Η άνοδος των ποσοστών του κόμματος της Ντι Λίνκε (η «Αριστερά» στα γερμανικά) σε ορισμένα κρατίδια στις πρόσφατες κρατιδιακές εκλογές στη Γερμανία έγινε δεκτή από τον αστικό Τύπο με διθυράμβους. Το κόμμα του κύριου εκπρόσωπου του οπορτουνισμού στη Γερμανία και πρωτοστάτη επίσης στη δημιουργία του ευρωλάγνου «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», προβλήθηκε για μια ακόμα φορά σαν το σύγχρονο, το καινούριο κι ελπιδοφόρο. Αυτό που αποτίναξε το κομμουνιστικό παρελθόν του και ...«με υπευθυνότητα είναι πρόθυμο να κυβερνήσει με τους σοσιαλδημοκράτες και τους πράσινους σε μια κοκκινο -κοκκινοπράσινη συμμαχία», όπως την ονομάζουν. Βλέπετε ως επίσης «κόκκινους» - εκτός από ότι θεωρούν και τους εαυτούς τους ως τέτοιους - λογαριάζουν και τους σοσιαλδημοκράτες του SPD. Το κόμμα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας SPD, ήταν αυτό που επί κυβέρνησής του προώθησε τον κύριο όγκο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που η εργατική τάξη της Γερμανίας έχει ήδη πικρή εμπειρία από αυτόν. Καθόλου άσχετος βέβαια δεν είναι κι ο καταποντισμός διαρκείας που βιώνουν οι σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία οι οποίοι συγκυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια με τη γερμανική «δεξιά», με ποσοστά σε αρκετά κρατίδια από 10 έως 20%.

Η «Καθημερινή» κραυγάζει σε άρθρο της για τις Γερμανικές εκλογές: «Αν διέθετε η ελληνική αριστερά αυτοσαρκασμό, φαντασία και ενθουσιασμό, αλλά και επίγνωση της δυναμικής της, τότε ίσως θα μπορούσε να πλησιάζει το 20% του Λαφοντέν». Επιμένουν στο να προσθέτουν ανόμοια πράγματα, δηλ. το ΚΚΕ και το ΣΥΝ. Πώς όμως θα τους έβγαινε αυτή η πρόσθεση; Μόνο αν το ΚΚΕ είχε απαρνηθεί την ταξική πάλη και το σοσιαλισμό, αν είχε καταδικάσει την περίοδο που μπήκαν τα θεμέλια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και τον Στάλιν, αν είχε συμπράξει με το ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει πράξη την λεγόμενη «ενότητα της αριστεράς» και να φτιάξει «προίκα» για το μεγάλο «γάμο» με τη σοσιαλδημοκρατία. Τότε θα 'ταν δήθεν στο «σωστό» δρόμο, για το κεφάλαιο βέβαια. Γιατί όλα τα παραπάνω τα έχει ακολουθήσει πιστά η «Αριστερά» της Γερμανίας.

Πηγή έμπνευσης... για πιο πολλά κέρδη του κεφαλαίου

Είναι άλλωστε αυτό το κόμμα όπου πρόσφατα ο Κλάους Ερνστ, αντιπρόεδρος της «Αριστεράς» και επικεφαλής του συνδικάτου ΙG Μetall στη Βαυαρία, πρότεινε απολύσεις σε γερμανικό παράρτημα πολυεθνικής για να βγουν από τη ... δύσκολη θέση τα αφεντικά της. Είναι το ίδιο κόμμα όπου ο επικεφαλής της οργάνωσης της «Αριστεράς» του κρατιδίου της Β. Ρηνανίας - Βεστφαλίας, Βόλγκαγκ Ζίμερμαν, δήλωσε πριν λίγες μέρες στην εφημερίδα Frankfurt Rundschau θυμίζοντας ... τους εδώ ΛΑ.Ο.Σ. και Οικολόγους ότι το κόμμα του μπορεί να τα βρίσκει όχι μόνο με τους σοσιαλδημοκράτες αλλά και με το «δεξιό» CDU της Μέρκελ: «όταν συμφωνούμε στο περιεχόμενο, δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό».

Δεν αποτελεί σύμπτωση βεβαίως ότι στο προσωπικό χαιρετιστήριο μήνυμά του προς την «Αριστερά» για το εκλογικό της αποτέλεσμα, ο Α. Τσίπρας το θεωρεί «πηγή έμπνευσης και ελπίδας για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Αριστερά στον αγώνα της...».

