Eurokinissi

Οι διακρίσεις για τον Μπόμπι Ρόμπσον δεν σταματούσαν ποτέ

Αυτή ήταν μια από τις τελευταίες ξεχωριστές ατάκες (που γενικώς τις συνήθιζε) του Σερ Μπόμπι Ρόμπσον πριν αφήσει την τελευταία του πνοή δυο εβδομάδες πριν χάνοντας τη μάχη που έδινε χρόνια με τον καρκίνο. Τα προβλήματα υγείας άρχισαν ουσιαστικά το 1991, όπου μετά από πέντε μεταστάσεις, έχασε τελικά τη μάχη στα 76 του χρόνια. Ο θάνατος του Μπόμπι Ρόμπσον ουσιαστικά έκλεισε ένα σπουδαίο κεφάλαιο για το αγγλικό ποδόσφαιρο (και όχι μόνο...) αφού σαν τεχνικός έγραψε τη δική του ιστορία είτε στους συλλόγους που κοουτσάρισε είτε στο τιμόνι της εθνικής Αγγλίας. Πέρα όμως από τις προπονητικές του ικανότητες, ο χαρακτήρας του ήταν αυτός που τον έκανε ξεχωριστό και πάντες να τον αναγνωρίζουν όχι μόνο σαν προπονητή αλλά και σαν άνθρωπο.

Ο Ρόμπσον άρχισε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής το 1950 στη Φούλαμ, όπου αγωνιζόταν ως εσωτερικός επιθετικός. Το 1956 έφυγε για τη Γουέστ Μπρόμιτς όπου επίσης έκανε σπουδαία καριέρα και το 1962 επέστρεψε στην πρώτη του ομάδα, όπου παρέμεινε για πέντε χρόνια, μέχρι να μεταβεί στη Βανκούβερ Ρόαγιαλς, όπου έκλεισε την καριέρα του, έχοντας 20 εμφανίσεις και 4 γκολ με την εθνική Αγγλίας.

Η προπονητική του καριέρα άρχισε αμέσως από τη Φούλαμ, αλλά μετά από μερικούς μήνες έφυγε για την Ιπσουιτς. Από το 1969 μέχρι το 1982 δημιούργησε μία εξαιρετική ομάδα που τερμάτισε δύο φορές στη δεύτερη θέση, κατέκτησε το κύπελλο Αγγλίας το 1978 και το κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1981. Χαρακτηριστικό είναι ότι στα 13 χρόνια του στην ομάδα έκανε μόλις 14 μεταγραφές, στηριζόμενος στις ακαδημίες του συλλόγου. Για την προσφορά του, το 2002, η Ιπσουιτς έστησε άγαλμα του Ρόμπσον έξω από το γήπεδό της.

Τα επιτεύγματά του στην Ιπσουιτς (της οποίας απέρριψε πρόταση δεκαετούς συμβολαίου) δεν άφησαν ασυγκίνητη την αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, η οποία του προσέφερε τη θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού (αμέσως μετά τον αποκλεισμό στο Μουντιάλ του 1982). Στο πρώτο του παιχνίδι, μάλιστα, αγνόησε τον Κέβιν Κίγκαν και ήρθε σε σύγκρουση με τους φίλους της Νιούκαστλ, ομάδα που μετέπειτα ανέλαβε! Σε 28 αγώνες προκριματικών στην οκταετή θητεία του στα «λιοντάρια» ηττήθηκε μόλις μία φορά (κόντρα στη Δανία), αλλά αυτή η ήττα ήταν αρκετή να αποκλείσει την αγγλική ομάδα από το EURO 1984. Ο Ρόμπσον υπέβαλλε την παραίτησή του ώστε να αναλάβει ο Μπράιαν Κλαφ, αλλά η ομοσπονδία δεν την έκανε αποδεκτή (βρισκόταν και σε κόντρα με τον ιδιόρρυθμο τεχνικό).

Η πορεία της Αγγλίας στο Μουντιάλ του 1986 σταμάτησε από το περίφημο ματς κόντρα στην Αργεντινή και τα δύο πολυσυζητημένα (για διαφορετικούς λόγους) γκολ του Μαραντόνα, ενώ το 1988 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα η πορεία στους ομίλους ήταν απογοητευτική. Το 1990 η Αγγλία έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Μουντιάλ όπου ηττήθηκε από τη Δυτική Γερμανία, αλλά ο ίδιος είχε βρεθεί αρκετές φορές στο επίκεντρο των συζητήσεων σχετικά με τα σχήματα που χρησιμοποιούσε.

