ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μόνη «απειλή» οι ιμπεριαλιστές

Παπαγεωργίου Βασίλης

Απειλή για την κοινωνία χαρακτηρίζει ο υπουργός Αμυνας τους μετανάστες, εκφράζοντας με χαρακτηριστικό τρόπο την κυρίαρχη αντίληψη για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ζητήματος. «Το κύμα των λαθρομεταναστών συνιστά εν δυνάμει απειλή για τις περισσότερο ανεπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης με συνέπειες κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές», είπε χαρακτηριστικά ο Β. Μεϊμαράκης, μιλώντας χτες σε διεθνή διάσκεψη στη Κωνσταντινούπολη με θέμα «Παγκόσμια ασφάλεια στην εποχή της οικονομικής αβεβαιότητας». Βέβαια, δεν πρωτοτυπεί ο υπουργός, αφού συνολικότερα το ΝΑΤΟ, αλλά και η ΕΕ έχουν την ίδια στρατηγική «προσέγγιση», εξαπολύοντας ένα ανελέητο κυνηγητό σε βάρος των θυμάτων των πολέμων που οι ίδιοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί έχουν εξαπολύσει στις χώρες προέλευσης των μεταναστών. Το ομολόγησε ο ίδιος ο Β. Μεϊμαράκης όταν ανέφερε στην ίδια ομιλία ότι «στη μεγάλη τους πλειοψηφία (σ.σ. οι μετανάστες) προέρχονται από το Πακιστάν, το Ιράκ, ενώ μόνο από Αφγανιστάν φιλοξενούμε αυτή τη στιγμή 46.000 παράνομους οικονομικούς μετανάστες». Αντί λοιπόν να προσφέρουν άσυλο ή ανθρωπιστική βοήθεια σε όλους τους κατατρεγμένους που προέρχονται από χώρες ιμπεριαλιστικής κατοχής ή εμφυλίων, όπως προτείνει το ΚΚΕ και διεκδικεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, σαν άμεσο μέτρο για την ανακούφιση των κατατρεγμένων μεταναστών, τους αναγορεύουν σε απειλή και δικαιολογούν την άγρια εκμετάλλευσή τους και ακόμα και τη χρήση ωμής αστυνομικής και στρατιωτικής βίας. Επιβεβαιώνοντας ότι είναι οι ίδιοι που με την ιμπεριαλιστική πολιτική τους δημιουργούν το πρόβλημα και στη συνέχεια προσπαθούν να το διαχειριστούν προς όφελος του κεφαλαίου και των συμφερόντων του, καλλιεργώντας παράλληλα ρατσιστικά και ξενοφοβικά αντανακλαστικά, για να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους...

Ανιστόρητες χοντράδες και αντικομμουνισμός

Η προσπάθεια που γίνεται από την κυρίαρχη τάξη να φέρει τη σύγχρονη Ιστορία και ιδίως αυτή του Β' Παγκόσμιου Πολέμου στα μέτρα της, δηλαδή να δηλητηριάσει τις νεότερες ειδικά γενιές με το δηλητήριο του αντικομμουνισμού, είναι συνεχής και καθημερινή. Με κάθε μέσο και τρόπο οι αστοί θέλουν να εξαφανίσουν την προσφορά των κομμουνιστών και του πρώτου εργατολαϊκού κράτους, της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Ενα δείγμα αυτής της επιδίωξής τους είναι και η έκδοση «Οι Πόλεμοι του 20ού αιώνα», που κυκλοφορεί από την εφημερίδα «Εθνος» του μεγαλοεργολάβου Μπόμπολα, με χορηγό την Αγροτική Τράπεζα.

