Στην ομιλία της, στη συγκέντρωση, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:

«Οταν η λαίλαπα της φωτιάς καταβροχθίζει δάση, τότε όλοι ένα πράγμα σκεπτόμαστε, το πώς θα σταματήσουμε το θηρίο, να μη χάσουμε όσες δασικές εκτάσεις έχουν απομείνει στην πολύπαθη Αττική, και βεβαίως σε ολόκληρη την πολύπαθη εδώ και πολλά - πολλά χρόνια Ελλάδα. Οταν η φωτιά πλησιάζει τα σπίτια, τότε όλοι σκεπτόμαστε ένα πράγμα: πώς θα γλιτώσουμε την προσωπική μας περιουσία, όταν μάλιστα για ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων έχει αποκτηθεί με θυσίες, με ιδρώτα. Και όταν βλέπουμε τη φωτιά να γλύφει τον περίβολο και τους τοίχους, τότε όλοι σκεπτόμαστε να σώσουμε τη ζωή της οικογένειάς μας, τη δική μας, ακόμα των ζώων που για άλλους είναι μέσο επιβίωσης και για άλλους συντροφιά και φύλαξη.

Εκείνες τις σκληρές ώρες, δεν είναι δυνατόν όλοι και όλες να σκεπτόμαστε πώς φθάσαμε ως εδώ και τι έχει μεσολαβήσει. Στην καλύτερη περίπτωση, η σκέψη μας στρέφεται στο πόσα και ποια πυροσβεστικά μέσα έχουμε στη διάθεσή μας, πόσο προσωπικό είναι δίπλα μας, καθώς δε φτάνουν ούτε οι εθελοντές, ούτε εμείς οι ίδιοι ως κάτοικοι της συγκεκριμένης περιοχής. Εκείνες τις σκληρές ώρες, περισσεύει η οργή και η αγανάκτηση, και μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις ξεσπάει εδώ και εκεί, χτυπάμε τα σαμάρι και νομίζουμε ότι έτσι έρχεται η εκτόνωση ή και η λύση.

Το Κόμμα μας, από την πρώτη στιγμή, είδε ότι τις δύσκολες ώρες σημασία έχει να βρεθούμε δίπλα στο γείτονα, στο φίλο, στο συγγενή, στο σύντροφο, να σταματήσουμε το κακό, να το περιορίσουμε, αναλογιζόμενοι και την ανθρώπινη ζωή, και το δάσος, και το πράσινο, και την κατοικία. Σήμερα, που η λαίλαπα έχει σταματήσει είμαστε υποχρεωμένοι ως Κόμμα να μην ξεχάσουμε, να μην περιοριστούμε στην ανθρώπινη αλληλεγγύη, να μην αναζητήσουμε την εύκολη εκτόνωση.

Σήμερα, εμείς επιλέγουμε να απευθυνθούμε στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα της Ανατολικής Αττικής, όλης της Αττικής, και μέσω αυτών στους εργαζόμενους της Ελλάδας, με σύνθημα: Οργάνωση - διεκδίκηση - λαϊκή επαγρύπνηση για την προστασία των δασών, της ζωής, βάση για την οργάνωση και τη διεκδίκηση, για τη λαϊκή επαγρύπνηση, για την προστασία μας από κάθε μορφή κερδοσκοπίας, αυθαιρεσίας που μας αφήνει εκτεθειμένους στα φυσικά φαινόμενα αλλά και μπροστά σε οργανωμένα σχέδια είναι η συνειδητοποίηση ότι η γη πρέπει να μετατραπεί σε λαϊκή περιουσία. Δίχως αγοραπωλησίες, αλλά και με κατοχύρωση του δικαιώματος για στέγη πρώτη και δεύτερη για όλους, για αναψυχή, ξεκούραση, διακοπές. Συλλογική, λαϊκή ιδιοκτησία που την απολαμβάνει η κάθε λαϊκή οικογένεια. Τα άμεσα αιτήματα είναι αναγκαία, αλλά θα φέρουν αποτελέσματα, αν κινητήρια δύναμη γίνει το δικαίωμα στη λαϊκή ιδιοκτησία της γης.