Η έναρξη της επόμενης αγωνιστικής περιόδου τον βρήκε στην Αϊντχόφεν, όπου δεν κατάφερε να συνυπάρξει με τον Ρομάριο, αλλά κατάφερε να κερδίσει δύο πρωταθλήματα. Οι ευρωπαϊκές αποτυχίες τον οδήγησαν στην πόρτα της εξόδου το 1992 και στην πόρτα της Σπόρτινγκ Λισαβόνας, όπου με μεταφραστή τον Ζοζέ Μουρίνιο, τερμάτισε τρίτος την πρώτη χρονιά και στη δεύτερη έφτασε μέχρι την πρώτη θέση (για πρώτη φορά τα τελευταία 15 χρόνια για τα «λιοντάρια»). Οι κόντρες του με τον πρόεδρο τον οδήγησαν στην απομάκρυνση και η Πόρτο εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και τον πήρε αμέσως στις τάξεις της (με βοηθό τον Μουρίνιο). Κατέκτησε το Κύπελλο του 1993 (κερδίζοντας τη Σπόρτινγκ στον τελικό) και τα επόμενα δύο πρωταθλήματα με την τρίτη δύναμη του πορτογαλικού ποδοσφαίρου εκείνη την εποχή.

Το 2002 χρίστηκε ιππότης του Μπάτσελορ, μέλος του «Hall of Fame» του αγγλικού ποδοσφαίρου, επίτιμος πρόεδρος της Ιπσουιτς, ενώτου απονεμήθηκε και το «χρυσό» κλειδί της πόλης του Νιούκαστλ.

Το 1996 ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Τζουάν Γκασπάρ, του τηλεφώνησε με αντικείμενο συζήτησης τον Λουίς Φίγκο, ωστόσο το τηλεφώνημα κατέληξε σε πρόταση συνεργασίας. Ο Ρόμπσον δέχθηκε (έχοντας αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα με μελάνωμα την προηγούμενη χρονιά), παίρνοντας μαζί του και πάλι τον Μουρίνιο. «Αγόρασε» τον Ρονάλντο από την Αϊντχόφεν και κατέκτησε το Κύπελλο, το ισπανικό Σούπερ Καπ και το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1997 (με ηγέτη τον Βραζιλιάνο), με συνέπεια να αναδειχθεί Κορυφαίος Ευρωπαίος Προπονητής της σεζόν. Την επόμενη σεζόν προβιβάστηκε σε γενικό διευθυντή των «μπλαουγκράνα», με τον Λουίς φαν Χάαλ να τον διαδέχεται, αλλά έμεινε μόλις μία σεζόν σε αυτήν τη θέση, αφού επέστρεψε στην Αϊντχόφεν για μία σύντομη θητεία το 1998-99 (τερμάτισε τρίτος και έβγαλε το σύλλογο στο Τσάμπιονς Λιγκ).

Το καλοκαίρι του 1999 εντάχθηκε στο τεχνικό τμήμα της αγγλικής ομοσπονδίας, αλλά η παραίτηση του Ρουντ Γκούλιτ από τη Νιούκαστλ του άνοιξε το δρόμο για το «Σεντ Τζέιμς Παρκ» το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους. Αρχισε τη θητεία του με μία 11η θέση, αλλά το 2002 τερμάτισε τέταρτος και το 2003 τρίτος, οδηγώντας τις «καρακάξες» δύο φορές στο Τσάμπιονς Λιγκ (την πρώτη σεζόν αποκλείστηκε στα προκριματικά). Το 2004 τερμάτισε στην πέμπτη θέση και σε συνδυασμό με μία κακή αρχή τη νέα σεζόν, απολύθηκε στις 30 Αυγούστου του 2004. Αυτό αποτέλεσε και το «αντίο» του στους πάγκους (το 2006-07 διετέλεσε ειδικός σύμβουλος της εθνικής Ιρλανδίας) και έκτοτε αφοσιώθηκε στη συγγραφή της αυτοβιογραφίας του και της μάχης με τον καρκίνο.