Στο υποτίθεται επιστημονικό πόνημα για την εξέλιξη του πολέμου στα Βαλκάνια από το 1939 ως το 1945 διαβάζουμε το εξής αμίμητο: «Υπήρχε επίσης ένα αντιστασιακό κίνημα και στην Ελλάδα, ο ΕΛΑΣ (Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) επικεφαλής του οποίου ήταν ο Μάρκος Βαφειάδης, κομμουνιστής, που νωρίτερα είχε πολεμήσει κατά των Γερμανών, αλλά μετά έστρεψε τα όπλα του κατά της νόμιμης κυβέρνησης. Στο σημείο αυτό παρενέβη ο Τσώρτσιλ και διέταξε τους Βρετανούς στρατιώτες να καταπνίξουν αλύπητα την αντίσταση που υποκινούσε η Σοβιετική Ενωση. Η αδυσώπητη ρώσικη προέλαση στην καρδιά της Ευρώπης οριοθέτησε την κατάσταση στα Βαλκάνια».

Τέτοιες ανιστόρητες χοντράδες γράφονται ανενδοίαστα. Δηλαδή, θα βγει και φταίχτης από πάνω η Σοβιετική Ενωση που συνέτριψε το ναζισμό - φασισμό. Θα βγει φταίχτης και η ελληνική αντίσταση, που δεν τα δίπλωσε όπως οι αστοί πολιτικοί. Θα βγει φταίχτης που δεν υποτάχτηκε στην τρομοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Το κείμενο σε πολλά άλλα σημεία βρίθει παραποιήσεων ενώ όπου μπορούν οι συγγραφείς του ρίχνουν και τα καθιερωμένα πλέον περί δεσποτικού καθεστώτος του Στάλιν. Ο αντικομμουνισμός ωμός ή ραφιναρισμένος είναι το ίδιο επικίνδυνος αλλά αυτό που τελικά δείχνει είναι και η αγωνία της άρχουσας τάξης να διατηρήσει και να διαιωνίσει το σάπιο και ξεπερασμένο σύστημα της εκμετάλλευσης.

Η «κρίση» των πλουσίων

Ολοι υποφέρουμε και όλους, πλούσιους και φτωχούς, αγγίζει η κρίση. Αυτό το μήνυμα επιχειρούν να περάσουν μέσα από τα στοιχεία που παρουσίασε σε έκθεσή της η «Μέριλ Λιντς» για την περιουσία των πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου. Σύμφωνα με την έκθεση, οι έχοντες και κατέχοντες του πλανήτη έχασαν περίπου ...το 20% της αμύθητης περιουσίας τους! Ο συνολικός όγκος του πλούτου των καπιταλιστών με καθαρά περιουσιακά στοιχεία που ξεπερνούν το ένα εκατ. δολάρια - εξαιρουμένων μάλιστα των κατοικιών και των αναλώσιμων στοιχείων - έχει πέσει πλέον στα 32,8 τρισ. δολάρια(!). Αρκεί να σημειωθεί ότι η αξία του παραγόμενου πλούτου κάθε χρόνο σε ολόκληρο το χρόνο ανέρχεται στα 65 τρισ. δολάρια... Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, ο αριθμός των ανθρώπων με περιουσιακά στοιχεία άνω του ενός εκατομμυρίου δολαρίων έπεσε κατά 14,9%, ενώ ο αριθμός όσων η περιουσία ξεπερνά τα 30 εκατ. δολάρια υποχώρησε κατά ένα τέταρτο. Αξίζει, λοιπόν, την ...αμέριστη συμπάθειά μας η δεινοπαθούσα ελίτ των μεγαλοκαπιταλιστών... Και ο καλύτερος τρόπος να την εκφράσουν οι λαοί, είναι να εντείνουν την πάλη για να τους αφαιρέσουν όλα αυτά που τους ανήκουν.