Οι θεωρίες της ΝΔ, σύμφωνα με τις οποίες καταγγέλλει την πολιτική εκμετάλλευση για το πρόβλημα των πυρκαγιών, δε μας αγγίζουν. Αφορά τον ανταγωνισμό της με το ΠΑΣΟΚ, ο λαός δεν πρέπει να μπει ανάμεσά τους, αλλά εναντίον τους. Τι σχέση έχει το ΚΚΕ με την πολιτική εκμετάλλευση; Πολιτική εκμετάλλευση κάνουν και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ όταν ο ένας βλέπει την καμπούρα του άλλου, όταν ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο. Δεν το κάνουν μόνο για λόγους ανταγωνισμού μεταξύ τους, αλλά και γιατί με τον τρόπο αυτό συγκαλύπτουν τις βαθύτερες αιτίες που οδηγούν στον εμπρησμό, στην αλλαγή χρήσης γης, στην περιβαλλοντική καταστροφή. Μήπως το ίδιο δεν κάνουν, όταν αναφέρονται στην ανεργία, στα χάλια της Υγείας και της Παιδείας, στην κακή κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων, στα εργατικά ατυχήματα, σε όλα τα καθημερινά προβλήματα;

Η κυβέρνηση ελέγχεται και οφείλει να απολογηθεί ιδιαίτερα μετά τις μεγάλες καταστροφές του 2007:

• Για την έλλειψη ελέγχου και στον εφοδιασμό με σύγχρονα μέσα, ώστε να υλοποιείται ο σχεδιασμός που έχει στα χαρτιά ανά δήμο και περιοχή και τα μεγάλα κενά στις διαδικασίες και τα όργανα συντονισμού. Εδώ βαρύνεται και η συντριπτική πλειοψηφία των δημάρχων και των νομαρχών, των οργάνων αυτών γενικά, που φωνάζουν εκ των υστέρων για να κρύψουν και τις δικές τους ευθύνες.
• Για τη μη χάραξη και δημιουργία αντιπυρικών ζωνών που προέκυψαν από τις αντιθέσεις των διαφόρων φορέων.
• Για την αργοπορία, στη διασφάλιση ικανών εναέριων πυροσβεστικών μέσων από το εξωτερικό.
• Για τα μεγάλα κενά, σε μόνιμους εξειδικευμένους δασοπυροσβέστες και σε επίγεια μέσα.
• Για τη διάσπαση της δασοπροστασίας. Για τα κενά της πυροσβεστικής, για το αίσχος των εποχιακά εργαζόμενων.

Είναι ανυπόστατες οι δικαιολογίες ότι οι ελλείψεις σε μέσα και προσωπικό οφείλονται στη γενικότερη έλλειψη χρημάτων. Πρόκειται για ταξική και πολιτική επιλογή, που απορρίπτει την έγκαιρη διάθεση μέσων, ώστε να υπάρξει και η ανάλογη προετοιμασία κατάσβεσης, τη στιγμή που είναι βέβαιο ότι πυρκαγιές θα υπάρξουν. Χρήματα υπάρχουν, όμως σε κανέναν κρατικό προϋπολογισμό, ούτε και επί ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν προτεραιότητα οι πραγματικές λαϊκές ανάγκες. Εκτός από τα τεράστια κονδύλια που ποικιλόμορφα χρηματοδοτείται το κεφάλαιο, θα αρκούσαν και θα περίσσευαν για να καλυφθούν τα κενά με τα χρήματα, που δαπανώνται για τη στρατιωτική αποστολή στο Αφγανιστάν.

Δεν αγνοούμε, ούτε συγκαλύπτουμε τις προσωπικές ευθύνες, την ευθύνη του κάθε εργαζόμενου, του κατοίκου της Αττικής και γενικότερα όλης της Ελλάδας. Η προσωπική ευθύνη υπάρχει εκεί που κλείνονται τα στόματα, είτε από άγνοια, που σήμερα δε συγχωρείται, είτε από φόβο, είτε από έλλειψη εμπιστοσύνης στη δύναμη του κινήματος, και αντί να χτυπάμε το γάιδαρο, χτυπάμε το σαμάρι. Οταν δε βλέπουμε ότι οι πολιτικές μας επιλογές, το να στηρίζουμε πολιτικά, εκλογικά, συνδικαλιστικά τους θύτες, μάς μετατρέπουν σε θύματα διαρκείας. Οταν στο όνομα μιας πρόχειρης ψευτολύσης παραβλέπουμε ότι θα πληρώσουν ακόμα πιο βαριά τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Οταν ανεχόμαστε την κερδοσκοπία στη γη, στο νερό, στη φύση γενικότερα, ελπίζοντας ότι κάτι μπορεί να βγάλουμε και εμείς, όταν δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει λαϊκή λύση.

Η προσωπική ευθύνη βρίσκεται εκεί που νομίζουμε ότι όχι μόνο δεν πρέπει να αντιδράσουμε στους πολιτικούς ενόχους, αλλά μπορούμε, στο όνομα της δικής τους ενοχής, να αναζητήσουμε ατομικές λύσεις, ακόμα και σε παρέκκλιση των τυπικών νόμων που υπάρχουν, ότι μπορούμε να συγκαλύψουμε την αυθαιρεσία και να βγάλουμε ένα κομμάτι ψωμί από αυτήν. Σε καμία, όμως, περίπτωση δε δεχόμαστε τις ατομικές ευθύνες να τις βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι με τους συνειδητούς εγκληματίες που τα πάντα τα υποτάσσουν στην κερδοφορία του κεφαλαίου.

