Στις 15 Μάη 1919 άρχισε η απόβαση ελληνικού στρατού στη Σμύρνη. Μια τυχοδιωκτική εκστρατεία για την προώθηση των επιδιώξεων του αγγλογαλλικού ιμπεριαλισμού. Στις 14 Αυγούστου 1922 η Ελλάδα ήταν ήδη ο μεγάλος χαμένος. Ολες οι μερίδες της άρχουσας τάξης προσδοκούσαν - μέσα από τον πόλεμο για το μοίρασμα της ιμπεριαλιστικής λείας - να προσαρτήσουν νέα εδάφη στην Ελλάδα. Η ανάπτυξη της Ελλάδας συνδεόταν με την απελευθέρωση νέων εδαφών από τον τούρκικο ζυγό. Μια τέτοια προοπτική είχε αντιφατικό χαρακτήρα. Σε σχέση με την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού από εδάφη που ήταν υποδουλωμένα, είχε προοδευτικό χαρακτήρα. Ταυτόχρονα όμως, η πρόσδεση της αστικής τάξης στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της εποχής, αλλά και το γεγονός ότι η αστική τάξη ήταν ήδη αντιδραστική, προσέδιδε αντιδραστικό χαρακτήρα στην προσάρτηση εδαφών. Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι ιμπεριαλιστές που είχαν σπρώξει την αστική τάξη σ' αυτόν τον τυχοδιωκτισμό αλλάζουν τακτική για να ικανοποιήσουν τα συμφέροντά τους και αφού το καθεστώς του Κεμάλ βγαίνει νικητής, με τη στάση τους, συμβάλλουν στη Μικρασιατική Καταστροφή μ' όλες τις γνωστές για το λαό συνέπειες.