Πηγή έμπνευσης λοιπόν για το ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό που στη Γερμανία υμνούν τμήματα της αστικής τάξης και αστικά μέσα ενημέρωσης. Κι από αυτή τη σκοπιά οι εδώ οπορτουνιστές ενδιαφέρονται για τα «συνοικέσια» ανάμεσα στο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, για να μετατραπεί σε συνολική πολιτική συνεργασία η μεταξύ τους συνεργασία τόσων χρόνων στα συνδικάτα, στους δήμους, στις νομαρχίες κ.α. Η βάση είναι κοινή.

Η «Αριστερά» της Γερμανίας και ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ έχουν την ίδια στρατηγική με τη σοσιαλδημοκρατία. Βρίσκονται στην ίδια όχθη του συστήματος της εκμετάλλευσης, για τον καπιταλισμό δουλεύουν και γι' αυτόν απολογούνται.

Η στρατηγική τους ρίχνει νερό στο μύλο της ισχυροποίησης, της αύξησης των κερδών του κεφαλαίου.

Ο οπορτουνισμός και τα κόμματά του όμως δεν αρκούνται στο να είναι μόνο ένα πρόθυμο δεκανίκι του καπιταλιστικού συστήματος. Ως βασικό ρόλο και αποστολή τους έχουν επίσης να σπρώξουν προς τη μετάλλαξη τα Κομμουνιστικά Κόμματα, με τη λογική της ενότητας της αριστεράς και με όχημα το «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς».

Αυτές τις μέρες αποκαλυπτική είναι και η συζήτηση που διεξάγεται και στην Τσεχία, η οποία βρίσκεται σε προεκλογικό κλίμα ενόψει των εκλογών στις αρχές του Οκτώβρη. Εκεί οι σοσιαλδημοκράτες μέσα στο κόμμα τους συζητάνε αν πρέπει να συνεργαστούν με το Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας - Μοραβίας. Στην άποψη που προβάλλεται από μια μερίδα στελεχών των σοσιαλδημοκρατών ότι ο προσφορότερος τρόπος να χρεοκοπήσουν πολιτικά οι κομμουνιστές είναι να τους κλείσουν την πόρτα στη συνεργασία μαζί τους, απαντά με ξεκάθαρο σκεπτικό από τη σκοπιά της αστικής τάξης σε άρθρο «γραμμής» ο αρθρογράφος της εφημερίδας Lidove Νoviny, Milan J. Hamersky:

«Είναι ανάγκη να απορριφθεί ο μύθος ότι οι Τσέχοι κομμουνιστές είναι ανεπίτρεπτο και αδύνατο να μεταλλαχθούν». Σημειώνοντας τη διεθνή πείρα που υπάρχει σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες που, όπως αναφέρει, ενσωμάτωσαν ριζοσπαστικά κόμματα, μοιράζοντας και σε αυτούς κυβερνητικές ευθύνες, καταλήγει: «τόσο η διεθνής πείρα όσο και η κοινή λογική λέει ότι για να νικήσεις τους κομμουνιστές πρέπει πρώτα να τους βάλεις στο παιχνίδι... Αλλιώς η δύναμή τους θα δυναμώνει...».

Τι άλλη απόδειξη χρειάζεται; Αυτή είναι η επιχείρηση, λοιπόν, σοσιαλδημοκρατικοποίησης των ΚΚ που η αστική τάξη σε κάθε χώρα έχει ως ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο, να υλοποιήσει.

Ο ελληνικός λαός με την συσσωρευμένη πείρα και αγανάκτησή του μπορεί με την ψήφο του στο ΚΚΕ στις 4 του Οκτώβρη να δώσει ξεκάθαρη απάντηση, να κάνει ένα βήμα μπροστά, να ενισχύσει τη δική του δύναμη.

Κάθε κόμμα, κάθε πολιτική δύναμη, κρίνεται από τις πράξεις του. Και οι πράξεις αποδεικνύουν ότι τα κόμματα του οπορτουνισμού δουλεύουν για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ πατά γερά στα πόδια του. Με συνέπεια συνεχίζει στον ίδιο δρόμο εντείνοντας την ιδεολογική, πολιτική και μαζική πάλη, για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.