Οι πυρκαγιές που έχουμε ζήσει εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι αποτέλεσμα φυσικών φαινομένων και παραγόντων. Οι καταστρεπτικές πυρκαγιές στη βορειοανατολική και δυτική Αττική είναι αποτέλεσμα οργανωμένων εμπρησμών, με στόχο να επιβληθεί εκ των πραγμάτων η αλλαγή χρήσης γης, η συγκέντρωση της γης, η κερδοσκοπία, το εμπόριο της γης. Κερδοσκοπία γης σημαίνει στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων. Είναι αναπόσπαστο μέρος της ταξικής εκμετάλλευσης.

Δεν παίρνουμε όρκο ότι όλες, μα όλες, οι πυρκαγιές είναι προϊόν εμπρησμών, υπάρχει και η πλευρά της ανθρώπινης αμέλειας. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι είτε είναι προϊόν σχεδιασμού, είτε αμέλειας, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Σαν από καιρό έτοιμοι, ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι και παρατρεχάμενοί τους, τρωκτικά που το ίδιο το σύστημα συντηρεί και αναπαράγει, πέφτουν πάνω στα καμένα, για να βγάλουν κέρδη από τα βάσανα και τον ανθρώπινο πόνο.

Οι καμένες περιοχές οικοπεδοποιούνται, αξιοποιούνται για αλλαγή χρήσης, πωλούνται για ένα κομμάτι ψωμί, για να ακριβύνουν στην πορεία ή να δώσουν κέρδος στους αγοραστές που κατέβαλαν υποτιμημένο τίμημα. Αν πριν λίγα χρόνια, αυτό που βλέπαμε είναι να κτίζονται βίλες στα καμένα, τώρα πέρα από τις βίλες έρχονται τουριστικά συγκροτήματα, ετοιμάζονται θέρετρα και γενικά διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες.

S.O.S.: Αυτό το σήμα εκπέμπουμε με τη σημερινή μας συγκέντρωση, αλλά δεν πρόκειται να μείνουμε σ' αυτό. Απέναντί μας στέκονται συνδυασμένα προβλήματα και συνέπειες που δεν έχουμε δικαίωμα να αγνοήσουμε. Η αδιαφορία και ο ωχαδερφισμός πληρώνονται ακριβά. Αυτοί που θα πληρώσουν είναι τα λαϊκά στρώματα. Η πλουτοκρατία, οι σύμμαχοί τους μεσάζοντες και οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους είναι σε θέση να μειώσουν τις συνέπειες γι' αυτούς και για τις οικογένειές τους.

Οι πολιτικοί ένοχοι πρέπει να τιμωρηθούν με πολιτικά μέσα πριν απ' όλα, με την οργάνωση και πάλη του λαού. Δε θα πετύχουμε τίποτε, αν δε συγκεντρώσουμε τα πυρά στους ένοχους, στους πολιτικούς πέρα από την ανακάλυψη των φυσικών αυτουργών που και γι' αυτούς δεν πρέπει να υπάρχει λύπηση.

Αποτελεί, όμως, ειρωνεία και εμπαιγμό όταν για τις πυρκαγιές της Ηλείας απαλλάσσονται οι πάντες, ακόμα και εκείνοι δήμαρχοι, νομάρχες και κρατικές υπηρεσίες που έδειξαν ανικανότητα και ολιγωρία και ένοχη κρίνεται μια 78χρονη γυναίκα.

Ξεχωρίζουμε ορισμένες από τις ευθύνες τους, τις θυμίζουμε:

