... Από εκεί είναι που θα γίνει η κατάργηση της σπατάλης; Αυτοί δεν βγαίνουν, βγαίνουν τα πολιτικά πρόσωπα. Πού να βγουν; Αυτούς θα τους δείτε μετά με τα κουστουμάκια τους, τις γραβατούλες τους. Μπορεί και να μη γίνουν και υπουργοί, αλλά θα είναι μέσα στο πρωθυπουργικό γραφείο και θα συμβουλεύουν. Αυτό δεν το φοβάται ο κόσμος; Ο εργαζόμενος δεν το φοβάται;

Α. ΨΙΛΟΠΟΥΛΟΥ («ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΑΠΕ»): Κυρία Παπαρήγα, μιλήσατε για λαϊκό μέτωπο, για την ανάγκη δημιουργίας μεγάλου λαϊκού μετώπου αλλά το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει μια αριστερά διασπασμένη και συνδικάτα κομματικοποιημένα αυτή τη στιγμή. Δηλαδή υπάρχουν κάποιοι όροι που είναι δυσμενείς για το λαϊκό κίνημα και επιπλέον με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που ελέγχει πολλά από τα συνδικάτα πώς μπορεί να δημιουργηθεί αυτό το λαϊκό μέτωπο;

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Με συγχωρείτε, είναι αυθαιρεσία, δεν αναφέρομαι σε σας, εσείς καλά κάνετε και κάνετε ερωτήσεις, που βγαίνουν μέσα είτε από τον κόσμο, είτε από τα άλλα κόμματα. Είναι αυθαιρεσία αυτό, ότι η αριστερά είναι διασπασμένη. Δεν το κατάλαβα αυτό.

Διάσπαση είναι όταν είσαι σε έναν κοινό ιδεολογικό πολιτικό χώρο και ανήκεις στον ίδιο χώρο και είσαι χωριστά και τσακωνόμαστε μεταξύ μας. Δεν κατάλαβα πού είναι η διάσπαση;

Το 1991, με γεια τους με χαρά τους, ένα τμήμα του ΚΚΕ αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει μέσα στο ΚΚΕ. Ούτε τους δέσαμε χειροπόδαρα. Φύγανε και μάλιστα αποφάσισαν - και θυμάστε τι έγινε το 1991 - να πολεμήσουν το ΚΚΕ σαν ξεπερασμένο και τα λοιπά, ζημιογόνο κόμμα και τέτοια και έφτιαξαν έναν άλλο σχηματισμό, ή χρησιμοποίησαν έναν άλλο σχηματισμό επίσης. Αυτό είναι. Εκείνη τη στιγμή μπορείς να το πεις διάσπαση. Βεβαίως έγινε διάσπαση. Από πού κι ως πού τώρα η αριστερά είναι διασπασμένη;

Καταρχήν, εμείς είμαστε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Εχουμε διαφορετική πολιτική. Δικαίωμά τους να εντάσσονται όπου θέλουν, αλλά γιατί είναι διάσπαση; Η διάσπαση έγινε, όταν ήταν «ένα». Τέλειωσε. Εχουμε διαφορετικούς προσανατολισμούς. Μιλάμε για τα κόμματα, δε μιλάμε για τον κόσμο κάτω και τελειώσαμε. Γιατί είναι διασπασμένη; Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό. Και στο κάτω - κάτω, οι άνθρωποι έφυγαν, επέλεξαν έναν άλλο δρόμο. Καλά έκαναν με βάση τις επιλογές τους, αφού άλλαξαν προσανατολισμούς. Και μάλιστα, δε διέρρηξαν τις σχέσεις τους με το χτες, τις διέρρηξαν με τις αρχές, με την ιστορία του κινήματος. Αλλο ότι, πού και πού, τη θυμούνται.