Eurokinissi

Αλεξ Φέργκιουσον και Ζοσέ Μουρίνιο μίλησαν με θαυμασμό για τον Μπόμπι Ρόμπσον

Γκάρι Λίνεκερ (πρώην άσος της εθνικής Αγγλίας):«Η κυριότερη μνήμη την οποία μοιραστήκαμε ήταν το 1990. Φτάσαμε πολύ κοντά να κατακτήσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είχα μιλήσει στον Μπόμπι γι' αυτό και αισθανόταν όπως εγώ. Είναι το μόνο πράγμα κοιτάζοντας πίσω, που μου έχει μείνει ακόμα απογοήτευση. Ηταν σίγουρα δημοφιλής όσον αφορά στους παίκτες. Επαιρνε το μάξιμουμ από όποιον έπαιζε για αυτόν, κάτι που αποδεικνύουν και τα ρεκόρ του. Τα πήγε απίστευτα καλά στην Ιπσουιτς και στην εθνική Αγγλίας, είχε επιτυχία στην Ευρώπη, ενώ έκανε καλή δουλειά στη Νιούκαστλ, όπως θα συνειδητοποιούν τώρα. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν λίγους μήνες πριν, σε ένα παιχνίδι της Νιούκαστλ. Ηταν αδύναμος τότε, όμως συνέχισε να παλεύει. Δεν ήταν ο άνθρωπος που θα καθόταν και δε θα έκανε τίποτα. Μετά από το ποδόσφαιρο ξεκίνησε το "Ιδρυμα Μπόμπι Ρόμπσον" και η φιλανθρωπική δράση έγινε η κινητήρια δύναμή του».

Αλεξ Φέργκιουσον (τεχνικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ):«Στα 23 χρόνια που εργάζομαι στην Αγγλία δεν υπάρχει ούτε ένα άτομο που τοποθετώ μία ίντσα ψηλότερα από τον Μπόμπι Ρόμπσον. Θρηνώ το χαμό ενός σπουδαίου φίλου, ενός υπέροχου ατόμου, ενός τεράστιου ανθρώπου του ποδοσφαίρου, και κάποιου που είχε αξεπέραστο πάθος και γνώση του αθλήματος. Η δύναμη και το κουράγιο που έδειξε τα τελευταία χρόνια όταν πάλευε για πέμπτη φορά κόντρα στον καρκίνο ήταν απερίγραπτη. Είχε πάντα ένα χαμόγελο, πάντα μία φιλική κουβέντα και δεν ανέφερε ποτέ τα δικά του προβλήματα. Θα λείψει σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στον ποδοσφαιρικό κόσμο. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να εμφανιστεί κάποιος σαν αυτόν, γιατί δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι».

Τζορτζ Μπέρλεϊ (προπονητής της εθνικής Σκωτίας):«Ηταν μία μεγάλη απόφαση για μένα και τους γονείς μου να κάνω τόσο μεγάλο ταξίδι σε ηλικία 15 ετών, όταν έφυγα από το σπίτι μου στο Αϊσάιρ για να ενταχθώ στην Ιπσουιτς. Ομως ο Σερ Μπόμπι ήταν σαν πατέρας μου, έδειξε προσωπικό ενδιαφέρον για μένα από την πρώτη στιγμή. Εκανε θαύματα προκειμένου να μου δίνει αυτοπεποίθηση. Κατέληξα να παίξω 500 ματς με την Ιπσουιτς, μία ομάδα που αντλούσε έμπνευση από τον προπονητή της. Από το 1972 και μετά προκριθήκαμε στην Ευρώπη τις 9 από τις 10 φορές, κάτι που ήταν αξιοθαύμαστο αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος της πόλης και της ομάδας. Αυτό οφειλόταν στη διαχείριση, στις τακτικές και στην κρίση του. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από το εξής: αφού κατακτήσαμε το Κύπελλο Αγγλίας πούλησε τον Μπράιαν Τάλμποτ στην Αρσεναλ για 450.000 λίρες και ξόδεψε μικρότερο ποσό για να φέρει το τρομερό ολλανδικό δίδυμο Μιούρεν - Τίσεν. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν η καριέρα μου χωρίς τον Σερ Μπόμπι Ρόμπσον. Του χρωστώ τα πάντα».

Φάμπιο Καπέλο (προπονητής της εθνικής Αγγλίας):«Ο Σερ Μπόμπι ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας πραγματικός τζέντλεμαν. Θυμάμαι πολύ καλά τις φορές που τον βρήκα αντιμέτωπο με τις ομάδες μου. Η πρώτη φορά ήταν όταν ο Μπόμπι ήταν μάνατζερ της Μπαρτσελόνα και εγώ ήμουν στη Ρεάλ Μαδρίτης, στην πρώτη μου θητεία».

Ζοσέ Μουρίνιο (τεχνικός της Ιντερ -- βοηθός του Μπόμπι Ρόμπσον στη Μπαρτσελόνα):«Ο Μπόμπι Ρόμπσον είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που δεν πεθαίνουν ποτέ, όχι τόσο για αυτό που έκανε στην καριέρα του, για μία νίκη περισσότερη ή λιγότερη, αλλά γι' αυτό που ήξερε να δίνει σε αυτούς που είχαν, όπως εγώ, την καλή τύχη να τον γνωρίζουν και να περπατούν δίπλα του. Οι σκέψεις μου είναι στα αγαπημένα του πρόσωπα».