• Με ΠΔ, για τις χρήσεις γης, της περιοχής των Μεσογείων δόθηκαν εδώ και χρόνια σημαντικές δυνατότητες νέας οικιστικής ανάπτυξης της περιοχής και δημιουργία συνθηκών εγκατάστασης άνω των 500.000 περίπου ατόμων σε πρώτη φάση. Η ευρύτερη Περιοχή των Μεσογείων έχει γίνει χώρος επενδύσεων του μεγάλου κεφαλαίου, πολλές από τις οποίες έχουν ήδη πραγματοποιηθεί.
• Τεράστιες εκτάσεις στο μέτωπο της παραλίας του Σαρωνικού δίνονται στο μεγάλο κεφάλαιο, για τη δημιουργία και εκμετάλλευση ξενώνων, τουριστικών εγκαταστάσεων, εμπορικών κέντρων, πολιτιστικών κτιρίων, χώρων στάθμευσης κλπ.
• Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δε διέθεσαν ούτε κονδύλια ούτε προχώρησαν, με κεντρικό έλεγχο, αντιπυρικά έργα, άφησαν μεγάλα κενά στο πυροσβεστικό Σώμα. Διατηρούν το καθεστώς των εποχιακών πυροσβεστών, πάνε να υποκαταστήσουν τα οργανωμένα και εκπαιδευμένα Σώματα με τον εθελοντισμό, στον οποίο δεν προσχωρούν μόνο καλοπροαίρετοι άνθρωποι, αλλά και εκείνοι που θέλουν να αποκτήσουν πρόσβαση στη γη, να εμφανισθούν σαν σωτήρες.
• Οξυνση του προβλήματος της διαχείρισης των απορριμμάτων. Οι κυβερνήσεις κρύφτηκαν πίσω από τις τοπικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις για το πού πρέπει ή δεν πρέπει να γίνουν ΧΥΤΑ. Αφησαν την κατάσταση να φθάσει στο απροχώρητο, έτοιμοι να δώσουν λύσεις που θα κοστίζουν ακριβά για το λαό και δε θα λύνουν το ζήτημα, αφού είναι πρόβλημα γενικότερου σχεδιασμού με λαϊκά κριτήρια.

Οι δήμαρχοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που έχουν και τη συντριπτική πλειοψηφία των θέσεων, αντί να συνενωθούν και να αποκαλύψουν τα συμφέροντα, που κρύβονται πίσω από το ζήτημα της διαχείρισης, αλλά και τον πολιτικό διαχρονικό χαρακτήρα του προβλήματος, προτίμησαν, όπως ήταν βέβαια φυσικό, είτε να λένε ΝΑΙ στη χωματερή, αν πρόκειται να αντλήσουν κέρδη για ρουσφετολογία και διαφθορά συνειδήσεων, είτε να λένε ΟΧΙ στη χωματερή στο δήμο τους, εντείνοντας το κλίμα των τοπικιστικών και συντεχνιακών αντιπαραθέσεων.

Να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στην προώθηση της καταστροφικής καύσης των απορριμμάτων. Γίνεται προσπάθεια να εφαρμοστεί. Ο σχεδιασμός, οι τεχνικές προδιαγραφές για τη διαχείριση των επικίνδυνων αποβλήτων, καρκινοβατούν, συσσωρεύονται σε ακατάλληλους χώρους ή πετιούνται σε ανεξέλεγκτες χωματερές και σε ρέματα. Η διαχείριση μεγάλου μέρους των μολυσματικών αποβλήτων γίνεται με μεθόδους (αδρανοποίηση) που βολεύουν τα ιδιωτικά συμφέροντα ή συχνά παρεισφρέουν στα οικιακά απορρίμματα.

Ας μας επιτραπεί να κάνουμε μια χρήσιμη, κατά τη γνώμη μας, ιστορική αναδρομή. Είναι αδύνατον σήμερα να δώσει κανείς απαντήσεις στα χιλιάδες γιατί φθάσαμε ως εδώ, αν δε στείλει τη ματιά του σε μεγαλύτερο χρονικό βάθος. Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, όταν το αστικό πολιτικό σύστημα βρισκόταν σε κρίση, οι διάφορες μερίδες της αστικής τάξης σε αντιθέσεις μεταξύ τους, υπήρχαν κέντρα εξουσίας που αντιπάλευαν μεταξύ τους για το ποιο από αυτά θα ήταν ο τελικός νικητής.

Σε τέτοιες περιόδους, όπως άλλωστε συμβαίνει και σήμερα, η συντηρητική πολιτική δεν έχει μόνο στο χέρι το μαστίγιο, αλλά και το καρότο. Για να κρατήσουν το λαό δεσμευμένο στην κυρίαρχη πολιτική, για να τον κρατήσουν επίσης στο πλευρό τής μιας μερίδας εναντίον της άλλης, για να εκτονώσουν την οξύτητα των προβλημάτων, αφήνουν σκόπιμα διόδους σε ατομικές και ατομικιστικές λύσεις, επιτρέπουν ακόμα και φαινόμενα λαϊκής αυθαιρεσίας, υποθάλπουν επίσης τέτοια. Ενα από τα χαρακτηριστικά ήταν τα γνωστά αυθαίρετα που αξιοποιήθηκαν, για να απαντήσουν στο επιτακτικό πρόβλημα της λαϊκής στέγης. Αυτό που θεωρήθηκε λύση τότε περιέκλειε από τότε βόμβα μεγατόνων, συνέπειες που τις ζούμε σήμερα. Σήμερα, όμως, η στρόφιγγα της αυθαιρεσίας κλείνει για τα λαϊκά στρώματα.