Κοινή μοίρα ντόπιων και αλλοδαπών εργατών

Δεν είναι η πρώτη φορά, δε θα είναι και η τελευταία, που η πλουτοκρατία για να πετύχει τους σκοπούς της αξιοποιεί φυσιολογικές διαφορές ανάμεσα σε ομάδες και τμήματα της εργατικής τάξης για να τη διαιρέσει, να την ποδηγετήσει, να τη μετατρέψει σε όσο γίνεται μεγαλύτερη μάζα για εκμετάλλευση. Σε πηγή πλουτισμού για τις επιχειρήσεις της. Αυτή τη θέση επιφύλασσε και επιφυλάσσει ακόμα στις γυναίκες εργαζόμενες, στα παιδιά, στους «ξένους». Οι διαχωρισμοί, σε φύλο, φυλή, θρησκεία, χώρα προέλευσης, ήταν και είναι μια καπιταλιστική πατέντα και μάλιστα άκρως προσοδοφόρα. Ηταν και είναι ένα ισχυρό ατού στα χέρια των καπιταλιστών για να διαιρέσει και να υποτάξει τους εργαζόμενους. Αυτό κάνει σήμερα η Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτό πράττει με πλήρη συνείδηση η ελληνική κυβέρνηση και τα κόμματα που έχουν κάνει σλόγκαν τη «μηδενική ανοχή» στους μετανάστες, πέραν των άλλων - κοινωνικών και πολιτικών - στοχεύσεων.

Αν όμως για την πλουτοκρατία και τα κόμματα που την υπηρετούν οι μετανάστες είναι φτηνή εργατική σάρκα, για τους εργαζόμενους είναι σάρκα από τη σάρκα τους. Στους διαχωρισμούς και τις εντάσεις που έντεχνα καλλιεργεί το κεφάλαιο ανάμεσα σε ντόπιους και μετανάστες εργάτες, το κίνημα πρέπει να απαντήσει με την ταξική ενότητα, τους κοινούς αγώνες και την ταξική αλληλεγγύη. Γιατί μόνο αυτός είναι ο δοκιμασμένος δρόμος για να λυθεί και το «μεταναστευτικό» και τα προβλήματα όλων των εργαζομένων ντόπιων και αλλοδαπών.

Σε αυτή την κατεύθυνση το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει δώσει δείγματα γραφής. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο ανέδειξε από την πρώτη στιγμή ότι το «πρόβλημα» δεν είναι οι μετανάστες - όπως θέλουν να μας πείσουν - αλλά πρόβλημα είναι ότι η άρχουσα τάξη, με τη στήριξη της πολιτικής των κυβερνήσεων, έχει μετατρέψει εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς εργάτες σε φτηνό εργατικό δυναμικό. Οι μετανάστες είναι θύματα, όπως θύματα της ίδιας πολιτικής είναι και οι Ελληνες εργαζόμενοι. Η οργάνωση των μεταναστών στα συνδικάτα, η όσμωσή τους με την οργανωμένη πάλη, η παρέμβαση των συνδικάτων για τα εργασιακά τους δικαιώματα είναι σήμερα η μόνη απάντηση στην πολιτική της εκμετάλλευσης, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας που καλλιεργούν οι κυρίαρχες δυνάμεις.

Γιατί όσο θα χειροτερεύει η θέση των μεταναστών, όσο αυτοί θα μετατρέπονται σε μια μάζα σκλάβων χωρίς κανένα στοιχειώδες δικαίωμα, όσο θα αυξάνει η εκμετάλλευσή τους, τόσο θα χειροτερεύει και η θέση των Ελλήνων εργατών. Αυτό δείχνει η ιστορική εμπειρία και η πρόσφατη πείρα, παγκόσμια και ντόπια. Να, γιατί είναι καθήκον πρώτης γραμμής, οι μετανάστες από μοχλός πίεσης της εργοδοσίας σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων των Ελλήνων εργατών να γίνουν δύναμη αντίστασης μέσα στο εργατικό κίνημα, δύναμη πάλης με κοινούς στόχους και επιδιώξεις.

Και βέβαια μια τέτοια προσπάθεια δεν μπορεί να μείνει περιορισμένη μόνο στους τόπους δουλειάς ή στενά μόνο στα ζητήματα που αφορούν την εργασία. Πρέπει να αγκαλιάσει το σύνολο της ζωής των μεταναστών, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη μόρφωση των παιδιών τους, στην περίθαλψη, τη συνολική τους διαβίωση. Ως εκ τούτου, η δράση αυτή πρέπει να φτάσει μέσα στις γειτονιές, στις συνοικίες, εκεί που ζούνε χιλιάδες μετανάστες, εκεί που αγκομαχάει μαζί τους ολόκληρη η εργατική τάξη της χώρας μας.