Επομένως, δεν είναι διασπασμένη η αριστερά. Εκτός εάν - δεν ξέρω - γιατί τώρα κατατάσσεται στην αριστερά και το ΠΑΣΟΚ. Τώρα, άλλο πράγμα ότι μέσα στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας υπάρχουν πολλές εκφράσεις. Και αν θέλετε και τη γνώμη μας, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα πρόγραμμα σοσιαλδημοκρατικό με ριζοσπαστικά συνθήματα - συνθήματα, όχι δράση - χωρίς όμως ριζοσπαστική ραχοκοκαλιά.

Αριστερός δεν είναι να έχεις αριστερά συνθήματα. Ούτε το ΚΚΕ είναι ριζοσπαστικό κόμμα γιατί έχει προωθημένα συνθήματα. Η γενική πολιτική σου γραμμή και η στάση στο πρόβλημα της εξουσίας καθορίζει αν είσαι ριζοσπάστης ή όχι. Και όχι τα αιτήματα που λες. Μιλάμε για κόμματα, δε μιλάμε για τον απλό κόσμο. Τελειώσαμε.

Για το συνδικαλιστικό κίνημα:

Βάζουμε ζήτημα ανακαίνισης και ανασύνταξης του κινήματος. Και να ξεκαθαρίσω το εξής: Τα κόμματα θα έχουν πολιτική και συνδικαλιστική έκφραση μέσα στο κίνημα. Αυτό δεν το καταλαβαίνω, τι θα πει ακομμάτιστο κίνημα; Ενα κίνημα στρέφεται απέναντι σε μια κυβέρνηση. Αυτό είναι κομματικοποιημένο; Από πού ζητάει σήμερα το κίνημα διεκδικήσεις; Από την κυβέρνηση. Πέρα από την εργοδοσία που πρέπει να την πολεμάει σε κάθε χώρο δουλειάς.

Βεβαίως, οι δυνάμεις του κάθε κόμματος δρουν μέσα στο κίνημα. Το θέμα είναι με ποια γραμμή. Να το πούμε καθαρά. Η ηγεσία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, της αγροτιάς και των μικρομεσαίων βρίσκεται στα χέρια του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Είναι διαμορφωμένη εργατική αριστοκρατία, συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Και η ηγεσία αυτού του κινήματος δεν μπορεί να διασφαλίσει τα δικαιώματα των εργαζομένων, ούτε στο επίπεδο της άμυνας.

Βρίσκεται σε κρίση το κίνημα και ωρίμασε πια η ανάγκη - και το ΚΚΕ συνέβαλε σε αυτό - μέσα στις γραμμές του κινήματος να διαμορφωθούν πόλοι συσπείρωσης των δυνάμεων που θέλουν να παλέψουν υπέρ των εργαζομένων. Οχι γενικά ακομμάτιστο και έξω από τα κόμματα. Και εδώ, αν δεν επιλυθεί στην πορεία το ζήτημα, να ξεπεραστεί η κρίση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα. Και επίσης το κίνημα των μικρομεσαίων.

Εμείς θέλουμε κίνημα ενωμένο, αλλά σε γραμμή τουλάχιστον αντίθεσης με την κυρίαρχη πολιτική, με την πολιτική της εργοδοσίας. Δε γίνεται διαφορετικά. Και επιπλέον, κίνημα όπου οργανώνεται και παίρνει μέρος η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων.

Το 10% είναι οργανωμένο. Αυτό το κίνημα δεν μπορεί να αλλάξει συσχετισμούς. Θέλει νέες μορφές οργάνωσης και δράσης από τα κάτω. Από τα κάτω θα αλλάξει.

Αλλά μήπως ευθύνεται το ΚΚΕ γι' αυτό το ζήτημα; Φυσικά, όταν αδυνάτισε το ΚΚΕ το 1991 εξαιτίας της κρίσης που πέρασε, αδυνάτισε και το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτό πάει μαζί. Το δυνάμωμα του ΚΚΕ σημαίνει και δυνάμωμα και του συνδικαλιστικού κινήματος.