Η κατασκευή, η διατήρηση και νομιμοποίηση των αυθαιρέτων χρησιμοποιείται για την ενσωμάτωση στο σύστημα με τα γνωστά λαδώματα, τις ρεμούλες και την εισπρακτική πολιτική μέσω προστίμων. Στήθηκε, δηλαδή, ένα ολόκληρο σύστημα κομματικών πελατειακών σχέσεων, που μετέτρεψε και μετατρέπει έως σήμερα χιλιάδες λαϊκές οικογένειες σε ομήρους των κομμάτων εξουσίας.

Ορισμένοι οικολόγοι και οικολογούντες δε χάνουν, και σήμερα, την ευκαιρία να μιλάνε μετά βδελυγμίας για τα αυθαίρετα, κυρίως για τα αυθαίρετα σε λαϊκές περιοχές, αλλά δε διστάζουν να αναγνωρίζουν και τις αυθαίρετες βίλες. Δεν κάνουν όμως τον κόπο να αναγνωρίσουν ότι η αυθαιρεσία ήταν μια σκόπιμη τακτική στρατηγικής σημασίας, με κύριο και βασικό υπεύθυνο το ίδιο το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα εξουσίας.

Τα τελευταία χρόνια, με ακόμα μεγαλύτερους ρυθμούς από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, γίνεται η επέκταση της βιομηχανίας, της κατοικίας, των πολυκαταστημάτων έξω από την Αθήνα, τον Πειραιά προς την Ανατολική Αττική με άξονα την Αττική Οδό, το αεροδρόμιο των Σπάτων. Αναπαράγονται όλα τα προβλήματα της 10ετίας του '50 και του '60. Μέσα στην Αθήνα, στις υποβαθμισμένες περιοχές συγκεντρώνονται οι οικογένειες των μεταναστών, ενώ οικογένειες υψηλών αλλά και σχετικά χαμηλότερων εισοδημάτων βγαίνουν από την πόλη. Τώρα έχουμε καινούργια σχέδια μπροστά μας, τα κέντρα των μεγάλων πόλεων προορίζονται για επιχειρηματικές δραστηριότητες, για τουριστική αξιοποίηση, διώκονται βίαια οι μετανάστες, απωθούνται προς τα έξω, ένας τρόπος, εκτός των άλλων, να κρυφθούν προβλήματα.

Η μεγάλη πλειοψηφία των κατοικιών για τα λαϊκά στρώματα είναι υποθηκευμένες για πολλά χρόνια στις τράπεζες, για 20 και 30 χρόνια. Η δόμηση γίνεται σε περιοχές που δεν έχουν υποδομή. Αν χρειάστηκαν 20 και 30 χρόνια για να εμφανισθούν τα προβλήματα της δόμησης μετά τον πόλεμο, σε πολύ λιγότερα χρόνια θα γίνουν πολύ οξυμένα τα προβλήματα σε πολλές περιοχές της Αττικής.

Ακόμη χειρότερα, αυτές οι επεκτάσεις, στο σύνολό τους σχεδόν, έγιναν χωρίς την εξασφάλιση των αναγκαίων έργων κοινωνικής υποδομής, χωρίς νηπιαγωγεία, σχολεία, ιατρεία, γυμναστήρια, γήπεδα, χωρίς πολιτιστική υποδομή, χωρίς υποδομή διοίκησης και υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και εμπορίου, αλλά και τεχνικής υποδομής. Ετσι, σήμερα μεγάλες περιοχές της Αττικής δεν έχουν δίκτυα αποχέτευσης και ομβρίων ή είναι ημιτελή και χωρίς αποδέκτες, με συνέπεια να πλημμυρίζουν σε κάθε βροχή. Από τα απαιτούμενα δίκτυα ομβρίων έχει κατασκευαστεί το 55%.

Οι συνέπειες από τις πρόσφατες πυρκαγιές στην περιοχή της Ανατολικής Αττικής, αλλά και σε ολόκληρη την Αττική, στην Εύβοια, και σε όλες τις περιοχές που έχουν καεί επανειλημμένα είναι γνωστές, πασιφανείς. Ενα πράγμα να πάρουμε υπόψη για την περιοχή μας. Από τη Νέα Μάκρη έως τη Ραφήνα, τα νερά που στραγγίζονται, τα νερά που θα φθάσουν έως τη θάλασσα θα είναι μολυσμένα, καθώς προέρχονται από τις καμένες περιοχές που δεν έχουν αθώα στάχτη, αλλά μέσα στη στάχτη υπάρχουν κυριολεκτικά δηλητήρια. Ας μην ξεχνάμε ότι δίπλα μας, και δεν ξέρουμε αν δεν αφορά ακόμα και στην περιοχή μας, οι κάτοικοι των Οινοφύτων πίνουν νερό με χρώμιο, τα κρούσματα του καρκίνου είναι πολλαπλάσια από τις άλλες περιοχές.

Αν κωδικοποιήσουμε τις συνέπειες, όσες γνωρίζουμε, μπορούμε να προειδοποιήσουμε, για την αύξηση της θερμοκρασίας, την καταστροφή της γης, τις πλημμύρες, τη μείωση και τη ρύπανση των υπόγειων νερών. Να υπολογίσουμε την εξαφάνιση σπανίων φυτών και ζώων.

Τι να κάνουμε; Λαϊκή επαγρύπνηση - δράση - διεκδίκηση αλλά με πρόγραμμα και κατεύθυνση τέτοια που απαιτεί το πρόβλημα.

Ηδη, έχουμε δεχτεί προβληματισμούς ανθρώπων που θέλουν να διαμορφώσουν νέες μορφές συσπείρωσης τοπικά, ώστε και να αποκαταστήσουν ό,τι είναι δυνατόν να αποκατασταθεί, να σώσουν και κυρίως να αποτρέψουν επόμενες τραγωδίες.

Είναι περισσότεροι σήμερα αυτοί που θέλουν να στηρίξουν πρωτοβουλίες ή να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να αντισταθούν. Ανθρωποι, που είμαστε βέβαιοι ότι ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, που θέλουν κοινή δράση πάνω σε απολύτως επιτακτικά αιτήματα, από την εξασφάλιση ότι δε θα αλλαχθεί η χρήση των καμένων, ότι θα γίνει αναδάσωση, ότι θα αποζημιωθούν οι λαϊκές οικογένειες, οι αγρότες, άλλοι επαγγελματίες που έχουν δεχτεί τις άμεσες ή τις έμμεσες συνέπειες των πυρκαγιών. Οι άμεσες φαίνονται άμεσα, αλλά οι έμμεσες πλήττουν πολύ περισσότερους και ίσως δεν είναι ορατές την πρώτη στιγμή.

Και εμείς θέλουμε να αναλάβουμε και να στηρίξουμε πρωτοβουλίες. Εργατικά σωματεία, οργανώσεις των επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων, αγροτικοί σύλλογοι, γυναικείες οργανώσεις, μαθητικές, φοιτητικές και σπουδαστικές, καλλιτεχνών και ανθρώπων του Πολιτισμού, τοπικές περιβαλλοντικές οργανώσεις, κάθε μορφής οργάνωση μπορεί και πρέπει να πάρει πρωτοβουλία, να συναντηθούν σε ένα ενιαίο μέτωπο πάλης. Το κίνημα αυτό πρέπει να έχει πόδια στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στην επιχείρηση, στη γειτονιά με γνώρισμα τη λαϊκή πρωτοβουλία. Να είναι κίνημα επαγρύπνησης, αλλά και διεκδίκησης. Η πρόληψη δεν πρέπει να αφορά μόνο τη φύλαξη, για να προλάβουμε μια πυρκαγιά. Απαιτείται πρόληψη, ώστε να ματαιώσουμε σχέδια επιχειρηματικών ομίλων, την αγοραπωλησία ελεύθερης γης, την ιδιωτικοποίηση. Η επαγρύπνηση πρέπει να αφορά και την αποκάλυψη των σχεδίων, την αντίκρουση της επιχειρηματολογίας ότι η επιχειρηματικότητα φέρνει θέσεις εργασίας, ότι όλοι κάτι έχουν να κερδίσουν.

Οσο και αν το πρόβλημα του περιβάλλοντος, των δασών, των καμένων δασών και περιοχών είναι οξύ, εμείς πιστεύουμε ότι η λαϊκή πρωτοβουλία και δράση δεν πρέπει να εξελιχθεί αποκομμένα από τα μεγάλα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που ταλαιπωρούν το λαό, από την οικονομική καπιταλιστική κρίση και τις τραγικές άμεσες και μακροπρόθεσμες συνέπειές της.

Σήμερα, δεν υπάρχει πτυχή της ζωής μας που να μην υποφέρει, που να μην πλήττεται από την κυρίαρχη πολιτική που εκπονείται και υλοποιείται σε ολόκληρη την Ευρώπη και στην Ελλάδα. Σε τελευταία ανάλυση, βρίσκεται σήμερα εξ αντικειμένου στην πρώτη γραμμή για το λαό η πολιτική επιλογή ανάμεσα στους δύο δρόμους ανάπτυξης.

Τον ένα τον γνωρίζουμε καλά, γεννηθήκαμε, γερνάμε σ' αυτόν, ο δρόμος που τα πάντα, από τα γενικά έως τα τοπικά και ειδικά ζητήματα καθορίζονται από τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, από τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ο άλλος δρόμος είναι αυτός που έχει δοκιμαστεί στον 20ό αιώνα, και παρά τα λάθη που έγιναν και τις παρεκκλίσεις, παραμένει μονόδρομος για τους λαούς, ο δρόμος που καθορίζεται από την πάλη κατά του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, ο δρόμος που οδηγεί στη λαϊκή εξουσία. Είναι ζήτημα όχι τρόπου και μοντέλου ανάπτυξης, αλλά ποιος αποφασίζει και για ποιο σκοπό την ανάπτυξη.

Το να δηλώνεις οικολόγος και οπαδός της προστασίας του περιβάλλοντος σήμερα δε φθάνει. Οταν μάλιστα η οικολογία διαχωρίζεται από την πολιτική. Αλλωστε, είναι φανερό πια, δεν κρύβεται ότι και η καταστροφή, που κυρίως προέρχεται από ένα φυσικό φαινόμενο, δεν έχει τις ίδιες συνέπειες για όλους. Ο σεισμός, το τσουνάμι πλήττουν πλην απ' όλα περιοχές και χώρους, σπίτια που ανήκουν στα φτωχά λαϊκά στρώματα, που δεν εκπληρώνουν τις προδιαγραφές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα θύματα των φυσικών καταστροφών κατά κύριο λόγο προέρχονται από τα εργατικά, λαϊκά στρώματα και πολύ λιγότερο από τα εύπορα τμήματα, από την άρχουσα τάξη.

Υπάρχουν οικολογικές κινήσεις και δραστηριότητες που είναι χρήσιμες και έχουν να επιδείξουν σημαντική δράση, έστω και αν αυτή δεν κατάφερε να συσπειρώσει για διάφορους λόγους ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις.

Την ίδια ώρα, όμως, εμφανίζονται ξαφνικά και διάφορες οικολογικές οργανώσεις, που αποκαλούνται Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) που ενδιαφέρονται για ένα και μόνο ζήτημα, να υποκαταστήσουν τη λαϊκή οργάνωση και επαγρύπνηση, να παρεμποδίσουν ένα κίνημα ριζοσπαστικό που θα βάζει το νυστέρι στο κόκαλο.

Τέτοιες οργανώσεις, που χρηματοδοτούνται αδρά από κρατικά ταμεία και από πολυεθνικές εταιρείες, που στα όργανά τους πρωτοστατούν στελέχη πολυεθνικών και τραπεζών όχι μόνο δεν παρέχουν εγγυήσεις προστασίας και πρόληψης, αλλά συνιστούν άμεσο κίνδυνο.

Ορισμένα παραδείγματα:

• Ταμεία κεφαλαιοκρατών πατρονάρουν το λεγόμενο "Κοινωφελές Ιδρυμα Παγκόσμιο Ταμείο για τη φύση-WWF", με διάρθρωση σε όλα τα κράτη και στην Ελλάδα.
• Εχει ανακηρυχθεί ντε φάκτο σε επιστημονικό σύμβουλο και εξελίσσεται σε αφεντικό γύρω από τους ορεινούς όγκους, στο όνομα της διάσωσής τους. Στην Ελλάδα, στηρίζεται από το ίδρυμα Λάτση, Μποδοσάκη κ.λπ.
• Τον Μάη του 2008 υπογράφτηκε μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και WWF για θέματα «αειφορικής διαχείρισης», διατήρησης και αποκατάστασης του φυσικού περιβάλλοντος και των δασών. Ξεκοκαλίζοντας κοινοτικά πακέτα προωθούν την ιδιωτικοποίηση - εμπορευματοποίηση της γης. Στην ίδια κατεύθυνση, κινείται και η πράσινη ανάπτυξη του ΠΑΣΟΚ.

Το θέμα δεν είναι μόνο να προστατεύσουμε τα δάση και τους ορεινούς όγκους, το θέμα είναι να χαίρεται τη γη και τη φύση ο λαός δωρεάν. Προσχήματα υπάρχουν πολλά, για να αναλάβουν την προστασία των δασών και των ορεινών όγκων οι επιχειρηματίες, όταν προστασία εννοούν την κτήση ή τη χρήση τους, για να βγάζουν κέρδη και υπερκέρδη. Φωνάζουν ότι το κράτος δεν μπορεί, η Τοπική Αυτοδιοίκηση επίσης δεν είναι ικανή, άρα αυτό που έχει σημασία είναι να παραχωρήσουμε ευθύνες στους επιχειρηματίες και ο λαός να γίνει εθελοντής στις δικές τους προσπάθειες για τα δικά τους κέρδη.

Ούτε εμείς έχουμε εμπιστοσύνη στο κράτος, ξέρουμε δε καλά ότι ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με νόμους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχει χάσει τον όποιο λαϊκό χαρακτήρα είχε μεταπολεμικά, έχει εξελιχθεί σε ένα μεσιτικό γραφείο των επιχειρηματιών. Ομως ο λαός μπορεί, οργανωμένος στα σωματεία και στους άλλους μαζικούς φορείς, να παρέμβει και ως λαϊκή επαγρύπνηση και πρόληψη, και ως διεκδικητής των δικαιωμάτων του, μακριά από τις παγίδες των χορηγών επιχειρηματιών και των ΜΚΟ που είναι βοηθητικά τους όργανα.

Η πολιτική προστασία εμφανίζεται σήμερα ως θεσμός ευρωπαϊκός και ελληνικός, ως κρατικός μηχανισμός που αντιμετωπίζει καταστροφές και τις συνέπειές τους. Πολιτική προστασία χωρίς πρόληψη δεν μπορεί να υπάρξει. Η πρόληψη έρχεται σε σύγκρουση σήμερα με τη γενικότερη πολιτική που κυριαρχεί. Οσο και οργανωμένο σχέδιο πυρόσβεσης να υπάρχει δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το οργανωμένο έγκλημα των πυρκαγιών ούτε το θεσμικό πλαίσιο της εμπορευματοποίησης της γης, των δασών, των ορεινών όγκων, των ακτών.

Τα τελευταία χρόνια, την ομπρέλα της πολιτικής προστασίας έχει σηκώσει το ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ μετέτρεψε την επιτροπή Αμυνας που είχε συγκροτήσει από το 1951 σε επιτροπή Πολιτικής Προστασίας το 1995, και μάλιστα στήνει ιδιωτικά κέντρα επιμόρφωσης για σεμινάρια πολιτικής προστασίας, με δόλωμα καταρχήν σεισμούς και μάλιστα με αμοιβή 450 ευρώ. Από το 2001, η πολιτική προστασία εξισώνει τους σεισμούς, τις πυρκαγιές και τα άλλα συναφή φαινόμενα και προβλήματα με τη διαχείριση των κρίσεων, με βάση το νέο ιμπεριαλιστικό δόγμα της καταστολής της τρομοκρατίας. Εντάσσει τους σεισμούς και τις πυρκαγιές, τα συναφή στις ασύμμετρες απειλές. Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, η σχετική φράση που ανέφερε ο κ. Πολύδωρας στις πυρκαγιές του 2007, και δεν καταλαβαίνουμε γιατί θίχτηκε το ΠΑΣΟΚ, όταν το ίδιο έχει υπογράψει τις σχετικές κατευθύνσεις.

Το λέμε τώρα ακόμα πιο καθαρά ότι θεσμοί σαν την πολιτική προστασία χρησιμοποιούνται ή μάλλον αρχίζουν να χρησιμοποιούνται για την εξοικείωση των λαών με το ιμπεριαλιστικό δόγμα της αντιτρομοκρατίας και των ασύμμετρων απειλών. Γι' αυτό και έχει σημασία να ξεχωρίζουμε τους πραγματικούς εθελοντές από εκείνους, που, με πρόσχημα τον εθελοντισμό, θέλουν να αποκτήσουν κύρος στο λαό και να λειτουργήσουν αύριο ή μεθαύριο σαν τα παλιά ΤΕΑ.

Επομένως, η λαϊκή επαγρύπνηση πρέπει να οργανώνεται σε έναν ευρύτερο κύκλο θεμάτων, ώστε να φράζει το δρόμο σε κάθε σχέδιο είτε αυτό ξετυλίγεται άμεσα είτε συγκαλύπτεται από άλλους σκοπούς. Από εδώ και εμπρός αναβαθμίζεται και δυναμώνει η δράση μας κατά της εμπορευματοποίησης της γης, των κοινωνικών υπηρεσιών, των ανθρώπινων αναγκών. Να κάνουμε ένα βήμα εμπρός, ένα βήμα αντεπίθεσης. Μια προϋπόθεση χρειάζεται, να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη της λαϊκής οργάνωσης και πάλης. Ο αντίπαλος δεν είναι τόσο ισχυρός όσο φαίνεται, το κίνημα ως τώρα είναι αδύναμο. Να περάσουμε στην επίθεση»!